Μέρα (πρώτο μέρος)

 

 

"Λαχάνιασα!
Ούτε κι εγώ ξέρω πόσους λόφους πέρασα για να βρεθώ χαμένη στην έρημο που μοιάζει να ανήκει σε κάποιο χαμένο νησί Παραδείσου!

Χρειάζομαι νερό!
Ζαλίζομαι!
Ιδρώνω!
Νοιώθω πως θα λιποθυμήσω!
Χάνω τις αισθήσεις μου!
Ανασυγκροτούμαι στο καφέ χώμα που μοιάζει με κόκκους ακατέργαστης ζάχαρης.

Ο ήλιος καίει την επιδερμίδα και τα μάγουλά μου νιώθω πως θα εκραγούν!
Kαυτές αχτίδες τρυπάνε το σώμα μου, λιώνουν τις άμυνές μου! Θαρρώ πως στοχεύουν κατευθείαν στην ψυχή μου! Νιώθω πως θέλουν να τη λεηλατήσουν! Είμαι σίγουρη πως αυτόν τον τρόπο βρήκαν για να λιώσουν τη σιδερένια της κλειδωνιά.

Τα νύχια μου μπήγονται στους αμμόλοφους και μικροί κόκκοι που μοιάζουν με έμβρυο διεισδύουν στα νύχια των δαχτύλων μου.
Αυτή τη στιγμή τα δάχτυλά μου ζεματάνε.

Η ζέστη ειναι αφόρητη!
Θεωρώ πως κάποιος με εκδικείται!
Αναζητώ σημάδια κρυφής μελανίνης στο σώμα μου μα εκείνη με «χλευάζει» κοιτώντας με από μακριά.

Το κεφάλι μου πονάει δυνατά!
Σα να αντηχούν χιλιάδες θόρυβοι στο μυαλό μου.
Η όρασή μου θαμπώνει και ο λαιμός μου ξεραίνεται.
Το αίμα στραγγίζει από το σώμα μου και οι αισθήσεις με εγκαταλείπουν.

Και ξάφνου εκεί,
κάπου στου δευτερολέπτου ενός ξεχασμένου ονείρου,
ένα δροσερό αεράκι φυσά και με κρατά στη ζωή.

Το αεράκι δυναμώνει και γίνεται μια μικρή αμμοθύελλα.
Στροβιλίζεται αργά μα δυνατά.
Υψώνει και ξάφνου σχηματίζεται μια πόρτα.

Ανοίγει!
Προσπαθώ να δω τι συμβαίνει μα κόκκοι άμμου που ξεπηδούν σα ζωηρά ζιζάνια με δυσκολεύουν.

Το χέρι καλύπτει τα μάτια και η έμφυτη περιέργεια του ανθρώπου με κάνει να το κατεβάσω.
Κοιτάζω με δυσκολία και φόβο.

Βλέπω κάτι να αχνοφαίνεται πίσω της, όμως δεν μπορώ να καταλάβω τί είναι.
Μοιάζει με ανθρώπινη φιγούρα αλλά με άυλη μορφή.

Κάπου ανάμεσα στις πιθανές μου σκέψεις εισβάλλεις στον κόσμο μου και η πόρτα πίσω σου κλείνει.
Ο αέρας έχει ήδη κοπάσει.

Με πλησιάζεις με αργά, καταιγιστικά βήματα.
Η εκτυφλωτική, χρυσαφιά σου λάμψη με ζαλίζει!

Χρειάζομαι λίγα λεπτά ώστε να συνηθίσω στο δυνατό φως που σαν φακός εκπέμπεις.
Παρατηρώ τη μορφή και τα ρούχα σου!

Κανονικό, γυναικείο ύψος.
Πλούσιες αναλογίες σώματος.
Μακριά, ανοιχτόχρωμα, λεπτά φρύδια.
Γαλαζοπράσινα, γατίσια μάτια που δίνουν μια αέρινη δυναμική στο υπόλοιπο καλυμμένο με πολλούς χρωματισμούς της άμμου και του κεχριμπαριού πρόσωπό σου και πυρόξανθα φουντωτά μαλλιά που καταλήγουν σε μια μακριά, πλουμιστή κοτσίδα που κοσμεί τη δεξιά πλευρά του κορμιού σου.
Πολύ μακριά μαλλιά!
Θαρρώ πως λίγο ακόμη και θα αγγίξουν τα γόνατά σου!

Φοράς ένα ένδυμα που παραπέμπει σε παραδοσιακή, γυναικεία φορεσιά της Ινδίας.
Το σάρι που τυλίγει την ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα σου έχει χρώμα χρυσοκίτρινο και μικρές, κρυστάλλινες, πορτοκαλί πέτρες το κοσμούν δίνοντάς του έτσι μια έντονα δυναμική χάρη.

