Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

O ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΚΑΙ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ.

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα.
Σήμερα σας έχω μια αναδημοσίευση από το αγαπημένο, φιλικό μπλοκ του μυστήριου κοριτσιού, που σκοπό έχει να σας κάνει για λίγο παιδιά.
Είναι ένα γλυκό παραμυθάκι και είναι το ακόλουθο:


O ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΚΑΙ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ελέφαντας που όλη μέρα καθόταν και δεν έκανε τίποτα.

Ζούσε μόνος του σ’ ένα σπιτάκι πέρα ψηλά στην κορφή ενός στριφογυριστού δρόμου.

Από το σπίτι του ελέφαντα, ο στριφογυριστός δρόμος κατέβαινε, όλο κατέβαινε γεμάτος στροφές κι έφτανε σε μία πράσινη κοιλάδα, όπου ήταν ένα άλλο σπιτάκι. Στο σπιτάκι εκείνο ζούσε μία πεταλούδα.

Μια μέρα, εκεί που ο ελέφαντας καθόταν στο σπιτάκι του πλάι στο παράθυρο και κοίταζε έξω και δεν έκανε τίποτα (κι ήταν πολύ χαρούμενος, γιατί αυτό ακριβώς του άρεσε να κάνει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο), είδε κάποιον ν’ ανεβαίνει, ολοένα ν’ ανεβαίνει το στριφογυριστό δρόμο κατά το σπιτάκι του∙ κι άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και σάστισε πολύ. “Ποιος να ‘ναι αυτός που ανεβαίνει κι ολοένα κι ανεβαίνει το στριφογυριστό δρόμο κατά το σπιτάκι μου;” αναρωτήθηκε ο ελέφαντας.

Και μια στιγμή αργότερα, είδε πως ήταν μία πεταλούδα που πετάριζε χαρούμενα στο στριφογυριστό δρόμο∙ κι ο ελέφαντας είπε: “Απίστευτο! Θα περάσει άραγε απ’ το σπιτάκι μου να μου κάνει επίσκεψη;” Όσο πλησίαζε η πεταλούδα, τόσο η αγωνία του ελέφαντα μεγάλωνε – ώσπου η πεταλούδα ανέβηκε τα σκαλιά του μικρού σπιτιού και χτύπησε πολύ απαλά με το φτερό της την πόρτα. “Είναι κανείς εδώ;” ρώτησε.

Ο ελέφαντας ήταν ενθουσιασμένος, μα δεν είπε λέξη.

Η πεταλούδα χτύπησε ακόμη μια φορά με το φτερό της, λίγο πιο δυνατά αλλά πάλι πολύ απαλά, και είπε: “Μένει κανείς σ’ αυτό το σπίτι;”

Ούτε και τότε ο ελέφαντας είπε τίποτα, γιατί απ’ τη χαρά του δεν μπορούσε να μιλήσει.

Την τρίτη φορά η πεταλούδα χτύπησε την πόρτα αρκετά δυνατά και ρώτησε: “Είναι κανείς μέσα;” Αυτήν τη φορά ο ελέφαντας είπε με φωνή που έτρεμε: “Εγώ”. Η πεταλούδα κοίταξε δειλά απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα και είπε: “Ποιος είσαι εσύ που ζεις σ’ αυτό το σπιτάκι;” Κι ο ελέφαντας κοίταξε δειλά από τη μισάνοιχτη πόρτα και είπε: “Είμαι ο ελέφαντας που δεν κάνει τίποτα όλη μέρα”. “Ω” είπε η πεταλούδα. “Να περάσω;” “Κόπιασε” είπε ο ελέφαντας μ’ ένα μεγάλο χαμόγελο, γιατί ήταν τρισευτυχισμένος. Η πεταλούδα έσπρωξε απαλά την πόρτα με το φτερό της, την άνοιξε και μπήκε.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν εφτά δέντρα που ζούσαν πλάι στο στριφογυριστό δρόμο. Κι όταν η πεταλούδα έσπρωξε την πόρτα με το φτερό της και μπήκε στο σπιτάκι του ελέφαντα, ένα από τα δέντρα είπε σ’ ένα από τα δέντρα: “Μου φαίνεται πως θα βρέξει”.

