Μεταφέρω απόψε δελφίνια νεκρά...

Πας στη δουλειά σου και ξαφνικά, σε περιχύνουν με βιτριόλι και μάλιστα στο πρόσωπο.

Δεν κάνεις κάτι αποτροπιαστικά κακό, απλώς πας να πληρώσεις με ένα πλαστό χαρτονόμισμα (κάτι που θα μπορούσε στον καθένα να συμβεί) και βρίσκεσαι νεκρός από ασφυξία.

Πας να κάνεις μια επέμβαση ρουτίνας και βρίσκεσαι νεκρός/νεκρή.

Πας να γεννήσεις, χωρίς κάποιο πρόβλημα υγείας, και μένεις εγκεφαλικά νεκρή.

Πας στη δουλειά σου, γίνεται ένα ατύχημα και προκαλείς κακό είτε σε εσένα είτε σε συνανθρώπους σου, πολλές φορές μάλιστα και ανεπανόρθωτο κακό.

Κι αυτά είναι μόνο ελάχιστα παραδείγματα….

Το ό,τι όλα μπορούν να ανατραπούν σε δευτερόλεπτα είναι γνωστό, το ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη, είναι επίσης γνωστό, ό,τι τίποτα δεν είναι δεδομένο, το γνωρίζουμε ήδη, ό,τι και να πω, είναι και σκέψεις σας, πιστεύω.

Με τρομάζει η αγριότητα του κόσμου, αυτό το βάρβαρο, το οποίο ταυτόχρονα, με εμπνέει.

Με τρομάζει και η ανατροπή, όλη αυτή η αλλαγή, στο δευτερόλεπτο, το ό,τι κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει σε λίγα λεπτά (το άγνωστο), το οποίο όμως, είναι και «μαγικό» τη συγκεκριμένη στιγμή. Γιατί αλήθεια, αν ξέραμε, θα αλλάζαμε κάτι; Γιατί το να ξέρεις, δεν σημαίνει και ό,τι μπορείς να το αλλάξεις, τουλάχιστον όχι πάντα. Κι αν υπάρχει η μοίρα;

Σκέφτομαι πολλές φορές, τι μπορεί σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι, εκείνη τη στιγμή; Σκέφτονται άραγε ή το μυαλό βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση; Υποθέτω ανάλογα τα δεδομένα της κατάστασης, αλλά υπάρχει  όντως χρόνος να σκεφτείς; Και τι σκέφτεσαι; Ό,τι έρχεται το τέλος; Τι αφήνεις πίσω; Και τι είναι καλύτερο; Να έχεις χρόνο να σκέφτεσαι ή να φύγεις χωρίς σκέψη; Να βλέπεις τη ζωή να περνάει  από μπροστά σου ή να μην προλαβαίνεις να δεις ούτε μια στιγμή από τη ζωή σου;

Θυμάμαι μια φορά - πριν χρόνια - όταν είχε τύχει να βρεθώ σε ένα αμάξι που βγήκε έκτος πορείας και κατέληξε μέσα σε κάτι κανάλια/χωράφια, θυμάμαι να χτυπάνε φύλλα στα παράθυρα και επειδή ήταν νύχτα, προσπαθούσα να καταλάβω που βρισκόμασταν, είχα μια αγωνία και θυμάμαι έντονα, πως προσευχόμουν να σταματήσει, απλώς ήθελα να σταματήσει, αυτός ο θόρυβος, ξέρετε. Και θυμάμαι, πως η μόνη μου σκέψη ήταν, ή μαλλον, ήταν δυο οι  σκέψεις και ήταν το τι θα εκαναν καποια αγαπημενα μου προσωπα αν η καταληξη δεν ηταν αυτή που τελικα ηταν και επίσης, θυμαμαι ότι  περίμενα να περάσει ολη μου η ζωη μπροστα από τα ματια μου, ετσι ειχα ακουσει να γίνεται και περίμενα να το δω (ζήσω) και εγω εκείνη τη στιγμή αλλα δεν έγινε, δεν είδα κατι, δεν σκέφτηκα κατι, δεν εστίασα κάπου, θυμαμαι μονο, αυτό που σας ειπα πριν, να σκέφτομαι τι θα κάνουν οι δικοι μου όταν μας ψάχνουν. Ευτυχώς, στην δική μου περίπτωση όλα πήγαν κατ ευχή αλλα πάντα έχεις μαζί σου και κατι…

Με τρομάζει ο θάνατος και μπορώ να τον προσεγγίσω μονο δημιουργικά μεχρι στιγμής, νομίζω πως αυτό άλλωστε είναι πασιφανές. Με τρομάζει, με τραβάει, υπάρχει ένα «δανεικό» αλισβερίσι θα έλεγα.

