Μέρα (δεύτερο μέρος)

 "Βρίσκομαι μισολιπόθυμη στην καυτή έρημο και ένας θάμνος παραπέρα μου «κλείνει» το «μάτι» συνωμοτικά.
Ταράζομαι! Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει!

Ξαφνικά είσαι πάλι μπροστά μου και με κοιτάς εκδικητικά!
Αισθάνομαι στα χείλη μου σταγόνες νερού να υπάρχουν και προσπαθώ να τις σκουπίσω. Όταν παίρνω τα χέρια από τα χείλη, κόκκινοι λεκέδες μαρτυρούν πως είναι αίμα.

Τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου αλλοιώνονται, δείχνουν πόνο, οργή, θυμό και τα ρούχα σου μετατρέπονται σε χρώμα λευκό! Και ξέρω πως το λευκό συμβολίζει θάνατο στις χώρες που η φορεσιά σου παραπέμπει.
Τα κοσμήματα μεμιάς εξαφανίζονται!

Σε κοιτάζω και προσπαθώ να καταλάβω!
Τείνεις το χέρι σε ευθεία γραμμή και κοιτάζω τί μου δείχνεις!

Έντρομη βλέπω μια νέα εικόνα στην οποία υπάρχει ένα σκοτεινό δωμάτιο με μόνο έπιπλο ένα ντιβάνι και μια μαυροφορεμένη, γυναικεία φιγούρα επάνω που τα αναφιλητά της σχίζουν στη μέση την καρδιά μου.

Γυρίζω να σε δω και δεν υπάρχεις πια! Έχεις εξαφανιστεί!
Μένω στη θέση μου! Δε ξέρω πλέον τι να κάνω!

Το κλάμα της μαυροφορεμένης γυναίκας δυναμώνει και μοιάζει με κάλεσμα!
Θέλω να πάω να βοηθήσω μα φοβάμαι! Δεν το κάνω!

Ξαφνικά η γη τρίζει! Τρομοκρατούμαι και τρέχω κοντά στην εικόνα που σαν σωστική λέμβος έχει απλωθεί μπροστά μου! Για ένα λεπτό σκέφτομαι αν θέλω να γίνω μέρος της αλλά η έρημος που ανοίγει διάπλατα πίσω μου με κάνει να μη σκεφτώ και να «πηδήσω» μέσα στο νέο, ουτοπικό μου κόσμο.

Είμαι τόσο κοντά στη γυναίκα που κλαίει και η ανάσα μου κόβεται!
Κάνω ένα βήμα εμπρός!
Σκέφτομαι!
Κάνω ένα βήμα πίσω και νιώθω τοίχο!
Κοιτάζω πίσω μου και το πέρασμα που είχα δει νωρίτερα μπροστά μου εχει γίνει ένας σκληροτράχηλος τοίχος.

Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο!
Ή θα μείνω εκεί ή θα σε πλησιάσω.
Η στασιμότητα σίγουρα δε με βοηθά! Η γενναιότητα όμως, μπορεί να οδηγήσει σε μια εφικτή λύση.

Σε πλησιάζω και βλέπω την πλάτη σου! Πάει πάνω κάτω από τα αναφιλητά σου.
Σε ακουμπάω μα εσύ συνεχίζεις απτόητη να κλαις.

Σε χαϊδεύω απαλά προσπαθώντας να απαλύνω τον πόνο σου μα διακρίνω πως χιλιάδες πληγές υπάρχουν κάτω από τη μαύρη νυχτικιά σου.
Σα να σε έχουνε χτυπήσει με βούρδουλα νιώθω και παγώνω στη θέση μου.

Σταματάς να κλαις! Η πλάτη σου δεν κουνιέται πια.
Βλέπω το μαύρο μαντήλι του κεφαλιού σου να κουνιέται και καταλαβαίνω πως γυρνάς εμπρός.

Στην όψη σου τα χάνω!
Είσαι η γυναίκα της ερήμου μα με άλλα ρούχα και σε άλλη ηλικία. Δείχνεις να έχεις μεγαλώσει και τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου έχουν αγριέψει πολύ.

Τρανταχτά γέλια ειρωνείας αντιλαλούν στο χώρο!
Σηκώνομαι ευθύς και τρέχω στον τοίχο.
Γίνομαι ένας μικρός μπόγος και τυλίγομαι σαν κουβάρι στη γωνιά του.

Μοιάζεις να έχεις θεριέψει.
Σηκώνεσαι όρθια και γελάς τόσο δυνατά που νομίζω πως θα πέσει το ταβάνι να μας πλακώσει.
Ήδη καποια κομμάτια του εχουν αρχίσει να ξεκολλούν!

Φοβάμαι τόσο πολύ που αρχίζω να κλαίω από το φόβο μου!
Οσμίζομαι τη σαπίλα των μπάζων που πέφτουν πάνω μου και κλείνω τα μάτια σε μια προσπάθεια να κάνω όσο ανώδυνο γίνεται τον θάνατό μου.

Και ξαφνικά ησυχία!

Κάποια γέλια μικρών παιδιών με ξυπνούν από τον προσωπικό μου λήθαργο.
Σηκώνω με δυσκολία το καταχωνιασμένο κάτω από τους αγκώνες μου κεφάλι και αδυνατώ να πιστέψω αυτό που βλέπω.

Κάπως έτσι έχω φανταστεί τον Παράδεισο!
Πράσινο! Με ζωηρά χρώματα! Με πολύχρωμες πεταλούδες! Με πολλών ειδών ζώα και λουλούδια! Με μια ηρεμία που μπορεί να ταράζει τα πάντα γύρω της!
Και σύννεφα! Πολλά λευκά σύννεφα που «ζουν» ανάμεσά μας! Διαβαίνουν το χωροχρόνο δίπλα μας και μπορούμε να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας εντός τους.
Μα τί όμορφη γαλήνη απορρέει από τον τόπο!

Κάποια χαχανητά μικρών παιδιών με κερδίζουν!
Τρέχω πίσω από ξεφτισμένους παιδικούς απόηχους προσπαθώντας να ανακαλύψω τους κατόχους τους.

Διαβαίνω μέρη που δεν προσέχω γιατί η λαχτάρα μου να συναντήσω τους μικρούς αγγέλους είναι τόση μεγάλη που μου αποσπά εξ ολοκλήρου την προσοχή!

Πίσω από μια μεγάλη πρασινάδα με μελένιους καρπούς βλέπω κάποιες ξανθές μπούκλες να χορεύουν.
Με προσοχή παρατηρώ δυο κοριτσάκια να παίζουν αμέριμνα.
Μοιάζουν σαν δίδυμες αδερφές.
Η μια φοράει ροζ μακρύ και φαρδύ φόρεμα, ενώ η άλλη λευκό.
Μοιάζουν σα νεράιδες. Ή πριγκίπισσες. Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να υποθέσω σίγουρα.

Μια ευφορία πλημμυρίζει το χώρο και η γαλήνη σα να έχει αύρα και ενέργεια θετική «εξαπλώνεται» παντού και κάνει το τοπίο να μοιάζει σαν το παιδικό δωμάτιο που είχα μικρή. Το είχαν επιμεληθεί οι γονείς μου με τόση αγάπη!
Η παιδική νότα που απορρέει και τυλίγει το χώρο μοιάζει με μεθυστική παραζάλη.
Μου αρέσει αυτή η αίσθηση! Μου αρέσει τόσο πολύ!

Τα κοριτσάκια γελάνε και αρχίζουν να τρέχουν αμέριμνα!
Θέλω να συμμετάσχω στο παιχνίδι τους μα φοβάμαι πως είμαι αρκετά μεγάλη για να με δεχτούνε!

Ένας λαγός στέκεται δίπλα μου και με κοιτά.
Τον κοιτάζω προσπαθώντας να καταλάβω.
Γιατί θεωρώ πως με κοιτάζει υποτιμητικά;

Ξάφνου δίνει μια δυνατή ώθηση στα πίσω πόδια του και φεύγει!
Επιμένω να πιστεύω πως με κοίταξε υποτιμητικά.

Μένω εκεί με ένα κλωνάρι να εμποδίζει την πλήρη όρασή μου.
Το παραμερίζω και με μεγάλη δυσαρέσκεια συνειδητοποιώ πως τα κοριτσάκια λείπουν!

Ξαφνικά, η καρδιά μου πάγωσε.
Η ευφορία που ένιωθα εξαφανίστηκε.
Απογοητεύομαι!"

~~ Μέρα - Τα λάφυρα της ψυχής μου
(απόσπασμα)
Κική Κωνσταντίνου