ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ

*   Kαλημέρα και Καλή Εβδομάδα να έχουμε φίλοι μου!

Μη μπερδευτείτε από την ονομασία της δημοσίευσης. Τη συγκεκριμένη την είχα γράψει το μεσημέρι του Σαββάτου αλλά λόγω κάποιων προβλημάτων δε κατάφερα να την αναρτήσω τότε. Οπότε την αποθήκευσα κι εγώ κι ορίστε την ανεβάζω  σήμερα. Δε τις έχω κάνει αλλαγές εκτός από αυτόν εδώ το πρόλογο για να σας εξηγήσω για την ονομασία της δημοσίευσης.

_________________________________________

         

         Όπως λέει και το άσθμα.

          Ναι, αύριο ξημερώνει Κυριακή.

          Κυριακή, η αγαπημένη μέρα πολλών.

          Όταν ήμουν παιδί και πήγαινα σχολείο έτρεφα ιδιαίτερη αγάπη στο Σάββατο, τώρα που είμαι ένα μεγάλο εργαζόμενο και Σαββάτου παιδί, ανυπομονώ να έρθει η Κυριακή για να κάνω ότι δεν έκανα τις προηγούμενες ημέρες της εβδομάδας.

Να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ σα βόδι το πρωί έχοντας ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ, να δω τηλεόραση, να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, με το σπίτι μου που σημαίνει γενική καθαριότητα, να κάνω μια αμέριμνη βόλτα, να χαλαρώσω ακούγοντας μουσική και βλέποντας τηλεόραση δίχως το άγχος του να κοιμηθώ νωρίς και του «μα πότε κιόλας πέρασε η ώρα δε προλαβαίνω, δε προλαβαίνω».

          Ξέρω πως δεν είμαι η μόνη αλλά αισθάνομαι πως το τελευταίο καιρό ο μόνος ουσιαστικός χρόνος που μου μένει είναι ο χρόνος της Κυριακής κι αυτός φυσικά περιορισμένος. Όχι όλο το 24ωρο που ουσιαστικά της ανήκει. Εντάξει αυτό δε μπορεί να είναι εφικτό για κάποιους λόγους αλλά όταν προσπαθείς να συγκεντρώσεις τόσα πράγματα μέσα σε λιγότερο από μία μόνο μέρα, στην ουσία αντί να ξεκουράζεσαι κουράζεσαι ακόμη περισσότερο.

          Απορώ μα και θαυμάζω τόσες γυναίκες είτε εργαζόμενες είτε όχι που έχουν οικογένεια και σπιτικό να κρατήσουν και τα προλαβαίνουν όλα αυτά δίχως να κάνουν παράπονα.

Και εντάξει λογικό είναι να γίνονται από όλους παράπονα, είναι ανθρώπινο συναίσθημα κι αυτό, όμως αισθάνομαι άσχημα να παραπονιέμαι εγώ τόσο πολύ όταν άλλες στη θέση μου τα καταφέρνουν έχοντας πολλά περαιτέρω πράγματα και καταστάσεις να τακτοποιήσουν. Γιατί η αλήθεια είναι πως παραπονιέμαι, ίσως όχι τόσο όσο νομίζω αλλά παραπονιέμαι.

          Ίσως να είμαι λίγο τεμπέλα από τη φύση μου αλλά δε μπορώ να μην αναγνωρίσω σε πολλούς ανθρώπους που συναντάω καθημερινά στη ζωή μου πως έχουν το τρόπο ή να πω καλυτέρα τη θέληση να αγωνίζονται καθημερινά για να χωρέσουν μέσα στο καθημερινό τους πρόγραμμα ολοένα και περισσότερες δραστηριότητες.

          Φυσικά δεν αναφέρομαι σε υπερβολές γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν μέσα στην ημέρα ένα σωρό πράγματα που στην ουσία δε χρειάζονται γιατί όλο και κάτι μπορεί να περιμένει να γίνει και αύριο μα και μεθαύριο.

          Αυτό που για μένα πρέπει να γίνεται καθημερινά ή μαλλον για να το θέσω καλύτερα αυτό που πρέπει να χωράει καθημερινά στο πρόγραμμα των ανθρώπων πέρα από την αγάπη, από το να φροντίζουμε δηλαδή να δείχνουμε μα και να λέμε σε όσους αγαπάμε πραγματικά ότι τους αγαπάμε, είναι η αλήθεια. Η αλήθεια προς το πρόσωπό μας. Η αλήθεια που πάντοτε έχουμε μέσα μας αλλά για ποικίλους λόγους δειλιάζουμε να τη φανερώσουμε εκεί που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει.

          Η αλήθεια είναι για να φανερώνει το ψέμα! Ακόμη κι όταν αυτό το ψέμα προέρχεται για να προστατέψουμε τους εαυτούς μας. Πολλές φορές λέμε ψέματα στους εαυτούς μας μόνο και μόνο για να μη τους πληγώσουμε μα και επειδη κατά κάποιο τρόπο έχουμε αναγκαστεί να πιστέψουμε πως αυτό το ψέμα που εμείς οι ίδιοι «σερβίραμε» στους εαυτούς μας είναι αληθινό.

