ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Η «4Dance Academy Πολυχώρος Τέχνης» και η Συγγραφέας – Ποιήτρια Κική Κωνσταντίνο υ, σας προσκαλούν σε μια ξεχωριστή εκδήλωση παρουσίασης του νέου της βιβλίου με τίτλο «Η Σονάτα του Θήτα» , που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανατολικός . Η εκδήλωση, ένα συνονθύλευμα τεχνών και συναισθημάτων, θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 09 Ιουνίου στις 8:00μ.μ . στον φιλόξενο χώρο της «4Dance Academy Πολυχώρος Τέχνης» , Απόλλωνος 113 στην Κάνηθο . Συντελεστές Συντονίστρια : Κόκκαλη Χριστίνα Απαγγέλλουν με σειρά εμφάνισης: Έστερ Λουκά, Μαρίνα Σιακανδάρη, Olia Angelova, Ειρήνη Ζησάκου, Κόκκαλη Αρετή, Κόκκαλη Χριστίνα. Χορεύουν: Ζούδιαρη Αναστασία, Ζούδιαρη Αλεξάνδρα Xορογραφία: Angelova Olia Καλλιτεχνική επιμέλεια: Κόκκαλη Αρετή Γραφιστική επιμέλεια: Έστερ Λουκά Είσοδος ελεύθερη.    ~~~~~~~~~~~~ Αρετή μου, ευχαριστώ από καρδιάς για τη μαγική, καλλιτεχνική σου επιμέλεια.   Έστερ, κόκκινο αστεράκι μου, ευχαριστώ ολόψυχα για την υπέροχη αφίσα και το cover της εκδήλωσης.   Olia μου, Αναστασία και

  Σαν σε προσωπικό κρεματόριο στοιβάχτηκαν τα ρούχα στη ντουλάπα.   Άδεια για χρόνια να αιμορραγεί, να ανασαίνει πληγωμένη γεμάτη αράχνες και σκόρους να αδημονεί για μια ελπίδα πανάρχαιη.   Φαινομενικά ευτυχισμένη, ημιτελής. Πλατωνική εγκατάσταση πλανόδιας ζωής, ευρυματικής. Ευθύνες ακούσιες να υπομένουν μια αφοσιωμένη κατά τα άλλα, ιστορία.   Κι ύστερα, με βρήκε η ώθηση. Το σκοινί διψά για να ρουφήξει και την τελευταία ελπίδα. Να κλέψει γρήγορα όλο το οξυγόνο και η φιάλη, κρυμμένη, να παρακαλάει την αρπαγή.   Το σκαμνί μαρτυρά προσκύνημα. Το λευκό, την πλάνη. Η θηλιά τη μεσοτοιχία και η κρεμάστρα τη ζωή.   Άσπονδη η ζωή, πάντα θα κατοικεί σε μια μεσοτοιχία που κατασκευάστηκε από ξύλο και αγκάθια.    ~~ Μεσοτοιχία - Κική Κωνσταντίνου

  Δεν είναι θάνατος η αγάπη, μήτε ελπίδα ο καημός. Στη ζοφερή αλήθεια των ανθρώπων, ο ήλιος κρύφτηκε σαν ένα πληγωμένο παιδί. Οι σκιές τα βράδια αναζητούν μια θύμηση μα κανείς δεν είναι εκεί για να τους πει τι σημαίνει θαλπωρή. Είδα τον εαυτό μου να γελά και θυμήθηκα πως οι κόποι λάμπουν σαν ξεχασμένα φεγγάρια στους ουρανούς της άρνησης. Μέσα μας μια αλλότρια λύπη που γεννά τη φυγή. Η Γυναίκα με τα Μαύρα - γυμνή σαν αποκάλυψη - αναζητεί τους θησαυρούς που μέσα από τα χέρια της στέρησαν οι Ανθρώποι. Προσπαθεί να ελευθερώσει τον εαυτό της μα όλα σαν καλό φύλλο τράπουλας μαρτυρούν ένα στημένο παιχνίδι που όμως δεν θα ευδοκιμήσει. Ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς θυμάται τους ανθρώπους μα όσο πιο κοντά τους κατευθύνεται τόσο εκείνοι την οδηγούν στην Άβυσσο. Μόνη, σαν ένα φεγγάρι τα βράδια που αγκαλιάζει την έρημο. Σαν μία πανσέληνο μεθυστική. Δεν είναι θάνατος η αγάπη μήτε ελπίδα ο καημός. -- Η Γυναίκα με τα Μαύρα - Κική Κωνσταντίνου

