Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ POST.

     Το παρακάτω post το διάβασα στο σπιτάκι της αγαπημένης μου Ίριδας που το αναδημοσιευσε απο το σπιτακι με Άρωμα Βανίλιας και το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε όλοι μας, εκτός απο τις ευχές μας για να γίνει γρήγορα ξανά το 22χρονο παλικάρρι, είναι να το αναδημοσιεύσουμε στα σπιτάκια μας για να το δουν πολλοί και να βοηθήσουν όσοι θέλουν και μπορούν.

    " Γνωρίζοντας πως είμαστε μια μεγάλη "παρέα" και μια μεγάλη "κοινότητα" ανθρώπων που μας ενδιαφέρουν πολλά πράγματα, αλλά η μαγειρική και η ζαχαροπλαστική  μας ενώνουν
εφραίνοντας τις καρδιές μας, μ' έχετε κάνει να θέλω να μιλάω συχνά για σας (και μ' εσάς)  και να λέω πως έχω αποκτήσει νέους καλούς φίλους και νέους καλούς γνωστούς (μιας και με όλους δεν έχουμε καταφέρει να συναντηθούμε και να γνωριστούμε) μέσα από αυτήν την κοινότητα.

Με το θάρρος αυτής μας λοιπόν της γνωριμίας, με την αγάπη και τον σεβασμό που όλοι μου έχετε εμπνεύσει με τις δημιουργίες σας, με την ελπίδα ότι η κοινότητα αυτή είναι γεμάτη με συναισθήματα και αμοιβαίο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους γύρω της, έρχομαι να ανεβάσω τούτο το post, ζητώντας την πλήρη κατανόησή σας, αλλά και την ελάχιστη ίσως βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε  όλοι μας σ' ένα νέο παιδί.

Γιατί το ελάχιστο το δικό μας, μπορεί να είναι το "μέγιστο" στην ζωή κάποιου άλλου.

Πρόκειται για ένα παλικάρι 22 ετών τον Αντρέα (ανηψιό φίλου και καλού συναδέλφου) που πάσχει από μια αρκετά δύσκολη ασθένεια. Πριν λίγο καιρό και εντελώς απρόσμενα, οι ιατρικές εξετάσεις αποκάλυψαν ότι πάσχει από
«δεσμοπλαστικό όγκο από μικρά κύτταρα», μία σπάνια και πολύ σοβαρή ασθένεια, που πλήτει άρρενες σε εφηβική και νεανική ηλικία. 
Χρειάζεται λοιπόν αυτός και οι γονείς του, την ηθική αλλά και την υλική μας συμπαράσταση.

Γνωρίζω πως οι καιροί είναι δύσκολοι.

Πώς τα καθημερινά άγχη και υποχρεώσεις βαραίνουν στους ώμους όλων μας όλο και περισσότερο. Αλλά κάποιες φορές χρειάζεται να κάνουμε την "υπέρβαση" για να αιστανθούμε εμείς καλύτερα μέσα στις ψυχές μας.


Αν λοιπόν, μπορείτε να βοηθήσετε ένα νέο παιδί, που είναι όμως παιδί σαν τα δικά μας μην το ξεχνάτε αυτό, κάντε το.

Και το ελάχιστο που θα μπορούσατε να προσφέρετε, να ξέρετε πως θα ΕΚΤΙΜΗΘΕΙ αφάνταστα.  Μιλάμε για αγώνα ζωής.
Αν πάλι θέλετε να προωθήσετε τούτο το post σε άλλους δικούς σας αναγνώστες και φίλους κάντε το, η βοήθεια ίσως έρθει από 'κει που δεν το περιμένουμε.

Σας ευχαριστώ που με διαβάσετε μέχρι τέλος.
Σας ευχαριστώ για ότι κάνετε για τον .....

Τα στοιχεία τραπέζης όπου μπορείτε να καταθέσετε, όποιο χρηματικό θέλετε είναι τ' ακόλουθα ο :
Αρ. Λογ. : 891/601260-44,  Εθνική Τράπεζα
Όνομα Δικαιούχου: Ραικόφτσαλη Πηνελόπη

IBAN Λογαριασμού: GR35011089
10000089160126044
Δ.
SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ (BIC) ETHNGRAA
 
Ε-mail επικοινωνίας: raik2151@gmail.com
                               vtsousis@gmail.com    "

Σχόλια

  1. Τα καταφερα..
    "εσπασα" το ξόρκι σου....

    καταχωρήθηκες, μάτια μου....
    Εκφράζω τη συμπαράστασή μου σε ΚΑΘΕ ανθρωπο που υποφερει χάνοντας ένα κομματι του πιο πολύτιμουυ αγαθού: της Υγειας του...

    Αν δε ζήσεις την περιπέτεια με το παιχνίδι στο χείλος του Γκρεμού δεν κατανοείς την Αγωνία για το Αύριο και την Αξία της λεπτομερειας της Ζωής..

    Ευχομαι τα καλύτερα, όχι μονο για τον Αντρεα, μα για Καθε ανθενή...

    Η ψυχολογική υποστήριξη είναι το Εφαλκτήριο της Ίασης..

    Ευχομαι να έχει δίπλα του ανθρωπους να τον στηριξουν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, δίχως μίζερα κλάματα προσπάθειας να απαντήσουν το ΑΙΩΝΙΟ ΓΙΑΤΙ που θα αιωρείται παντα..

    το Προσπερνάς το ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ???

    και αντιμετωπίζεις το πρόβλημα ΟΣΟ πιο δραστικά μπορεις,
    παντα με ΧΑΜΟΓΕΛΟ, που είναι το πιο Ισχυρό ΟΠΛΟ της Ζωής....


    Σε φιλώ γλυκα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. reflection

    τα ειπες ολα γλυκια μου στις παραπανω γραμμες! πραγματικα τα ειπες ολα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...