Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ POST.

     Το παρακάτω post το διάβασα στο σπιτάκι της αγαπημένης μου Ίριδας που το αναδημοσιευσε απο το σπιτακι με Άρωμα Βανίλιας και το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε όλοι μας, εκτός απο τις ευχές μας για να γίνει γρήγορα ξανά το 22χρονο παλικάρρι, είναι να το αναδημοσιεύσουμε στα σπιτάκια μας για να το δουν πολλοί και να βοηθήσουν όσοι θέλουν και μπορούν.

    " Γνωρίζοντας πως είμαστε μια μεγάλη "παρέα" και μια μεγάλη "κοινότητα" ανθρώπων που μας ενδιαφέρουν πολλά πράγματα, αλλά η μαγειρική και η ζαχαροπλαστική  μας ενώνουν
εφραίνοντας τις καρδιές μας, μ' έχετε κάνει να θέλω να μιλάω συχνά για σας (και μ' εσάς)  και να λέω πως έχω αποκτήσει νέους καλούς φίλους και νέους καλούς γνωστούς (μιας και με όλους δεν έχουμε καταφέρει να συναντηθούμε και να γνωριστούμε) μέσα από αυτήν την κοινότητα.

Με το θάρρος αυτής μας λοιπόν της γνωριμίας, με την αγάπη και τον σεβασμό που όλοι μου έχετε εμπνεύσει με τις δημιουργίες σας, με την ελπίδα ότι η κοινότητα αυτή είναι γεμάτη με συναισθήματα και αμοιβαίο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους γύρω της, έρχομαι να ανεβάσω τούτο το post, ζητώντας την πλήρη κατανόησή σας, αλλά και την ελάχιστη ίσως βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε  όλοι μας σ' ένα νέο παιδί.

Γιατί το ελάχιστο το δικό μας, μπορεί να είναι το "μέγιστο" στην ζωή κάποιου άλλου.

Πρόκειται για ένα παλικάρι 22 ετών τον Αντρέα (ανηψιό φίλου και καλού συναδέλφου) που πάσχει από μια αρκετά δύσκολη ασθένεια. Πριν λίγο καιρό και εντελώς απρόσμενα, οι ιατρικές εξετάσεις αποκάλυψαν ότι πάσχει από
«δεσμοπλαστικό όγκο από μικρά κύτταρα», μία σπάνια και πολύ σοβαρή ασθένεια, που πλήτει άρρενες σε εφηβική και νεανική ηλικία. 
Χρειάζεται λοιπόν αυτός και οι γονείς του, την ηθική αλλά και την υλική μας συμπαράσταση.

Γνωρίζω πως οι καιροί είναι δύσκολοι.

Πώς τα καθημερινά άγχη και υποχρεώσεις βαραίνουν στους ώμους όλων μας όλο και περισσότερο. Αλλά κάποιες φορές χρειάζεται να κάνουμε την "υπέρβαση" για να αιστανθούμε εμείς καλύτερα μέσα στις ψυχές μας.


Αν λοιπόν, μπορείτε να βοηθήσετε ένα νέο παιδί, που είναι όμως παιδί σαν τα δικά μας μην το ξεχνάτε αυτό, κάντε το.

Και το ελάχιστο που θα μπορούσατε να προσφέρετε, να ξέρετε πως θα ΕΚΤΙΜΗΘΕΙ αφάνταστα.  Μιλάμε για αγώνα ζωής.
Αν πάλι θέλετε να προωθήσετε τούτο το post σε άλλους δικούς σας αναγνώστες και φίλους κάντε το, η βοήθεια ίσως έρθει από 'κει που δεν το περιμένουμε.

Σας ευχαριστώ που με διαβάσετε μέχρι τέλος.
Σας ευχαριστώ για ότι κάνετε για τον .....

Τα στοιχεία τραπέζης όπου μπορείτε να καταθέσετε, όποιο χρηματικό θέλετε είναι τ' ακόλουθα ο :
Αρ. Λογ. : 891/601260-44,  Εθνική Τράπεζα
Όνομα Δικαιούχου: Ραικόφτσαλη Πηνελόπη

IBAN Λογαριασμού: GR35011089
10000089160126044
Δ.
SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ (BIC) ETHNGRAA
 
Ε-mail επικοινωνίας: raik2151@gmail.com
                               vtsousis@gmail.com    "

Σχόλια

  1. Τα καταφερα..
    "εσπασα" το ξόρκι σου....

    καταχωρήθηκες, μάτια μου....
    Εκφράζω τη συμπαράστασή μου σε ΚΑΘΕ ανθρωπο που υποφερει χάνοντας ένα κομματι του πιο πολύτιμουυ αγαθού: της Υγειας του...

    Αν δε ζήσεις την περιπέτεια με το παιχνίδι στο χείλος του Γκρεμού δεν κατανοείς την Αγωνία για το Αύριο και την Αξία της λεπτομερειας της Ζωής..

    Ευχομαι τα καλύτερα, όχι μονο για τον Αντρεα, μα για Καθε ανθενή...

    Η ψυχολογική υποστήριξη είναι το Εφαλκτήριο της Ίασης..

    Ευχομαι να έχει δίπλα του ανθρωπους να τον στηριξουν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, δίχως μίζερα κλάματα προσπάθειας να απαντήσουν το ΑΙΩΝΙΟ ΓΙΑΤΙ που θα αιωρείται παντα..

    το Προσπερνάς το ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ???

    και αντιμετωπίζεις το πρόβλημα ΟΣΟ πιο δραστικά μπορεις,
    παντα με ΧΑΜΟΓΕΛΟ, που είναι το πιο Ισχυρό ΟΠΛΟ της Ζωής....


    Σε φιλώ γλυκα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. reflection

    τα ειπες ολα γλυκια μου στις παραπανω γραμμες! πραγματικα τα ειπες ολα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...