ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως. Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αν παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι. Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει Αν υπάρχουν ακόμ...

Kαλημέρα και καλή εβδομάδα, εκφραστικοί μου. Eλπίζω να σας βρίσκω καλά. ΄Δεύτερη επανεκτύπωση για το βιβλίο μου "Η Σονάτα του Θήτα" από τις εκδόσεις Ανατολικός και όπως καταλαβαίνετε είμαι ιδιαιτέρως χαρούμενη γι' αυτό. Εκτός όμως από αυτό, έχω χαρά και ενθουσιασμό για τη συνέντευξη/συζήτηση που κάναμε στο κανάλι της,  στο youtube, της αγαπημένης μου φίλης και κουμπάρας, Χριστίνας (ChristiLar), όπου μιλήσαμε για το βιβλίο/βιβλία, στόχους, βλέψεις, όνειρα κτλ. και φυσικά, ανυπομονώ να μοιραστώ μαζί σας. Ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή και για τις δυο μας, νομίζω φαίνεται άλλωστε αυτό, γιατί απολαύσαμε τον καφέ μας συζητώντας όπως παλιά και συνομιλώντας από τη ψυχή μας. Από το καναπέ μας σε μια πιο "ευρεία" εμβέλεια. Με το Χριστινάκι γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, κοντεύουμε εικοσαετία, όσο κι αν αυτό μου φαίνεται απίστευτο (πως περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνουν κάποιοι χαχα) κι εκτός από αληθινή και βαθιά φιλία, μας συνδέει και ο ιερός δεσμός της οικογένειας μέσω της κο...

    Και πάνω από τη ζωή της κρεμόταν σαν πέπλο μυστηρίου το φιλί της Ευκαρπίας. Το μόνο που της ζητήθηκε από ένα ανίερο ον ήταν ένα βαλς. Το βαλς του θανάτου. Μέρα. Νύχτα. Όλα, έμοιαζαν στάσιμα. Εβδομάδες. Μήνες. Χρόνια. Όλα, νεκρά. Τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, εξαφανίστηκαν. Ο χρόνος πλέον, γηραιός εχθρός που αποκρούστηκε νοερά από μια αδέξια φύση. Εκείνη, ντυμένη, θλιμμένη πριγκίπισσα. Εκείνος, ρακένδυτος πιλότος. Ένα βαλς και μια ευκαιρία. Κάθε βήμα και πιο κοντά στο χάος, στον τελευταίο σταθμό. Εκείνη την μέρα στην αποβάθρα του αγωνιστικού πάλκου που θα γέμιζε αθέμιτες φιγούρες, μια κοπέλα με μαύρο τούλι στα μάτια γέννησε ελπίδες. Δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Λες και από άλλον κόσμο εισήλθε. Της εναντιώθηκαν, ενίκησε. Ως εξευγενισμένο ον, ενίκησε. Οι αγώνες χορού δεν έγιναν ποτέ. Σε ένα κάρο, ο ιππότης εβρέθηκε. Μόνος, φωταυγής​, σαν κεράκι που άναψε. Κεράκι εσωτερικό, δέσμιο αναίμακτα αλληγορικό. Σε μια παλιά αποθήκη, εμφανίστηκε η Πληγή και το Κύμα. Δεν είχαν χρόνο αυτή ...

  Μιλάς για όνειρα, μα δεν έχεις πλέον. Ξέχασες τι σημαίνει: πασχίζω, προσπαθώ, επιδιώκω. Όλα, μέσα και έξω, αλυσοδεμένα σαν ένας ανίσχυρος νους που ζητάει αγάπη. Όλα, να σε κρατούν δεμένη, να τιθασεύσουν το πάθος και το λάθος μέσα σου, να λεηλατούν τη ψυχή σου, σαν άσπονδη σπορά. Μιλάς για όνειρα, μα δεν έχεις πλέον. Τα μάτια σου κλειστά, τυφλωμένη από το τίποτα, οδήγησε στην αυτοχειρία. Ξέχασες τι σημαίνει πονώ και τι σημαίνει, ξεπερνάω. Μιλάς για όνειρα, μα έχεις πλέον. Έναν ουρανό χωρίς αστέρια να "γελάει" καχύποπτα πάνω από το κεφάλι σου. Μιλάς για όνειρα, μα δεν ακούω πλέον τη φωνή σου. Κάποιοι μικροί ήχοι, ψίθυροι και εικασίες, "γλύφουν" το αυτί μου σαν ένα αιχμάλωτο, ξωτικό. Μιλάς για όνειρα, μα ξέχασες πως να τα κάνεις πράξη. Σήμερα, το βράδυ αυτό, άφησέ με να σου προσφέρω ένα όνειρο... Ένα όνειρο που θα σε βγάλει από τους εφιάλτες σου. Είθε η προτροπή μου, να γίνει ο δρόμος σου! ~~ Μιλάς για όνειρα - Κική Κωνσταντίνου

