Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΧΑΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ.

Δεν υπάρχουν χαμένες στιγμές, υπάρχουν απλώς στιγμές που περνάνε μέχρι να έρθουν εκείνες που θα σου υπενθυμίσουν τι θα πει πραγματική ευτυχία.

Σχόλια

  1. Καλημέρα..χαίρομαι που σε ξαναβλέπω τόσο σύντομα στο σπιτάκι σου..πολύ μου αρεσαν αυτά τα λόγια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαιρομαι που σου αρεσαν αγαπημενο μου δελφινακι! φιλακια πολλα!

      Διαγραφή
  2. άραγε να υπάρχει πραγματική ευκαιρία?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερα νεα μου μπλοκοφιλη. πραγματικη ευκαιρια η πραγματικη ευτυχια ηθελες να γραψεις; μπερδευτηκα λιγο. θεωρω πως μαλλον ευτυχια ηθελες να γραψεις.

      ειλικρινα θεωρω πως ΝΑΙ υπαρχει πραγματικη ευτυχια και μας συντροφευει πολλες φορες ανα διαστηματα της ζωης μας. απλα επειδη η ευτυχια ειναι ενα συναισθημα και ως γνωστον τα συναισθηματα δε μπορουν να οριστουν μεσω λεξεων αλλα μονο μεσω των αισθησεων η συμβουλη μου ειναι να αφησεις "ανοικτες" τις αισθησεις σου ωστε να βρεις την ευτυχια που πιθανο να αναζητεις!

      ειλικρινα στο ευχομαι απολυτα! :)

      Διαγραφή
  3. και μέχρι να αντικατασταθούν και αυτές απο άλλες...Αέναος κύκλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ακριβως. καπως ετσι ειναι. σα την εναλλαγη συναισθηματων ειναι λογικο να υπαρχει και η εναλλαγη στιγμων. μακαρι ολοι οι ανθρωποι να καταφερουν να ανακαλυπτουν συχνοτερα τις μικρες ευτυχισμενες χαρες ωστε να μη χρειαστει να αναλωνονται ψαχνοντας τες σε μεγαλες στιγμες που πιθανο να εχουν ηδη υπαρξει αλλα να μην εχουν ακομη αναγνωριστει.

      τα φιλια και την αγαπη μου! :)

      Διαγραφή
  4. I am not sure where you're getting your information, but great topic.
    I needs to spend some time learning more or understanding more.
    Thanks for wonderful info I was looking for this info for my mission.


    my homepage ... binaural beats

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...