ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ.

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλησπέρα.

Όπως διαπιστώσατε από τον τίτλο της ανάρτησης, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια πράγματα που σχετίζονται με την γιορτινή περίοδο που πέρασε.

Χρωστάω λοιπόν μια Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία απο το δρώμενο που σκέφτηκε η Αριστέα μας και κάποια μικρά και όμορφα δωράκια - καρτούλες ευχών που έλαβα απο εσάς.

Πάμε όμως πρώτα στην ιστοριούλα και έπειτα στις καρτούλες - δωράκια σας.

ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ.

Αυτό που την ενοχλούσε περισσότερο απο όλα ήταν το ότι την έκαναν να αισθάνεται πως έπρεπε να απολογηθεί για την αγάπη της προς το πνεύμα των Χριστουγέννων. Σαν όλοι να τη καταδίκαζαν που τολμούσε να ζήσει με όλη της τη ψυχή, το διάστημα εκείνο που απο μικρή λάτρευε και απολάμβανε με χίλιους δύο, δικούς της τρόπους.

            Ποτέ δε κατάλαβε γιατί την έκαναν να νιώθει έτσι... Ούτε καν κατάλαβε πως τους το επέτρεψε και γιατί τους είχε δώσει αυτό το δικαίωμα. 

           Στ' αλήθεια, τους το είχε δώσει;

           Ουτε αυτό τολμούσε να θυμηθεί.

           Άλλη μια κουραστική μέρα, μια μέρα σαν όλες τις άλλες σκέφτηκε την ώρα που έκλεισε το φως του γραφείου της. Πέρασε βιαστικά δίπλα από λευκές πόρτες μισάνοιχτων γραφείων και με δυσαρέσκεια παραδέχθηκε πως όλοι αυτοί ζούσαν για να δουλεύουν. 

           Περίεργο... Σα να ανακουφίστηκε που δεν ήταν μόνη. Κατάφερε να παρηγορεί τον εαυτό της ακόμη και με αυτή τη πικρή διαπίστωση.

           Στο επόμενο στενό συνάντησε τη βιτρίνα του αγαπημένου της ζαχαροπλαστείου. Με λύπη, μπήκε μέσα για να αγοράσει τους τελευταίους κουραμπιέδες. Χαμογέλασε μολις διαπίστωσε πως υπήρχαν ακόμη λίγα μελομακάρονα. Τα ήθελε και μάλιτσα πολύ. Σα να γέμιζαν, έστω και για λίγο χρόνο, τη ζωή της με μέλι, εκείνο το γλυκό και θαυματουργό συστατικό, που τόσο είχε ανάγκη.....

            Την ώρα που έπαιρνε τα ρέστα σκέφτηκε πως είχε εξυπηρετηθεί γρήγορα εκείνο το βράδυ σε σχέση με άλλα βράδια που στην ουρά περίμενε για ώρα. Τότε της κακοφαινόταν μα τώρα τις κακοφαινόταν ακόμη περισσότερα και η μοναξιά του ταμείου όσο και οι άδειες βιτρίνες και το άδειο απο στολίδια, ζαχαροπλαστείο. Ακόμη και τα γλυκά έδειχαν άνοστα πια. Σαν κάτι να τους έλειπε και ήθελαν με κάποιο τρόπο να το εκφράσουν.

           Μέσα σε είκοσι λεπτά βρέθηκε στο εσωτερικό του σπιτιού της. Το μόνο που ήθελε ήταν να καθίσει στην καφέ πολυθρόνα και να γευτεί το αγαπημένο της γλυκό. Ένα μελομακάρονο και ένιωθε πως ήταν αρκετό για να της πάρει όλη την  κούραση και όλη την απογοήτευση.

         Ίσα που πρόλαβε να βγάλει το παλτό και το κασκόλ της για να το ακουμπήσει στον απέναντι καφέ, τριθέσιο καναπέ. 

        Τόσο μεγάλος καναπές και τόσο άδειος. Συνήθιζε να αφήνει πράγματα εκεί για να της φαίνεται γεμάτος ο χώρος.

        Απόλαυσε τρώγοντας αργά αργά το γλυκό της και όπως ήταν αναμενόμενο δε κατάφερε να αντισταθεί στον πειρασμό του να φάει ακόμη ένα. 

        Κοίταξε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ήταν αντικειμενικά πανέμορφο, στεναχωρέθηκε που έπρεπε να το ξεστολίσει μα περισσότερο στεναχωρέθηκε που έπρεπε να το κλείσει για άλλον έναν χρόνο στην αποθήκη της.

