Οξυγόνο

 

Τα τελευταία χρόνια δεν παίρνω καλή ανάσα, δεν αναπνέω σωστά.

Απορώ πως μπορώ και ζω ακόμη, εφόσον το οξυγόνο μου,  έχει εκλείψει από καιρό.

 

Ειδικά τα βράδια του χειμώνα,  παλεύω για να πάρω ανάσα.

Νιώθω πως άγρια και κρύα χέρια παίζουν σκάκι με τον λαιμό μου. 

Επαναστατούν και μου προσφέρουν εφιάλτες και δάκρυα,

όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ή έμειναν μισά,

θύμησες που πληγώνουν,  αναμνήσεις που κόβουν σαν ξυράφι, ζεστό.

 

Και τότε, 

αίμα στάζει από τη μύτη μου,

σφυριά αντηχούν στα αυτιά μου,

τρωκτικά τρώνε τα σωθικά μου και ένα μικρό πληγωμένο σπουργίτι

αναζητά τροφή σαν μια θύελλα που πασχίζει, με θαλπωρή να κρύψει το αύριο.

 

Τις τελευταίες μέρες, το παιδί μέσα μου, δεν αναπνέει σωστά.

Δεν τρέφεται, δεν ελπίζει, ματαιοδοξεί και κοιλοπονά μια αβέβαιη αλήθεια, έναν παράλογο δισταγμό,

μια ακόμη ικεσία που μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να παραληρήσουν σαν ένα φεγγάρι αβέβαιο.

 

Κυρίως το πρωί, με τις πρώτες ηλιαχτίδες, φοβάται, κρυώνει, κλαίει. Στέκει μόνο στη γωνιά και παλεύει να πάρει ανάσα.

Παλεύει να αγγίξει το αύριο, να κρατήσει στα χέρια του μια πολύχρωμη πεταλούδα, να ξεπλύνει με ψιλή βροχή τον πόνο και τον καημό του.

Ένα λουλούδι αναζητεί να ποτίσει στη παλάμη του, να ανθίσει, να σκορπίσει με ελπίδα ο χώρος, η καρδιά, το μυαλό, η φωνή του.

Το σώμα του, κείτεται σαν ένας λεμονανθός που αντί για λεμόνι και άνοιξη, μυρίζει πίσσα και αιχμαλωσία.

 

Και τότε, 

αίμα στάζει από την πληγή που έχει στην καρδιά του,

σάλπιγγες αντηχούν στο κεφάλι του,

αγκάθια φυτρώνουν στο μυαλό του και η ψυχή του 

δεν μπορεί πλέον να συνθέσει μελωδία ζωής, μπορεί μόνο,

ένα θλιμμένο κονσέρτο να υπηρετήσει.

 

Τις τελευταίες ώρες δεν αναπνέω.

Δεν ξέρω πως μπορεί  στ’ αλήθεια να συμβαίνει αυτό

αλλά δεν αναπνέω.

Δεν υπάρχει οξυγόνο, δεν υπάρχει θέληση για ζωή.

Δεν υπάρχει φως, ούτε σκοτάδι.

Δεν υπάρχει παρελθόν, ούτε παρόν και μέλλον.

Υπάρχει μια συνεχή θλίψη, που όμως, κάποιες φορές,

ακόμη και αυτή, σταματώ να την αισθάνομαι

Και μόνο τότε, αναρωτιέμαι αν είμαι στ’ αλήθεια ζωντανός.

Και μόνο τότε, μου απευθύνω το λόγο μα απάντηση δεν παίρνω.

 

Προσπαθώ, μάταια, να αγγίξω το πρόσωπό μου.

Να χαϊδέψω τα μαλλιά μου.

Να αγγίξω τα φρύδια και τα χείλη μου.

 

Τίποτα!

 

Τα χέρια μου, ακούνητοι φρουροί.

Τα βλέφαρά μου, ασήκωτες πλάκες.

Τα πόδια μου, κολώνες θεμελιωμένες στη γη.

Η ψυχή μου, βαρίδι ασήκωτο.

 

Μα τι μου συμβαίνει;

Διεκδικώ τη ζωή ή εκείνη διεκδικεί εμένα;

 

Προσφέρω ή προσφέρομαι;

Θυσιάζω ή θυσιάζομαι;

Γεννώ ή γεννιέμαι;

 

Αλήθεια, θαρρώ, γίνομαι οξυγόνο.

 

~~ Οξυγόνο - Κική Κωνσταντίνου

 

Χριστός Ανέστη, εκφραστικοί μου.

Χρόνια πολλά και φωτεινά, με υγεία και κάθε καλό για εσάς και τις οικογένειές σας.

Για όλο τον κόσμο!

 

Το "Οξυγόνο" ειναι η δική μου συμμετοχή στο 33ο Συμπόσιο Ποίησης της αγαπημένης μας, Αριστέας.  

Ένα θέμα ομολογουμένως δυνατό και πάντα επίκαιρο. 

 

Πολλές, ξεχωριστές, επαναστατικές, συγκινητικές και βαθιά ανθρώπινες συμμετοχές  που εξαρχής ήμουν σίγουρη πως θα απολαμβάναμε.

 

Μέσα από τη ψυχή μου συγχαρητήρια σε όλους τους δημιουργούς, στην Ελένη ποιώ  που με την "Επίκληση" της, άγγιξε τις ψυχές μας και πήρε τη πρωτιά και φυσικά, στην πάντα άψογη και δίκαιη πυργοδέσποινα, που δίνει το έναυσμα και φιλοξενεί τις δημιουργίες ψυχής όλων μας.

 

Πατώντας στο λινκ που σας έδωσα πιο πάνω μπορείτε να απολαύσετε όλες τις συμμετοχές καθώς και το νικητήριο ποίημα.

 

Ευχαριστώ όσους διάβασαν το "Οξυγόνο" μου, όσους το βαθμολόγησαν, όσους στάθηκαν στους στίχους και το νόημά του ανεξαρτήτως βαθμολογίας (τι να πρωτοψηφίσει κανείς άλλωστε) και φυσικά εσένα Αριστέα μου, για το έναυσμα ακόμη μίας δημιουργίας που κρατώ φυλαχτό στη ψυχή μου. 

Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα.

Σας στέλνω αγάπη, οξυγόνο και φως!