Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους. Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...
Το έχεις ευχαριστηθεί το δρώμενο, ε Κικίτσα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι ανταποκρίθηκαν άψογα ως τώρα!
Φιλάκια πολλά! ♥
Nαι ναι Αριστέα μου!
ΔιαγραφήΤο εχω ευχαριστηθεί πάρα πολύ.
Η κάθε συμμετοχή ήταν υπέροχη!
Σαν μία πέτρα στο κάστρο της Αγάπης!
Κάπως έτσι το βλέπω!
Φιλάκια πολλά πολλά!
Να έχεις μια όμορφη μέρα!
Κλαψ, μόνο εγώ δεν έχω καταλάβει τι παίζεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό απογευματάκι!
μετα τα καταλαβες ομως. χιχιχι
Διαγραφήφιλακια πολλα φιλη!
Σε ευχαριστώ πολύ Κική μου! Το απόλαυσα πραγματικά! Καλό απόγευμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω σ ευχαριστω για ολα Βιβουλα μου! <3
ΑπάντησηΔιαγραφή