Είμαι ένα Βαγόνι

 

Είσαι ένα τρένο και είμαι ένα βαγόνι!

Κάποτε θυμάμαι αντηχούσαν φωνές στο εσωτερικό μου, μα τώρα ακούω μονάχα τις συλλαβές της θλιβερής ψυχής μου.

 

Ρωτάω πράγματα, μα κανείς δε μου απαντάει.

Προτείνω εξορμήσεις, μα κανείς δε θέλει να ακολουθήσει και να μείνει μαζί μου ως το τέλος.

Γελάω με την πεποίθηση ότι χιλιάδες επιφωνήματα χαράς και ευτυχίας θα παίξουν κονσέρτο στο εσωτερικό μου, μα η τόση ησυχία με κάνει να ανησυχήσω πως έχω πλέον χάσει την ακοή μου.

Και κάπως έτσι, βουβά, δειλά, αθόρυβα αφήνω τα δάκρυα να κυλήσουν στα σιδερένια μου μάγουλα και να μυρίσω το κάρβουνο που δείχνει πως ο συρμός μου εχει πλέον καταλήξει.

 

Σκούριασε, πάλιωσε και αποσύρθηκε. Όπως αποσύρονται τα παλιοπράματα, έτσι κι εγώ! Και κανείς τους δε θυμήθηκε πως δεν ήμουνα ένα απλό βαγόνι. Γιατί ήξεραν! Μπορεί να αποσιώπησαν, μα ήξεραν! Κι αυτό με θλίβει. Δεν ξέχασαν, απλώς όλοι συνηγόρησαν στο να κάνουν πως ξεχνούν, για να μην χρειαστεί ποτέ τους να μιλήσουν.

 

Ας είναι, τους συγχωρώ.

Γέρασα, άλλωστε, τα ηλεκτρολογικά, υδραυλικά  και τα μηχανολογικά μου αυτό δείχνουν, οπότε ας παραμείνω σιωπηλός και ας θρηνήσω τη μοναξιά και την ταπείνωση μου.

 

Γιατί περί ταπείνωσης πρόκειται. Όταν έχεις μάθει να διανύεις καθημερινές αποστάσεις και ξαφνικά κάποιος σε τοποθετεί σε ένα χαντάκι με σάπια  παλιοσίδερα και σε αναγκάζει να κατατάξεις τον εαυτό σου εντός τους σα να σου λέει ότι είσαι ίδιος με αυτά, ενώ εσύ αισθάνεσαι πιο νέος και ζωηρός από ποτέ, τότε ναι. Δε σου αφαιρεί απλώς το δικαίωμα της ζωής, σε ταπεινώνει και σε καταδικάζει σε ένα ζωντανό – νεκρό κόσμο που δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να δεχτεί σιωπηλά και αθόρυβα τη μοίρα του. Τον ψυχικό και σωματικό θάνατό του.

 

Κι ας μην είναι επιλογή του, θα γίνει. Και θα γίνει συνειδητά. Με τον καιρό θα συνηθίσει την κατάσταση της σαπίλας και θα του αρέσει. Κι ακόμη κι αν δεν του αρέσει θα πειστεί πως εκεί ανήκει ξεχνώντας πως η τοποθέτησή του σε εκείνο το δύσμοιρο χαντάκι δεν ήταν δική του επιλογή αλλά επιλογή άλλων, που απλώς υπάκουσε, γιατί έτσι του έμαθαν να πράττει.

 

Άλλωστε είμαι ένα απλό βαγόνι!

Πρόσεξε! Ένα απλό βαγόνι!

Ένα απλό βαγόνι, πρώην μέρος ενός τρένου.

Τι μπορεί να κάνει από μόνο του ένα απλό βαγόνι;;;

 

Πρόσεξε!

Συλλάβισε το κάθε γράμμα ξεχωριστά μαζί μου.

Ε – Ν – Α               Α– Π – Λ – Ο             Β – Α – Γ – Ο – Ν – Ι.

 

Κι έπειτα συλλάβισε σωστά αυτή τη φορά ξανά μαζί μου.

Ε – ΝΑ           Α- ΠΛΟ         ΒΑ – ΓΟ –ΝΙ

 

Πάμε μαζί.

Είμαι ένα απλό βαγόνι!

