TA ΛΑΦΥΡΑ ΣΤΑ ΑΝΑΦΙΩΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ.

Εκφραστικοί μου, καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Σήμερα θα μοιραστώ μαζί μας κάποιες πραγματικά πολύ όμορφες και ιδιαίτερες φωτογραφίες των Λαφύρων, που μου χάρισε η αγαπημένη Μαρία Νικολάου. 

Μάλιστα, επειδή με μαγνήτισαν  πολύ, θέλησα να τις συνοδέψω με αποσπάσματα του βιβλίου, τα οποία με κάποιο τρόπο, προσπάθησα να τα συνδέσω με τις εικόνες.

Όσοι με παρακολουθείτε στο φεισμπουκ θα τις έχετε δει εκεί αλλά νομίζω πως και εδώ θα σας αρέσουν πολύ.

Για αρχή θα μοιραστώ μαζί σας τρις φωτογραφίες και θα υπάρχει άμεσα και η συνέχεια.

Μαρία μου, σε ευχαριστώ για άλλη μία φορά, μέσα απο την καρδιά μου για όλα.

Σε κοιτάζω και ξέρεις τί βλέπω;
Αλαζονεία!

Ένα συναίσθημα που κάποτε και πιθανόν και σήμερα να απεχθάνεσαι, μόνο όταν το βλέπεις στους άλλους όμως.

Σε κοιτάζω και ξέρεις τί βλέπω;
Εμένα να κοιτάζει την αλαζονεία σου!

Σε κοιτάζω και δεν αντέχω άλλο γιατί πονάει αυτό που βλέπω.

Προς στιγμήν φοβήθηκα μήπως είμαι και εγώ σαν εσένα όμως τα δάκρυα που βρέχουν αυτή τη στιγμή το πρόσωπό μου, μου μαρτυρούν πως όχι.

Ένα αλαζονικό βλέμμα που αντιπάλλεται με ένα όμοιό του, δεν αισθάνεται, δεν προσδοκάται. Ένα καθάριο όμως βλέμμα πονάει και εγω αυτή τη στιγμή πονάω.

Πονάω όχι για μένα, για σένα!
Γιατί μπόρεσα και είδα!
Είδα την καταστροφή της αλαζονείας σου
Και πίστεψέ με, δε θες να ξέρεις.

Άλλαξε γιατί είναι ύπουλη. Είναι καταστροφική.
Σαράκι είναι που σου κατατρώει τη ψυχή.

Είναι όμορφη το ξέρω! Μοιάζει με νεράιδα αλλά δεν είναι έτσι! Η αληθινή της μορφή είναι άσχημη. Ένα τέρας με κίτρινα μάτια.

Άλλαξε γιατί ο πρώτος/ η πρώτη που θα αφανίσει θα είσαι εσύ!
Άλλαξε γιατί ακόμη μπορείς!

Και να θυμάσαι!
Πρόσεχε!
Τη λένε Αλαζονεία!

Απόσπασμα απο το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Αλαζονεία", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου".

Ξάφνου ηρεμία.
Η καρδιά επιστρέφει στο σώμα της.
Η αναπνοή ρυθμίζεται!

Τα πόδια μου γυρίζουν κατεύθυνση,
Ο δρόμος της επιστροφής χαράζεται ευθύς μπροστά μου.

Προχωρώ και η θύμησή σου μου φέρνει μια μελαγχολία.
Όσο συνεχίζω να προχωρώ όμως η διάθεσή μου ανεβαίνει.

Βλέπω γαλάζιο, χρυσαφί, ακούω τραγούδια από την άμμο και
Χαίρομαι!

Ναι! Αρχίζω να χαίρομαι!

Ωχ!
Κάτι με ενοχλεί στο διάβα μου!
Κάποιο μικρό εμπόδιο.!

Σκύβω έκπληκτη!
Τι να δω!

Ένα στεφάνι με λουλούδια!

Ναι!
Το ξέρω αυτό το στεφάνι!
Το ξέρω, είναι δικό σου!

Θυμάμαι!

Στεφάνωνε το καστανόχρωμο, πλεκτό μαλλί σου!

Έπεσε!
Έπεσε σκέφτομαι!
Της έπεσε!

Γυρίζω πίσω!
Είσαι ήδη πολύ μακριά!
Για άλλους τόπους ταξιδεύεις!

Το κρατώ μες στα δυο μου χέρια ευλαβικά και νιώθω ασφάλεια.
Το κοιτώ και θέλω να στο ξαναδώσω.

