25η ωρα. (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα!

Τί σας έχω σήμερα;

Φρέσκο φρέσκο το δεύτερο και τελευταιο μέρος της 25ης ώρας.

Εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/06/25.html   μπορείτε να ενημερωθείτε για το τί ειναι το πρότζεκτ της 25ης ώρας αλλά και να διαβάσετε το πρώτο μέρος του διηγήματος.

Εύχομαι να σας αρέσει.

Να είστε όλοι καλά και να έχετε μία όμορφη μέρα! :)

25η ώρα. 

( πηγή φωτογραφίας) 

«Ναι! Εγώ!» Ακούστηκε μια λεπτή, γυναικεία, μυστηριώδες φωνή.

Ο άντρας δεν απάντησε. Το βλέμμα του όμως είπε πολλά.

«Με περίμενες, έτσι δεν είναι! Ήξερες πως θα ρθω! Όλοι ξέρετε πως καποια στιγμή θα έρθω!»

Ο άντρας σάστισε. Ήξερε αλλα δεν ήθελε να το παραδεχτεί, δεν ήθελε να το πιστέψει. Δεν είναι και εύκολο να παραδεχτείς πως είσαι μια κινουμένη μαριονέτα στο προσωπικό σου θίασο…

Το δεξί του χέρι χάιδεψε νευρικά την αριστερή πλευρά του λαιμού του. Η δυσμορφία στο πρόσωπο και η συνοφρύωση των φρυδιών του μαρτυρούσαν αγωνία, φόβο και πίεση.

Παρατήρησε πως η πόρτα ηταν μισάνοιχτη. Την άνοιξε προσεκτικά προς τα πίσω και το περιεχόμενο που κρυβόταν ή φανερωνόταν πίσω από το κατώφλι της εισόδου ηταν όμορφο μα άκρως επιβλητικό και παράξενο.

Μια ψιλόλιγνη γυναικεία φιγούρα στεκόταν σαν ορόσημο μπροστά του.

Ήταν ψιλή, αρκετά ψιλή για γυναίκα. Υπερβολικά αδύνατη μα με ένα μακρύ εκρού φουστάνι που θύμιζε δαντελένια νυχτικιά.

Πρόσεξε τα κόκαλά της. Προεξείχαν σχεδόν από παντού.

Τα μάτια της ηταν μικρά, στρογγυλά και καφέ. Οι βλεφαρίδες μακριές και πυκνές. Τα χείλη της κοραλλί και λεπτά.

Τα γυμνά σημεία του σώματός της, τα χέρια, ο λαιμός και το πρόσωπό της φανέρωναν την χλωμή της επιδερμίδα.

Το φόρεμα κυριολεκτικά αγκάλιαζε το πάτωμα γύρω της. Ένοιωσε άβολα που είδε στην άκρη του φορέματος να αχνοφαίνονται καποια δάχτυλα από τα κάτω άκρα της. Μα πιο άβολα ένοιωσε όταν παρατήρησε κάτι καφέ «σχοινιά» να πλαισιώνουν σαν χορδές οργάνων το φόρεμά της.

Κοίταξε από κάτω προς τα πάνω και ακολούθησε κατά μήκος αυτά τα σκοινιά που όχι μονο «έγλυφαν» το πάτωμα αλλά έμοιαζαν να το εξουσιάζουν κιόλας.

Ανέβηκε σιγά σιγά με το βλέμμα και κατέληξε στην κορυφή της κεφαλής της.

Αυτά τα σχοινιά, αυτές οι χορδές δεν ηταν τίποτε άλλο από τα μαλλιά της. Περίεργα μαλλιά. Μαλλιά σαν ρίζες!

«Όμορφη μα και κάπως φοβιστική σκέφτηκε κοιτάζοντάς την εξονυχιστικά.

«Ξέρεις ποιά είμαι, έτσι δεν είναι; Με περίμενες άλλωστε» Ακούστηκε η λεπτή φωνή της.

«Ναι νομίζω πως ξερω ποια είσαι και ομολογώ πως άργησες!». Σχεδόν τη μάλωσε με το βλέμμα.

«Κι όμως έρχομαι πάντα τη κατάλληλη στιγμή» Συνέχισε.

«Και τί ήρθες να μου δώσεις;» Ρώτησε με φωνή και βλέμμα που μαρτυρούσαν λαγνεία.

«Να δώσω; Όχι δεν ήρθα να δώσω!» Τον αποστόμωσε.

«Αλλά;» Ρώτησε αποσβολωμένος.

«Είμαι η 25^η ώρα και ήρθα να πάρω!» Η φωνή της βούηξε και τράνταξε στο χώρο.

«Να πάρεις;» Αναρωτήθηκε με μάτια που μαρτυρούσαν φόβο.

«Ποτέ δε κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι θεωρείτε πως πάντα η ζωη σας χρωστάει και εσείς δε της χρωστάτε τίποτα, τη στιγμή που σας χάρισε το μεγαλύτερο δώρο!» Η φωνή της πιο τρανταχτή από ποτέ αντήχησε στα αυτιά του.

