Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ - ΦΩΤΕΙΝΗ ΚΟΡΟΒΟΥ.


Eκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα.
Τι μου κάνετε; Εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Για σήμερα σας έχω μια φιλοξενία, μια ιδιαίτερη και άκρως "αγωνιστική" θα πω φιλοξενία.
Παρακάτω θα διαβάσετε ένα κείμενο που γράφτηκε απο την Φωτεινή Κοροβού, της οποίας ποίημα δημοσίευσα πριν λίγο καιρό εδώ:  http://ekfrastite.blogspot.gr/2016/03/blog-post_7.html και χάρηκα ιδιαίτερα για την προσοχή και την αγάπη που με τον τρόπο σας της δώσατε. Σας ευχαριστώ και εκ μέρους της πολύ.

Σήμερα λοιπόν η Φωτεινή μοιράζεται μαζί μας ένα κείμενο, κινητήριο θα το πω, που γράφτηκε με σκοπό να δώσει δύναμη σε πολλούς απο τους συνανθρώπους μας, ενίοτε και στον εαυτό μας.

Έχει και ειδική αφιέρωση στο τέλος αλλά αυτά θα τα ανακαλύψετε σε λίγο μόνοι σας.
Ένα ευχαριστώ στην Φωτεινή για την εμπιστοσύνη.



Είναι φορές που κραυγάζεις στη ζωή κι εκείνη φαντάζει βουβή...βουβή και σκοτεινή...
Θαρρείς πως είναι τόσο απασχολημένη ενώ εσύ ανυπόφορα καταβεβλημένη... Στέκεσαι ώρες μες στη σκέψη και τη ζάλη σα να πολεμάς την άκρη σου να βρεις... Να πιάσεις το νήμα και να ξετυλιχτούν μπρος σου όλοι οι λαβύρινθοι που ’χες χαθεί...
Δεν είναι η πρώτα φορά που βλέπεις τον εαυτό σου να βυθίζεται ολοένα κ πιο πολύ...Ξέρεις καλά πως στην πλάτη του ο καθένας έχει βαρύ φορτίο...Μα εσύ δεν φοβάσαι να το σηκώσεις. Ποτέ δεν το φοβήθηκες άλλωστε..
Τώρα όμως δεν έχεις να κάνεις με ανηφοριές αλλά με σταυροδρόμι. Και σ’ αυτό το σταυροδρόμι εσύ πρέπει να διαλέξεις το σωστό...
Και εκεί φωνάζεις στη ζωή να σ’ ακούσει... Μα η ζωή δεν έφυγε, ούτε έστεκε ποτέ σιωπηλή... Απλώς εσύ δεν ήξερες πως και οι σιωπές μιλούν...
Πάντα μιλούν...και συνήθως τότε ακούς και τις μεγαλύτερες αλήθειες...
Αλήθειες ποτισμένες Κόκκινο και Μπλε..
Και όταν τις ακούσεις τότε θα ξέρεις πως ειναι η στιγμή να διαβείς το μονοπάτι σου...Αυτό που για σένα έχει οριστεί...
Για το καλό σου...
Πάντα για το καλό σου...
Σ' αυτό το Κόκκινο επάνω, θα ξαναγυρίσεις να περπατήσεις θριαμβευτικά για να πάρεις το λάβαρό σου...
            Το ~στεφάνι~ σου θα σε περιμένει...Όχι το αγκάθινο..! Όχι αυτή τη φορά...Μα το λουλουφορεμένο...Το ανθοστολισμένο στεφάνι που θα κοσμήσει περίτρανα το φωτεινό σου πρόσωπο... Είναι που ο αγώνας σου δεν προοριζόταν για δόξα και τιμές, ούτε διψούσε μεγαλεία...
            Θα ’ναι τότε η στιγμή που το Κόκκινο της καρδιάς σου θα ανταμώσει το μπλε τ’ ουρανού για πρώτη φορά και τότε θα γίνουν ένα!... Κι εσύ θα λουστείς με νέο φως.. Απαστράπτουσα και λαμπερή με το στεφάνι σου να στέκει περήφανο και να σκορπά ευωδία κ αναγέννηση...
Ω θεέ μου!...
Σε βλέπω να βαδίζεις αγέρωχη και φωτεινή σαν τον αθλητή σε βάθρο νικητή ύστερα απο σκληρή αναμέτρηση...Δεν χρειάζεσαι επευφημίες...Κάθε άλλο...Ξέρεις καλά το έργο σου όπως έμαθες πλέον ότι ακόμα και οι σιωπές μιλούν..
Αρκεί να μη ξεθωριάσουν μέσα σου, το κόκκινο και μπλε...