Σε βλέπω να διαβαίνεις ξυπόλητη την άμμο και απορώ που δείχνεις να μην επηρεάζεσαι από την καυτή λάβα που ξεχειλίζει.
Σκέφτομαι πως έχω παραληρήσει.
Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά όλο αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά μου.
Στέκεσαι αγέρωχη και με κοιτάς στα μάτια.
Ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα και είσαι ακόμη εκεί!
Σε κοιτώ προσεκτικά!
Προσπαθώ να κερδίσω χρόνο για να σκεφτώ τι πρέπει να κάνω.

Να φοβηθώ ή να μακαρίσω;
Νιώθω την ανάσα σου και ρίγη τρυπούν το κορμί μου.

Σκύβεις για να με μελετήσεις.
Απλώς σε κοιτάζω.

Παρατηρώ πως τα μαλλιά σου τα στολίζουν χρυσές αλυσίδες σε σχήμα τριγωνικών λουλουδιών.
Το ίδιο και το σώμα σου.
Χρυσά κοσμήματα ειναι παντού διάσπαρτα πάνω του.
Ακόμη και στα γυμνά δάχτυλα των ποδιών σου μπορώ να δω δαχτυλίδια.

Μόλις διαπίστωσα πως το μέτωπό σου το κοσμεί ένα πορτοκαλοκόκκινο «τρίτο» μάτι.
Αφυπνίζει την ψυχή σκέφτομαι και αρχίζω να αναρωτιέμαι τι δουλειά έχεις στην έρημο και μάλιστα ντυμένη έτσι.

Σκύβεις, μου ψιθυρίζεις κάτι στο αυτί και κάνω πως το ακούω, αν και έχω ακούσει ελάχιστα απ’ όσα μου είπες.

Κουνάω το κεφάλι δήθεν πως συμφωνώ μα η αλήθεια ειναι πως δεν έχω βγάλει συμπέρασμα για το τί μου είπες.

Φυσάς απαλά στο δεξί μου αφτί και ξαφνικά ακούω τρεχούμενο νερό να αντηχεί ξεκάθαρα στα άδυτα βάθη του μυαλού μου.

Ότι άκουσα το βλέπω να γίνεται εικόνα μπροστά μου.
Καταρράκτες με γάργαρο νερό με «χαιρετούν»!
Πρασινάδα και ζώα βλέπω να με κοιτάζουν!

Περίεργο! Δεν βλέπω ούτε έναν άνθρωπο!
Δεν μπορώ να σκεφτώ όμως! Το μόνο που θέλω ειναι νερό!

Σε ένα λεπτό έχω γίνει ένα με το όραμά μου!
Είμαι μέσα του! Το ζω! Το απολαμβάνω!
Πίνω νερό και είμαι καλά! Ανασαίνω πάλι!

Τώρα που ξεδίψασα και ηρέμησα μπορώ να ψάξω για ανθρώπους!
Τους αναζητώ παντού! Σε όλο το νέο τοπίο μα δε βρίσκω κανέναν!
Κανένα σημάδι ανθρώπινης ζωής δεν υπάρχει γύρω!

Ίσως γι’ αυτό να είναι τόσο όμορφα και καθαρά σκέφτομαι!
Λείπει ο άνθρωπος, θεριεύει μεγαλειωδώς το περιβάλλον!

Πλησιάζω τους καταρράκτες και απλώνω το χέρι μου προσεκτικά! Παγωμένο, τρεχούμενο νερό! Μοιάζει σαν όμορφο όνειρο ανάμεσα σε χιλιάδες εφιάλτες!

Αιχμαλωτίζω λίγες σταγόνες νερού στη χούφτα μου και όταν τις κοιτάζω μου θυμίζουν λάμψη από διαμάντια!
Τις κλείνω ευλαβικά μέσα της και όταν την ανοίγω οι σταγόνες έχουν πολλαπλασιαστεί. Ένα μικρό ποταμάκι κυλάει επάνω της.
Μέσα του μπορώ να καθρεφτίσω το εαυτό μου!
Χαμογελάω στην όψη του!
Νιώθω πως είχα ξεχάσει την ανθρώπινη μορφή μου!
Φέρνω τη χούφτα μου κοντά και βρέχω με το νερό το πρόσωπό μου!
Δροσίζομαι! Κλείνω τα μάτια και απολαμβάνω! Όταν τα ανοίγω έχω ήδη φύγει από εκεί!"

~~ Μέρα - Τα λάφυρα της ψυχής μου
(απόσπασμα)
Κική Κωνσταντίνου