    Νεκρώσιμος ακολουθία. Μένος! Τα γεράκια άρπαξαν χρυσό, σε μια ανώφελη τροχιά τρέχουν, για να τον κρύψουν. Τα ιδιοτελή τα λόγια, γίνανε ανθρώπων θυσιαστήρια κοιτάσματα. Μέλι στάξανε οι άδειες φλέβες των τεράτων. Μια ατέλειωτη προσμονή, η δικαιοσύνη που θα έρθει αβίαστα. Δίχως μαρτύρους, ενόρκους και εξιλαστήρια θύματα. Δίχως ένοχο, συνήγορο και κτίσμα επαρκή. Μεταφέρω απόψε δελφίνια νεκρά. Ένα. Δύο. Τρία. Τέσσερα. Πέντε. Έξι. Και κάτι λιγότερο, από δύο δεκάδες τα φτερά της. Εφαπτόμενα φτερά... Ακέραια και καταστροφικά.... Σε "φορτώθηκα" Σαν ενοχή σε "φορτώθηκα" και ψάχνω τόπο και χρόνο, να σε εναποθέσω... Πώς να αφήσεις έναν βολβό σε έναν βάλτο; Πώς να ρίξεις μέσα του ένα άδολο φυτό; Άδικο, η λάσπη να γίνει βούρκος. Ετυμηγορία, η σιωπή. Πάντα η σιωπή. Και στη παρούσα φάση, η ευθυνόφοβη σιωπή. Σήμερα, οι σφαίρες έγιναν δύο. Ήρθαν μέσα από το πιο παλιό και σκουριασμένο σιδερικό. Τις μάζεψα, τις τύλιξα σε ένα λευκό πανί και με ένα άσπρο φορτηγό, τις μεταφέρω σε ένα ...

  Δεν θα το παραδεχτώ. Δεν θα πω πως είναι αλήθεια. Δεν θέλω να δω το πρόσωπό μου, να αντικατοπτρίζεται στην κορυφή του ήλιου. Δε θέλω να αγγίξω τη βροχή, ούτε τον άνεμο λαχταρώ να αφήσω να πλέξει τα μαλλιά μου. Αυτή η εξιλέωση δεν μας ανήκει. Είχα μια χαρά χαραγμένη στα χείλη και μια ελπίδα καρφωμένη στο πέτο μου όμως δάχτυλα που λάτρεψα τόσο με έστεψαν τιμωρό και δυνάστη. Δεν είμαι εγώ το τραύμα που τρέφει πληγές μα ακόμα κι αν είμαι, είναι δικά μου τα χείλη που στάζουν αίμα και δικά μου, τα αγκάθια της ψυχής. Δεν με λυτρώνεις λεηλατώντας με ούτε με βοηθάς να γλιτώσω το κακό και το άδικο. Όταν τα δόντια μου μοιάζουν με ακονισμένα φτερά εγώ πονάω πιότερο μα εσύ δεν μπορείς να δεις την αλήθεια και εγώ δεν έχω ανάγκη μα ούτε και τη δύναμη να σε πείσω για τίποτα πια. Εάν δε διακρίνεις τον Παράδεισο μέσα μου δεν σου ανήκει η ζεστασιά μου. Αν μπορούσες να δεις τη ψυχή μου, αν στο επέτρεπα αυτό, ίσως να καταλάβαινες επιτέλους πως ένα πληγωμένο χελιδόνι έχει ανάγκη την Άνοιξη μα εσύ απ...