Νεράιδα Μακρυμαλλούσα

 Για να διαβάσεις το πρώτο μέρος πάτα ΕΔΩ

 

Εγώ είμαι,

η νεράιδα η μακρυμαλλούσα.

Σε κοιτάζω και δε νιώθω τίποτα.

Όσο και να στρέφεις αλλού το βλέμμα,

όσο κι αν ο λόγος σου να μην απευθύνεται σε μένα,

η αλήθεια είναι πως όλα γύρω μου γυρίζουν και χάνονται.

 

Τα χρυσά μαλλιά μου, γέμισαν με κόκκινο χώμα 

και τα κόσμησαν, λευκά άνθη.

Δεν με ρώτησες. Τι θέλω, δεν με ρώτησες.

Δεν θέλω μόνο κάτι να σου πω,  θέλω περισσότερο,  απεγνωσμένα ζητάω να σου δείξω.

Το άπειρο είναι ελευθερία μου αλλά και η φυλακή σου.

 

Ποιος είσαι; Δεν σε ρώτησα.

Σε ξέρω, εγώ εσένα σε ξέρω,

σε γνωρίζω καλύτερα από τον εαυτό σου.

'Εχω δει εσένα, μέσα από εσένα, και βιάζομαι να φύγω μη θέλοντας να θυμηθώ τον φόβο και τον πόνο που ένιωσα.

Τώρα είναι όμορφα,

όλα είναι πιο άμορφα.

Ήρεμα, γαλήνια, μακρινά.

Πάντα όμως, σκέψεις, προσπαθούν να με βάλλουν.

Δεν τα καταφέρνουν. 

Ούτε και τώρα, δεν τα καταφέρνουν.

 

Νόμιζα πως αν σε είχα μπροστά μου θα ήθελα τόσα να σου πω, τόσα να σε ρωτήσω, θα είχα τη δυνατότητα να σε σπρώξω, να σε χτυπήσω, να πέσω πάνω σου σαν άγριο ζώο και να σε κατασπαράξω, μα τώρα, 

τώρα που όλως τυχαίως ήρθες μπροστά μου, νιώθω πως δεν θέλω τίποτα να σου πω, τίποτα να κάνω,

μου αρκεί να σε βλέπω έτσι, 

μόνο και αιώνια καταδικασμένο.

Η φλόγα στα μάτια σου έχει σβήσει.

'Ονειρα δεν έχεις. Ελπίδα καμιά.

Νόμιζες πως ήταν εφόδια,

όμως το συναίσθημα φαντάζει σαν μια αδιόρατη ακολουθία ζωής και θανάτου.

Εγώ, στη ζωή.

Εσύ, στον αιώνιο θάνατο.

Γιατί έτσι πρέπει, αυτό επέλεξες.

Αυτό έδωσες στον εαυτό σου: Το φαρμάκι. Αυτό το αγιάτρευτο πείσμα της ζωής που σε δένει ανάμεσα στο "τίποτα" και στο "κάποτε". Στα όσα "ήσουν" και "έγινες". Στα όσα "μπορούσες" και στα όσα "εγκατέλειψες". 

 

Στα μάτια του Άδη, οι άνθρωποι μοιάζουν λεύτεροι, όμως κανείς δεν εγγυάται, έναν θάνατο αγνό.

Ποιος είσαι;

Δεν σε ρώτησα.

Σε ξέρω, εγώ εσενα σε ξέρω,

σε γνωρίζω καλύτερα από τον εαυτό σου.

'Εχω δει εσένα, μέσα από εσένα, και βιάζομαι να φύγω μη θέλοντας να θυμηθώ τον φόβο και τον πόνο που ένιωσα.

Τώρα είναι όμορφα,

όλα είναι πιο άμορφα.

Ήρεμα, γαλήνια, μακρινά.

Πάντα όμως, σκέψεις, προσπαθούν να με βάλλουν.

Δεν τα καταφέρνουν. 

Ούτε και τώρα, δεν τα καταφέρνουν. 

 

Κι ήρθε η ώρα να φύγω.

Δεν θέλω άλλα να σου πω.

Δεν ωφελεί άλλωστε.

Νόμιζα πως είχα τόσα αλλά το αντίο δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια και με πράξεις.

Πως να δείξεις το παγερό της ψυχής σου σε ένα "βουνό" αιώνιας τιμωρίας;

Η μεταμέλεια δεν θα 'ρθει.

 

Εκεί που πάω εγώ, έχει ανεμώνες.

Έχεις καταρράκτες, όμορφα και καθαρά νερά.

Και το σημαντικότερο, έχει επικοινωνία.

Δύο ψυχές δίπλα δίπλα, επικοινωνούν, προσμένουν. Καρτερούν το ακρογιάλι που μοιάζει με παιώνια, γιατί τα παιδιά είναι τα μόνα που ξέρουν, πως στο λιβάδι με τις πεταλούδες, γεννήθηκαν οι βολβοί της μετάνοιας.

 

Μέσα στα καθαρά μου χέρια κρατώ ένα περιστέρι και μια ελιά. 

Μέσα στα βρώμικά σου χέρια κρατάς μια καρδιά που δεν ανήκει.

Μήτε δική σου μήτε δική μου.

