Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μεταφέρω απόψε δελφίνια νεκρά...


Πας στη δουλειά σου και ξαφνικά, σε περιχύνουν με βιτριόλι και μάλιστα στο πρόσωπο.
Δεν κάνεις κάτι αποτροπιαστικά κακό, απλώς πας να πληρώσεις με ένα πλαστό χαρτονόμισμα (κάτι που θα μπορούσε στον καθένα να συμβεί) και βρίσκεσαι νεκρός από ασφυξία.
Πας να κάνεις μια επέμβαση ρουτίνας και βρίσκεσαι νεκρός/νεκρή.
Πας να γεννήσεις, χωρίς κάποιο πρόβλημα υγείας, και μένεις εγκεφαλικά νεκρή.
Πας στη δουλειά σου, γίνεται ένα ατύχημα και προκαλείς κακό είτε σε εσένα είτε σε συνανθρώπους σου, πολλές φορές μάλιστα και ανεπανόρθωτο κακό.
Κι αυτά είναι μόνο ελάχιστα παραδείγματα….
Το ό,τι όλα μπορούν να ανατραπούν σε δευτερόλεπτα είναι γνωστό, το ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη, είναι επίσης γνωστό, ό,τι τίποτα δεν είναι δεδομένο, το γνωρίζουμε ήδη, ό,τι και να πω, είναι και σκέψεις σας, πιστεύω.
Με τρομάζει η αγριότητα του κόσμου, αυτό το βάρβαρο, το οποίο ταυτόχρονα, με εμπνέει.
Με τρομάζει και η ανατροπή, όλη αυτή η αλλαγή, στο δευτερόλεπτο, το ό,τι κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει σε λίγα λεπτά (το άγνωστο), το οποίο όμως, είναι και «μαγικό» τη συγκεκριμένη στιγμή. Γιατί αλήθεια, αν ξέραμε, θα αλλάζαμε κάτι; Γιατί το να ξέρεις, δεν σημαίνει και ό,τι μπορείς να το αλλάξεις, τουλάχιστον όχι πάντα. Κι αν υπάρχει η μοίρα;
Σκέφτομαι πολλές φορές, τι μπορεί σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι, εκείνη τη στιγμή; Σκέφτονται άραγε ή το μυαλό βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση; Υποθέτω ανάλογα τα δεδομένα της κατάστασης, αλλά υπάρχει  όντως χρόνος να σκεφτείς; Και τι σκέφτεσαι; Ό,τι έρχεται το τέλος; Τι αφήνεις πίσω; Και τι είναι καλύτερο; Να έχεις χρόνο να σκέφτεσαι ή να φύγεις χωρίς σκέψη; Να βλέπεις τη ζωή να περνάει  από μπροστά σου ή να μην προλαβαίνεις να δεις ούτε μια στιγμή από τη ζωή σου;
Θυμάμαι μια φορά - πριν χρόνια - όταν είχε τύχει να βρεθώ σε ένα αμάξι που βγήκε έκτος πορείας και κατέληξε μέσα σε κάτι κανάλια/χωράφια, θυμάμαι να χτυπάνε φύλλα στα παράθυρα και επειδή ήταν νύχτα, προσπαθούσα να καταλάβω που βρισκόμασταν, είχα μια αγωνία και θυμάμαι έντονα, πως προσευχόμουν να σταματήσει, απλώς ήθελα να σταματήσει, αυτός ο θόρυβος, ξέρετε. Και θυμάμαι, πως η μόνη μου σκέψη ήταν, ή μαλλον, ήταν δυο οι  σκέψεις και ήταν το τι θα εκαναν καποια αγαπημενα μου προσωπα αν η καταληξη δεν ηταν αυτή που τελικα ηταν και επίσης, θυμαμαι ότι  περίμενα να περάσει ολη μου η ζωη μπροστα από τα ματια μου, ετσι ειχα ακουσει να γίνεται και περίμενα να το δω (ζήσω) και εγω εκείνη τη στιγμή αλλα δεν έγινε, δεν είδα κατι, δεν σκέφτηκα κατι, δεν εστίασα κάπου, θυμαμαι μονο, αυτό που σας ειπα πριν, να σκέφτομαι τι θα κάνουν οι δικοι μου όταν μας ψάχνουν. Ευτυχώς, στην δική μου περίπτωση όλα πήγαν κατ ευχή αλλα πάντα έχεις μαζί σου και κατι…
Με τρομάζει ο θάνατος και μπορώ να τον προσεγγίσω μονο δημιουργικά μεχρι στιγμής, νομίζω πως αυτό άλλωστε είναι πασιφανές. Με τρομάζει, με τραβάει, υπάρχει ένα «δανεικό» αλισβερίσι θα έλεγα.
