Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...
καταλαβαίνω τι λες.δεν μπορεί όμως κάποτε θα αλλάξει και αυτή η ρόδα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήamhn kai pote file mou! :)
ΔιαγραφήΕίδες που αναρωτιόσουν; Είναι σοφός ο λαός παιδί μου! Δεν βγαίνουν τυχαία αυτές οι ρήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ!
nai... mono pou th sigkekrimenh rhsh thn eixa kapos allios sto mualo mou. pos th lene gia autous pou otan kanoun kati labainoun akribos to idio sth poreia. telika exei k allo sumperasma! :)
Διαγραφήφτιαξε τιμονι στη ροδα και αλλαξε πορεια.....
ΑπάντησηΔιαγραφήna sou po dikio exeis! mono mh peso pali sta idia! xixixixixi!
Διαγραφή