Δεν είναι θάνατος η αγάπη,
μήτε ελπίδα ο καημός.
Στη ζοφερή αλήθεια των ανθρώπων,
ο ήλιος κρύφτηκε σαν ένα πληγωμένο παιδί.
Οι σκιές τα βράδια αναζητούν μια θύμηση
μα κανείς δεν είναι εκεί
για να τους πει τι σημαίνει θαλπωρή.
Είδα τον εαυτό μου να γελά και θυμήθηκα
πως οι κόποι λάμπουν σαν ξεχασμένα φεγγάρια
στους ουρανούς της άρνησης.
Μέσα μας μια αλλότρια λύπη που γεννά τη φυγή.
Η Γυναίκα με τα Μαύρα
- γυμνή σαν αποκάλυψη -
αναζητεί τους θησαυρούς
που μέσα από τα χέρια
της στέρησαν οι Ανθρώποι.
Προσπαθεί να ελευθερώσει τον εαυτό της
μα όλα
σαν καλό φύλλο τράπουλας
μαρτυρούν ένα στημένο παιχνίδι
που όμως
δεν θα ευδοκιμήσει.
Ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς
θυμάται τους ανθρώπους
μα όσο πιο κοντά τους κατευθύνεται
τόσο εκείνοι την οδηγούν στην Άβυσσο.
Μόνη,
σαν ένα φεγγάρι τα βράδια
που αγκαλιάζει την έρημο.
Σαν μία πανσέληνο
μεθυστική.
Δεν είναι θάνατος η αγάπη
μήτε ελπίδα ο καημός.
-- Η Γυναίκα με τα Μαύρα - Κική Κωνσταντίνου
Με συγκίνησε πάρα πολύ η γυναίκα με τα μαύρα, Κική μου. Από τα καλύτερά σου ποιήματα. Ίσως μίλησε στην καρδιά μου η μοναξιά της, αυτή η γλυκιά μελαγχολία και ίσως η απόγνωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα αγγίζεις την καρδιά μου με την ποίησή σου, Κική μου.