Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ.


Εκφραστικοί μου φίλοι καλημέρα.
Τι κάνετε; Εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Για σήμερα έχω να σας παρουσιάσω, για όσους απο εσάς δε το γνωρίζετε ήδη, ένα νέο λογοτεχνικό ιστολόγιο της μπλοκόσφαιρας που δημιούργησε μια παλιά, γνώριμη φίλη της μπλοκογειτονιάς και έχει βάλει τόση αγάπη σε αυτό που προσωπικά δε θα μπορούσε να με αφήσει αδιάφορη.

Θεωρώ πως ότι κάνει κάποιος με αγάπη του αξίζει να φτάσει ψηλά, να διαδοθεί, να του δώσει τη δυνατότητα να υπάρξει στο χρόνο και τη δυνατότητα να μοιραστεί μαζί με τους υποστηρικτές του όσο το δυνατόν περισσότερες στιγμές μπορέσει.

Για να μπορέσουμε λοιπόν όλοι εμείς να γνωρίσουμε, αγαπήσουμε, συνταξιδεύσουμε με  "Το Κείμενο" της Μαρίας Νικολάου δεν έχουμε παρά να το επισκεφτούμε και να ενημερωθούμε για όσα κατα καιρούς έχει σκοπό να μας χαρίσει.

Αυτό που μου άρεσε από την αρχή είναι η συλλογικότητα που προβάλει, κάτι που δε θα μπορούσα παρά με τη σειρά μου να ενισχύσω και εγώ.

Ελάτε λοιπόν να γνωρίσουμε μα και να δημιουργήσουμε όλοι μαζί, το δικό μας συλλογικό Κείμενο, που όπως γράφει και στον υπέροχο τίτλο και την περιγραφή του μπλοκ η Μαρία, δε θα μπορούσε παρά να είναι:





Αδιέξοδο, λυτρωτικό, φιλικό, οργισμένο, κάποιες φορές άσκοπο, κάποιες καθοριστικό. Ένα κείμενο είναι η ζωή. Μια κολεκτίβα λέξεων. Ένα κείμενο είναι όλα. 
Για αυτό λοιπόν ας το γράψουμε. Ας αποτυπώσουμε σε λέξεις αυτά που νιώθουμε, αυτά θέλουμε να πούμε, αυτά που μας αρέσουν, αυτά που μισούμε, ακόμα και αυτά που φοβόμαστε. Και ας το κάνουμε όλοι μαζί. Ας μοιραστούμε όλες αυτές τις προσπάθειες έκφρασης και ας κάνουμε μια κολεκτίβα συναισθημάτων και δημιουργίας.
Το Κείμενο με μεγάλη χαρά και σεβασμό θα φιλοξενεί δικά σας κείμενα, ιστορίες, ποιήματα, δημοσιευμένα και μη. Επίσης δρώμενα, συλλογικές προσπάθειες δημιουργίας και λογοτεχνικές απόπειρες.
Εδώ θα βρείτε και μια συλλογή παλιών μου και νέων κειμένων.
Ελπίζω το Κείμενο να γίνει μια γωνιά ανθρώπων που μοιράζονται τις ίδιες αγάπες, τις ίδιες συνήθειες, τις ίδιες ευαισθησίες, μα κυρίως την δίψα για δημιουργία.
Κόντρα σε νωθρούς καιρούς δημιουργούμε όπως μπορεί ο καθένας.

Με εκτίμηση.



Για περισσότερες πληροφορίες και αναγνώσεις των όσων υπάρχουν μέχρι στιγμής ακολουθήστε το λινκ που σας δίνω και γραφτείτε για να γίνετε αναγνώστες του: http://tokeimeno.blogspot.gr/

Καλή αρχή στο λογοτεχνικό αυτό εγχείρημα Μαρία μου και εύχομαι ολόψυχα να γράψουμε όλοι μαζί το Κείμενο που θα καταφερει να είναι αυτό το Όλα που έχεις ονειρευτεί.

Σχόλια

  1. Πολύ συγκινητικό να στηρίζεσαι από καλούς φίλους.
    Σε ευχαριστώ από καρδιάς.
    Καλές εμπνεύσεις σε όλους μας.
    Κόντρα σε νωθρούς καιρούς δημιουργούμε όπως μπορεί ο καθένας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ειναι ομορφο πραγμα να μοιραζεσαι με αλλους πραγματα απο πολλες οπτικες γωνιες :)

      Διαγραφή
  2. Πολύ καλά έκανες Κικίτσα μου!
    Φιλάκια πολλά!♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα!!
    Είναι πράγματι πολύ ωραία ιδέα το μπλογκ αυτό,ένας χώρος που όλοι μπορούν να εκφραστούν και να αφήσουν ένα κομμάτι τους.
    την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μπράβο Κική, χαίρομαι όταν άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα έρχονται κοντά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αν και δεν είμαι του 'γραψίματος'...πάω να δώ το νέο ιστολόγιο της Μαρίας.
    Νά'σαι καλά, Κικίτσα!!! Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλή επιτυχία κι από δω φυσικά!!!! :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...