Τον τελευταίο καιρό (κάποιοι από εσάς το γνωρίζετε ήδη), γράφω τη Σονάτα του Θήτα (δηλαδή του Θανάτου), ευελπιστώ στο μέλλον να εκδοθεί με τον τροπο που την έχω οραματιστεί, είναι ένας γυναικείος, θεατρικός μονόλογος και με εχει επηρεάσει αλλα και μαγνητίσει ταυτόχρονα. Μου αρέσει όπως εξελίσσεται, αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς οδηγεί. Ένα γαϊτανάκι αλλα από τη μια το καμαρώνω από την άλλη θλίβομαι αλλα όπως κα να εχει, θα δημιουργηθεί. Προφανώς και κάπου το χρωστώ.
Οι άνθρωποι, παράξενα πλάσματα και εμείς, από τη μια άνθρωποι και από την άλλη, ζώα! Άλλοι να μάχονται για το καλό και άλλοι να το εξαλείφουν. Δεν μπορώ να καταλάβω πως σκέφτονται μερικοί άνθρωποι, πως μπορούν και εχουν συνείδηση και ζωη, μετα από όλα αυτά που κάνουν, πόσο νοσηρά και αρρώστα μυαλά υπάρχουν γύρω μας και μάλιστα καλα κρυμμένα.
Είναι άρρωστο το να θες να τιμωρείς έναν άνθρωπο για το υπόλοιπο της ζωης του, είναι άρρωστο να τον εκτελείς εν ψυχρώ, είναι άρρωστο να σου εμπιστεύεται κάποιος τη ζωη του και να μην τον προσέχεις και φυσικά είναι εξίσου άρρωστο, να είσαι μπροστά σε όλα αυτά και να μην κάνεις τίποτα. Είσαι συνένοχος!
Θυμαμαι στην υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου, όπως και με την πιο πρόσφατη υπόθεση του Τζορτζ Φλοιντ, να υπάρχει τόσος κόσμος τριγύρω, να τραβαει βιντεο και να μην κάνει τίποτα, τίποτα απολύτως. Γιατι το να τραβάς βιντεο και απλώς να κοιτάς έναν άνθρωπο να πεθαίνει, είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ! Και αστυνομικοί και «έντιμοι» πολίτες, όλοι τους εκεί, συνένοχοι! Για εμενα, συνένοχοι!
Και μετα τους φταίνε η τηλεόραση, το άγχος, η κοινωνία, η απόρριψη και ένα σωρο δικαιολογίες, όχι φίλε μου, φταις εσύ και η ματαιοδοξία σου που προφανώς σε οδήγησε να τρελαθείς, πιστεύοντας πως είσαι κατι σπουδαίο. Αφού βλέπουν ότι αυτά που σκέφτονται και θέλουν να κάνουν δεν είναι νορμάλ, γιατι δεν απευθύνονται σε ειδικούς; Γιατι τα κάνουν;
Και φυσικά, επειδη βλέπω και στις κίτρινες φυλλάδες τι γίνεται, κι αυτά αρρώστα μυαλά είναι για εμενα. Το το σεξισμός εχει πέσει στην υπόθεση της κοπέλας με το βιτριόλι, δεν λέγεται. Ντροπή τους! Απορώ γιατι δεν τους κάνουν μηνύσεις! Γίνανε όλοι κριτές και δικαστές!
Όλα αυτά, με επηρεάζουν παρα πολύ, σας ειπα και πριν πως υπαρχει μια ιδιαίτερη σχεση, με επηρεάζουν, με εμπνέουν, είναι περίεργο. Δεν θα γράψω αναλυτικά τις σκεψεις μου, όπως κάνουν άλλοι συνάνθρωποι μου, κι αυτή η ανάρτηση μου σήμερα, είναι από τις λίγες, θα βρω όμως έναν άλλο, δικό μου τρόπο, να βγάλω από μέσα μου το δικό μου κατηγορώ, το δικό μου θυμό, οργή, λύπη, συμπόνια κτλ.
Πολλα από τα ποιήματα που γράφω εχουν γραφτεί με αφορμή αντίστοιχα  γεγονότα με όσα ενδεικτικά ανέφερα πιο πάνω, είναι ένας δικός μου φόρος τιμής και μνήμης αν θέλετε, αλλα επειδη για δικούς μου λογους, δεν θέλω να θεωρήσει κανείς πως προσπαθώ να διαφημιστώ επάνω σε κατι τέτοιο ή το οτιδήποτε παρεμφερή, δεν το αναφέρω, συνήθως το εμπιστεύομαι σε έναν δυο φίλους μου και μεχρι εκεί, εξάλλου το ποίημα ξέρει, εγώ ξέρω,η ψυχή του ήρωα ξέρει κι αυτό είναι αρκετό.
Όμως, υπάρχει ένα ποίημα, που το ειχα χάψει πριν κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα, το οποίο για κάποιους λογους, μου ζήτησε να ξαναβγεί στην επιφάνεια και να κλείσει σήμερα τούτη την  ανάρτηση. Οφείλει κατά κάποιο τρόπο να είναι εδώ, κοντά στα συμβάντα που σημάδεψαν προφανώς κάτι μέσα μου και για τα όποια, θέλησε να βγει κάποια δημιουργία…. Είμαι σίγουρη πως τώρα, θα δείτε το αληθινό πρόσωπο του ποιήματος….




Νεκρώσιμος ακολουθία
Μένος!