       Έβγαλε τις μπότες της και πάτησε επάνω στο πυκνό βυσσινί χαλί, χαλί που είχε αγοράσει ειδικά για τις γιορτές.

     Πλησίασε και έσκυψε για να προσέξει την φωτεινή φάτνη που πράγματι είχε "χρυσοπληρώσει" μα δε το παραδέχτηκε ποτέ.

      Χαμογέλασε στα χνώτα των προβάτων προς τον μικρό Ιησού.

      Με μία απότομη κίνηση που συνοδευόταν απο κλείσιμο ματιών, απομάκρυνε το καλώδιο απο την πρίζα. Χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα ώστε οι κόρες των ματιών να ανοίξουν και να δουν το μη φωτισμένο πια δέντρο. 

        Στεναχωρέθηκε, για κάτι τόσο μικρό στεναχωρέθηκε. 

        Πειράζει άλλωστε που κάτι τόσο μικρό για εκείνη μπορούσε να είναι όλη της η ζωή...;

        Και ποιός να ήξερε τι κρύβει αυτή η ζωή; Και με ποιον να επέλεξε να το μοιραστεί;

        Ίσως... με κανέναν...

______________________________

Αυτή ήταν η μικρή Χριστουγεννιάτικη ιστορία φίλοι μου

Και πάμε στα εξής σημαντικά δωράκια:

Θα ξεκινήσω με τα δωράκια και την καρτούλα ευχών απο την αγαπημένη μου ξαδέρφη, Ιωάννα Κωνσταντίνου που τη θεωρώ αδερφή μου!! :)

Επι ευκαιρίας, χρόνια πολλά και ευτυχισμένα και απο εδώ αγαπημένη μου! Να σε χαιρόμαστε και να σε αγαπάμε πάντα τόσο πολύ και τόσο αγνά και άδολα όπως σου αξίζει!

Όπως διακρίνετε είναι πανέμορφα! Υπάρχει ακόμη μία πετσετούλα καρτουν που δεν φωτογράφισα που ειναι παρα παρα πολυ χαριτωμένη!

Οι ευχές τις, που τις κρατώ για μένα μόνο, είναι κάτι παραπάνω απο βάλσαμο ψυχής και βόμβα δύναμης!!! 

Και πάμε στην υπέροχη χειροποίητη καρτούλα ευχών που έφτασε σπίτι μου από τα χεράκια της γλυκιάς γλυκιάς και αγαπημένης Ελένης Γιαννάκαρη, από το μπλοκ " Ποιώ: Ποιητικές αποδράσεις,εκποιήσεις λόγων,τόπων,χρόνων σε πλωτά παζάρια ναυαγισμένων πολιτειών....".  Αυτές οι ποιητικές αποδράσεις λοιπόν έφτασαν και άγγιξαν τη δική μου ψυχή!! (Έγινε ένα μικρό μπέρδεμα με το επίθετο, άλλη φίλη Ελένη νόμιζα πως ήταν, άλλη Ελένη ήταν τελικά! Και οι δύο όμως εξίσου σημαντικές και αγαπημένες!!! :) <3

Οι χειροποίησες καρτούλες ευχών ή αλλιώς "Αλυσίδα Ευχών" είναι μια ωραία ιδέα που σκέφτηκε η πεταλουδίτσα της γειτονιάς μας, Χριστίνας Λέλη. 

Σας ευχαριστώ πολύ και τις δύο για την ευκαιρία που μου δώσατε να έρθω ακόμη πιο κοντά σας, να έχω για κάτι δικό σου Ελένη μου και να θυμάμαι τη συμμετοχή μου σε κάτι δικό σου Χριστίνα μου!

Σας ευχαριστώ πολύ πολύ!

Και για το τέλος σας κράτησα τα υπέροχα υπέροχα παπουτσάκια των ξετικών που είχα τη χαρά και την τιμή να λάβω απο την αγαπημένη μου Κάτια Μαρκουίζου! 

Πραγματικά είναι πανέμορφα! Τα λόγια της κάρτας που τα συνόδευες αγαπημένη μου με συγκινούν και με κάνουν να θέλω να στα ανταποδώσω όλα!

Ευχαριστώ ευχαριστώ ευχαριστώ!

Μα δεν είναι καταπληκτικά;!

Τόσο μα τόσο χαριτωμένα!

Με τα κουδουνάκια τους!

Τα κοιτάζω και χαμογελώ!

Όλα αυτά φίλοι μου ήταν ο απόηχος των δικών μου Χριστουγέννων!  

Να είμαστε καλά! Υγεία και τύχη σε όλους! :)