ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕ: Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

Εκφραστικοί μου φίλοι καλημέρα!

Τί μου κάνετε; Είστε όλοι καλά;

Καλως σας βρηκα και παλι!

Σήμερα επιστρέφω με μια ιστορία του Καφενέ και χαιρομαι πολύ.

Τι ειναι όμως για όσους δε ξέρουν οι Ιστορίες του Καφενέ. Ειναι μικρες, αυτοτελείς, ιστοριες που εξελίσσονται ή συσχετίζονται με κάποιο καφενεδάκι. Όπως το έχει φανταστεί και πλάσει ο καθένας μας.

Η δική μου ειναι η ακόλουθη και γράφτηκε γρήγορα μα αβίαστα για να προλάβω την προθεσμία μεχρι τέλος Αυγούστου. Για ενα περιεργο λογο, νοιωθω πολλη ομορφα γράφοντάς τη... :)

 Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

Το εκτυφλωτικό φως του ήλιου ζέστανε κι άλλο τον ιδρωμένη επιδερμίδα του. Με δυσκολία μπόρεσε να αντικρίσει τον δρόμο. Κι αυτά τα αναθεματισμένα γυαλιά ηλίου πού είχαν καταχωνιαστεί και δε μπορούσε να τα βρει το πρωί;

Με μια απότομη κίνηση του δεξιού του χεριού απελευθέρωσε το τιμόνι και ψαχούλευσε για ένα μπουκαλάκι νερό στο διπλανό κάθισμα. Προσπέρασε δυο μπουκαλάκια άδεια και το τρίτο το έφερε κοντά στο στόμα του. Αναστέναξε όλο απογοήτευση όταν διαπίστωσε πως σταγόνα δεν κυλούσε στο λαιμό του. Με μανία το τσαλάκωσε στην παλάμη του δεξιού του χεριού και το πέταξε με δύναμη στο δίπλα κάθισμα για να το τιμωρήσει.

Κι αυτή η ζέστη…! Ανυπόφορη!

Μεσημεριάτικα. Ντάλα ο ήλιος. Να οδηγεί σε ένα μέρος που αντί να βλέπει πράσινο να συναντά καφέ και βράχους, να διψάει και αντί για νερό να πίνει ιδρώτα, δεν είχε χειρότερο. Το μόνο που έμελε να συμβεί τωρα ηταν μια βλάβη στο αμάξι και ένα κινητό δίχως σήμα. Είχε δει και μια ταινία το βράδυ…. Δεν ήθελε να σκέφτεται.

Οδηγούσε για ώρα όταν συνάντησε ένα μικρό, γραφικό χωριουδάκι.

Μα τι βλάκας! Ούτε το όνομά του δε πρόσεξε. Μόλις θυμήθηκε ότι είχε προσπεράσει μια ταμπέλα που δεν έκανε καν το κόπο να κοιτάξει.

Ο δρόμος ηταν ευρύχωρος. Χωμάτινος αλλά μεγάλος. Τα σπιτάκια δέσποζαν δεξιά και αριστερά σαν καλοί, ομοιόμορφα, στημένοι στρατιώτες. Όμορφα σπίτια, καλοδιατηρημένα, καθαρά, με προσεγμένες αυλές και κήπους.

Τον εντυπωσίασε αυτός ο μικρός οικισμός. Σαν ένας μικρός, ουτοπικός παράδεισος χαμένος πίσω από βράχια. Έντονη η βλάστηση στα σπίτια για έναν τοσο χωμάτινο δρόμο….

Έπιασε τον εαυτό του να στεναχωριέται  φθάνοντας στην έξοδο του χωριού. Μόνο τότε αντιλήφθηκε ότι κάτι του έλειπε. Άνθρωποι; Δε θυμάται να είδε ανθρώπους.

Συνοφρυώθηκε μα μουδιασμένος σκέφτηκε πως είναι μεσημέρι, οι νοικοκυραίοι θα κοιμούνται. Ή θα ηταν στις δουλειές τους.