«Θα ξανάρθει!» Ακούω μια φωνή αγορίστικη, νεανική.

Γυρίζω, τί να δω;
Ένα αγόρι.
Ένα αγόρι ντυμένο με ξερόχορτα.
Έχει κι αυτός στεφάνι!
Ναι έχει!
Καφέ, μα είναι γυμνό, έχει μόνο ξερά κλωνάρια!

Απόσπασμα απο το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Το Κυνήγι", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου".

Παρατηρώ πως τα μαλλιά σου τα στολίζουν χρυσές αλυσίδες σε σχήμα τριγωνικών λουλουδιών.
Το ίδιο και το σώμα σου.
Χρυσά κοσμήματα ειναι παντού διάσπαρτα πάνω του.
Ακόμη και στα γυμνά δάχτυλα των ποδιών σου μπορώ να δω δαχτυλίδια.

Μόλις διαπίστωσα πως το μέτωπό σου το κοσμεί ένα πορτοκαλοκόκκινο «τρίτο» μάτι.
Αφυπνίζει την ψυχή σκέφτομαι και αρχίζω να αναρωτιέμαι τι δουλειά έχεις στην έρημο και μάλιστα ντυμένη έτσι.

Σκύβεις, μου ψιθυρίζεις κάτι στο αυτί και κάνω πως το ακούω, αν και έχω ακούσει ελάχιστα απ’ όσα μου είπες.

Κουνάω το κεφάλι δήθεν πως συμφωνώ μα η αλήθεια ειναι πως δεν έχω βγάλει συμπέρασμα για το τί μου είπες.

Φυσάς απαλά στο δεξί μου αφτί και ξαφνικά ακούω τρεχούμενο νερό να αντηχεί ξεκάθαρα στα άδυτα βάθη του μυαλού μου.

Ότι άκουσα το βλέπω να γίνεται εικόνα μπροστά μου.
Καταρράκτες με γάργαρο νερό με «χαιρετούν»!
Πρασινάδα και ζώα βλέπω να με κοιτάζουν!

Περίεργο! Δεν βλέπω ούτε έναν άνθρωπο!
Δεν μπορώ να σκεφτώ όμως! Το μόνο που θέλω ειναι νερό!

Σε ένα λεπτό έχω γίνει ένα με το όραμά μου!
Είμαι μέσα του! Το ζω! Το απολαμβάνω!
Πίνω νερό και είμαι καλά! Ανασαίνω πάλι!

Τώρα που ξεδίψασα και ηρέμησα μπορώ να ψάξω για ανθρώπους!
Τους αναζητώ παντού! Σε όλο το νέο τοπίο μα δε βρίσκω κανέναν!
Κανένα σημάδι ανθρώπινης ζωής δεν υπάρχει γύρω!

Ίσως γι’ αυτό να είναι τόσο όμορφα και καθαρά σκέφτομαι!
Λείπει ο άνθρωπος, θεριεύει μεγαλειωδώς το περιβάλλον!

Πλησιάζω τους καταρράκτες και απλώνω το χέρι μου προσεκτικά! Παγωμένο, τρεχούμενο νερό! Μοιάζει σαν όμορφο όνειρο ανάμεσα σε χιλιάδες εφιάλτες!

Απόσπασμα απο το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Μέρα", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου".

Θα ήθελα να πω πως αποφάσισα να "κόψω" το απόσπασμα που μοιράστηκα μαζί σας στο σημείο με τους καταρράκτες, διότι θέλησα να κάνω τον παραλληλισμό με την Ελληνική σημαία που κυματίζει στη κορφή της φωτογραφίας.

Ναι! Για εμένα έχει επάνω της και συγκεκριμένα στον κυματισμό της, κάτι απο τη δύναμη και τη λάμψη του κρύου νερού των καταρρακτών.

  

 Πριν σας χαιρετήσω για σήμερα, θα ήθελα να σας θυμίσω ή να σας γνωστοποιήσω αν δε γνωρίζετε την Μαρία, πως η χαρισματική φωτογράφος μας διαθέτει το λογοτεχνικό ιστολόγιο http://tokeimeno.blogspot.gr/ και μπορεί κανείς να τη συναντήσει επίσης στο http://tatragoudia.blogspot.gr/ και στο http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/.

Σας ευχαριστώ όλους πολύ! Να είστε πάντα καλά και να χαμογελάτε!