Δίχως όνομα, δίχως σημασία. Κανείς

 

Με τρομάζει η θλίψη που μοιάζει με λουλούδι.
Με τρομάζει το πέταλο, που αντί να μαραίνεται, ανθίζει.
Λες και όλα, ανάποδα γίνονται.
Λες και η τροχιά μας οδηγεί, σε ένα αλησμόνητο πεδίο.

Μέσα σε εκείνη τη στοά, υπάρχει μια ανυπεράσπιστη χαραμάδα.
Εκεί, μια πλαγιά μας οδηγεί, σε έναν κόσμο αθέατο.
Μέσα στην βαλίτσα μου, έχω μόνο υπομονή.
Υπομονή, για ένα ακόμη αδιέξοδο.

Εκείνο το βράδυ, κενό.
Εκείνη την ημέρα, φλόγα.
Αγέλαστη φλόγα, καυστική.
Έσω, κατοικούν αμέριμνα τα χαμοπούλια.

Στις μνήμες και στα όνειρα, πίστωση δεν έκανα.
Ποτέ μου δε λύγισα, δεν γύρισα πίσω.
Ακόμη και στα δύσκολα, στην πλήρη απελευθέρωση, υπέμεινα την κάθε παράλογη σκέψη των «μικρών» ανθρώπων.
Μου έγιναν βάρος. Αφόρητο βάρος. Έγιναν πέτρες. Ελαφριές πέτρες. Πέτρες γεμάτες από μπετό και ατσάλι.

Σε εκείνη την Παραμυθούπολη, την Άυλη Πολεμοχώρα, εντόπισα τον Οίκτο. Ήταν δέσμιος, σαν ένα ορειχάλκινο υφαντό.
Κανένα μενταγιόν δεν ήταν σύμβολο αιχμαλωσίας. Ούτε δώρο Θεού, θαρρώ.
Το παιδί στο σεντόνι δεν μαρτύρησε υποταγή, μα ούτε ελευθερία. Ήταν απλώς μια πράξη. Ατελέσφορη πράξη, άκαρπη, αναποτελεσματική.
Μια πράξη γενναιόδωρη, που μοιάζει με γελοιογραφία.

Είναι παράλογο, στο λέω, να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια, αν δεν είσαι έτοιμος να δεις την αλήθεια τους. Την όποια αλήθεια, την «κερασφόρα» ή την αποκρουστική.

Με λύπη δυσφημίζω το δέον.
Λυπάμαι, μα μόνο για αυτό είμαι ικανός.
Με φλόμωσαν τα «δέρματα» των ανθρώπων, άνθρακα.
Διοξείδιο του άνθρακα.

Ήρθε η ώρα να αναπνεύσω.

~~ Δίχως όνομα, δίχως σημασία. Κανείς - Κική Κωνσταντίνου