Ένα απλό βαγόνι!

 

Τι μπορεί να κάνει ένα απλό βαγόνι;

Ένα αντικείμενο χωρίς ψυχή, θέλω και όνειρα;

Τίποτα!

 

Τι είμαι;

Είμαι ένα απλό βαγόνι!

Ένα απλό, πεταμένο και καταχωρημένο στα αζήτητα βαγόνι!

 

Είμαι ένα κενό βαγόνι!

Ένα κενό βαγόνι στοιβαγμένο με χιλιάδες απλά, κενά, σκουριασμένα βαγόνια, που σαπίζουν ανενόχλητα σε ένα χαντάκι γεμάτο μπάζα.

 

Μυρίζει σαπίλα και παλαιότητα ή μου φαίνεται;

Μήπως κάποιοι άλλοι μου υπέδειξαν το τι είναι αυτό που πρέπει να βλέπω και να μυρίζω;

 

Πρέπει να βλέπω;

Πρέπει να μυρίζω;

 

Συλλογίσου μαζί μου.

 

Πρέπει να βλέπω;

Πρέπει να μυρίζω;

 

Άρα;

 

Πρέπει να πιστεύω.

Πρέπει να νιώθω.

Πρέπει να αισθάνομαι.

 

Τι πρέπει να αισθάνομαι;

Αυτό που οι άλλοι μου υπέδειξαν πως είμαι.

 

Πώς μου το υπέδειξαν;

Τοποθετώντας με εδώ.

 

Και δεν είμαι το μόνο βαγόνι.

Είμαστε πολλά.

Και όλα αυτά τα βαγόνια πιστεύουν πως είναι το ίδιο με μένα.

Κι όσο κι αν αντιστάθηκαν στην αρχή, πείστηκαν  πως εκεί αξίζει να βρίσκονται μόνο και μόνο γιατί έπαψαν να μάχονται για το αντίθετο.

 

Έπαψαν να θυμίζουν στον εαυτό τους πως δεν αξίζουν τη θέση τους εκεί και σταμάτησαν να πολεμούν για όσα πραγματικά αξίζουν και όσα πραγματικά πρεσβεύουν.

 

Τι αξίζουν;

Τι πρεσβεύουν;

Δες όλα τα γκράφιτι που στολίζουν το εξωτερικό τους τοίχωμα και θα καταλάβεις.

 

Τα ζωγράφισαν παιδιά, καλλιτέχνες, καλλιτέχνες των δρόμων! Οι καλύτεροι!

Τα σχέδια τους κάτι συμβολίζουν.

Μας ομορφαίνουν, ναι, αλλά κυρίως κάτι συμβολίζουν.

Ένα μήνυμα προς πολλούς αποδεκτές.

 

Άρα τι είμαι;

Ένα απλό, κενό βαγόνι με στολισμό.

Επιφανειακό; Όχι!

Κάτι συμβολίζω. Κάποιος πίστεψε σε μένα και με ζωγράφισε.

Τι ζωγράφισε; Σίγουρα κάτι από την ψυχή του.

 

Άρα τι είμαι;

Ένα βαγόνι με ψυχή!

 

Πρόσεξε! Ένα απλό, κενό εσωτερικά βαγόνι με ψυχή!

Κι αυτό αρχίζει να μου δίνει δύναμη και πίστη, για να ξαναβρώ την αξία που ξέχασα πως έχω!

 

Κι αυτή η δύναμη και η πίστη μου δίνει τη δυνατότητα να θυμηθώ!

Τι να θυμηθώ;

 

Τι φιλοξενούσα για χρόνια εντός μου πριν βρεθώ στο χαντάκι αυτό;!

Ανθρώπους, πολλούς ανθρώπους. Εκατομμύρια ανθρώπους με όσα κουβαλούσαν επάνω και μέσα τους.

 

Πόσες φορές τους είχα φιλοξενήσει; Αμέτρητες!

Πόσες φορές τους είχα βρει λύσεις στα προβλήματά τους μέσω της τροφής των σκέψεων που τους χάριζα σε όλη μου τη διαδρομή; Αμέτρητες!

Πόσες φορές τους επέτρεψα να εκδηλώσουν τα αισθήματά τους, όποια κι αν ήταν αυτά, επάνω μου; Αμέτρητες!

