ΚΑΙ Η ΒΟΛΤΑ ΤΩΝ ΛΑΦΥΡΩΝ ΣΤΑ ΑΝΑΦΙΩΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ. ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΟΛΑ.

Εκφραστικοί μου, καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Κρυώνετε;
Αν ναι, αγκαλιαστείτε να ζεσταθείτε.
χαχαχα

Αψηφώντας το κρύο, εμείς βολτάρουμε 
και βολτάρουμε
και βολτάρουμε
και καπως ετσι οδηγουμαστε προς το τέλος μιας απολαυστικότατης βόλτας:

Έρχεσαι σαν σίφουνας, άνεμος, κατακτητής και το άλογό σου σέρνει τη σημαία, το λάβαρο της Επανάστασης.
Φοράτε πανοπλία! Σας βλέπω! Τρομάζω! Δε σας πάει αυτή η στολή!
Άλλα όνειρα είχα σκεφτεί για σένα!
Αυτή τη φορά τη ζώνη σου κοσμεί μια θήκη με πιστόλι! Και θήκες πολλές για σφαίρες!
Ο Κεραυνός παρατηρώ έχει μια κόκκινη γραμμή στο πρόσωπο. Ανάμεσα στα μάτια του που σα ρυάκι τρέχει!
Μια πετσέτα ψάχνω να βρω να τη σκουπίσω μα δεν υπάρχει καμιά τριγύρω!
Κι έπειτα εσύ!
Στο δεξί σου μάγουλο ένα κόκκινο ρυάκι, ίδιο με αυτό του αλόγου κυλάει!
Μα γιατί πρέπει να ματώσεις για να κατακτήσεις τους κόπους και να δαφνοστεφανωθείς τις μάχες σου;
Κι αν αυτό το αίμα δεν είναι δικό σας;
Αυτό δε θέλω να το σκέφτομαι!
Αν είναι κάποιου άλλου; Να ξέρεις πως αν αποδειχθεί ότι είναι κάποιου άλλου παύεις να είσαι «Το Παιδί του Λιβαδιού», για πάντα!
Κι αν αυτό σου ακούγεται πενιχρό τότε δεν έχεις καταλάβει τί μπορεί να σημαίνει και να συμβολίζει ένα απλό λιβάδι!

Το όπλο τι το θέλεις;
Και η καραμπίνα; Που ξεφυτρώνει μέσα από την υπενδεδυμένη σέλα του αλόγου!
Αυτά θυμάμαι καλά πως πρώτα δεν υπήρχαν!
Μα γιατί;
Και το λάσο!
Τί το θες το λάσο;
Ποιόν και τί θα φυλακίσεις;
Θέλεις να δέσεις τον καουμπόι που σε απειλεί;
Μα δεν ξέρεις πως με αυτό μονάχα τα όνειρά σου μπορείς να αιχμαλωτίσεις;
Και να ξέρεις πως μαζί με τα όνειρα καταπνίγεται και η ελπίδα!

Κι αν σε γονάτισε η ζωή!
Εσύ τα γόνατά σου παρακάλα να μπορείς να φθάρεις!
Τόση σημασία έχει η ήττα! Τόση εσωτερική δύναμη απαιτεί η νίκη!
 
Eπέλεξα για αυτή τη φωτογραφία της Μαρίας ένα απόσπασμα από το ποίημα "Καλπάζεις" της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου" γιατί θέλησα να συσχετίσω το "Παιδί του Λιβαδιού" με όλο το πράσινο που κυριαρχεί στην εικόνα. Ακόμη ένας άλλωστε συμβολισμός που κατα τη γνώμη μου ταιριάζει είναι η Σημαία μας, με τα όσα συμβολίζει το "Λάβαρο της Επαναστάσης", στο συγκεκριμένο ποίημα.

 

Μια εικόνα, μόνο μια εικόνα!
Μια εικόνα χαμένη από το παρελθόν!
Αυτό είσαι! Αυτό έμεινε!
Αυτό μου άφησες, μα πάνω απ’ όλα αυτό επέλεξα να κρατήσω μέσα μου, για να έχω τη δυνατότητα να το «σκοτώνω» Χίλιες Φορές Εγώ… και να μ’ Αρέσει!
Να μ’ αρέσει πολύ και να παίρνω δύναμη και ικανοποίηση από σένα!

Μια εικόνα, μια φιγούρα μακρινή, που δυσκολεύομαι να καταλάβω ακόμη και το τι μπορεί παρ’ ελπίδα να απεικονίζει.

Κι ύστερα, λένε, μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Και ισούται, το ξέρω καλά. Όπως ξέρω καλά ότι η δική σου εικόνα ισούται με χίλια καταστροφικά συναισθήματα και το περίεργο όλων είναι ότι μου αρέσει πολύ αυτό! Μου αρέσει! Πολύ!