Έκανε ένα βήμα πίσω! Όχι δε το περίμενε αυτό και δεν το ήθελε!

Το δεξί χέρι της γυναίκας τεντώθηκε προς τη μεριά του. Η παλάμη της τον προέτρεψε να την ακολουθήσει.

Το κάλεσμά της ηταν σαφές!

Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Το χέρι της 25^ης ώρας έμεινε εκεί να τον κοιτά κατάματα. Το βλέμμα της πυρακτωμένο τον έκαψε.

Ο νεαρός άντρας γνωρίζοντας πως δε μπορεί να κάνει τίποτα για να αποτρέψει το κάλεσμα της γυναίκας ανταποκρίθηκε διστακτικά και προσφέροντας το χέρι του έκλεισε τα μάτια.

Τικ…. 

Τακ…

Τικ…

Τακ…

Οι πατούσες μαρτυρούσαν το δρόμο…..

Με δυσκολία άνοιξε τα μάτια και είδε μπροστά του μια φωτεινή ευθεία. Δεξιά κι αριστερά υπήρχαν πολλά ακαταβίστικα πράγματα και θόρυβος που μαρτυρούσε ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή. Ήταν θολά όμως και δε μπορούσε να διακρίνει τίποτα εκτός από σκιές και θορύβους.

Μόνο μπροστά μπορούσε να διακρίνει φώτα. Φώτα που όσο πλησίαζε κοντά τους γινόντουσαν ολοένα και πιο εκτυφλωτικά.

Ξαφνικά το φως τον θάμπωσε. Πήρε το χέρι του από το χέρι της 25^ης ώρας και το έφερε στο πρόσωπό του για να το προφυλάξει από το έντονο φως.

Άκουσε κορναρίσματα. Φανέρωσε τα μάτια με δυσκολία και μέσα σε μια κατάσταση με πυκνό λευκό χρώμα είδε ένα αυτοκίνητο να κατευθύνεται με μεγάλη ταχύτητα επάνω σε ένα μικρό παιδί.

Δίχως να σκεφτεί τίποτα και κανέναν έτρεξε προς τη μεριά του παιδιού, το έσπρωξε και παίρνοντας τη θέση του έκλεισε και πάλι τα μάτια του γιατί δεν άντεχε άλλο το έντονο φως που τον ζάλιζε ολοένα περισσοτερο.

Και ξαφνικά ανοίγει τα μάτια, ένας δυνατός κρότος βγαίνει από το λαιμό του και συνειδητοποιεί πως στέκει ολομόναχος μπροστά στον καθρέπτη του μπάνιου.

Πιάνει το λαιμό του και τρομαγμένος συνειδητοποιεί πως νοιώθει σα να ανασαίνει για πρώτη φορά.

Περνάνε λίγα λεπτά ώστε να ανακτήσει τον  έλεγχο και να ηρεμήσει. Έπειτα αποφασίζει να κατευθυνθεί στο σαλόνι.

Έκπληκτος συνειδητοποιεί πως η πόρτα του σπιτιού είναι ανοιχτή. Είχε όντως επισκέψεις….

Ατενίζει το βλέμμα στη μισάνοιχτη βεράντα! Θυμάται τη γλάστρα, τη γλάστρα με τα γεράνια! Στο νου του έρχεται η εικόνα της μητέρας του! Πόσο τα αγαπούσε!

Κατευθύνεται βιαστικά προς τη βεράντα! Βγαίνει έξω και με πια πνοή κοιτάει στο τέλος της. Είναι εκεί! Τη βλέπει!

Πλησιάζει τη γλάστρα και έκπληκτος συνειδητοποιεί πως δίπλα από το μαραμένο φυτό, εχει ανθίσει ένας νέος πράσινος βλαστός.

Σκύβει, τον μελετά προσεκτικά και χαμογελάει μουδιασμένα. Τον αγγίζει απαλά και λέει:

«Τώρα ξερω! Η 25^η ώρα είναι η ώρα που ξεπληρώνουμε στη Ζωή, τη Ζωή με μία νέα Ζωή!».

Ένα μικρό αεράκι σαν ανάσα ήχησε στο χώρο και σχεδόν απαλά του φίλησε το μάγουλο…..

_______________ ΤΕΛΟΣ______________

Θα ήθελα για το τέλος να πω πως αυτό το διήγημα είναι αφιερωμένο με όλη μου την καρδιά, με όλη μου την καρδιά όμως, σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που με τη Ζωή τους δίνουν Ζωή σε όλους μας.

Αιμοδότες, δότες μυελού των οστών, δότες αιμοπεταλίων, δότες ζωτικών οργάνων και γενικώς σε όλους τους ανθρώπους που προσφέρουν Ζωή με τη Ζωή τους.

Ειναι το λιγοτερο που μπορω να κανω για να τους ευχαριστήσω που υπάρχουν. Eυτυχώς που υπάρχουν και τετοιοι άνθρωποι στον κόσμο μας!