KAI H ΒΟΛΤΑ ΤΩΝ ΛΑΦΥΡΩΝ ΣΤΑ ΑΝΑΦΙΩΤΙΚΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ. ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ.

Εκφραστικοί μου, καλημέρα.

Σας άρεσαν τα Αναφιώτικα ε;
Χρώμα, τοπίο, φύση...

Κι έχουμε και συνέχεια γιατί η Μαρία μας, ολόκληρο φωτογραφικό και όχι μόνο, οδοιπορικό κατάφερε να μας χαρίσει.

Απολαύστε:

Γιατί θέλει μαγκιά φίλε μου να παραδεχτείς τα κουσούρια σου όταν έχεις μάθει να αναδεικνύεις τα φαινομενικά κουσούρια των άλλων!

Θέλει μαγκιά φίλε μου να παραδεχτείς πως δεν είσαι τέλειος σε μια κατεξοχήν αδικοχαμένη κοινωνία που από τη μία σου προσφέρει άνεση, τεχνολογία και από την άλλη με το έτσι θέλω σου στερεί τη ζωή που μια Μάνα και ένας Πατέρας σου έδωσε!

Θέλει μαγκιά να δεχτείς πως ο κόσμος μας πάντα θα βρομάει! Ότι κι αν κάνεις εσύ, εγώ, εκείνος, εκείνη, με όποιον τρόπο κι αν καταφέρεις να δηλώσεις τον πόνο και το όχι σου σε όλα όσα σε κάνουν να φοβάσαι, να θυμώνεις, να στεναχωριέσαι και να απειλείς, να ξέρεις πως πάντα θα υπάρχουν κι άλλοι που με το ίδιος πάθος θα υποστηρίζουν όσα πραγματικά κι εκείνοι πιστεύουν! Και μπορεί να είναι τα ακριβώς αντίθετα από τα δικά σου όνειρα και τις δικές σου πεποιθήσεις!

Μάχεσαι για την Ειρήνη! Κι όμως, κάποιος άλλος την ίδια στιγμή μάχεται για τον Πόλεμο!

Διεκδικείς την Ελευθερία! Κι όμως, κάποιος άλλος την ίδια στιγμή φυλακίζει εκατοντάδες ανθρώπους σε υπόγεια μπουντρούμια!

Πολεμάς τη διαφθορά! Κι όμως, ζεις ήδη σε μια διεφθαρμένη κοινωνία!

Διαδίδεις, εξαπλώνεις, προσφέρεις την Αγάπη! Κι όμως καθημερινά πάμπολοι την εξαλείφουν!

Ονειρεύεσαι ένα καλύτερο αύριο! Κι όμως αυτό το αύριο πολλοί στο στερούν, μα το χειρότερο είναι πως βάφουν το σενάριό του με χρώμα κόκκινο, μουντό! Να θυμίζει, μάχη, πόλεμο, αίμα και θυσία!

Σαν την τραμπάλα της παιδικής χαράς είναι φίλε μου η ζωή! Μόνος στο ένα κάθισμα δε μπορείς να παίξεις!

Θα ’ρθει το αντίβαρο!
Το ξέρεις!
Θα σε ανεβάσει, θα σε ρίξει!
Θα σε ανεβάσει ξανά και θα σε ξαναρίξει!

Θα γελάσεις, θα κλάψεις, θα φοβηθείς! Μπορεί να πέσεις κιόλας! Το αντίβαρο πάντως θα ’ρθει! Το ξέρεις! Ενίοτε το περιμένεις κιόλας για προσωπικούς σου ποικίλους λόγους!

Και το ’χω ξαναπεί!

Πολλές φορές το ’χω ξαναπεί!

Κι αναρωτιέμαι!
Η ζωή είναι μια πορεία. Ποιά θέλεις να είναι η πορεία σου στον κόσμο μας;
Θες να είναι στεφανωμένη με λουλούδια ή με κάρβουνα; Επιλογή σου! Όμως μην επιτρέπεις τα «κάρβουνα» τα δικά σου να κάψουν τα «λουλούδια» των άλλων.

Απόσπασμα απο το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Αδικοχαμένη Κοινωνία", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου".

 Για τη συγκεκριμένη φωτογραφία της Μαρία Νικολάου για τα Λάφυρα, επέλεξα ένα απόσπασμα απο το ποίημα σε ελεύθερο στίχο της "Αδικοκοχαμένης Κοινωνίας", το οποίο ξεκινάει απο τα "φαινομενικά κουσούρια" και καταλήγει σε μια ανθρώπινη πορεία "λουλουδοστεφανωμένη ή καρβουνοστεφανωμένη". Θέλησα να κάνω τον συμβολισμό αντίστοιχα με εκείνο το δεντράκι πίσω στη φωτογραφία που γέρνει έντονα μα είναι συνάμα πανέμορφο και καταπράσινο, κάτι σαν ένα "φαινομενικό κουσούρι" που όμως το κάνει να ξεχωρίζει, να διαφέρει και γιατί όχι, να αγαπιέται παράλληλα. 