Δε μου αρέσει τόσο ο πόνος μου, που προκαλείς, όσο η δράση που με διακατέχει στην μάχη για να σε αντιμετωπίσω.

Για πρώτη και ίσως για τελευταία φορά νιώθω πως είμαι μια μαχήτρια με τεράστια δύναμη και πολλές δυνατότητες σαν τις ηρωίδες που πρωταγωνιστούν στις ταινίες δράσης και ξεσηκώνουν εκδηλωτικά το κοινό τους.

Δεν ξέρω αν θέλω να παραμείνω μαχήτρια ή να γίνω επιτέλους η πρωταγωνίστρια της ζωής μου, ξέρω μονάχα πως όπου και να πάω θα σε κουβαλάω στη ζώνη που έχω σφηνωμένο το εφεδρικό μου μαχαίρι, για να μπορώ να δραπετεύσω από όλες τις επικίνδυνες φυλακές που θα με τοποθετήσουν, όταν καταφέρουν να με συλλάβουν οι δήμιοι και οι εχθροί μου.

Γιατί θα με συλλάβουν!
Και θα με φυλακίσουν!

Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, το μόνο βέβαιο. Όπως επίσης βέβαιο είναι πως θα τους διαφύγω. Για άλλη μια φορά θα τους διαφύγω. Και η ταινία δράσης θα συνεχιστεί. Με νέες περιπέτειες, μα και με νέα εικόνα. Νέα εικόνα, μα με τον ίδιο πάντα συμβολισμό. Κι αυτό μου δίνει άλλο «άστρο».

 

Κράτησα για το τέλος αυτή τη φωτογραφία που μου χάρισε η Μαρία Νικολάου από την βόλτα των Λαφύρων στα Αναφιώτικα της Πλάκας, επειδή απο την αρχή μου άρεσε λίγο παραπάνω απο τις άλλες. Θυμάμαι μάλιστα πως όταν την είδα σκέφτηκα πως με αυτή ακριβώς τη φωτογραφία θα "κλείσω" αυτό το τόσο όμορφο και διασκεδαστικό ταξίδι. Ένα ταξίδι μου με βοήθησε στο να μοιραστώ με όλους εσάς διάφορα αποσπάσματα των Λαφύρων.

Σκέφτηκα πολύ για το απόσπασμα που θα έβαζα σε αυτή την εικόνα αλλά πραγματικά κάτι μέσα μου μου έλεγε πως δεν πρέπει να είναι των Λαφύρων, πρέπει να είναι κάτι άλλο, κάτι νέο που όμως εμπεριέχει μέσα του τη δύναμη και την αισιοδοξία του πρώτου βιβλίου.

Τι άλλο θα μπορούσε λοιπόν να είναι αν δεν ήταν ένα "χορταστικό" απόσπασμα από το δεύτερο βιβλίο που με χαρά ετοιμάζουμε.

Μόλις διαβάσατε ένα απόσπασμα απο το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Μια Εικόνα" της ανέκδοτης ποιητικής συλλογής που εν καιρώ θα ακολουθήσει.

Διότι όπως γράφω στο δεύτερη ποιητική συλλογή "Κάθε Λάφυρο κι ένας Προσωπικός Φεγγίτης…."

 

 

Μαρία μου!!!

Ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου για όλα!

Μου πρόσφερες ανεπανάληπτες και πανέμορφες φωτογραφίες μα πάνω απ' όλα πρόσφερες στα Λάφυρα μια διαδρομή που πιστεύω πως ήθελαν ακράδαντα να ζήσουν.

Σα να πήραν ανάσα μέσω μιας άλλης ζωής ένιωσα και συνεχίζω να νιώθω.

Το οτι οι φωτογραφίες σου είναι εκπληκτικές στο λέμε συχνά και πιστεύω πως και εσύ το γνωρίζεις, το οτι έδωσες ζωή στο βιβλίο μου, το έκανες δηλαδή να βηματίζει, το ένιωσα και θέλω να το μοιραστώ με όλο το κόσμο. Θέλω δηλαδή να πω πως δεν ήταν μόνο οι λήψεις όσο και η διαδρομή που επέλεξες να το κάνεις να ακολουθήσει!

Ευχαριστώ για όλα! Να είσαι πάντα καλά, δημιουργική και ευτυχισμένη!

 

Να θυμίσω πως τη Μαρία μπορεί κανεις να τη συναντήσει στα εξής μπλοκ:

http://tokeimeno.blogspot.gr/
http://tatragoudia.blogspot.gr/
http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/

 

Και σας κράτησα και κάτι για το τέλος, το οποίο επίσης ανήκει στη Μαρία.

 

 

 Aut viam inveniam aut faciam.

Αννίβας, 247 - 183 π.Χ., Καρχηδόνιος στρατηλάτης

μτφρ: ή θα τον βρούμε το δρόμο ή θα τον φτιάξουμε

(προσπαθώντας να διασχίσει τις Άλπεις περί το 212 π.Χ)