Τα γεράκια άρπαξαν χρυσό,
σε μια ανώφελη τροχιά τρέχουν, για να τον κρύψουν.

Τα ιδιοτελή τα λόγια, γίνανε ανθρώπων - θυσιαστήρια - κοιτάσματα.

Μέλι - στάξανε οι άδειες φλέβες - των τεράτων .

Μια ατέλειωτη προσμονή, η δικαιοσύνη που θα έρθει αβίαστα.

Δίχως μαρτύρους, ενόρκους και εξιλαστήρια θύματα.
Δίχως ένοχο, συνήγορο και κτίσμα επαρκή.

Μεταφέρω απόψε δελφίνια νεκρά.

Ένα
Δύο
Τρία
Τέσσερα
Πέντε
Έξι

Και κάτι λιγότερο από δύο δεκάδες τα φτερά της.
Εφαπτόμενα φτερά...
Ακέραια και καταστροφικά....

Σε "φορτώθηκα"
Σαν ενοχή σε "φορτώθηκα" και ψάχνω τόπο και χρόνο, να σε εναποθέσω...

Πώς να αφήσεις έναν βολβό σε έναν βάλτο;
Πώς να ρίξεις μέσα του ένα άδολο φυτό;

Άδικο, η λάσπη να γίνει βούρκος.
Ετυμηγορία, η σιωπή.
Πάντα η σιωπή.
Και στη παρούσα φάση, η ευθυνόφοβη σιωπή.

Σήμερα, οι σφαίρες έγιναν δύο.
Ήρθαν μέσα από το πιο παλιό και σκουριασμένο σιδερικό.

Τις μάζεψα, τις τύλιξα σε ένα λευκό πανί και με ένα άσπρο φορτηγό, τις μεταφέρω σε ένα βουνό.

Να αγναντεύεις...
Να θυμάσαι...
Να συγχωρείς...

Μα πως να συγχωρείς;
Οι πεταλούδες σε βγάζουν από τον βυθό.

Κοίτα με, σαν είδωλο σε κοιτώ.
Κι ενθυμούμαι...

Άγγελε, αγγίζω τον ώμο σου, Άγγελε...

Συγνώμη και σε ευχαριστώ!

~~ Νεκρός Άγγελος - Κική Κωνσταντίνου


Με είχε συγκλονίσει τόσο αυτή η ιστορία που ήθελα πάση θυσία να το απαγγείλω: 




 Μεταφέρω απόψε δελφίνια νεκρά....

Σχόλια

  1. Υπεροχο το ποιημα σου συγκλονιστικο!
    Καταλαβαίνω απολυτα αυτο το αλισβερισι, ολη αυτη η παρανοια που ζουμε σε εμπνεει και ταυτόχρονα ευχεσαι να μην υπήρχε αυτη η παρανοια και ας μην εγραφες ουτε ενα ποιημα!
    Καλη σου μερα Κικη μου και μη σταματας να αγωνιζεσαι. Λιγο εσυ, λιγο εγω,λιγο ο αλλος... ποιος ξέρει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κανείς δεν πρόκειται να σε κατηγορήσει για τις απόψεις σου Κική μου. Οι αξίες που κατοικοεδρεύουν στην καρδιά σου δεν είναι προσποιητές μήτε πρόσκαιρες. Είναι αληθινές και φωτεινές.
    Δύσκολους καιρούς και άγριους περνάμε Κική μου. Η μισανθρωπιά βρήκε χώρο και καλλιεργείται. Όπως το αυγό του φιδιού. Ο φασισμός σε όλες του τις εκφάνσεις καλή μου φίλη. Σε όλα του τα επίπεδα. Βρίσκει πρόσφορο έδαφος και καλπάζει. Μεθοδικά, ύπουλα, οργανωμένα. Και μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί.
    Στέλνω φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η ζωή έχει τα πολύ κακά της, έχει όμως και τα (λιγότερα) καλά της. Ψυχραιμία μέχρι να τελειώσει να ησυχάσουμε, και υπομονή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ζούμε σε δύσκολες εποχές Κική μου.
    Ο Θεός βοηθός.
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το να μην ξέρεις τι θα σου συμβεί το επόμενο δευτερόλεπτο Κική μου είναι από αυτά που δεν μπορείς να υπολογίσεις ..να ξέρεις ΄πόσο εκτιμάς την ζωή αν σου συμβεί κάτι ..που σε φτάνει στο παρά πέντε..
    Μέτα από ένα τέτοιο περιστατικό ίσως αλλάζεις και τις προτεραιότητες σου.
    Ειναι πολύ λογικό όμως ότι όλα όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητα μας δύσκολα ή όμορφα να είναι οι εμπνεύσεις σου για να γράφεις.. και το κάνεις πολ΄λυ καλά όπως και η απαγγελία σου είναι καταπληκτική νομίζω ότι ακούγοντας μια ποίηση παίρνει άλλη μορφή η γραφή..
    Να είσαι καλά και να έχεις όμορφες εμπνεύσεις Κική μου.. Καλό καλοκαιράκι...🌞

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να