Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Εκείνο το Κορίτσι

 

 

Εκείνο το κορίτσι…
δεν γνώριζε τίποτα, δεν ήξερε τίποτα.
Συνεχώς έψαχνε, πάντα έψαχνε.
Κάτι αναζητούσε…

Δεν ξέρω γιατί το έκανε αυτό. Κάνω υποθέσεις αλλά δεν είμαι σίγουρη..
Φοβόταν να πει ευθέως στον άλλον, τι είναι αυτό που έψαχνε, που τόσο λαχταρούσε.
Δεν μου είπε ποτέ. Γιατί γίνεται όλο αυτό, δεν μου είπε ποτέ, δεν εξήγησε κάτι.

Έτσι έφυγε. Σιωπηλά.

Με κοιτούσε πάντα με δυο μάτια όπου μέσα τους, καθρεπτίζονταν ένα αλλιώτικο ερωτηματικό.
Ένιωθα σαν μια δασκάλα που δεν είχε καμία απάντηση στις άγραφες ερωτήσεις, επειδή εκείνο το παιδί, τη φοβόταν.
Πολλές φορές, καθώς την κοιτάζω, βλέπω μια χαμένη ψύχη που προσπαθεί ανεπιτυχώς να βρει τον δρόμο της, μα πάντα εδώ καταλήγει, να παίζει κρυφτό με την κάθε παράφορη ανομία.

Είναι παράλογο να αγαπάς ανιδιοτελώς τους ανθρώπους και πόσο μάλλον αυτούς που κρύβουν μέσα τους παιδιά. Παιδιά, ως ένα σύμπαν παράλληλο.

Θέλοντας να «μαλακώσω» τον εγωισμό μου – έναντι των μη απατηθέντων ερωτήσεων του κοριτσιού – λέω πως δεν φταίω εγώ. Πως εκείνο το κορίτσι δεν ήθελε να μάθει, δεν είχε την ανάγκη να δει την αλήθεια, την προσμονή. Πείθω τον εαυτό μου πως όλα αυτά ήταν μια συμπεριφορά αναίτια του κοριτσιού με τα μεγάλα μάτια. Με το φεγγάρι καρφωμένο στα δόντια της. Με τα άστρα να λούζουν τις φλέβες της, άργιλο.

Εκείνο το κορίτσι, έπλεκε παραμύθια αναζητώντας μια προσοχή, την οποία​, δεν είχε και ποτέ της. Εκείνο το κορίτσι, ξαφνικά, θυμήθηκα πως το αγαπώ.

Εκείνο το κορίτσι λοιπόν, είχε πορτοκαλί, μακριά, σγουρά μαλλιά. Ατίθασα.
Είχε πράσινα μάτια. Είχε φακίδες, έντονες βλεφαρίδες. Πολύ έντονες, νόμιζες πως λίγο ακόμα και θα σε αγκαλιάσουν. Κι είναι αστείο, αλλά πράγματι μπορούσαν να σε αγκαλιάσουν.

Τα χείλη της ήταν πορτοκαλί χωρίς να είναι βαμμένα, χωρίς ίχνος κραγιόν έμοιαζαν στολισμένα με ένα ηλιοβασίλεμα που ζήλεψε η πλάση.

Μου λείπει κάποιες φορές εκείνο το κορίτσι.
Νιώθω πως δεν το βοήθησα, καταλαβαίνεις;
Και δεν ξέρω αν είναι αργά, αν ακόμη χρειάζεται τη βοήθειά μου ή αν έχει ήδη λυτρωθεί.

Μου λείπει εκείνο το κορίτσι.
Νιώθω πως κάτι ακόμα, κάτι… κάτι… του χρωστάω.
Μια δύναμη μέσα μου, μια αλλιώτικη φωνή - ένας οδυρμός κάποιες φορές - μου δείχνει πως κάτι του χρωστάω. Σαν κάτι να ήθελε να μου πει, να μου δείξει μα ηθελημένα το παρέβλεπα.

Αυτά τα ερωτηματικά στα μάτια του… σκέφτομαι πολλές φορές, μήπως ήταν οι απαντήσεις.

~~ Εκείνο το Κορίτσι – Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Μού άρεσε η αναζήτηση αυτή, Κική μου. Αυτό το παράξενο κορίτσι με τις αναπάντητες ερωτήσεις.
    Η γραφή σου πάντα κάτι αγγίζει. Καλησπέριζω, καλή μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή χρονιά Κική.
    Πάντα εμπνευσμένη σου εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Nέο Διαδικτυακό Δρώμενο - Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας - Η Βρύση «Μαυρομαντήλα»

Καλημέρα, εκφραστικοί μου φίλοι! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Υπάρχει χώρος και όρεξη για ένα ακόμη καλοκαιρινό διαδικτυακό δρώμενο στη γειτονιά μας; Νομίζω πως ναι! 😉 Ελάτε λοιπόν να σας παρουσιάσω τη δική μου ιδέα, η οποία εύχομαι να μην σας μπερδέψει, αλλά αντίθετα να σας βάλει στη διαδικασία της συμμετοχής και του μοιράσματος — η οποία, φυσικά, είναι ανοιχτή και αφορά όλο το καλοκαίρι. Εύχομαι να την απολαύσετε! Το concept είναι απλό: 🌞 Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας 🌿 Έχεις κάποιο αγαπημένο, κρυφό σημείο στη γειτονιά που λίγοι γνωρίζουν; Εκείνη τη γωνιά που σε μαγεύει, το μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα ή το μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα; 📸 Μοιράσου μαζί μας μια φωτογραφία, ένα βίντεο, ένα τραγούδι ή ήχο που στο θυμίζει, μια ιστορία ή μια σύντομη περιγραφή. Αν θέλεις, πρόσθεσε και οδηγίες για να το βρούμε κι εμείς! Ας φτιάξουμε μαζί έναν χάρτη με τους μικρούς θησαυρούς που κρύβει η γειτονιά μας — να τα αν...

Ντύθηκε Θάλασσα

Ντύθηκε θάλασσα, όχι για να εντυπωσιάσει — αλλά γιατί δεν άντεχε πια να είναι στεριά. Άφησε πίσω της τους δρόμους, τα χαρτιά με τις εκκρεμότητες, τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Έπλεξε τα μαλλιά της με φύκια, φρόντισε να μπλέξει μέσα κι έναν μικρό ιππόκαμπο. Κανείς δεν τον είδε να κρύβεται, παρά μόνο ο άνεμος, που της μιλούσε σαν παλιός εραστής. Αστερίες για πιάστρες. Λευκά, χρυσά, κοκκινωπά — έστεκαν ήσυχα πάνω στους κυματισμούς των μαλλιών της, σαν να ήξεραν πως εκεί ανήκουν. Το φόρεμά της από διάφανο νερό. Στιγμές που κυλούν, λάμψεις ήλιου, μυστικά που άκουσαν τα βράχια και κράτησαν. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα κοχύλι. Αν το πλησίαζες, θα άκουγες τη φωνή της — όχι να λέει λόγια, αλλά να τραγουδά παλιούς αποχαιρετισμούς. Περπατούσε ξυπόλυτη στην άμμο. Τα πόδια της δεν άφηναν ίχνη, λες και η γη δεν ήθελε να την κρατήσει, λες και της έδινε την ελευθερία να φεύγει όποτε το θελήσει. Πίσω της, τα παιδιά την φώναζαν "θεά", οι γέροι την κοιτούσαν με τα μάτ...