“Ο στριφογυριστός δρόμος θα γίνει μούσκεμα και θα μοσχοβολάει”, είπε ένα άλλο δέντρο σ’ ένα άλλο δέντρο.

Ένα από τ’ άλλα δέντρα είπε τότε σ’ ένα από τ’ άλλα δέντρα: “Τι τυχερή που είναι η πεταλούδα που είναι ασφαλής στο σπιτάκι του ελέφαντα. Έτσι δεν θα πάθει τίποτα απ’ τη βροχή”.

Μα το μικρότερο απ’ τα δέντρα είπε: “Άρχισε κιόλας να βρέχει, το νιώθω”. Και πράγματι, την ώρα που η πεταλούδα κι ο ελέφαντας συζητούσαν μες στο σπιτάκι του ελέφαντα, πάνω ψηλά στην κορφή του στριφογυριστού δρόμου, άρχισε παντού να πέφτει μια απαλή βροχή∙ κι η πεταλούδα με τον ελέφαντα κάθισαν μαζί πλάι στο παράθυρο και κοίταζαν έξω κι ένιωθαν ασφαλείς και χαρούμενοι, ενώ ο στριφογυριστός δρόμος είχε μουσκέψει κι είχε αρχίσει να μοσχοβολάει, όπως ακριβώς είχε πει το τρίτο δέντρο.

Δεν πέρασε πολλή ώρα κι η βροχή σταμάτησε. Ο ελέφαντας αγκάλιασε πολύ απαλά τη μικρή πεταλούδα και είπε: “Μ’ αγαπάς λιγάκι;”

Κι η πεταλούδα χαμογέλασε και είπε: “Όχι, σ’ αγαπώ πάρα πολύ”.

Ο ελέφαντας τότε είπε: “Είμαι πολύ χαρούμενος, νομίζω πως πρέπει να πάμε να κάνουμε μια βόλτα μαζί εσύ κι εγώ: η βροχή σταμάτησε πια κι ο στριφογυριστός δρόμος μοσχοβολάει”.

Η πεταλούδα είπε: “Ναι, αλλά πού να πάμε εσύ κι εγώ;”

Ας κατεβούμε το στριφογυριστό δρόμο κι ας πάμε πέρα μακριά, εκεί που δεν έχω πάει ποτέ” είπε ο ελέφαντας στη μικρή πεταλούδα. Κι η πεταλούδα χαμογέλασε και είπε: “Πολύ θέλω να κατεβώ μαζί σου το στριφογυριστό δρόμο και να πάμε πέρα μακριά – ας βγούμε απ’ την πορτούλα του σπιτιού σου κι ας κατεβούμε τα σκαλιά μαζί – τι λες;”

Βγήκαν λοιπόν μαζί απ’ το σπιτάκι, και το χέρι του ελέφαντα αγκάλιαζε πολύ απαλά την πεταλούδα. Το μικρότερο απ’ τα δέντρα είπε τότε στους έξι φίλους του: “Μου φαίνεται πως η πεταλούδα αγαπάει τον ελέφαντα όσο κι ο ελέφαντας αγαπάει την πεταλούδα, και χαίρομαι πάρα πολύ, γιατί θα μείνουν αγαπημένοι για πάντα”.

Κι ο ελέφαντας με την πεταλούδα κατέβαιναν, ολοένα και κατέβαιναν το στριφογυριστό δρόμο.

Μετά τη βροχή είχε βγει ένας υπέροχος λαμπερός ήλιος.

Στο στριφογυριστό δρόμο τα λουλούδια μοσχοβολούσαν.

Ένα πουλί άρχισε να τραγουδάει σ’ ένα θάμνο και τα σύννεφα χάθηκαν απ’ τον ουρανό κι ήταν παντού Άνοιξη.

Όταν έφτασαν στο σπίτι της πεταλούδας κάτω στην πράσινη κοιλάδα, που ήταν πράσινη όσο ποτέ, ο ελέφαντας είπε: “Αυτό είναι το σπίτι σου;”

Κι η πεταλούδα είπε: “Ναι, αυτό είναι”.

“Να περάσω;” είπε ο ελέφαντας.