Σταύρος ή Σταυρός; Από εκείνες τις λέξεις τις διάφορες, που κάνουν τη διαφορά! Από εκείνα τα ονόματα, που κρύβουν χάρη μέσα τους! Από εκείνα τα σύμβολα, που πίστη και ελπίδα φέρουν! Σε είδα επάνω στο βουνό να περιφέρεσαι και παρόλο που ήμουν μίλια μακριά σου ένιωσα το χώμα, στο οποίο είναι τοποθετημένη η βάση σου. Θυμήθηκα πως πέρασες πολλά για να βρεθείς επάνω, μα δεν ξεχνώ ποτέ όσα συμβολίζεις. Είσαι μια δύναμη εσωτερική που λάμπει σα διαμάντι στο πιο σκοτεινό σημείο ενός γήινου κελύφους, που είμαι σίγουρη ότι βρίσκεται κάπου θαμμένο στην Αφρική. Στην ήπειρο εκείνη, που πολλά από τα παιδιά σου τα θεωρούνε κατώτερα, επειδή είναι μαύρα. Και παρόλο που είναι το ίδιο όμορφα εσωτερικά και εξωτερικά, εκατομμύρια το ξεχνάνε. Λυπάμαι! Μα κάθε φορά που σε σφίγγω στο χέρι μου, γιατί είσαι ένα θαυματουργό φυλαχτό, ξέρω πως η όποια δύναμη και φώτιση υπάρχει μπορεί να ανθίσει στο μυαλό όσων θέλουν το κακό τους. Το κακό μας. Γιατί η υφήλιος μια πατρίδα είναι, ένα σπίτι, έστω κι αν αυτό το ξεχνάμε.

  Ένα μπουμπούκι μου είπε κάποιος να του χαρίσω και το ξέχασα! Δε θυμάμαι αν προσπάθησα κάποια στιγμή να κόψω ένα, μα θυμάμαι πως όταν ήμουνα μικρή είχε τρυπηθεί το δάχτυλό μου από ένα αγκάθι.   Το κόψιμο ήταν αρκετά βαθύ που κατάφερε να με κάνει να ξεχάσω την όποια ευωδιά τους. Ακόμη και η όμορφη εικόνα τους θόλωσε μπροστά μου γιατί η θέα του αίματος που έτρεξε από την πληγή ήταν ικανή να ξελογιάσει την όποια δειλία ή φοβία μου.   Και κάπως έτσι έφτασα στο σημείο να μισώ τα λουλούδια. Όχι όλα τα λουλούδια φυσικά. Μόνο τα τριαντάφυλλα. Μόνο εκείνα τα υπέροχα άνθη που με έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τόσο κόσμο να χαμογελάει.   Έχεις δει τα μωρά πως κοιτάνε τις τριανταφυλλιές; Τα έχεις δει πως ανοιγοκλείνουν τα ματάκια, όταν η μαμά τα πλησιάσει για να μυρίσουν ή να αγγίξουν τα ροδοπέταλά τους; Ευφραίνεται η παιδική τους ψυχούλα, το ξέρω. Φαίνεται στην λαμπρή, μωρουδιακή τους όψη.   Ρώτησα μια φορά ένα αγκάθι γιατί υπάρχει στις τριανταφυλλιές και εκείνο αδιαφό

  Είσαι ένα τρένο και είμαι ένα βαγόνι! Κάποτε θυμάμαι αντηχούσαν φωνές στο εσωτερικό μου, μα τώρα ακούω μονάχα τις συλλαβές της θλιβερής ψυχής μου.   Ρωτάω πράγματα, μα κανείς δε μου απαντάει. Προτείνω εξορμήσεις, μα κανείς δε θέλει να ακολουθήσει και να μείνει μαζί μου ως το τέλος. Γελάω με την πεποίθηση ότι χιλιάδες επιφωνήματα χαράς και ευτυχίας θα παίξουν κονσέρτο στο εσωτερικό μου, μα η τόση ησυχία με κάνει να ανησυχήσω πως έχω πλέον χάσει την ακοή μου. Και κάπως έτσι, βουβά, δειλά, αθόρυβα αφήνω τα δάκρυα να κυλήσουν στα σιδερένια μου μάγουλα και να μυρίσω το κάρβουνο που δείχνει πως ο συρμός μου εχει πλέον καταλήξει.   Σκούριασε, πάλιωσε και αποσύρθηκε. Όπως αποσύρονται τα παλιοπράματα, έτσι κι εγώ! Και κανείς τους δε θυμήθηκε πως δεν ήμουνα ένα απλό βαγόνι. Γιατί ήξεραν! Μπορεί να αποσιώπησαν, μα ήξεραν! Κι αυτό με θλίβει. Δεν ξέχασαν, απλώς όλοι συνηγόρησαν στο να κάνουν πως ξεχνούν, για να μην χρειαστεί ποτέ τους να μιλήσουν.   Ας είναι, τους συγχωρώ.