Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ.


Εκφραστικοί μου φίλοι καλημέρα.
Τι κάνετε; Εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Για σήμερα έχω να σας παρουσιάσω, για όσους απο εσάς δε το γνωρίζετε ήδη, ένα νέο λογοτεχνικό ιστολόγιο της μπλοκόσφαιρας που δημιούργησε μια παλιά, γνώριμη φίλη της μπλοκογειτονιάς και έχει βάλει τόση αγάπη σε αυτό που προσωπικά δε θα μπορούσε να με αφήσει αδιάφορη.

Θεωρώ πως ότι κάνει κάποιος με αγάπη του αξίζει να φτάσει ψηλά, να διαδοθεί, να του δώσει τη δυνατότητα να υπάρξει στο χρόνο και τη δυνατότητα να μοιραστεί μαζί με τους υποστηρικτές του όσο το δυνατόν περισσότερες στιγμές μπορέσει.

Για να μπορέσουμε λοιπόν όλοι εμείς να γνωρίσουμε, αγαπήσουμε, συνταξιδεύσουμε με  "Το Κείμενο" της Μαρίας Νικολάου δεν έχουμε παρά να το επισκεφτούμε και να ενημερωθούμε για όσα κατα καιρούς έχει σκοπό να μας χαρίσει.

Αυτό που μου άρεσε από την αρχή είναι η συλλογικότητα που προβάλει, κάτι που δε θα μπορούσα παρά με τη σειρά μου να ενισχύσω και εγώ.

Ελάτε λοιπόν να γνωρίσουμε μα και να δημιουργήσουμε όλοι μαζί, το δικό μας συλλογικό Κείμενο, που όπως γράφει και στον υπέροχο τίτλο και την περιγραφή του μπλοκ η Μαρία, δε θα μπορούσε παρά να είναι:





Αδιέξοδο, λυτρωτικό, φιλικό, οργισμένο, κάποιες φορές άσκοπο, κάποιες καθοριστικό. Ένα κείμενο είναι η ζωή. Μια κολεκτίβα λέξεων. Ένα κείμενο είναι όλα. 
Για αυτό λοιπόν ας το γράψουμε. Ας αποτυπώσουμε σε λέξεις αυτά που νιώθουμε, αυτά θέλουμε να πούμε, αυτά που μας αρέσουν, αυτά που μισούμε, ακόμα και αυτά που φοβόμαστε. Και ας το κάνουμε όλοι μαζί. Ας μοιραστούμε όλες αυτές τις προσπάθειες έκφρασης και ας κάνουμε μια κολεκτίβα συναισθημάτων και δημιουργίας.
Το Κείμενο με μεγάλη χαρά και σεβασμό θα φιλοξενεί δικά σας κείμενα, ιστορίες, ποιήματα, δημοσιευμένα και μη. Επίσης δρώμενα, συλλογικές προσπάθειες δημιουργίας και λογοτεχνικές απόπειρες.
Εδώ θα βρείτε και μια συλλογή παλιών μου και νέων κειμένων.
Ελπίζω το Κείμενο να γίνει μια γωνιά ανθρώπων που μοιράζονται τις ίδιες αγάπες, τις ίδιες συνήθειες, τις ίδιες ευαισθησίες, μα κυρίως την δίψα για δημιουργία.
Κόντρα σε νωθρούς καιρούς δημιουργούμε όπως μπορεί ο καθένας.

Με εκτίμηση.



Για περισσότερες πληροφορίες και αναγνώσεις των όσων υπάρχουν μέχρι στιγμής ακολουθήστε το λινκ που σας δίνω και γραφτείτε για να γίνετε αναγνώστες του: http://tokeimeno.blogspot.gr/

Καλή αρχή στο λογοτεχνικό αυτό εγχείρημα Μαρία μου και εύχομαι ολόψυχα να γράψουμε όλοι μαζί το Κείμενο που θα καταφερει να είναι αυτό το Όλα που έχεις ονειρευτεί.