Απο τη μία το δεντράκι που μοιάζει να είναι ελαφρώς ξεριζωμένο και απο την άλλη τα έντονα εκείνα κατακόκκινα παραθυλλόφυλα και τα δέντρα με τα μικρά τους λουλούδια που έντονα μονοπωλούν και αγκαλιάζουν την εικόνα, το τοπίο, τους ανθρώπους εκείνους που είναι δεκτικοί να μείνουν για λίγο σε μια εικόνα και να νιώσουν πριν προχωρήσουν. Το κόκκινο που στα Λάφυρα θύμισε Μάχη, το Πράσινο που στα Λάφυρα θύμισε Ελπίδα και τα μικρά άνθη των δέντρων που στα Λάφυρα θύμισαν Ζωή. Ορίστε οι συμβολισμοί και οι αντιστοιχίες που προσπάθησα να κάνω για αυτή την όμορφη φωτογραφία.

Καταπλακωμένη από χιλιάδες μίτους Αριάδνης μπορώ ακόμη να αισθάνομαι.

Ψάχνω, ψάχνω το λαβύρινθο τον ψάχνω, θα είναι ψέμα αν δε το παραδεχτώ, όμως ξέρω!

Ξέρω πως για κάθε είσοδο υπάρχει και μία έξοδος. Η ίδια είσοδος μπορεί να είναι και έξοδος!

Χάθηκα κάπου στους ανόητους διαδρόμους του απέραντου λαβυρίνθου που δε θυμάμαι αν εγώ ή κάποιοι άλλοι με τοποθέτησαν, μα ομολογώ πως θα βρω την άκρη!

Μπορώ να βρω την άκρη ακόμη κι αν το φανάρι που κρατώ στο χέρι μου σβήσει! Ακόμη κι αν ο μικροσκοπικός μου φακός χαλάσει. Ακόμη κι αν οι δαυλοί που φέγγουν σε ορισμένα, επικίνδυνα σημεία πάψουν να τρεμοπαίζουν. Ακόμη κι αν απογοητευτώ και σκεφτώ να τα παρατήσω μπορώ και πάλι να βρω τον δρόμο! Την έξοδο! Την είσοδο! Τη σωστή επιλογή μου!

Μπορώ! Ακόμη κι αν μόνη μείνω σε ένα φαράγγι βαθύ, μπορώ να σκάψω με τα νύχια μου ένα νέο, ολόδικό μου πέρασμα.

Το μόνο που χρειάζεται είναι η υπομονή και η επιμονή μου! Ακόμη κι αν δεν έχω τίποτα από αυτά η θέλησή μου είναι τόσο γενναία και δυνατή που κράνος - ασπίδα φορά, απέναντι στις εκάστοτε, αδιανόητες συνθήκες!

Όσο σκοτάδι κι αν πέσει στη γη, όσο μαύρος κι άραχνος γίνει ο προσωπικός μου λαβύρινθος, όσους ταύρους – εμπόδια προσθέσει κάποιος στα χαλινάρια της ζωής μου, όσο μόνη κι αβοήθητη μ’ αφήσει, όση πίσσα κι αν ρίξει στο μαύρο πέπλο της αέναης ζωής μου, μπορώ να σου πω με σιγουριά πως Εγώ θα τα καταφέρω!

Κι αφού μπορώ εγώ να είσαι σίγουρος/σίγουρη πως μπορείς κι Εσύ, κι Εσύ, κι Εσύ!

Στη μαύρη πίσσα που σίγουρα καποια στιγμή θα βυθιστείς ή θα σε βυθίσουν οι άλλοι, δυο πράγματα χρειάζεσαι!

Αυτοσυγκέντρωση και αυτοβοήθεια! Μην περιμένεις να σε βοηθήσουν οι άλλοι αν δεν τολμήσεις να βοηθήσεις ο ίδιος τον εαυτό σου!

Μην περιμένεις να ’ρθει η στιγμή που κάποιος θα πατήσει το κουμπί του «γενικού» για να έρθει και πάλι το φως στη ζωή σου! Λάβε το λυχνάρι που έχεις στην καρδιά και δυνάμωσε τη χαμηλή του φλόγα!

Άκουσε τον χτύπο της καρδιάς και θα καταλάβεις που οδηγείσαι! Εκείνος ξέρει! Είναι της Eλευθέριας πορείας ο ξεκάθαρος οδηγός μας! Ακόμη και με κλειστά τα μάτια μπορείς να επιβιώσεις! Να οδηγηθείς στην πλήρη Ελευθερία.