Αγαπιόντουσαν; Ζωγράφιζαν καρδούλες!

Χώριζαν; Έγραφαν στιχάκια λύπης!

Υμνούσαν τη φιλία; Χάραζαν τα ονόματά τους!

Ζούσαν τη στιγμή; Φρόντιζαν να μου αφήσουν ενθύμιο την ημερομηνία της!

 

Και δεν είπα ποτέ μου τίποτα! Τα δέχτηκα όλα με χαρά, γιατί η φιλοξενία μου ήταν κάτι  παραπάνω από ουσιώδης. Ήταν αληθινή!

 

Και συνεχίζω…

 

Πόσες φορές φιλοξένησα μέσα μου ανθρώπους, που κάποιοι τους εντάσσουν στο περιθώριο; Αμέτρητες! Και ποτέ δεν τους ξεχώρισα από άλλους.

Πόσες φορές τους επέτρεψα να τσακωθούνε εντός μου και άλλες πάλι να αγκαλιάσουν και να μιλήσουν για όσα εκείνη την στιγμή τους ένοιαζε; Αμέτρητες!

Πόσες φορές άφησα τους ανθρώπους να ξεσπάσουν τη μανία και τα νεύρα τους επάνω μου; Αμέτρητες! Και όσο κι αν πόνεσα, δεν παραπονέθηκα ποτέ για το παραμικρό.

Πόσες φορές με βρόμισαν εγκαταλείποντας μέσα μου τα σκουπίδια τους; Αμέτρητες! Και έμαθα να αντέχω τη δυσωδία για χάρη τους.

Πόσες φορές τους άφησα να κουβαλήσουν μέσα μου οτιδήποτε βαρύ προκαλώντας μου φθορές; Αμέτρητες! Και δεν παραπονέθηκα καμία.

Πόσες φορές τους άκουσα να τραγουδούν και να παίζουν μουσική μέσα μου και παρασύρθηκα και εγώ σε αυτήν τη μελωδία; Αμέτρητες! Κι αυτό μου έδινε τη δύναμη και τη χαρά να συνεχίζω να τους φιλοξενώ και να τους προσφέρω όσα πράγματι επιθυμούσαν.

 

Πόσες φορές τους είπα «Αντίο» στη στιγμή του αποχωρισμού και μου απάντησαν; Καμία!

 

Καμιά εκτός από εκείνη τη φορά που ένα παιδί με κόκκινο κασκόλ και καφέ σκούφο μου χαμογέλασε και μου έκανε «γεια» με το μικροσκοπικό, λευκό του χέρι.

Κι από τότε αλλάξανε όλα μέσα μου. Άνθισαν, πλήθυναν! Ένιωσα πως ζω! Όσο κι αν σε κάποιους ακούγεται πενιχρό, για μένα αυτό το νεύμα ήταν αρκετό, για να πλημμυρίσω με ζωή και να αντέξω όσα μου έκαναν πραγματικά κακό, απολαμβάνοντας όμως στο έπακρο όλα τα καλά που μου χάριζαν απλόχερα και με γενναιοδωρία.

 

Και εγώ ξέρω.

Παρόλο που είμαι ένα απλό βαγόνι ξέρω πως τα παιδιά μήνυμα ζωής «κουβαλούν» στις μικροσκοπικές τους πλάτες.

 

Και τώρα που τα πνευμόνια μου σφύζουν από καθαρό οξυγόνο και ζωή πάμε πάλι μαζί να κραυγάσουμε και να θυμηθούμε.

 

Τι είμαι;

Είμαι ένα απλό βαγόνι!

Ένα κενό βαγόνι όμως, όπως πίστευα, είμαι;

Έχω ζωγραφιά στο εξωτερικό μου και τραύματα με  αναμνήσεις ζοφερές εντός μου.

Όλα αυτά μαρτυρούν πως κενό δεν υπήρξα ποτέ. Και δε θα υπάρξω τώρα, επειδή κάποιοι με έπεισαν πως μόνο αυτό μπορώ να είμαι.

 

Τι είμαι;

Είμαι ένα απλό βαγόνι!

Ένα βαγόνι με ψυχή και συναισθήματα!

Άρα ζω!

Συνεχίζω να ζω!

