Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ανθολογία Νεοελληνικής Ποίησης, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όμηρος

 


Περήφανη και συγκινημένη που το ποίημα μου "Η πολύτιμη συλλαβή μιας αμέριμνης πεταλούδας" κατέκτησε μία θέση στην Ανθολογία Νεοελληνικής Ποίησης που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όμηρος.

Συγχαρητήρια σε όλους τους δημιουργούς, καλή επιτυχία στην παρουσίαση του έργου και εύχομαι ολόψυχα να είναι καλοτάξιδο στις αγκαλιές των αναγνωστών.
Ευχαριστώ θερμά τον συγγραφέα, ποιητή και ανθολόγο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος για αυτή την ευκαιρία!

 

Πατώντας εδώ μπορείτε να διαβάσετε την κριτική της κας Παναγιώτας Μπλέτα – Συγγραφέας/Διανοήτρια για το εν λόγω βιβλίο.

Κρατώ ευλαβικά τη φράση της: 

Ο καθένας από εμάς κουβαλά μια ρωγμή. Και κάθε ποίημα εδώ,
είναι φως που περνά μέσα από εκείνη τη ρωγμή για να μας
θυμίσει ότι υπάρχουμε, ότι δεν είμαστε μόνοι.

 

Είμαι πολύ χαρούμενη, δεν το κρύβω, που αυτό το διάστημα τρία έργα μου επιλέχθηκαν να συμπεριληφθούν σε έντυπες ανθολογίες ποίησης. Η πρώτη ήταν αυτή, ακολουθούν άλλες δύο εν καιρώ.

 

Εκτός αυτού, έχω ακόμη δύο ευχάριστα νέα. 

Το τελευταίο μου βιβλίο "Η Σονάτα του Θήτα" ετοιμάζεται για την τρίτη του επανεκτύπωση και έχω ξεκινήσει δειλά δειλά να γράφω το επόμενο μου έργο.


Ευχαριστώ τους φίλους αναγνώστες για κάθε δυνατότητα που μου δίνουν αυτά τα χρόνια. 

Να είστε καλά, να σκέφτεστε θετικά, να έχετε καλοσύνη μέσα σας και όλα μπορείτε να τα καταφέρετε. 

Σας φιλώ!

 


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...