Τον τελευταίο καιρό (κάποιοι από εσάς το γνωρίζετε ήδη), γράφω τη Σονάτα του Θήτα (δηλαδή του Θανάτου), ευελπιστώ στο μέλλον να εκδοθεί με τον τροπο που την έχω οραματιστεί, είναι ένας γυναικείος, θεατρικός μονόλογος και με εχει επηρεάσει αλλα και μαγνητίσει ταυτόχρονα. Μου αρέσει όπως εξελίσσεται, αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς οδηγεί. Ένα γαϊτανάκι αλλα από τη μια το καμαρώνω από την άλλη θλίβομαι αλλα όπως κα να εχει, θα δημιουργηθεί. Προφανώς και κάπου το χρωστώ.

Οι άνθρωποι, παράξενα πλάσματα και εμείς, από τη μια άνθρωποι και από την άλλη, ζώα! Άλλοι να μάχονται για το καλό και άλλοι να το εξαλείφουν. Δεν μπορώ να καταλάβω πως σκέφτονται μερικοί άνθρωποι, πως μπορούν και εχουν συνείδηση και ζωη, μετα από όλα αυτά που κάνουν, πόσο νοσηρά και αρρώστα μυαλά υπάρχουν γύρω μας και μάλιστα καλα κρυμμένα.

Είναι άρρωστο το να θες να τιμωρείς έναν άνθρωπο για το υπόλοιπο της ζωης του, είναι άρρωστο να τον εκτελείς εν ψυχρώ, είναι άρρωστο να σου εμπιστεύεται κάποιος τη ζωη του και να μην τον προσέχεις και φυσικά είναι εξίσου άρρωστο, να είσαι μπροστά σε όλα αυτά και να μην κάνεις τίποτα. Είσαι συνένοχος!

Θυμαμαι στην υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου, όπως και με την πιο πρόσφατη υπόθεση του Τζορτζ Φλοιντ, να υπάρχει τόσος κόσμος τριγύρω, να τραβαει βιντεο και να μην κάνει τίποτα, τίποτα απολύτως. Γιατι το να τραβάς βιντεο και απλώς να κοιτάς έναν άνθρωπο να πεθαίνει, είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ! Και αστυνομικοί και «έντιμοι» πολίτες, όλοι τους εκεί, συνένοχοι! Για εμενα, συνένοχοι!

Και μετα τους φταίνε η τηλεόραση, το άγχος, η κοινωνία, η απόρριψη και ένα σωρο δικαιολογίες, όχι φίλε μου, φταις εσύ και η ματαιοδοξία σου που προφανώς σε οδήγησε να τρελαθείς, πιστεύοντας πως είσαι κατι σπουδαίο. Αφού βλέπουν ότι αυτά που σκέφτονται και θέλουν να κάνουν δεν είναι νορμάλ, γιατι δεν απευθύνονται σε ειδικούς; Γιατι τα κάνουν;

Και φυσικά, επειδη βλέπω και στις κίτρινες φυλλάδες τι γίνεται, κι αυτά αρρώστα μυαλά είναι για εμενα. Το το σεξισμός εχει πέσει στην υπόθεση της κοπέλας με το βιτριόλι, δεν λέγεται. Ντροπή τους! Απορώ γιατι δεν τους κάνουν μηνύσεις! Γίνανε όλοι κριτές και δικαστές!

Όλα αυτά, με επηρεάζουν παρα πολύ, σας ειπα και πριν πως υπαρχει μια ιδιαίτερη σχεση, με επηρεάζουν, με εμπνέουν, είναι περίεργο. Δεν θα γράψω αναλυτικά τις σκεψεις μου, όπως κάνουν άλλοι συνάνθρωποι μου, κι αυτή η ανάρτηση μου σήμερα, είναι από τις λίγες, θα βρω όμως έναν άλλο, δικό μου τρόπο, να βγάλω από μέσα μου το δικό μου κατηγορώ, το δικό μου θυμό, οργή, λύπη, συμπόνια κτλ.