“Ναι” είπε η πεταλούδα. Ο ελέφαντας λοιπόν έσπρωξε ελαφρά την πόρτα με την προβοσκίδα του και μπήκαν στο σπίτι της πεταλούδας. Τότε ο ελέφαντας φίλησε την πεταλούδα πολύ απαλά κι η πεταλούδα είπε: “Γιατί δεν είχες έρθει ποτέ μέχρι τώρα εδώ κάτω στην κοιλάδα που μένω;” Κι ο ελέφαντας απάντησε: “Γιατί δεν έκανα τίποτα όλη μέρα. Τώρα όμως που ξέρω πού μένεις, θα κατεβαίνω κάθε μέρα το στριφογυριστό δρόμο για να σε βλέπω, αν δεν σε πειράζει – σε πειράζει;” Τότε η πεταλούδα φίλησε τον ελέφαντα και είπε: “Σ’ αγαπώ και θέλω πολύ να έρχεσαι”.

Κι από τότε ο ελέφαντας κατέβαινε κάθε μέρα το στριφογυριστό δρόμο που μοσχοβολούσε (περνώντας πλάι απ’ τα εφτά δέντρα και το πουλί που κελαηδούσε μες στο θάμνο) για να πάει στη μικρή του φίλη την πεταλούδα.

Κι έμειναν αγαπημένοι για πάντα.

e.e.cummings, Παραμύθια (εκδ. Νεφέλη).
 
 
Πεταλούδα, ελέφαντα, δεντράκια, θάμνο, δρόμος,λουλούδια, βροχή! Όλα τα καλά τα είχε! Ελπίζω να σας άρεσε φίλοι! Να είστε καλά και να έχετε μία όμορφη μερα!

Σχόλια

  1. Τι γλυκό! Πολύ όμορφο!
    Καλημέρα Κική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάρα πάρα πάρα πολύ όμορφο!!!
    Μπράβο στην φίλη σου ευχαριστούμε που μας την γνώρισες!
    Πολλά φιλιά!
    Εννοείται θα το δώσω στην κόρη μου να το διαβάσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μα τί όμορφο παραμύθι!!! Και γεμάτο αγάπη και γλύκα!!!
    Υπέροχο Κική!!
    Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ax το διάβασα πρόσφατα στον Νικόλα τον Τσάρα! όντως τρυφερό!
    Φιλάκια πολλά Κικίτσα μου♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. καλημέρα και απο εμένα και εγώ το διαβασα απο τον ευατό μου,οπως λεει και η αριστέα μου πρόσφατα χαχαχαχα και στο μυστήριο κορίτσι φυσικά και είναι όμορφο γιατί το ξαναδιαβάζω και εδώ !!!!!!!! φιλιά πολλά καλημέρα σε όλους μας που αγαπάμε τα παραμύθια φιλιά φίλη μου καλή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Παιδιά τι γίνεται με τον ελέφαντα και την πεταλούδα;;;
    Πόσο γρήγορα ταξιδεύουν από blog σε blog;;;
    Και καλά η πεταλούδα, αλλά κι ο ελέφαντας;;; Έλεος! Αχαχα! Φιλιά :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ωραίο!
    Καλό υπόλοιπο ημέρας, Κική μου! Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Λατρεμένα παραμύθια, αγαπημένοι ο ελέφαντας και η πεταλούδα!
    Κική μου, να περνάς παραμυθένια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τι όμορφο παραμύθι! Τι γλυκό!!! ♥
    Φιλάκια πολλάααα Κική μου! Καλό απογευματάκι!!!!! :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Και μενα μου άρεσε ξανα τωρα που το ξαναδιαβασα και στο δικο σου μπλόγκ!
    Καλό ξημερωμα :)
    Φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εχω διαβάσει για έρωτες και έρωτες αλλά για έρωτα ελέφαντα με πεταλούδα δεν είχα ξανακούσει!
    Ευτυχώς στα παραμύθια όλα μπορούν να γίνουν,,μέχρι και ελέφαντας μπορεί να κεραυνοβοληθεί με μια πεταλούδα.
    Πολύ γλυκό παραμύθι
    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ο χαμος στα παραμυθια χριστιν μου! χαχαχα
      φιλακια πολλα! καλημερα!

      Διαγραφή
  12. Πεταλούδα και Ελέφαντας, ένα δίδυμο που γεμίζει αισιοδοξία σ' αυτό το παραμύθι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...