Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Εκείνο το Κορίτσι

 

 

Εκείνο το κορίτσι…
δεν γνώριζε τίποτα, δεν ήξερε τίποτα.
Συνεχώς έψαχνε, πάντα έψαχνε.
Κάτι αναζητούσε…

Δεν ξέρω γιατί το έκανε αυτό. Κάνω υποθέσεις αλλά δεν είμαι σίγουρη..
Φοβόταν να πει ευθέως στον άλλον, τι είναι αυτό που έψαχνε, που τόσο λαχταρούσε.
Δεν μου είπε ποτέ. Γιατί γίνεται όλο αυτό, δεν μου είπε ποτέ, δεν εξήγησε κάτι.

Έτσι έφυγε. Σιωπηλά.

Με κοιτούσε πάντα με δυο μάτια όπου μέσα τους, καθρεπτίζονταν ένα αλλιώτικο ερωτηματικό.
Ένιωθα σαν μια δασκάλα που δεν είχε καμία απάντηση στις άγραφες ερωτήσεις, επειδή εκείνο το παιδί, τη φοβόταν.
Πολλές φορές, καθώς την κοιτάζω, βλέπω μια χαμένη ψύχη που προσπαθεί ανεπιτυχώς να βρει τον δρόμο της, μα πάντα εδώ καταλήγει, να παίζει κρυφτό με την κάθε παράφορη ανομία.

Είναι παράλογο να αγαπάς ανιδιοτελώς τους ανθρώπους και πόσο μάλλον αυτούς που κρύβουν μέσα τους παιδιά. Παιδιά, ως ένα σύμπαν παράλληλο.

Θέλοντας να «μαλακώσω» τον εγωισμό μου – έναντι των μη απατηθέντων ερωτήσεων του κοριτσιού – λέω πως δεν φταίω εγώ. Πως εκείνο το κορίτσι δεν ήθελε να μάθει, δεν είχε την ανάγκη να δει την αλήθεια, την προσμονή. Πείθω τον εαυτό μου πως όλα αυτά ήταν μια συμπεριφορά αναίτια του κοριτσιού με τα μεγάλα μάτια. Με το φεγγάρι καρφωμένο στα δόντια της. Με τα άστρα να λούζουν τις φλέβες της, άργιλο.

Εκείνο το κορίτσι, έπλεκε παραμύθια αναζητώντας μια προσοχή, την οποία​, δεν είχε και ποτέ της. Εκείνο το κορίτσι, ξαφνικά, θυμήθηκα πως το αγαπώ.

Εκείνο το κορίτσι λοιπόν, είχε πορτοκαλί, μακριά, σγουρά μαλλιά. Ατίθασα.
Είχε πράσινα μάτια. Είχε φακίδες, έντονες βλεφαρίδες. Πολύ έντονες, νόμιζες πως λίγο ακόμα και θα σε αγκαλιάσουν. Κι είναι αστείο, αλλά πράγματι μπορούσαν να σε αγκαλιάσουν.

Τα χείλη της ήταν πορτοκαλί χωρίς να είναι βαμμένα, χωρίς ίχνος κραγιόν έμοιαζαν στολισμένα με ένα ηλιοβασίλεμα που ζήλεψε η πλάση.

Μου λείπει κάποιες φορές εκείνο το κορίτσι.
Νιώθω πως δεν το βοήθησα, καταλαβαίνεις;
Και δεν ξέρω αν είναι αργά, αν ακόμη χρειάζεται τη βοήθειά μου ή αν έχει ήδη λυτρωθεί.

Μου λείπει εκείνο το κορίτσι.
Νιώθω πως κάτι ακόμα, κάτι… κάτι… του χρωστάω.
Μια δύναμη μέσα μου, μια αλλιώτικη φωνή - ένας οδυρμός κάποιες φορές - μου δείχνει πως κάτι του χρωστάω. Σαν κάτι να ήθελε να μου πει, να μου δείξει μα ηθελημένα το παρέβλεπα.

Αυτά τα ερωτηματικά στα μάτια του… σκέφτομαι πολλές φορές, μήπως ήταν οι απαντήσεις.

~~ Εκείνο το Κορίτσι – Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Μού άρεσε η αναζήτηση αυτή, Κική μου. Αυτό το παράξενο κορίτσι με τις αναπάντητες ερωτήσεις.
    Η γραφή σου πάντα κάτι αγγίζει. Καλησπέριζω, καλή μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή χρονιά Κική.
    Πάντα εμπνευσμένη σου εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να

Το Χειρόγραφο

  "Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση" Τρίτος κύκλος Κεντρική Ιδέα Πλοκής   Ο θόρυβος των μηχανών ελαττώθηκε. Οι στροφές έπεφταν καθώς το πλοίο ήδη έκοβε ταχύτητα. Έστεκε ψηλά στο κατάστρωμα, το θαλασσινό αγέρι ανέμιζε τα μαλλιά του/της. Στα δεξιά ο μεγάλος λιμενοβραχίονας του λιμανιού οριοθετούσε το λιμάνι. Ένα λιμάνι μεγάλο, όμορφο. Στα δεξιά δεμένα, σαν πολύχρωμα στολίδια διάφορα σκάφη και στα αριστερά στο κέντρο, ο άδειος χώρος για τον οποίο το πλοίο που τον/την μετέφερε ήδη είχε βάλει ρώτα. Η καλοκαιρινή ζέστη του δειλινού ήταν εμφανής και η υγρασία μούσκευε το κορμί του/της. Άπλωσε το βλέμμα του/της σε όλο το μήκος του λιμανιού. Ένα υπέροχο καρτ-ποστάλ ήταν ζωγραφισμένο στα μάτια του/της. Λίγα μέτρα χώριζαν το πλοίο από την αποβάθρα και έπρεπε να ετοιμάζεται για την αποβίβαση. Άνοιξε το κινητό του/της. Έψαξε τα μηνύματα, στάθηκε στο τελευταίο και διάβασε προσεκτικά: “Φτάνει στο τέλος του μήνα. Πρέπει να βιαστείς. Δεν υπάρχει πια χρόνος” Πήρε μια βαθιά ανάσα. Το είχε διαβ

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια