ΚΙ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ... ΚΙ ΗΣΟΥΝ ΚΙ ΕΣΥ... Ο... ΣΑΝ ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ.

Εκφραστικοί μου, είμαι χαρούμενη.
Αυτό σας λέω μόνο.

Και γιατί είμαι τόσο χαρούμενη;
Θα σας το πω αμέσως.

Πόσο καιρό είχα να γράψω κάτι από τη βαριεστημάρα μου;
Να ασχοληθώ με κάτι για να ομορφύνω τον σπαταλημένο, άδικα χρόνο μου;
Ομολογώ πως είχα ξεχάσει αυτό το συναίσθημα, να γράφεις κάτι για να "ντύσεις" όμορφα αυτή την αδράνεια που σε περιβάλλει και στο τέλος να φτάνεις σε σημείο να την ευχαριστείς γιατί αν δεν ήταν αυτή δε θα δημιουργούσες και δε θα ένιωθες τόσο όμορφα τώρα.
Μα δεν είναι τόσο περίεργο και συνάμα τόσο υπέροχο όλο αυτό; Σα να αναγεννιέσαι είναι, τόσο ζωντανό συναίσθημα.

Αυτό ακριβώς μου συνέβη

'Οπως σας το περιέγραψα επάνω.

Γενικότερα θα μπορούσα να πω οτι είχα ξεχάσει και ενδόμυχα ήθελα να ζήσω ξανά το αυθεντικό εκείνο συναίσθημα του να μοιράζεσαι τόσο άμεσα με ανθρώπους δικούς σου κάτι που μόλις δημιούργησες.

Είχα μάθει άλλωστε απο παλιά να ανεβάσω στο μπλοκ τις τόσο ξαφνικές δημουργίες μου.

Εύχομαι να σας αρέσει και να σας μεταδώσω λίγο απο την χαρά και τον ενθουσιαμό που ως προσωπικότητα έχω.

ΚΙ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ... ΚΙ ΗΣΟΥΝ ΚΙ ΕΣΥ... Ο... ΣΑΝ ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ.

Ήθελες μόνο να παίρνεις

να παίρνεις, να παίρνεις και να μη δίνεις τίποτα.

Να περισυλλέγεις αλόγιστη Αγάπη

και να δίνεις ένα φράγκο, μια δεκάρα

πιστεύοντας πως αυτό ήταν όλη σου η περιουσία.

Κι αν ήταν, να το δεχτώ…

δεν ήταν όμως

Δεν ήτανε!

Δανεικό αντικείμενο ήταν κι αυτό

που πριν λίγους μήνες, τυχαία –

πιθανολογώ ·

είχες μαζέψει στο στενό

ενός χαλκόστρωτου δρόμου.

Ήθελες μόνο να παίρνεις

να παίρνεις, να παίρνεις και να μη δίνεις τίποτα.

Έπεισες τον ψεύτικο εαυτό σου

εμένα, εσένα, τους γύρω, τους απ’ έξω.

Τα αντικείμενα, τους ήχους, τον αέρα

τη φύση, τα ζώα, τους ρομποτικούς ανθρώπους.

Όλους, όλους μας έπεισες, όλους

κανείς δεν έμεινε απ’ έξω από αυτήν την πλάνη.

Ακόμη και τα άψυχα κατάφερες

να τα κάνεις να πιστέψουν

κι αυτή νομίζω πως ήταν

η πιο θριαμβευτική σου νίκη.

Κι ήμουν κι εγώ…

Εγώ που ήθελα όλο να δίνω, να δίνω,

πιστεύοντας πως πρέπει να επιστρέψω κάτι απ’ όσα έλαβα

απ’ όσα με κόπο -

ηθελημένα ·

μου πρόσφερες, ενώ είχες κατακτήσει.

Θυμάμαι μια στιγμή

Να… πρέπει να ’ταν σαν τώρα

που ένα χελιδόνι μου έδειξες και μου πες πως

την αγάπη καθοδηγεί σε ένα ατελείωτο μονοπάτι.

Μα αφού ήτανε ατελείωτο και μου το δήλωσες ξεκάθαρα

γιατί εγώ περίμενα κάπου αυτό το μονοπάτι να οδηγήσει;

Να φταίγανε τα αθλητικά σου τα μποτάκια

που μαρτυρούσανε χιλιοπερπατωμένη διαδρομή;

Να φταίγανε τα ψίχουλα ψωμιού που κράταγες

για να ταΐζεις εκείνα τα μικρά, μικρά, ταξιδιάρικα χελιδόνια;

-         μα δεν τρέφονται με ψίχουλα ψωμιού –

αναρωτιόμουν κι ήλπιζα

Τι να ’ναι άραγε αυτό που έφταιγε;

που φταίει, πιο πολύ απ’ όλα;

Ίσως να φταίω εγώ

μόνο εγώ και κανένας άλλος.

Ίσως εγώ που ανέκαθεν ήμουνα ένα χελιδόνι

Το χελιδόνι ·

εκείνο που όλο έφευγε γιατί η ζωή αυτό του είχε διδάξει.

Ήθελες μόνο να παίρνεις

να παίρνεις, να παίρνεις και να μη δίνεις τίποτα.

Μα δεν ήταν αυτό που πήρες

ήταν που αυτή τη φορά γκρέμισες,

τη φωλιά των χελιδονιών μας.

Τη δική μου

Τη δική σου

Τη δικιά μας

Κι ήμουν κι εγώ..

Εγώ που ήθελα όλο να δίνω, να δίνω

μα και να πάρω αυτή τη φορά.

Και κάπως έτσι αποφάσισα

να ακολουθήσω την ηλιακή μου την πυξίδα

Και κάπως έτσι έφυγα

Σε άλλους τόπους ήδη ταξιδεύω

Μήτε για να λάβω

Μήτε για να δώσω

Να ψάξω να βρω μονάχα όσα έδωσα,

να αναπληρώσω όσα δεν πήρα.

Θα τα βρω ποτέ μου άραγε;

Θα τα βρω;

Να ονειρευτώ ακόμα

            - τολμώ -

Να ελπίζω.

_____
Αυτά απο 'μένα για σήμερα εκφραστικοί μου.
Ελπίζω να σας άρεσε. Εγώ για να είμαι ειλικρινής πολύ το απόλαυσα.
Να περάσετε όμορφα και να έχετε ένα ευχάριστο βράδυ.
Καλή Τσικνοπέμπτη.