Σχόλια

  1. Πολύ συγκινητικό να στηρίζεσαι από καλούς φίλους.
    Σε ευχαριστώ από καρδιάς.
    Καλές εμπνεύσεις σε όλους μας.
    Κόντρα σε νωθρούς καιρούς δημιουργούμε όπως μπορεί ο καθένας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ειναι ομορφο πραγμα να μοιραζεσαι με αλλους πραγματα απο πολλες οπτικες γωνιες :)

      Διαγραφή
  2. Πολύ καλά έκανες Κικίτσα μου!
    Φιλάκια πολλά!♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα!!
    Είναι πράγματι πολύ ωραία ιδέα το μπλογκ αυτό,ένας χώρος που όλοι μπορούν να εκφραστούν και να αφήσουν ένα κομμάτι τους.
    την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μπράβο Κική, χαίρομαι όταν άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα έρχονται κοντά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αν και δεν είμαι του 'γραψίματος'...πάω να δώ το νέο ιστολόγιο της Μαρίας.
    Νά'σαι καλά, Κικίτσα!!! Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλή επιτυχία κι από δω φυσικά!!!! :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ.

Καλημέρα και καλό μήνα! Εύχομαι ολόψυχα αυτός ο μήνας και όχι μόνο αυτός φυσικά, να έχει χαρμόσυνες ειδήσεις για όλους μας. Και επειδη σήμερα είναι η αρχή ενός νέου η μήνα, η αρχή μιας νέας εβδομάδας και γιατί όχι η αρχή μιας καλύτερης ζωής, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας καποια αποσπάσματα από ένα δοκίμιο που έγραψα μόλις αλλα για διάφορους λόγους δε θα το αναρτήσω ακόμη ολοκληρωμένο. " Η ψυχή των ανθρώπων φαντάζει στο νου μου ως ένα μικρό (εξωτερικά) θησαυροφυλάκιο. Η καρδιά είναι το κουτί του θησαυρού, το μυαλό είναι το λουκέτο του και τέλος τα συναισθήματα και οι αξίες των ανθρώπων είναι τί άλλο; Μα φυσικά το περιεχόμενο του θησαυρού! Ο ίδιος ο θησαυρός αν θέλετε." " Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να προσφέρει και εμείς νομίζουμε πως υπάρχουμε για να λάβουμε. Ναι να λάβουμε, μόνο όταν μάθουμε να προσφέρουμε. Και προσφορά δεν είναι «δίνω» ότι υλικό αγαθό μου περισσεύει, είναι μαθαίνω να μάχομαι, να αναγνωρίζω, να θαυμάζω και να βοηθάω τον συνάνθρωπό μου. "

Ιστορίες ραδιοφώνου: Ένα ναυάγιο που μύριζε αλάτι

    Έβγαιναν οι ήχοι σαν αχτίδες ήλιου και ξεχύνονταν στο δωμάτιο ως μια μικρή ανάσα βροχής.   Ένα σούρουπο, μια μελωδία γλυκιά με ώθησε να εξερευνήσω τον κόσμο όμως σαν ένα μάτι καρφωμένο στη πλάτη μου με έκανε να απωθήσω τη σκέψη και να αφοσιωθώ σε ένα ναυάγιο που δεν ορίζει τη στιγμή.   Γιατί σε κάτι τέτοια σενάρια του νου στέκεται ο χρόνος. Και τότε, όλα άδεια και νεκρά, αναζητούν μια θύμηση που προ πολλού μας έχει εγκαταλείψει   Κι όλα σε σένα καταλήγουν, σε ένα άδειο σκηνικό που μυρίζει αλάτι. Αλάτι, σαν ένα πνιγμένο κορμί. Σαν ένα φαγητό που του είπανε πως μόνο έτσι νόστιμο θα γίνει.   Όμως όλα, παράταιρα φαίνονται. Όλα, σε αχτίδες ήλιου καθοδηγούν και πλέκουν μια ανάμνηση βασανισμένη.   Και δεν βγάζουν νόημα…   Μα   πως γίνεται στη φυλακή, ο χρόνος, να ανθίσει;   Και τώρα που χορεύουν οι τρελοί Και τώρα που τραγουδούν οι ξεμυαλισμένοι Θα σου πω πως όλα οξύμωρα γίνονται.   Γιατί ο ρεαλισμός γεννά