Δουλειές; Τί δουλειές; Σάμπως είδε μαγαζιά; Σάμπως είδε καλλιεργήσιμη γη; Αλήθεια πως πότιζαν τόσα λουλούδια σε έναν τοσο σκληροτράχηλο τόπο;

Θα βγάζουν μεταλλεύματα από τη γη σκέφτηκε. Σε όλους τους τόπους υπάρχει πλούτος. Αρκεί να τον  ανακαλύψεις.

Η έξοδος τον οδήγησε σε ένα μικρό σταυροδρόμι. Δεξιά κι αριστερά δρόμος, στη μέση ένα μεγάλο πεύκο και πινακίδα καμιά. Με μια βρισιά στο κράτος επέλεξε την δεξιά διαδρομή για να ανακαλύψει αδιέξοδο. Όπισθεν και πάλι στη βάση του! Επιλογή λοιπόν της άλλης διαδρομής. Της αριστερής. Κι η καρδιά του φτερούγισε. Το πρόσωπό του πάγωσε. Τί ηταν άραγε αυτό; Σύμπτωμα θυρεοειδή; Μήπως να το κοιτούσε;

Σε λίγα μέτρα, που το χώμα έμοιαζε φίλος και εχθρός του, είδε μια φιγούρα από μακριά να γίνεται όλο και πιο έντονη καθώς τη πλησίαζε. Όσο πλησίαζε κοντά της, τοσο εκείνη διογκονώταν.

Μόλις βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής αντίκρισε ένα μικρό, παραδοσιακό καφενέ βγαλμένο από ασπρόμαυρη ταινία του παλαιού, βουβού κινηματογράφου.

Χαμογέλασε στην εικόνα του και επιτέλους ένοιωσε τη δίψα του να λυτρώνεται. Με σπασμωδικές κινήσεις έκλεισε το διακόπτη του αυτοκινήτου και κατέβηκε από αυτό.

Το μικρό καφενεδάκι είχε μόνο δυο τραπέζια που στόλιζαν το εξωτερικό του χώρο. Μέσα δε μπορούσε να διακρίνει τι βρισκόταν διότι η πόρτα ήταν κλειστή αλλά το ξύλινο παράθυρο που ηταν ανοιχτό μαρτυρούσε ανθρώπινη ύπαρξη στο χώρο. Η λευκή κουρτίνα όμως εμπόδιζε την όρασή του.

Για κάποιον απροσδιόριστο λογο, εστίασε στα δυο ξύλινα, στρογγυλά τραπεζάκια με τις δυο ξύλινες καρέκλες. Ένα εκ δεξιών και ένα εκ αριστερών της πόρτας.

Επάνω στα τραπεζάκια υπήρχε και από ένα μικρο, γυάλινο, στρογγυλό τασάκι. Αυτόματα σκέφτηκε τα τσιγάρα του στο αυτοκίνητο. Προβληματίστηκε βλέποντας πως από κάτω τους υπήρχαν κάποια μικρά, διπλωμένα χαρτάκια. Συγκεκριμένα, ένα διπλωμένο χαρτάκι κάτω από κάθε τασάκι.

Σκέφτηκε να μη δώσει σημασία και να χτυπήσει την πόρτα μα η περιέργεια ηταν τοσο έντονη που δε μπορούσε παρά να γίνει έρμαιό της.

Δίχως να το καλοσκεφτεί στάθηκε πάνω από το δεξιό τραπεζάκι. Το τασάκι ανασηκώθηκε και μια μικρή, λευκή, τσαλακωμένη επιφάνεια έκανε την εμφάνισή της. Σε λίγα λεπτά αυτή η επιφάνεια βρισκόταν στις παλάμες του. Με επιδέξιες κινήσεις την άνοιξε. Ήταν μια σελίδα τετραδίου. Μια μεγάλη μουτζούρα τη στόλιζε. Προσπάθησε να δει τι κρυβόταν πίσω απο τη μουτζούρα αλλα δε τα κατάφερε.

