Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κύκλοι Φωτός

 


Φως που ανατέλλει αργά.
Σκιά που γλιστρά ανάμεσα στα δάχτυλα.
Κάθε λεπτό εύθραυστο,
σαν νερό που κυλάει χωρίς φράγμα.
 
Πουλιά στον ανοιχτό ουρανό.
Φτερά που χτυπούν αργά,
η καρδιά ακολουθεί τον ρυθμό τους,
χωρίς προορισμό, μόνο πνοή, μόνο πτήση.
 
Σκέψεις σαν σπίθες που αιωρούνται.
Δεν έχουν δρόμο, δεν χρειάζονται χάρτη.
Απλώς καίνε απαλά, μέσα στο στήθος,
αφήνοντας ίχνη φωτός στον αέρα.
 
Νύχτα που βαραίνει σαν πέτρα,
η κούραση που τρώει τα πόδια,
δίψα για ανάσα που δεν έρχεται,
κι όμως η φλόγα μένει — αθόρυβη, αέναη, δυνατή.
 
Χαρτί ανοικτό, χωρίς κριτή.
Λέξεις που γεννιούνται γίνονται φως,
μονοπάτια που ανοίγουν μέσα μου,
αναπνοές που φτερουγίζουν,
σιωπές που φωνάζουν.
 
Ο δρόμος είναι παραμύθι,
κάθε ανάσα ένα ταξίδι,
κάθε φτερούγισμα ένας χτύπος καρδιάς,
κάθε φως μια υπόσχεση.
 
Ανάσα.
Σιωπή.
Κύκλος.
Φλόγα που ανεβαίνει,
αέρας που γεμίζει πνοή,
πουλιά που φεύγουν, επιστρέφουν, χορεύουν.
 
Δεν χρειάζονται ονόματα.
Ούτε συγχώρεση.
Η δύναμη υπάρχει εδώ,
σε κάθε σπίθα,
σε κάθε αναπνοή,
σε κάθε σκιά που χορεύει με το φως.
 
Και αν όλα γύρω μοιάζουν άδεια,
η φλόγα μένει,
το πουλί πετά,
η καρδιά ακολουθεί.
 
Συνεχίζω.
Ζω.
Γράφω.
Αναπνέω.
 
Τοπίο από φως και σκιά,
αέρα, φτερά, σπίθες.
Κάθε στιγμή γη και ουρανός,
κάθε ανάσα κύμα και άνεμος,
κάθε σιωπή ποτάμι που κυλά,
αφήνοντας φως πίσω της.
 
Δεν έχω χαθεί.
Η πορεία μου ανοικτή,
το φως φτάνει εκεί που μόνο εγώ μπορώ να φτάσω.
Και μέσα σε κάθε φλόγα,
βρίσκω τον εαυτό μου,
το πουλί που πετά,
το κύμα που ξαναγυρίζει,
το φως που δεν σβήνει ποτέ.
 
Συνεχίζω. Ζω. Γράφω. Αναπνέω.
Κι ο κόσμος μέσα μου ανοίγει
σαν απέραντο τοπίο φωτός και σκιών,
ένα ταξίδι χωρίς τέλος,
γεμάτο φλόγες, πνοές, πουλιά, σιωπές,
κι όμως τόσο αληθινό, τόσο ζωντανό.
 
Κική Κωνσταντίνου
 
____________
 
Καλημέρα, καλή εβδομάδα και καλό μήνα εκφραστικοί μου φίλοι!
Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα!
Σας φιλώ. 

Σχόλια

  1. Να ’ναι ο Σεπτέμβρης σου γλυκός,
    σαν φθινοπωρινός σκοπός,
    με φως που απ’ τα σύννεφα κυλά,
    κι ελπίδα που ξανά ξυπνά.

    Να φέρει γέλια, ζεστασιά,
    στιγμές γεμάτες ομορφιά,
    κι ό,τι ποθείς βαθιά καρδιάς,
    να γίνει δώρο του καιρός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κώστα μου, σε ευχαριστώ από καρδιάς για τους υπέροχους στίχους σου – τόσο τρυφεροί και εμπνευστικοί, ένιωσα να με αγκαλιάζουν λέξη τη λέξη. Εύχομαι κι ο δικός σου Σεπτέμβρης να κυλήσει σαν γλυκιά μελωδία, με φως, ουσία και στιγμές που αξίζει να θυμόμαστε. Καλή αρχή στο φθινόπωρο!

      Διαγραφή
  2. Γλυκός, εκφραστικός, δημιουργικός ο Σεπτέμβρης, Κική μου με κάθε μου ευχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου, σ’ ευχαριστώ πολύ για την όμορφη ευχή σου! Εύχομαι κι ο δικός σου Σεπτέμβρης να είναι γεμάτος έμπνευση, ισορροπία και μικρές χαρές που κάνουν τη διαφορά. Καλό μας φθινόπωρο!

      Κική

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)