MIA EIKONA - OI ΦΕΓΓΙΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.

Μια εικόνα, μόνο μια εικόνα!

Μια εικόνα χαμένη από το παρελθόν!

Αυτό είσαι! Αυτό έμεινε!

Αυτό μου άφησες, μα πάνω απ’ όλα αυτό επέλεξα να κρατήσω μέσα μου, για να έχω τη δυνατότητα να το «σκοτώνω» Χίλιες Φορές Εγώ… και να μ’ Αρέσει!

Να μ’ αρέσει πολύ και να παίρνω δύναμη και ικανοποίηση από σένα!

Μια εικόνα, μια φιγούρα μακρινή, που δυσκολεύομαι να καταλάβω ακόμη και το τι μπορεί παρ’ ελπίδα να απεικονίζει.

Κι ύστερα, λένε, μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Και ισούται, το ξέρω καλά. Όπως ξέρω καλά ότι η δική σου εικόνα ισούται με χίλια καταστροφικά συναισθήματα και το περίεργο όλων είναι ότι μου αρέσει πολύ αυτό! Μου αρέσει! Πολύ!

Δε μου αρέσει τόσο ο πόνος μου, που προκαλείς, όσο η δράση που με διακατέχει στην μάχη για να σε αντιμετωπίσω.

Για πρώτη και ίσως για τελευταία φορά νιώθω πως είμαι μια μαχήτρια με τεράστια δύναμη και πολλές δυνατότητες σαν τις ηρωίδες που πρωταγωνιστούν στις ταινίες δράσης και ξεσηκώνουν εκδηλωτικά το κοινό τους.

Δεν ξέρω αν θέλω να παραμείνω μαχήτρια ή να γίνω επιτέλους η πρωταγωνίστρια της ζωής μου, ξέρω μονάχα πως όπου και να πάω θα σε κουβαλάω στη ζώνη που έχω σφηνωμένο το εφεδρικό μου μαχαίρι, για να μπορώ να δραπετεύσω από όλες τις επικίνδυνες φυλακές που θα με τοποθετήσουν, όταν καταφέρουν να με συλλάβουν οι δήμιοι και οι εχθροί μου.

Γιατί θα με συλλάβουν!

Και θα με φυλακίσουν!

Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, το μόνο βέβαιο. Όπως επίσης βέβαιο είναι πως θα τους διαφύγω. Για άλλη μια φορά θα τους διαφύγω. Και η ταινία δράσης θα συνεχιστεί. Με νέες περιπέτειες, μα και με νέα εικόνα. Νέα εικόνα, μα με τον ίδιο πάντα συμβολισμό. Κι αυτό μου δίνει άλλο «άστρο».

Ξέρεις τι σκέφτομαι;

Προσπαθώ να θυμηθώ αν εσύ  «έχτισες» την εικόνα σου ή αν εγώ στη δημιούργησα.

Και δε θυμάμαι.

Περίεργο δεν είναι;

Δε θυμάμαι.

Και ο θολός σου αντικατοπτρισμός αυτήν την στιγμή δε με βοηθάει ούτε να θυμηθώ μα ούτε και να κατανοήσω.

Προσπαθώ.

Μα δε θυμάμαι.

Όσο κι αν προσπαθώ, δε θυμάμαι.

Κι αυτό δε με πονά, με εξαγριώνει.

Και μισώ τον εαυτό μου, όταν θυμώνει τόσο.

Μα πιο πολύ μισώ εσένα, που  ανέπτυξες το θυμικό κομμάτι του εαυτού μου.

Και αυτό δεν μπορώ να στο συγχωρήσω. Όλα τα άλλα μπορώ, αλλά αυτό όχι.

Όχι! Με τίποτα! Ποτέ!

Μια εικόνα, μόνο μια εικόνα!

Μια εικόνα χαμένη από το παρελθόν!

Αυτό είσαι! Αυτό έμεινε!

Αυτό μου άφησες, μα πάνω απ’ όλα αυτό επέλεξα να κρατήσω μέσα μου για να έχω τη δυνατότητα να το «σκοτώνω» Χίλιες Φορές Εγώ… και να μ’ Αρέσει!

Να μ’ αρέσει πολύ και να παίρνω δύναμη και ικανοποίηση από σένα!

Το ξέρεις ε;

Κι όμως, θέλω με κάθε ευκαιρία να στο υπενθυμίζω.

Μου αρέσουν όλα αυτά που τονίζουν και κραυγάζουν τα κεφαλαία γράμματα.

Είναι όσα ξέρεις, όσα παραβλέπεις, όσα θα σου θυμίζω και όσα με κάνουν να καμαρώνω Εγώ!

Να καμαρώνω κι ας με πονάνε. Όσο κι αν με πονάνε εγώ θα τα «ταΐζω» μέσα μου και θα φροντίσω με τον καιρό να τα κάνω πράξη και δημιουργία.

 

Μόλις διαβάσατε ένα απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχο «Μια Εικόνα», της νέας μου ποιητικής συλλογής  «Οι Φεγγίτες της Ζωής μου»

Να επισημάνω μάλιστα, πως η υπέροχη φωτογραφία με την οποία την συνόδεψα, έχει επιμεληθεί από την αγαπημένη μου Νεφέλη Νέλη Αλεξανδρή, διαχειρίστρια της ομάδας στο φεισμπουκ "Σεργιάνι στης ψυχής... τα καλντερίμια" .

Αγαπημένη μου σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ! Απο τις ομορφότερες εκπλήξεις!

Δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα από την ανθρώπινη αλληλουχία των συναισθημάτων μας. Αγγίζεις και σε αγγίζουν. Νιώθω διπλά ευλογημένη για όλα τα καλά που μου έρχονται, που μου δίνεται.

Σας ευχαριστώ!