Πολλα από τα ποιήματα που γράφω εχουν γραφτεί με αφορμή αντίστοιχα  γεγονότα με όσα ενδεικτικά ανέφερα πιο πάνω, είναι ένας δικός μου φόρος τιμής και μνήμης αν θέλετε, αλλα επειδη για δικούς μου λογους, δεν θέλω να θεωρήσει κανείς πως προσπαθώ να διαφημιστώ επάνω σε κατι τέτοιο ή το οτιδήποτε παρεμφερή, δεν το αναφέρω, συνήθως το εμπιστεύομαι σε έναν δυο φίλους μου και μεχρι εκεί, εξάλλου το ποίημα ξέρει, εγώ ξέρω,η ψυχή του ήρωα ξέρει κι αυτό είναι αρκετό.

Όμως, υπάρχει ένα ποίημα, που το ειχα χάψει πριν κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα, το οποίο για κάποιους λογους, μου ζήτησε να ξαναβγεί στην επιφάνεια και να κλείσει σήμερα τούτη την  ανάρτηση. Οφείλει κατά κάποιο τρόπο να είναι εδώ, κοντά στα συμβάντα που σημάδεψαν προφανώς κάτι μέσα μου και για τα όποια, θέλησε να βγει κάποια δημιουργία…. Είμαι σίγουρη πως τώρα, θα δείτε το αληθινό πρόσωπο του ποιήματος….

Νεκρώσιμος ακολουθία
Μένος!

Τα γεράκια άρπαξαν χρυσό,
σε μια ανώφελη τροχιά τρέχουν, για να τον κρύψουν.

Τα ιδιοτελή τα λόγια, γίνανε ανθρώπων - θυσιαστήρια - κοιτάσματα.

Μέλι - στάξανε οι άδειες φλέβες - των τεράτων .

Μια ατέλειωτη προσμονή, η δικαιοσύνη που θα έρθει αβίαστα.

Δίχως μαρτύρους, ενόρκους και εξιλαστήρια θύματα.
Δίχως ένοχο, συνήγορο και κτίσμα επαρκή.

Μεταφέρω απόψε δελφίνια νεκρά.

Ένα
Δύο
Τρία
Τέσσερα
Πέντε
Έξι

Και κάτι λιγότερο από δύο δεκάδες τα φτερά της.
Εφαπτόμενα φτερά...
Ακέραια και καταστροφικά....

Σε "φορτώθηκα"
Σαν ενοχή σε "φορτώθηκα" και ψάχνω τόπο και χρόνο, να σε εναποθέσω...

Πώς να αφήσεις έναν βολβό σε έναν βάλτο;
Πώς να ρίξεις μέσα του ένα άδολο φυτό;

Άδικο, η λάσπη να γίνει βούρκος.
Ετυμηγορία, η σιωπή.
Πάντα η σιωπή.
Και στη παρούσα φάση, η ευθυνόφοβη σιωπή.

Σήμερα, οι σφαίρες έγιναν δύο.
Ήρθαν μέσα από το πιο παλιό και σκουριασμένο σιδερικό.

Τις μάζεψα, τις τύλιξα σε ένα λευκό πανί και με ένα άσπρο φορτηγό, τις μεταφέρω σε ένα βουνό.

Να αγναντεύεις...
Να θυμάσαι...
Να συγχωρείς...

Μα πως να συγχωρείς;
Οι πεταλούδες σε βγάζουν από τον βυθό.

Κοίτα με, σαν είδωλο σε κοιτώ.
Κι ενθυμούμαι...

Άγγελε, αγγίζω τον ώμο σου, Άγγελε...

Συγνώμη και σε ευχαριστώ!

~~ Νεκρός Άγγελος - Κική Κωνσταντίνου

Με είχε συγκλονίσει τόσο αυτή η ιστορία που ήθελα πάση θυσία να το απαγγείλω: 

 Μεταφέρω απόψε δελφίνια νεκρά....