Το Καπέλο

 

Καθώς βάδιζα σε εκείνη την ανηφόρα
είδα έναν κύριο με μαύρα ρούχα.
Φορούσε ένα λευκό καπέλο,
έμοιαζε να το χρησιμοποιεί για να κάνει
μόνο τις "κατάλληλες" υποκλίσεις.

Ευλαβικά θαρρώ,
σάλεψε τους ώμους του,
καθώς μου έγνεψε με ακαταλαβίστικο τρόπο.
Το σαγόνι του, τρομακτικό,
μα έμοιαζε γεμάτο κατανόηση
όταν μου χαμογελούσε.

Ορκίζομαι πως μια ουλή
κατά μήκος, στα δεξιά του προσώπου του, απλωνόταν
κι αυτός χαμογελούσε…

Κάθε ουλή και ένα δάκρυ,
που ονόμασε χαμόγελο
μια πληγή που με μύρο,
χιλιάδες φορές είχε αρωματίσει.

Κι εκείνη τη στιγμή είδα τις άσπρες κάλτσες.
Μέσα σε αυτό το δυσνόητο μαύρο
υπήρχε ακόμη, κάτι λευκό.
Μόνο οι κάλτσες,
το μόνο υλικό που του άνηκε
που ακόμη,
τον συγκρατούσε.

Δε με ξεγέλασε,
το καπέλο δεν ήταν δικό του.
Το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή.

Η θέση δίπλα του,
ήταν εξαρχής πιασμένη.
Η απόφαση ήταν μονόδρομος
μα η επιλογή, το αδιέξοδο
Συνοδοιπόρος χωρίς επιλογή,
δεν ωφελεί.
Συμπορεύομαι μα δεν καθοδηγούμαι.

Γιατί εγώ ζω για το μονοπάτι
για κάθε νέο μονοπάτι.

Κι όταν φυσάει ο αέρας...
τον ονειρεύομαι να χάνει το καπέλο
να τρέχει, να το κυνηγά..

Κι η υπόκλιση
πιο βαθιά και πιο βαθιά
πόνο μιας μελαγχολίας μαρτυράει.

Ακόμη και σήμερα,
βλέπω το καπέλο να χάνεται,
να το παίρνει ο αέρας
και εκείνου η ουλή, θαρρώ πιο πολύ από κάθε άλλη φορά,
ξεπροβάλλει.

Μα μέσα στο απροσάρμοστο
βλέπω την πλήρη συμφιλίωση με ένα κενό που δεν μου αρέσει.

Και το καπέλο έγινε κόκκινο
το είδα εχθές μέσα από μια ουτοπική χαραμάδα
Σε ένα βυθό κατοικεί,
ανέγγιχτο και εκεί θα παραμείνει

Τέρμα οι υποκλίσεις.
Άνοδος, σε μια συνεχή κάθοδο, δίχως τέλος.

Θα μπορούσα να του το δώσω
Άλλα όχι, δεν του ανήκει.

Εκείνο το όνειρο
- το αξιοσημείωτο καπέλο -
είναι κάποιου άλλου.

Εκείνου·
που κάποτε υπήρξε.

~~ Το Καπέλο - Κική Κωνσταντίνου 

 

Όπου υπήρξαμε κάποτε...