Η απουσία,
σαν ενοχή κρεμιέται.
Τα ανθρώπινα άψυχα σώματα,
κείτονται στο δίπλα δωμάτιο, σαν είλωτες αυταρχικοί.
Και θρηνούν τα ρούχα, τα σώματα που δεν φορέθηκαν και δακρύζουν οι σκιές των ανθρώπων, για τα υποδήματα που δεν βρήκαν σάρκα να σταθούν.
Σήμερα στο πατάρι, χορεύει ένα ποντίκι.
Ένα παλιό, ξεχασμένο, ταλαιπωρημένο, τυφλό ποντίκι.
Ένα ποντίκι που ωρύεται και κρύβεται από την μοναξιά.
Η εσφαλμένη αδελφότητα της μικρογραφίας, με οδήγησε απόψε, στην ηχηρή σιωπή της εθελοντικής απώλειας.
Επιλογή, η συνομωσία αντίπραξης, κατά των αναμνήσεων.
Σωτηρία, η άσπονδη ωδή της τραγελαφικής αλήθειας που αιμορραγεί.
Η ντουλάπα μου, έγινε κατοικία σκόρου
και η κρεμάστρα μου, κρεματόριο.
Τους ακούω...
Ψιθυρίζουν
Παίζουν
Γελούν
Παιδεύουν μα παιδεύονται
Σήμερα, ξύπνησα νωρίς και για καληνύχτα, κρατώ τα καπέλα της αυταπάρνησης.
Κι ενθυμούμαι,
μιμούμενη την καίρια ολιγαρκή εκταφή των συναισθημάτων, που δικαιωματικά, ανήκει στους λίγους.
Εκείνους, τους ρομαντικούς, που μυρίζουν ναφθαλίνη.
- Η Ναφθαλίνη - Κική Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ποιήματα
#Δημιουργώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