Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους. Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...
Καλησπερα Ελλη μου παω στις Αχτίδας να δώ τα παιχνιδίσματα.. χι.χι. φιλακιαααα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήνα σαι καλα Ρουλα μου!
Διαγραφήομως εχεις μπερδευτει με το ονομα μου αγαπη, Κικη με λενε. χιχιχι
φιλακια πολλα!
Πάω κι εγώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήναι! χιχιχι!
ΔιαγραφήΚαλημέρα Κική μου!! Πραγματικά λαμπερό και τρυφερό το παιχνίδισμα της Αχτίδας! Ανέβασα κι εγώ το παιχνίδι της αγάπης χθες! http://confusedmindblog.blogspot.gr/2014/06/blog-post_11.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια!
Βιβουλα μου το ανακαλυψα πριν λιγο και εκανα την ενημερωση. Ευχαριστω παρα πολυ για την υπεροχη συμμετοχη σου!
ΔιαγραφήΦιλακια πολλα πολλα!