Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...
Το έχεις ευχαριστηθεί το δρώμενο, ε Κικίτσα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι ανταποκρίθηκαν άψογα ως τώρα!
Φιλάκια πολλά! ♥
Nαι ναι Αριστέα μου!
ΔιαγραφήΤο εχω ευχαριστηθεί πάρα πολύ.
Η κάθε συμμετοχή ήταν υπέροχη!
Σαν μία πέτρα στο κάστρο της Αγάπης!
Κάπως έτσι το βλέπω!
Φιλάκια πολλά πολλά!
Να έχεις μια όμορφη μέρα!
Κλαψ, μόνο εγώ δεν έχω καταλάβει τι παίζεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό απογευματάκι!
μετα τα καταλαβες ομως. χιχιχι
Διαγραφήφιλακια πολλα φιλη!
Σε ευχαριστώ πολύ Κική μου! Το απόλαυσα πραγματικά! Καλό απόγευμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω σ ευχαριστω για ολα Βιβουλα μου! <3
ΑπάντησηΔιαγραφή