Αδιόρατη και απροσπέλαστη στον κόσμο αυτό.

 

 

___________

 

Καλημέρα εκφραστικοί μου, τι κάνετε; 

Ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά.

Πριν χρόνια, σε κάτι μαθήματα έκφρασης και δημιουργίας που είχα παρακολουθήσει,  μας είχε βάλει ο δάσκαλος την εξής άσκηση:

Μας είχε ζητήσει να ξαπλώσουμε στο δάπεδο, να κλείσουμε τα μάτια και με καθαρό μυαλό και πνεύμα, ακούγοντας το τραγούδι "Πόνος" που ακολουθεί, να αφήσουμε το μυαλό μας να πλάσει μία εικόνα, την οποία, σε επόμενο μάθημα θα την είχαμε κάνει έργο και θα συζητούσαμε για την ανάλυση/ερμηνεία της.

Ακούστε το τραγούδι και πιο κάτω, θα σας πω τι είχα δει εγώ και έπλασα τον πρώτο, ποιητικό μονόλογο που μπορείς να διαβάσεις εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2024/04/blog-post_26.html

 

Τίτλος:Πόνος 

Άλμπουμ:Είναι δική μας η ζωή μας 

Καλλιτέχνης:Γιάννης Κότσιρας

Στιχουργός:Άρης Δαβαράκης 

Συνθέτης:Ευανθία Ρεμπούτσικα

Ακολουθώντας πλήρως τις οδηγίες του δασκάλου, και έχοντας αφήσει όλες τις αισθήσεις μου να οδηγηθούνε από τους στίχους και τη μουσική, θυμάμαι έντονα πως όταν άνοιξα τα μάτια μου, το πρόσωπό μου ήταν γεμάτο δάκρυα.

Τι είχα δει λοιπόν...

Βασικά, θυμάμαι σαν τώρα,  το πόσο έντονο ήταν αυτό που έβλεπα αλλά και αυτό που ένιωθα. Ακόμη και τώρα, νιώθω το ίδιο μυρμήγκιασμα..

Βρισκόμουν κάπου χαμηλά και έβλεπα μπροστά μου, ένα μεγάλο βουνό, στο οποίο πρωταγωνιστούσε το χρυσό και το καφέ χρώμα. Αυτό όλο ήταν σαν φόντο πίσω και ακριβώς μπροστά, έβλεπα αυτό που σας περιέγραψα στο έργο και μάλιστα, φέρει και ο τίτλος του. Έβλεπαν λοιπόν έναν άνθρωπο που ήταν μισός άνθρωπος και μισός ζώο. Κάτι σαν τον Κένταυρο δηλαδή, μόνο που η φιγούρα ήταν δαφνοστεφανωμένη και διέθεται φτερά. Δεν έβλεπα όμως το πρόσωπό του (στους περισσότερους ήρωές μου δεν βλέπω τα πρόσωπά τους), έβλεπα κυρίως τις πλάτες του και θυμάμαι πως ότι τον παρακαλούσα να γυρίσει να τον δω καλά και καθαρά.

Ο,τι ακριβώς διαβάσατε επάνω, τα έβλεπα να διαδραματίζονται μπροστά μου, έχοντας όμως μια ασφαλή απόσταση, πάντα. Μάλιστα, θυμάμαι έντονα να τον βλέπω να προσπαθεί να ξεκολλήσει τα πόδια του από κάτι σαν βάλτο και στη συνέχεια, είδα τη νεράιδα τη μακρομαλλούσα να τον πλησιάζει. 

Δεν χρειάζεται να σας πω περισσότερα, τα είπα όλα άλλωστε, απλώς το μόνο που θέλω να συμπληρώσω είναι πως αντί για έναν μονόλογο που έπρεπε να παραδώσουμε στο επόμενο μάθημα, εγώ πήγα με τρεις αλλά δεν διάβασα κανέναν. Μην με ρωτάτε γιατί, έτσι είμαι εγώ. Δεν μου βγήκε, δεν ήθελα τότε.

Ο ένας ήταν από τον μισό άνθρωπο μισό ζώο που απευθυνόταν σε μένα, την παρατηρήτρια, και μου έλεγε την ιστορία του... Πως είχε σκοτώσει την αγαπημένη του, τη μακρομαλλούσα και η αιώνια τιμωρία του, ήταν αυτή του η θέση.

Ο άλλος, που θα τον μοιραστώ μαζί σας στο μέλλον, ήταν ο μονόλογος της μακρομαλλούσας και ο τρίτος, ήταν ο δικός μου, ως παρατηρήτρια απέναντι σε αυτούς τους δύο πρωταγωνιστές.

Όπως ανέφερα και πάνω, πάω χρόνια πίσω, αν δεν με απατά η μνήμη μου μιλάμε για το 2018, τότε δημιουργήθηκαν αλλά δεν τα διάβασα και δεν τα έδειξα σε κανέναν. Και δεν ξέρω το γιατί, έτσι αισθάνθηκα τότε, έτσι έπραξα. Τώρα, έξι ολόκληρα χρόνια μετά, θέλησα ένα ένα να τα μοιραστώ. 

Αυτά από μένα, εκφραστικοί.

Με συναντάτε πλέον με εξομολογητική διάθεση.....