Απόσπασμα απο το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Ελευθέρια Πορεία", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου".

Κάπως έτσι έχω φανταστεί τον Παράδεισο!
Πράσινο! Με ζωηρά χρώματα! Με πολύχρωμες πεταλούδες! Με πολλών ειδών ζώα και λουλούδια! Με μια ηρεμία που μπορεί να ταράζει τα πάντα γύρω της!
Και σύννεφα! Πολλά λευκά σύννεφα που «ζουν» ανάμεσά μας! Διαβαίνουν το χωροχρόνο δίπλα μας και μπορούμε να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας εντός τους.
Μα τί όμορφη γαλήνη απορρέει από τον τόπο!

Κάποια χαχανητά μικρών παιδιών με κερδίζουν!
Τρέχω πίσω από ξεφτισμένους παιδικούς απόηχους προσπαθώντας να ανακαλύψω τους κατόχους τους.

Διαβαίνω μέρη που δεν προσέχω γιατί η λαχτάρα μου να συναντήσω τους μικρούς αγγέλους είναι τόση μεγάλη που μου αποσπά εξ ολοκλήρου την προσοχή!

Πίσω από μια μεγάλη πρασινάδα με μελένιους καρπούς βλέπω κάποιες ξανθές μπούκλες να χορεύουν.
Με προσοχή παρατηρώ δυο κοριτσάκια να παίζουν αμέριμνα.
Μοιάζουν σαν δίδυμες αδερφές.
Η μια φοράει ροζ μακρύ και φαρδύ φόρεμα, ενώ η άλλη λευκό.
Μοιάζουν σα νεράιδες. Ή πριγκίπισσες. Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να υποθέσω σίγουρα.

Μια ευφορία πλημμυρίζει το χώρο και η γαλήνη σα να εχει αύρα και ενέργεια θετική «εξαπλώνεται» παντού και κάνει το τοπίο να μοιάζει σαν το παιδικό δωμάτιο που είχα μικρή. Το είχαν επιμεληθεί οι γονείς μου με τόση αγάπη!
Η παιδική νότα που απορρέει και τυλίγει το χώρο μοιάζει με μεθυστική παραζάλη.
Μου αρέσει αυτή η αίσθηση! Μου αρέσει τόσο πολύ!

Τα κοριτσάκια γελάνε και αρχίζουν να τρέχουν αμέριμνα!
Θέλω να συμμετάσχω στο παιχνίδι τους μα φοβάμαι πως είμαι αρκετά μεγάλη για να με δεχτούνε!

Ένας λαγός στέκεται δίπλα μου και με κοιτά.
Τον κοιτάζω προσπαθώντας να καταλάβω.
Γιατί θεωρώ πως με κοιτάζει υποτιμητικά;

Ξάφνου δίνει μια δυνατή ώθηση στα πίσω πόδια του και φεύγει!
Επιμένω να πιστεύω πως με κοίταξε υποτιμητικά.

Μένω εκεί με ένα κλωνάρι να εμποδίζει την πλήρη όρασή μου.
Το παραμερίζω και με μεγάλη δυσαρέσκεια συνειδητοποιώ πως τα κοριτσάκια λείπουν!

Ξαφνικά, η καρδιά μου πάγωσε.
Η ευφορία που ένιωθα εξαφανίστηκε.
Απογοητεύομαι!
Ο ουτοπικός κόσμος στον οποίο μεταφέρθηκα σκοτεινιάζει και όλη η χάρη και η ομορφιά που είχε, μετατρέπεται σε ένα σκηνικό που μου θυμίζει κατεδάφιση κτηρίου.
Απότομη λύπη φωλιάζει στην καρδιά μου και η στεναχώρια μου είναι τόση που θέλω να κλάψω!
Αρχίζω να φοβάμαι πολύ!
Θέλω να μείνω μόνη, να κλάψω και να προσευχηθώ στο Θεό!


Απόσπασμα απο το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Μέρα", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου".

 Και ναι, προφανώς κάπως έτσι έχω φανταστεί τον Παράδεισο και η Μαρία Νικολάου μου τον "έδωσε" σε μια τόσο ωραία και "καθάρια" φωτογραφία


Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ τόσο πολύ!
Υπάρχει και συνέχεια. ;)

Πριν σας χαιρετήσω για σήμερα, θα ήθελα να σας θυμίσω ή να σας γνωστοποιήσω αν δε γνωρίζετε την Μαρία, πως η χαρισματική φωτογράφος μας διαθέτει το λογοτεχνικό ιστολόγιο http://tokeimeno.blogspot.gr/ και μπορεί κανείς να τη συναντήσει επίσης στο http://tatragoudia.blogspot.gr/ και στο http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/.

Σας ευχαριστώ όλους πολύ! Να είστε πάντα καλά και να χαμογελάτε!