ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ...

       Η αλήθεια είναι πως το σκέφτηκα πολύ για το αν έπρεπε να κάνω τη συγκεκριμένη δημοσίευση και θα σας εξηγήσω και το γιατί παρακάτω αλλά τελικά αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που θέλω να πιστεύω πως ίσως και να με βοηθήσει να κάνω μια νέα αρχή στη ζωή μου, μια αρχή που το τελευταίο καιρό ονειρεύομαι συνέχεια.

       Μου αρέσει πολύ που βλέπω ανθρώπους που μπορούν να ξεδιπλώσουν τη προσωπικότητά τους δίχως να φοβούνται στο χώρο των blogs αλλά η αλήθεια είναι πως εγώ προτίμησα να δώσω "ζωή" στο δικό μου "σπιτικό" όχι με τη προσωπικότητά μου αλλά με το "μυαλό" μου, γράφοντας όλα όσα ήθελα να βγάλω από μέσα μου με τη μορφή παραμυθιών και διηγημάτων.

       Στα σχόλια που έκανα όμως σε ιστότοπους που διάβαζα και εξακολουθώ φυσικά να διαβάζω δεν έγραψα ποτέ σα "συγγραφέας" αν μπορεί φυσικά να μου αποδοθεί αυτός ο τίτλος, αντίθετα ότι σχόλιο και να έκανα το εννοούσα ένα προς ένα σαν τη προσωπικότητα που κρύβεται πίσω από το "ΕΚΦΡΑΣΟΥ" και η αλήθεια είναι πως άρχισα κατα κάποιο τρόπο να "δένομαι" με κάποιους από εσάς και να θέλω να μοιραστώ περισσότερα από ότι θα μπορούσα να φανταστώ μαζί σας.

        Πριν λίγες μέρες, σε κάποιο κανάλι της τηλεόρασης μία κυρία είπε πως οι συγγραφείς στίβουν τη ψυχή τους για να τη κάνουν λέξεις και να ταξιδέψουν τους αναγνώστες τους αλλά εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως οι άνθρωποι που πραγματικά στίβουν τη ψυχή τους δεν είναι οι συγγραφείς αλλά όλοι οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη να μοιραστούν με άλλους ανθρώπους πραγματικές καταστάσεις που έχουν καλεί να αντιμετωπίσουν στη ζωή τους... Γιατί το να γράψεις μια ιστορία που να διαπραγματεύεται γεγονότα που ίσως και να άκουσες κάπου είναι πολύ πιο εύκολο από το να βρεις τη δύναμη να ξεδιπλώσεις τη ψυχή σου σε ένα χαρτί ή σε έναν ιστότοπο που μιλάω για  τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

         Δε μου ήταν εύκολο να μοιράζομαι ποτέ ούτε ευχάριστα αλλά ούτε και δυσάρεστα νέα με πολύ κόσμο γιατί η ζωή με δίδαξε πως οι άνθρωποι σπάνια χαίρονται με τα καλά νέα και πιο εύκολα λυπούνται με τα άσχημα. Οπότε με πείραζε να μη βλέπω τη χαρά που ήλπιζα και με ενοχλόύσε να φορτώνω άλλους με λύπη που στην ουσία έπρεπε να επιβαρυνθώ εγώ. Και μεχρι στιγμής η αλήθεια είναι πως μου είναι αρκετά πιο εύκολα να μοιραστώ καλά νέα παρά άσχημα... και αυτό οφείλεται στο οτι στη ζωή μου τους τελευταίους μήνες μπήκαν κάποιοι συγγενείς μου από τα παλιά και μου έδειξαν πως υπάρχουν άνθρωποι που όχι απλά χαίρονται και καμαρώνουν για μένα αλλά με βοηθάνε και με στηρίζουν όσο καλύτερα μπορούν και η αλήθεια είναι πως έχω ανακαλύψει και κάποια άλλα άτομα εδω μέσα που πίσω από τις οθόνες των υπολογιστών τους αφήνοντας ένα καλό σχόλιο μου έχουν δείξει συμπάθεια, κατανόηση και πάνω απ' όλα πως πιστεύουν σε μένα πως μπορώ να υλοποιήσω την επιθυμία μου να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη συγγραφή γιατί αυτό με γεμίζει απόλυτα. όπως ήδη θα έχετε καταλάβει.

         Αν και φοβόμουνα να αλλάξω το "χαρακτήρα" που έχω δώσει μέχρι στιγμής στο blog μου αποφάσισα πως πρέπει να αφήσω τον εαυτό μου να φανεί όχι μόνο απο ιστορίες και παραμύθια αλλά από λέξεις που βγαίνουν αποκλειστικά απο μένα, από τη ζωή και τη ψυχή μου γενικά.

        Μιας και που μοιράστηκα με τους συγγενείς μου που σας ανέφερα προηγουμένως τα ευχάριστα για μένα τουλάχιστον νέα, αποφάσισα να τα μοιραστώ και μαζί σας θέλοντας να πάρω θετική ενέργεια από εσάς γιατί πιστεύω πως την εχω ανάγκη.

        Λοιπόν τα νέα μου είναι τα εξής: 

        Έχω στείλει σε εκδοτικό οίκο τα παραμύθια "ο ζητιανος της καρδιάς" και "ενας άγγελος ανάμεσα σε μαργαρίτες" που μαλλον έχετε διαβάσει και περιμένω απάντηση σε κανα δίμηνο το πολύ και επίσης σήμερα έστειλα σε μια γνωστή δισκογραφική εταιρεία στιχους τριών τραγουδιών από τα 8 που έχω γραψει μέχρι στιγμής και περιμένω....

        Είδωμεν λοιπόν.... πάντως κρατάω και μια πισινή για να μην απογοητευτώ στο τέλος. χαχα

        Και συγνώμη αν σας κούρασα αλλά είχα ανάγκη να τα πω! 

        Καλημέρα σε όλους!