          Δε θα αναφερθώ σε ψέματα προς τρίτους, θα αναφερθώ και θα επιμείνω στα προσωπικά μας ψέματα, αυτά που δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι για να καλύψουμε την αλήθεια. Τη δική μας αλήθεια. Αυτή που χρόνια τώρα οι άνθρωποι φοβούνται να κοιτάξουν κατάματα μα και να φανερώσουν.

          Είναι όμορφο συναίσθημα να προτρέπεις τον άλλο να δείχνει καθημερινά την αγάπη του εκεί που θέλει να τη προσφέρει, όμως είναι εξίσου όμορφο να προτρέπεις έναν άνθρωπο να μη φοβάται να κοιτάξει τη ψυχή του κατάματα έστω κι αν αυτό πρέπει να το κάνει κάθε μέρα ή μαλλον όχι κάθε μέρα, θα καταντήσει ρουτίνα μα και διαδικασία δίχως νόημα. Γιατί στην ουσία το νόημά της είναι τόσο δυνατό που όταν γίνει όπως πρέπει να γίνει είναι σα να εξασκεί τους ανθρώπους στο να θυμούνται πάντα να το κάνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα ώστε να γίνει μια γλυκιά αγαπημένη συνήθεια.

          Κάπως έτσι τουλάχιστον φαντάζει η παραπάνω διαδικασία στο μυαλό μου.

          Από πού ξεκίνησα την ανάρτηση και πού τη πήγα ε;

          Το έχω παρατηρήσει καιρό τώρα μα δεν έτυχε να το αναφέρω. Όσοι με διαβάζουν συχνά θα το έχουν καταλάβει άλλωστε. Στην ουσία γράφω σα να μιλάω και όχι σα να γράφω.

Πριν δημοσιεύσω τα θέματά μου συνήθως τα ξαναδιαβάζω και διαπιστώνω πολλά συντακτικά και όχι μόνο λάθη που ενώ ξέρω να τα διορθώσω ή να τα καλυτερέψω δε το κάνω κι αυτό γιατί στη πραγματικότητα η γραφή για μένα είναι φωνή και μετέπειτα έκφραση.

Εξάλλου αυτό είναι κάτι που κάνω και στις συζητήσεις μου με ανθρώπους. Παίρνω ένα θέμα και το πάω στην αντίπερα όχθη και μέχρι να το φτάσω εκεί το περνάω από μύρια κύματα που λένε. Καλό – κακό δε ξέρω, ίσως και τα δύο μαζί, όμως η αλήθεια είναι πως μου αρέσει και με εκφράζει απόλυτα.

          Ακόμη δεν έχω καταλάβει πως λειτουργεί για μένα ο ιστότοπος όμως ξέρω πως στα πάντα γύρω μας μπορείς να δείξεις τη ψυχή σου όταν ξέρουν  κι εκείνα να ανταποδώσουν στο κάλεσμά σου.

          Κάπως έτσι αισθάνομαι εδώ μέσα, ανάμεσα σε τόσους άλλους συνοδοιπόρους μπλοκοφίλους. Είναι σα να καλεί η ψυχή μου και άλλες τόσες ψυχές να ανταποκρίνονται στο κάλεσμά της.

          Και φυσικά λέγοντας ανταπόκριση στο κάλεσμά της δεν εννοώ τα σχόλια αυτό είναι κάτι που ποτέ δε με ενδιέφερε τόσο πολύ, εννοώ την ανάγνωση από τους άλλους. Αυτούς που θα κάτσουν να με διαβάσουν δίχως να βαρεθούν μα και δίχως να με κρίνουν. Αυτούς που θα σπαταλήσουν λίγα λεπτά για να διαβάσουν ακόμη και μια βλακεία μου.

          Και αυτή η σχέση δεν είναι μονόδρομη! Οφείλει και πρέπει να είναι αμφίδρομη! Το κάλεσμα που ανέφερα προηγουμένως για μένα έχει δύο πλευρές που έχουν την ίδια όψη. Το διάβασμα! Αυτά που θα διαβάσετε από εμένα κι αυτά που θα διαβάσω μα και θα πάρω από εσάς.

          Τελείωσε, έβγαλα το συμπέρασμά μου για σήμερα. Το blogging είναι αυτό που στην ουσία θέλουμε εμείς να είναι. Αυτό που εκφράζει τη ψυχή μα και τα θέλω του οικοδεσπότη του. Αυτό που νιώθει, αυτό που φοβάται, αυτό που θέλει να μάθει, να ενημερώσει, να ξεχαστεί, να μοιραστεί, να γελάσει, να διασκεδάσει, να κρίνει, να «χώσει» μα και να διασύρει πολλές φορές. Γιατί έχουμε δει και αυτό να συμβαίνει….

          Μα πάνω απ’ όλα είναι φωνή! Μια φωνή που κάθε φορά έχει όλο και κάτι διαφορετικό να πει, να προτείνει, να αναλύσει, να μοιραστεί, να προβληματίσει μα πάνω απ’ όλα να μάθει.

Να μάθει πως ο κάτοχος αυτής της φωνής δεν είναι μόνος ή μαλλον δεν είναι ο μονός που θέλει να φωνάξει! Να πει είμαι εδώ και είμαι ΕΓΩ!

          Αυτά για σήμερα! :)

          Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε!

          Φιλιά πολλά σε όλους.