______________

Σ' αυτούς τους ανθρώπους που μέσα στην πάλη της ζωής εξακολουθούν να δίνουν φως απ' το φως τους, να οραματίζονται κ να διεκδικούν τα όνειρά τους, όχι μονάχα για προσωπική ευτυχία μα για ένα καλύτερο μέλλον συνολικά...

Φωτεινή Κοροβού

xxx//xxx


Καλή συνέχεια εκφραστικοί μου.
Να αγωνίζεστε και όσο μπορείτε να νικάτε. Κι αν δε νικάτε δεν έγινε κάτι, ξαναπροσπαθήστε.

Σχόλια

  1. Πολύ όμορφο! Καλή συνέχεια στην Φωτεινή! Καλημερούδια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραίο το κείμενο της ανάρτησης.
    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωραίο κείμενο πράγματι!!!!

    Την καλησπέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ...τρυφερούδια,
    η ζωή, σπανίως απρόσκοπτη, πάντοτε ενδιαφέρουσα και ευεργετική.

    Φιλί μακρινό,
    Υιώτα
    "αστοριανή"
    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μπράβο στη Φωτεινή, πολύ όμορφο!
    Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καταπληκτικο! Μεσα απο τις δυσκολιες γινομαστε δυνατοι, βλεπουμε το φως και φυσικα δεν τα παραταμε ποτε! πολυ ωραια μηνυματα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πανέμορφες σκέψεις , είναι μέσα στα δικά μου πιστεύω αφού πάντα προσπαθώ να δω το φως ακόμη και στα..σκοτεινά!Καλημέρα όλη μέρα Κική μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σας ευχαριστω κ παλι!!Ευχομαι στο δικο του μονοπατι της ζωης,ο καθενας να εφοδιαζεται με δυναμη γνωση κ σοφια... Τιποτε δεν χανεται ... Καλη σας μερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ωριαο κειμενο ειναι αυτό που πρεπει ν κανουμε ολοι μας να προσπαθοουνε ακομη και στα δυσκολα .. πισω απο αυτα υπαρχει παντα η ελπιδα και ενα χαμογελο.. μπραβο στην Φωτεινή..!! αφήνω φιλακια και στις δύο..!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πολύ όμορφο το κείμενο Κική μου!! Νομίζω πως οι γραφές σας με την Φωτεινή έχουν ομοιότητες και κοινούς τόπους!!
    Μακάρι όλοι να θριαμβεύσουν στο μονοπάτι τους!! Φιλιά και στις δυο και καλή Σαρακοστή!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Να αφησω μια καλησπερα περασα,ελειπα καιρο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μπραβο στη Φωτεινη για την καταθεση ψυχης της και μπραβο και σε σενα Κικη μου που τη φιλοξενησες!
    Καλή εβδομάδα να έχουμε!
    Καλό ξημέρωμα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τα δύσκολα συνεχώς τα βρίσκουμε μπροστά μας και το φως χωρίς προσπάθεια θα σβήσει... Το στεφάνι της νίκης κρύβει πολύ αγώνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Να στε ολοι σας καλα!! Ο καθενας με τα λογια του με γεμισε χαρα!Για τον καθενας σας τα καλυτερα!! Σας ευχαριστω...ολοι περπαταμε παραλληλα στα δικα μας μονοπατια...Καλη διαδρομη λοιπον..!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πολύ όμορφο κείμενο, σκέψεις...
    Μένω στις τελευταίες φράσεις...
    Διαρκής αγώνας η ζωή!
    Κική και Φωτεινή σας ευχαριστούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...