Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Βιώνεις την εγκατάλειψη καθημερινά, επειδή ένας μπάσταρδος δεν σε εγκατέλειψε, αποχαιρετώντας σε.

 

 

«Το πιο άσχημο από όλα, ήταν που απλώς πέρασε δίπλα μου, μου χαμογέλασε, μου έκλεισε το μάτι, με είπε φιλαράκο, γεια σου φιλαράκο, κάτι τέτοιο, το φιλαράκο μου έμεινε και συνέχισε την πορεία του. Αυτό ήταν όλο. Αυτός ήταν ο αποχαιρετισμός του. Ούτε μια αγκαλιά, ούτε ένα χάδι, ούτε ένα θα μου λείψεις, ούτε ένα αντίο. Απλώς φιλαράκο. Τι φιλαράκο ρε μαλάκα, ο γιος σου είμαι. Ήμουν! O γιος σου ήμουν, όχι κάποιος τυχαίος. Αυτό με ενόχλησε πιο πολύ από όλα, αυτό έχει μείνει αγκάθι μέσα μου. Ο αποχαιρετισμός που δεν ήρθε ποτέ. Ξέρεις πως είναι να νιώθεις πως κάποιος σε εγκαταλείπει αλλά ποτέ δεν σου λέει, αντίο; Και εσύ πάντα, περιμένεις αυτή τη λέξη, αυτή την σφιχτή αγκαλιά του αποχωρισμού και η ρημάδα, δεν έρχεται. Ποτέ δεν έρχεται. Και όλο αυτό γίνεται βάσανο. Βιώνεις την εγκατάλειψη καθημερινά, επειδή ένας μπάσταρδος δεν σε εγκατέλειψε, αποχαιρετώντας σε. Αν μου είχε πει αντίο, όπως και όφειλε, ίσως όλα να ήταν αλλιώς τώρα. Θα ήταν αλλιώς».

~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου
Εκδόσεις Ανατολικός (απόσπασμα)

 


 «Ψάρεμα με τρία ευρώ και δώρο σε όλα τα παπάκια της λίμνης. Ελάτε μικροί και μεγάλοι ψαράδες να δούμε τι ψάρια μπορείτε να πιάσετε».
«Τι ψάρια μπορείτε να πιάσετε», επανέλαβε η νεαρή κοπέλα και αστραπιαία κινήθηκε προς την φωνή του άντρα που μιλούσε σπαστά ελληνικά.
«Μαμά θέλω να με πας στα παπάκια, θέλω να ψαρέψω και να κερδίσω δωράκι».
Πώς να αντισταθεί κανείς σε ένα παιδί γεμάτο όνειρα;


~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου
Εκδόσεις Ανατολικός (απόσπασμα)

 


«Η ρόδα σε γυρίζει και σε πάει ψηλά. Θα έχεις μια ανεπανάληπτη θέα εάν ανέβεις μαζί μου», της είχε πει η μητέρα της και γεμάτη αγάπη την έπεισε πως μπορεί να ακολουθήσει.
Μαμά και κόρη επιβιβάστηκαν στην κόκκινη ρόδα του λούνα παρκ, με τα πολύχρωμα καθίσματα, και απήλαυσαν την πρώτη τους βόλτα στον ουρανό!
«Μαμά! Λίγο ακόμα και θα αγγίξω τον ουρανό!»
Το μικρό κοριτσάκι με το κίτρινο φόρεμα και την πορτοκαλί ζακέτα άπλωσε τα χέρια του, γεμάτο ευχαρίστηση. Η μητέρα του χαμογέλασε σαν να είχε ανακαλύψει τον ακριβότερο θησαυρό του κόσμου.
«Θέλω να πιάσω ένα αστέρι, μαμά! Εκείνο το αστέρι».

 

 ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου
Εκδόσεις Ανατολικός (απόσπασμα)

 

 


Ένα λιμνοσπήλαιο μοναδικής φυσικής ομορφιάς στην ανατολική πλευρά του νησιού, την έκανε να νιώθει ευλογημένη και μόνο, που κατάφερε να αντικρίσει αυτό το μέρος που έμοιαζε με τον Παράδεισο. Ο άντρας, της έπιασε το χέρι και μαζί, κατέβηκαν τα σκαλιά της εισόδου. Εκεί, υπήρχε ένα τροφαντός και καλοσυνάτος βαρκάρης, όπου με την μικρή, γαλανόλευκη βάρκα του, τους υποδέχθηκε για να τους περάσει απέναντι. Οι αγκαλιές και τα φιλιά των δυο αντρών, έδειχναν πως γνωρίζονταν και είχαν καλές σχέσεις. Η κοπέλα, χάθηκε στο φως ενός μαγευτικού υπόγειου κόσμου, με καφετί-μελιά τοιχώματα διάστικτα από αμέτρητους σταλακτίτες. Το φως που εισερχόταν από την οροφή, καθώς αντανακλούσε στα ήρεμα νερά της λίμνης δημιουργούσε έναν μαγευτικό χρωματικό καμβά σε όλες τις πιθανές αποχρώσεις του μπλε. Η κοπέλα ένιωθε μαγεμένη, το ίδιο και ο άντρας που την κοιτούσε με αγάπη και λαχτάρα. Εκείνος ένιωθε μαγεμένος από την ομορφιά της μιας και αυτό το μέρος το γνώριζε καλά. Ο τροφαντός καλοσυνάτος βαρκάρης, τους εξιστορούσε διάφορες ιστορίες αλλά η Βερόνικα, είχε χαθεί στην ομορφιά του τοπίου, την είχε απορροφήσει αυτό το μέρος και δεν άκουγε τίποτα, από τα λόγια των αντρών. Το μόνο που άκουγε, ήταν ήχοι από μικρούς, καθάριους καταρράκτες και ήχους από ζώα της θάλασσας και του αέρα. Ένιωθε ευγνώμων, πλήρης και άκρως ευλογημένη. Αυτά τα συναισθήματα είχαν φωλιάσει στο πρόσωπό της. Όλοι τους, φαινόντουσαν ικανοποιημένοι.

~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου
Εκδόσεις Ανατολικός
(Απόσπασμα)

 


 "Κι ας έχουν μάθει να ψάχνουν τους Αγγέλους σε «νεαρές» ηλικίες… Όλοι ξέρουμε πως οι Άγγελοι δεν έχουν ηλικία, δεν έχουν συγκεκριμένη μορφή, παρουσία, γνώρισμα, έχουν όμως θετική αύρα, ενέργεια, καλοσύνη. Εκπέμπουν κάτι αγνό, «διορατικά ανθρώπινο», σαν τους Ανθρώπους που συναντάμε συχνά εκεί έξω μα δεν είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε γιατί έχουμε μάθει να αναζητούμε με ψεύτικα κριτήρια, με ψεύτικες «ακριβομετρήσεις»! ''


~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου
Εκδόσεις Ανατολικός
(Απόσπασμα)

 _______________


Ευχαριστώ ολόψυχα για τη στήριξη και την αγάπη σας.
Σύντομα κοντά μας τα νέα αντίτυπα.
Αναμένω με χαρά τις παραγγελίες σας στο kikh_k@hotmail.com
Kόστος βιβλίου 12,00€ + 3,00€ έξοδα courier για να έρθει με ασφάλεια στο σπίτι σας.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...