 

Τι  είμαι;

Είμαι ένα βαγόνι με παρελθόν και μέλλον που δεν έχω σκοπό να χάσω!

 

Τι είμαι;

Είμαι ένα δυνατό βαγόνι με ήθος και αναμνήσεις!

Άρα είμαι ένα βαγόνι με πίστη και αξίες!

 

Τι είμαι;

Είμαι ένα βαγόνι με ψυχή, γιατί μπορώ ακόμη και τώρα στο χαντάκι να ελπίζω και να γεννώ τη δύναμη, που ξέρω πια πως έχω!

 

Τι είμαι;

Είμαι ένα βαγόνι ζωντανό!

Ένα βαγόνι με όνειρα και φιλοδοξίες.

Ένα βαγόνι που θέλει να πάρει τη θέση που του αξίζει.

 

Τι είμαστε;

Είμαστε βαγόνια.

Πολλά βαγόνια.

Πολλά βαγόνια, ζωντανά!

 

Και ξάφνου  χιλιάδες μπάζα παλιοσίδερα ανασαίνουν.

 

Τι είμαστε;

Είμαστε πολλά βαγόνια ζωντανά!

Είμαστε πλήθος και είμαστε δύναμη!

Έχουμε σθένος και ψυχή άρα μπορούμε να θεωρηθούμε υπερδύναμη!

 

Τι είμαστε;

Είμαστε βαγόνια που θέλουν να ζήσουν και να γίνουν όσα πραγματικά αξίζουν!

 

Και ξαφνικά ένας δυνατός θόρυβος που θυμίζει παρέλαση αρμάτων μάχης κάνει τα φαινομενικά σάπια βαγόνια να στοιβαχτούν, να λάβουν τη θέση τους, να ενωθούν το ένα με το άλλο και να δημιουργήσουν το δικό τους μεγαλοπρεπές τρένο.

 

Τι είμαστε;

Είμαστε ένα νέο τρένο που θα ριχτεί στη μάχη για ζωή.

 

Τι είμαστε;

Είμαστε το τρένο που θυμάται, που επιθυμεί, που επιδιώκει.

 

Τι είμαστε;

Είμαστε το τρένο που θα ξεκινήσει νέα επικίνδυνη πορεία.

Και θα τη διασκεδάσει.

 

Τι είμαστε;

Είμαστε ένα τρένο, που συσπειρώθηκε και αποφάσισε να μετατρέψει το χαντάκι σε ράγα.

 

Τι είμαστε;

Είμαστε το τρένο που ξεκίνησε και σε λίγα μόλις λεπτά θα επιβιβαστεί εντός του νέος κόσμος.

 

Ήδη στην αποβάθρα βλέπω πως συγκεντρώθηκε κόσμος.

 

Τι είμαστε;

Είμαστε ένα τρένο που θυμήθηκε τον κύριο λόγο της ύπαρξής του.

 

Και ο κύριος λόγος της ύπαρξης του δεν είναι να μεταφέρει ανθρώπους.

Αλλά να τους θυμίσει πως ακόμη και μια μηχανή δεν σκύβει το κεφάλι.

 

Είμαστε ένα τρένο που θυμήθηκε πως χωρίς ένα βαγόνι είναι μια αμαξοστοιχία με μισό ειρμό. Και μια αμαξοστοιχία με μισό ειρμό μπορείς να την βγάλεις άχρηστη και μη προσοδοφόρα, ένα τρένο όμως, που «τιμάει» και δεν «ξεχνάει» τα βαγόνια του, να το φοβάσαι.

 

Όχι γιατί ξέρει ότι, όσο και να το πείσεις δεν είναι άχρηστο, αλλά γιατί ξέρει πως εκείνο μεταφέρει τους ανθρώπους που εσύ προσπαθείς να πείσεις ότι δεν είναι καλό πια για τη μεταφορά τους. Και όταν οι άνθρωποι το δουν να έρχεται μεγαλοπρεπώς από μακριά και να τους «πατά» την κόρνα, τότε, να ξέρεις πως θα επιβιβαστούν και θα έρθουν για εσένα.

 

Εσένα, ναι, που τόσον καιρό σκαλίζεις το κάρβουνο που καίω!

 

~~ Είμαι ένα Βαγόνι - Κική Κωνσταντίνου

(Οι Φεγγίτες της Ζωής μου)