Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αλαζονεία


 

Σε κοιτάζω και ξέρεις τι βλέπω;

Αλαζονεία!

 

Κρύα, ανέκφραστα μάτια που προσπαθούν να δηλώσουν την πορεία τους μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο από άδεια και κενά συναισθήματα.

 

Σε κοιτάζω και ξέρεις τι βλέπω;

Αλαζονεία!

 

Μια παγερή, κέρινη έκφραση προσώπου που προσπαθεί να πείσει ότι είναι σημαντική

στην κοινωνία μας. Άραγε πόσα ουσιαστικά πράγματα μπορεί να προσφέρει μια ψυχρή φυσιογνωμία που δεν κρύβει, μα και δε φανερώνει τίποτε το ουσιαστικό και το υποτυπώδες;

 

Σε κοιτάζω και ξέρεις τι βλέπω;

Αλαζονεία!

 

Μια κενότητα που μου δείχνει πόσο βάθος έχεις μέσα στην ψυχή σου. Και δυστυχώς αυτό το βάθος δεν ορίζει γέμισμα, ορίζει κενό!

Και ως γνωστόν, ότι προσπαθεί να γεμίσει κάτι κενό καταλήγει το ίδιο να αδειάσει.

 

Σε κοιτάζω και ξέρεις τι βλέπω;

Αλαζονεία!

 

Ένα άκαμπτο σκληρό κορμί που νομίζει πως είναι άγαλμα μα στην ουσία είναι κέρινο ομοίωμα, στη θερμοκρασία λιώνει!

 

Σε κοιτάζω και ξέρεις τι βλέπω;

Αλαζονεία!

 

Ένα ακριβό περιτύλιγμα που προωθεί και τυλίγει τον άσχημο Εαυτό σου.

 

Σε κοιτάζω και ξέρεις τι βλέπω;

Αλαζονεία!

 

Όμορφες και σύνθετες εκφράσεις που υπερκαλύπτουν τον ακατέργαστο, σκληροτράχηλο εγωκεντρισμό σου.

 

Σε κοιτάζω και ξέρεις τι βλέπω;

Αλαζονεία!

 

Μια πανοπλία με την οποία καλύπτεις το απλοϊκό για σένα παρελθόν σου.

 

Σε κοιτάζω και ξέρεις τι βλέπω;

Αλαζονεία!

 

Ένα συναίσθημα που κάποτε και πιθανόν και σήμερα να απεχθάνεσαι, μόνο όταν το βλέπεις στους άλλους όμως.

 

Σε κοιτάζω και ξέρεις τι βλέπω;

Εμένα να κοιτάζει την αλαζονεία σου!

 

Σε κοιτάζω και δεν αντέχω άλλο γιατί πονάει αυτό που βλέπω.

 

Προς στιγμήν φοβήθηκα μήπως είμαι και εγώ σαν εσένα όμως τα δάκρυα που βρέχουν αυτή τη στιγμή το πρόσωπό μου, μου μαρτυρούν πως όχι.

 

Ένα αλαζονικό βλέμμα που αντιβάλλεται με ένα όμοιό του, δεν αισθάνεται, δεν προσδοκάται. Ένα καθάριο όμως βλέμμα πονάει  και εγώ αυτή τη στιγμή πονάω.

 

Πονάω όχι για μένα, για σένα!

Γιατί μπόρεσα και είδα!

Είδα την καταστροφή της αλαζονείας σου

Και πίστεψέ με, δε θες να ξέρεις.

 

Άλλαξε γιατί είναι ύπουλη. Είναι καταστροφική.

Σαράκι είναι που σου κατατρώει τη ψυχή.

 

Είναι όμορφη το ξέρω! Μοιάζει με νεράιδα αλλά δεν είναι έτσι! Η αληθινή της μορφή είναι άσχημη. Ένα τέρας με κίτρινα μάτια.

 

Άλλαξε γιατί ο πρώτος/ η πρώτη που θα αφανίσει θα είσαι εσύ!

Άλλαξε γιατί ακόμη μπορείς!

 

Και να θυμάσαι!

Πρόσεχε!

Τη λένε Αλαζονεία!

 

Μη ξεχάσεις ποτέ το όνομα της!

Τη λένε Αλαζονεία!

Κι αυτή τη στιγμή με κοιτάει στα μάτια!

 

Ζει μέσα σου!

Τρέφεται από σένα!

Θεριεύει!

Μα ακόμη μπορεί να νικηθεί!

 

Μην την αφήσεις να σε πάρει μαζί της!

Το θέλεις κι εσύ!

 

Εξουδετέρωσέ την!

Μπορείς!

Μόνο εσύ μπορείς!

 

Πρόσεχε!

 

Και να θυμάσαι!

Τη λένε Αλαζονεία!

 

~~ Αλαζονεία - Κική Κωνσταντίνου

Τα Λάφυρα της Ψυχής μου

Σχόλια

  1. Αλαζονεία. Το σαράκι στη ψυχή άπειρων ανθρώπων, Κική μου. Πού εξακολουθεί να δηλητηριάζει την καρδιά και τη σκέψη τους. Για το ποίημά σου τι να πω;
    Καλό βράδυ να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...