Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Εκείνο το Κορίτσι

 

 

Εκείνο το κορίτσι…
δεν γνώριζε τίποτα, δεν ήξερε τίποτα.
Συνεχώς έψαχνε, πάντα έψαχνε.
Κάτι αναζητούσε…

Δεν ξέρω γιατί το έκανε αυτό. Κάνω υποθέσεις αλλά δεν είμαι σίγουρη..
Φοβόταν να πει ευθέως στον άλλον, τι είναι αυτό που έψαχνε, που τόσο λαχταρούσε.
Δεν μου είπε ποτέ. Γιατί γίνεται όλο αυτό, δεν μου είπε ποτέ, δεν εξήγησε κάτι.

Έτσι έφυγε. Σιωπηλά.

Με κοιτούσε πάντα με δυο μάτια όπου μέσα τους, καθρεπτίζονταν ένα αλλιώτικο ερωτηματικό.
Ένιωθα σαν μια δασκάλα που δεν είχε καμία απάντηση στις άγραφες ερωτήσεις, επειδή εκείνο το παιδί, τη φοβόταν.
Πολλές φορές, καθώς την κοιτάζω, βλέπω μια χαμένη ψύχη που προσπαθεί ανεπιτυχώς να βρει τον δρόμο της, μα πάντα εδώ καταλήγει, να παίζει κρυφτό με την κάθε παράφορη ανομία.

Είναι παράλογο να αγαπάς ανιδιοτελώς τους ανθρώπους και πόσο μάλλον αυτούς που κρύβουν μέσα τους παιδιά. Παιδιά, ως ένα σύμπαν παράλληλο.

Θέλοντας να «μαλακώσω» τον εγωισμό μου – έναντι των μη απατηθέντων ερωτήσεων του κοριτσιού – λέω πως δεν φταίω εγώ. Πως εκείνο το κορίτσι δεν ήθελε να μάθει, δεν είχε την ανάγκη να δει την αλήθεια, την προσμονή. Πείθω τον εαυτό μου πως όλα αυτά ήταν μια συμπεριφορά αναίτια του κοριτσιού με τα μεγάλα μάτια. Με το φεγγάρι καρφωμένο στα δόντια της. Με τα άστρα να λούζουν τις φλέβες της, άργιλο.

Εκείνο το κορίτσι, έπλεκε παραμύθια αναζητώντας μια προσοχή, την οποία​, δεν είχε και ποτέ της. Εκείνο το κορίτσι, ξαφνικά, θυμήθηκα πως το αγαπώ.

Εκείνο το κορίτσι λοιπόν, είχε πορτοκαλί, μακριά, σγουρά μαλλιά. Ατίθασα.
Είχε πράσινα μάτια. Είχε φακίδες, έντονες βλεφαρίδες. Πολύ έντονες, νόμιζες πως λίγο ακόμα και θα σε αγκαλιάσουν. Κι είναι αστείο, αλλά πράγματι μπορούσαν να σε αγκαλιάσουν.

Τα χείλη της ήταν πορτοκαλί χωρίς να είναι βαμμένα, χωρίς ίχνος κραγιόν έμοιαζαν στολισμένα με ένα ηλιοβασίλεμα που ζήλεψε η πλάση.

Μου λείπει κάποιες φορές εκείνο το κορίτσι.
Νιώθω πως δεν το βοήθησα, καταλαβαίνεις;
Και δεν ξέρω αν είναι αργά, αν ακόμη χρειάζεται τη βοήθειά μου ή αν έχει ήδη λυτρωθεί.

Μου λείπει εκείνο το κορίτσι.
Νιώθω πως κάτι ακόμα, κάτι… κάτι… του χρωστάω.
Μια δύναμη μέσα μου, μια αλλιώτικη φωνή - ένας οδυρμός κάποιες φορές - μου δείχνει πως κάτι του χρωστάω. Σαν κάτι να ήθελε να μου πει, να μου δείξει μα ηθελημένα το παρέβλεπα.

