Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ευχαριστήριο σημείωμα



Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης, δεκαοχτώ ποιητικές φωνές ενώθηκαν με την 4Dance Academy - Σχολή χορού και το θεατρικό εργαστήρι έκφρασης Amorphous Dance Theater Company και παρουσίασαν στον κοινό μία πολύμορφη εκδήλωση, που στόχο είχε να ενώσει τις τέχνες και να αναδείξει μέσα από τη μίξη αυτή, το μεγαλείο και την σπουδαιότητα της Ποίησης.

Η καλλιτεχνική αυτή εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στον όμορφο και φιλόξενο Πολυχώρο Τέχνης της 4Dance Academy, Απόλλωνος 113 στην Κάνηθο και τιμήθηκε τόσο από τους ποιητές δημιουργούς όσο και από ανθρώπους του πνεύματος, των γραμμάτων, των τεχνών και του πολιτισμού της πόλης μας.

Ευχαριστούμε θερμά τον κόσμο που ανταποκρίθηκε σε αυτό το κάλεσμα και βρέθηκε κοντά μας, για  να στηρίξει τη γιορτή αυτή που με τόση χαρά, ευγένεια και σεβασμό, δημιουργήθηκε και παρουσιάστηκε.

Ευχαριστούμε πολύ την Αντιδήμαρχο Πολιτισμού και Τουρισμού του Δήμου Χαλκιδέων, κα Δήμητρα - Μιμίκα Σακελλαράκη, για την τιμητική της παρουσία και τα θερμά της λόγια.

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τους ιδιοκτήτες της 4Dance Academy (Βίκυ Μπασούκου, Νίκο Πικραμένο, Αρετή Κόκκαλη, Αλέξανδρο - Σταμάτη Ρηγόπουλο) για την παραχώρηση του χώρου καθώς και τη συνολική τους ζεστή παρουσία σε κάθε βήμα της εκδήλωσης. 

Το ζητούμενο όλων μας ήταν μέσω της ποίησης, μέσω της έκφρασης, μέσω του χορού και μέσω του συναισθήματος που μπορεί να προκύψει από την ένωση αυτή, να καταφέρουμε να φέρουμε την Άνοιξη επι σκηνής.

Θα ήθελα όμως να σας εξηγήσω σε πια Άνοιξη, στοχεύσαμε…

Στην Άνοιξη εκείνη που κατοικεί στο πνεύμα των Ποιητών, στο σώμα των Χορευτών, στα μάτια των ανθρώπων του Θεάτρου!

Πιστεύοντας βαθιά πως αυτή η Άνοιξη υπάρχει, πως μπορεί εκ νέου να δημιουργηθεί, πως μπορεί να πάρει σάρκα και οστά, να ανθίσει επι σκηνής και να σκορπίσει στο θεάμων κοινό την ελπίδα που φέρει μέσα της, προσπαθήσαμε και πιστεύω πως καταφέραμε να βάλουμε κι εμείς το δικό μας αποτύπωμα στη τέχνη εκείνη που υπηρετείτε και δεν υπηρετά. Που προσφέρει και δεν προσφέρεται. Που μάχεται κι επιβιώνει.

Κι επειδή η τέχνη χρειάζεται τους ανθρώπους με το ίδιο πάθος που οι άνθρωποι χρειάζονται την τέχνη, ο κορμός της εκδήλωσης μας, για ακόμη μία φορά απαραίτητος:


Ποιητές

Φώτης Τρυφωνόπουλος

Μαρία Ράπτη

Φαίη Ρέμπελου

Ευγενία Καστραντά

Ρένα Ραψομανίκη

Κική Κωνσταντίνου

Αλκιβιάδης Άλκης Μαυρόπουλος

Ηρώ Σιμονοβίκη Παπαγεωργίου

Γιάννης Ζορμπαλάς

Κατερίνα Λιάτζουρα

Σοφία Βέβη Ανδριτσοπούλου

Παναγιώτης Τσιμπιδάκης

Χριστίνα Λέλη

Μαρία Κατσικούλη

Χρύστα Δημαρέλου

Κάλλια Βαβουλιώτη

Κυριακή Λυμπέρη

Ηλίας Καραμπάς


Χορευτές

Ελεάννα Μετάλη

Γρηγόρης Αντωνόπουλος

Αλεξάνδρα Ζούδιαρη

Αναστασία Ζούδιαρη

Ελευθερία Μάλλιαρη

Αρετή Κόκκαλη

Αλέξανδρος Σταμάτης Ρηγόπουλος


Χορογράφοι

Όλια Ανγκέλοβα

Αρετή Κόκκαλη

Αλέξανδρος Σταμάτης Ρηγόπουλος


Παρουσίαση

Αρετή Κόκκαλη

Έστερ Σωτία Λουκά


Εργαστήρι θεατρικής έκφρασης Amorphous

Στέλλα Βλάχου

Βάσω Κεφαλληνού

Χριστίνα Κόκκαλη

Έστερ Σωτία Λουκά


Θεατρική έκφραση Amorphous

Έστερ Σωτία Λουκά


Καλλιτεχνική Επιμέλεια

Αρετή Κόκκαλη

 

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τους ποιητές για την εμπιστοσύνη των έργων τους καθώς και τους προαναφερόμενους συνεργάτες/συντελεστές, οι οποίοι με αστείρευτη ευγένεια και θέρμη, αγκάλιασαν τη πρωτοβουλία αυτή!

Η στήριξή σας, πολύτιμη! Η αγκαλιά σας, ζεστή!

 

Εις το επανιδείν!

 

Με εκτίμηση,

Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Χαίρομαι να μαθαίνω για τέτοιες εκδηλώσεις, Κική μου. Τις έχουμε ανάγκη σε μια εποχή, που προσπαθεί να επιβάλλει το σκοτάδι και τον ανταγωνισμό. Μπράβο για κάθε σας πρωτοβουλία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Eυχαριστούμε πολύ αγαπημένε μου, Γιάννη
      Να είσαι καλά και να περνάς όμορφα!

      Κική

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...