Ένα ιδιαίτερο κάλεσμα, όχι αυτό της περιέργειας ή της εξερεύνησης, κάτι άλλο όμως πιο δυνατό, πιο αισθαντικό τον οδήγησε στο αριστερό τραπέζι. Με γρήγορες κινήσεις μιμήθηκε την προηγούμενη στάση του.

Τον παραξένευσε που αυτό το χαρτάκι δεν ηταν τσαλακωμένο αλλα αυτό πού τον παραξένευσε ακόμη περισσοτερο ήταν το περιεχόμενό του.

Με μεγάλα γουρλωμένα μάτια έστρεψε το βλέμμα προς τα πίσω, προς το χωριό που είχε διαβεί και είδε τα σπίτια να στέκουν σαν μαρμάρινο άγαλμα και να τον κοιτάνε. Τρόμαξε όταν διαπίστωσε πως ακόμη και τα λουλούδια τον χαμογελούσαν. Οι κόρες των ματιών του επέστρεψαν ξανά στη σελίδα τετραδίου που κρατούσε στο χέρι του.

«Μόλις διαβήκατε την οδό της Αγάπης», φανερώθηκαν καποια εντονα, καλλιγραφικά, κόκκινα γράμματα και η καρδιά του φτερούγησε όπως πριν.

Ένα έντονο τρίξιμο φυλάκισε το βλέμμα του.  Η πόρτα του καφενέ είχε μόλις ανοίξει…. Το άρωμα του μεθυστικού καφέ τον τράβηξε μηχανικά κοντά του. Μπήκε μέσα και η πόρτα  έκλεισε….

Ενα δυνατό αεράκι φύσηξε και η λευκή κουρτίνα στο παράθυρο ξεπρόβαλλε στο κενό χώρο. Διάσπαρτα άνθη είχαν κεντηθεί επάνω της... Ενας ήχος κρυστάλλων ακούστηκε να κουδουνάει στον αγέρα και η κουρτίνα "χόρεψε".

Ενα μικρό ταμπελάκι επιγραφής στην πόρτα του καφενέ που ορκιζόμουν πριν οτι δεν υπήρχε έγραφε:

Εκλεκτός και ο επόμενος που θα καταφέρει να τη διαβεί… και θα ξεδιψάσει!

Ο αέρας το κούνησε ελαφρώς κι αυτό υπάκουσε. Απλά! Λιτά! Άξια!

___________________________________________________

Αυτό ήτανε. Ευχομαι να σας άρεσε...

Για.οσους θέλουν να "σερβιριστούν" και άλλες ιστορίες μπορούν άνετα να "ξεδιψάσουν" εδω:

Δημήτρης Ασλάνογλου , Coffee time

Ινώ, Σκιάθος, Απογευματινό καφεδάκι

Lysippe, Στα δυο χέρια της θύμησης

Christina Andromeda, Καφεναί

Giwta Ar. Καφενές οδού ευτυχίας

Κλαυδία, Των τραίνων ιστορίες

 Αλέξανδρος,Η Ροζάννα στη χώρα της κοκαΐνης Σμαραγδένια Ρούλα,Το απρόοπτο, Des Jav, (Δέσποινα) Το παρελθόν χτυπά την πόρτα Λάχεσις (Επιλογή). Ο τρελ'Αντώνης Τάσος Κ. Η Βασίλισσα Velvet, Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι Rylie, Στη σκιά του πλάτανου @ριστέα, Παράλληλα σύμπαντα

Μαζεστίξ, Κόκκαλα έχει το καφέ

Έλλη (Funkey Monkey) Τα κίτρινα μολύβια

Ελένη Φλογερά, Τα απρόοπτα ομορφαίνουν τη Ζωή

Γλαύκη, Η ζωή δεν μας χωράει όλους
Μαρία Κανελλάκη , Το αυγό του Προέδρου

Γιώργος-Hengeo, το Παζλ των Ψυχών

Μαρίνα Λίγος καφές για τα ξένα

Καλό φθινόπωρο σε όλους! Να περνάτε όμορφα εύχομαι και να αγαπάτε! Φιλάκια πολλά!