Νύφη του Αοράτου

 

 

Δεν φτάνει η νύχτα, μικρό μου.

Τα πουλιά κρύφτηκαν,
το φεγγάρι μάτωσε,
τα νυχτολούλουδα σώπασαν και εγώ....
Εγώ, πως να σου πω ότι σ' αγαπάω;

Πως να παραδεχτώ ότι η γύμνια των χειλιών σου, φωλιάζει στο σκοτάδι;
Πως να σου πω ότι τα νυχτοπούλια κούρνιασαν στο δέντρο του έρωτα, γεμάτα από αγάπη;
Πως να φέρω την μαγεία σε έναν κόσμο ερημωμένο;

Ο έρωτας νικάει την λησμονιά;
Πνίγεται η σιωπή από τα παθιασμένα φιλιά των νέων;
Είναι άραγε το θλιμμένο πρόσωπό τους, η εξιλέωση;

Σε κρατώ, μα σαν ατμός γίνεσαι σύννεφο.
Σε πενθώ, μα σαν χάδι γεννιέσαι και έπειτα γίνεσαι βάσανο.

Είναι άραγε η τιμωρία ένα ακόμη παιχνίδι του έρωτα;

Νύφη του αοράτου, απόψε φανερώσουν.
Τα δάχτυλά μου, γνώρισαν το κενό.

~~ Νύφη του Αοράτου - Κική Κωνσταντίνου