Αυτά τα ερωτηματικά στα μάτια του… σκέφτομαι πολλές φορές, μήπως ήταν οι απαντήσεις.

~~ Εκείνο το Κορίτσι – Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Μού άρεσε η αναζήτηση αυτή, Κική μου. Αυτό το παράξενο κορίτσι με τις αναπάντητες ερωτήσεις.
    Η γραφή σου πάντα κάτι αγγίζει. Καλησπέριζω, καλή μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή χρονιά Κική.
    Πάντα εμπνευσμένη σου εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Xρυσίζουσα Νοσταλγία

  Τα Χριστούγεννα φέρουν μια θλίψη που δεν καλύπτεται από τα αμέτρητα φωτεινά λαμπιόνια ταυτόχρονα όμως, φέρουν μια τρυφερή ζεστασιά που τόσο ανάγκη έχουν οι ξεχασμένοι και μόνοι, άνθρωποι.   Θα μπορούσα να καλύψω τα συναισθήματά μου πίσω από κόκκινα και πράσινα καρουζέλ όμως μάταιη, η όποια προσπάθεια γιατί αυτό που έχω ανάγκη δεν είναι το φως, είναι το σκοτάδι.   Το σκοτάδι, σε αυτή τη πολύχρωμη, γιορτινή συγχορδία στόχο έχει να φέρει στην επιφάνεια ό,τι καλό έχω μέσα μου μα τολμά να το ανασύρει χωρίς να ρωτήσει αν είμαι έτοιμος να το παρουσιάσω αυτό, σε έναν κόσμο που γεννά στρατιώτες και άρματα ενώ χρειάζεται τριαντάφυλλα και μενεξέδες.   Κι αυτό με πονά γιατί με διώκει, γιατί με δημιουργεί, σαν μια απροσπέλαστη θύελλα με οδηγεί στη νηνεμία που δεν μπορώ να κρατήσω στη παλάμη μου γιατί αυτή η αστείρευτη ηρεμία γίνεται λάβα και καίει τα σωθικά μου.   Όμως είναι Χριστούγεννα και νιώθω μπερδεμένος γιατί δε...

Mπέλλα, η Χριστουνέλλα: Χριστουγεννιάτικο θεατρικό παραμύθι για παιδιά και μεγάλους.

Την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου στις 18.00 στον Πολυχώρο Τέχνης 4Dance στην Απόλλωνος 113 στην Κάνηθο , το εργαστήρι θεατρικής έκφρασης Amorphous Dance Theater Company παρουσιάζει το παραμύθι της αγαπημένης συγγραφέως Κικής Κωνσταντίνου "Μπέλλα, η Χριστουνέλλα". Ένα στολίδι γεμάτο φως, γεμάτο αγάπη, γεμάτο τρυφερότητα που διψά για περιπέτεια, χορό, τραγούδι και στοργή. Μαζί με τους φίλους της, τον Ματία και τον Αδάμο, αποφασίζει αυτά τα Χριστούγεννα να είναι διαφορετικά και να αφεθεί επιτέλους στο πνεύμα των Χριστουγέννων που δεν είναι άλλο από την Αγάπη. Μια άκαυστη φλόγα, η ελπίδα, και η Μπέλλα με τους φίλους της· οδηγός, να μας παρασύρουν σε έναν κόσμο σε έναν κόσμο άκρως γιορτινό και μεθυστικό. «Έλα μαζί μου μπες στο ρυθμό, όπου κι εσύ-όπου κι εγώ»   ---------------------------- -----------------------------------   Κείμενο: Κική Κωνσταντίνου Σκηνοθεσία: Έστερ Σώτια Λουκά Πρωτότυπη Μουσική - Τραγούδι: Δημήτρης Μακρής Χορογραφίες: Κατερίνα Τσεκούρα ...