ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ.

            Καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε φίλοι μου!

            Σήμερα, θα κάνω μια αναδημοσίευση ενός υπέροχου κατ’ εμέ άρθρου που διαβάζοντάς το θα καταλάβετε όλοι σε πια μέρα αλλά και σε πια επεισόδια αναφέρεται.

            Δε θέλω να πω πολλά μιας και που τα πολλά λόγια στην ουσία είναι «φτώχεια», θα σας αφήσω όμως να διαπιστώσετε και να εξακριβώσετε μόνοι σας ότι το παρακάτω άρθρο αξίζει να διαβαστεί, πρώτα απ’ όλα γιατί είναι αληθινό και δεύτερο γιατί εκφράζει πολλούς από εμάς, είτε είμασταν παρών εκεί με το σώμα, είτε με το νού μας.

            Καλή ανάγνωση λοιπόν!

Χορός και δακρυγόνα, του Δημήτρη Στεφανάκη

ΧΟΡΟΣ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ

Λέω, το λοιπόν εγώ, πως κάπου εδώ, κάπου τριγύρω εδώ, στη Μεσόγειο, μιαν αντεπίθεση έχει αρχινήσει κι είναι πολύ γερή, μιαν αντεπίθεση, το Φως και ο Λόγος. Και που το  ξέρεις, θα μου πείτε, φιλαράκο; Πού το ξέρεις και το λες;

Το είδα και το άκουσα. Το είδα και το άκουσα σας λέω, μέσ’από τα σύννεφα κι από τις φωτιές, μεσ’από κρότους, λάμψεις, κακό και αντάρα κι ήτανε κυκλικός χορός, ήταν σαν άλλοτε, τσάμικος, πεντοζάλης, θρακιώτικος και καλαματιανός, συρτός κι απ’όλα ήταν! Ήτανε κυκλικός σαν τότε κει στην Αντιγόνη είτε και στον Οιδίποδα, κείνο τον τύραννο, τον τυφλό. Και πάσχιζαν να μας τυφλώσουν και μας με δακρυγόνα – αλήθεια πόσα δακρυγόνα!

Μα εμάς μας θάμπωνε από μέσα αυτό το φως κι έβγαινε από μάσα. Σας λέω πως ήταν εκθαμβωτικό (εγώ το είδα) καθώς χτυπούσαν κάτω τα ποδάρια Κρητικών, χτυπούσανε τη γης στον Πεντοζάλη κι ήτανε δίχως μπότα, με παπούτσια, παντελόνια αθηναίικα κι ήτανε στα πρόσωπα φωτιά, φωτιά και γέλιο και στο κορμί φτερά,! Ήτανε άγγελοι ανθρώπινοι, τριγύρω μάρμαρα σπασμένα, φωτοβολίδες κρότου λάμψης και μολότοφ, καπνός τα δακρυγόνα, καπνός τ’αντίμετρα, φωτιές κι ασθενοφόρα, μιαν ατμόσφαιρα βαριά, ασφυξία και δάκρυα – ναι – δακρυσμένα μάτια. Μένα με δάκρυζε η χαρά – τι κι αν πονούσα – μένα με φτέρωνε και πάλι κείνο το φως που το’βλεπα να έρχεται, να βγαίνει υπόκωφο από πολύ βαθιά και που παράγγελνε στους μουσικούς – στη λύρα και στο νταούλι – τους παράγγελνε αρμονία κι εκείνοι ανταποκρίνονταν κι έβλεπα γέλιο στους τραγουδιστές- χείμαρρο γέλιο -  κι άκουγα και φώναζε η πνοή από τα πνευμονία, πέταγε πέρα ( θεέ μου πόσο πέρα!) και καθάριζε από τα άλλα αέριά τους. Κι όμως μ’αυτά τραγουδούσε , τα έκανε τραγούδι, αρμονία, αυτό που λέμε μεταποίηση ή μάλλον ξαναγέννημα, αυτό που κάνει η ιστορία, αυτό που κάνει τώρα δα κι αλλάζει, άλλαξε τόνο και παλμό τώρα πια. Δεν το βλέπετε; Δεν το ακούτε;

Να ξεχάσουμε μήπως εκείνο τον ανδρείο που έγινε φυτίλι κάτω στην Τυνησία, που πυρπολήθηκε και που άρχισαν όλα; Έβαλε τη  φωτιά, τη σπίθα στην ιστορία κι ήτανε έτοιμη, πανέτοιμη αυτή για να γεννήσει . Κι απήγε η φωτιά μακριά, ανατολή και Δύση, πήγε και Βόρεια, πήγε στην Ισπανία κι ήρθε κι εδώ , εδώ που τρέμουν οι σκιές, το φως του Ομήρου, του Ελύτη, του Αιγαίου, του Διονύσου και του Απόλλωνα του τραγουδιστή. Τι λάθος να ξυπνήσουν τέτοιο γίγαντα! Πάλεψαν οι σκιές να τον ξεκάνουν, μα τι λάθος!

Αλήθεια, ποιος περίμενε, ποιος από μας, τους Άραβες να ξεκινήσουν πρώτοι; Ποιος θα μπορούσε σε αναλύσεις να βρει κοινά προβλήματα, κοινές πολιτικές συνθήκες και να προβλέψει από τις δυο μεριές της Μεσογείου παρόμοια κινήματα, με οπωσδήποτε διαφορές στα επιμέρους χαρακτηριστικά, ποιος αντιλέγει; 0 μα ωστόσο να’ναι κάτι πιο βαθύ και να σαλεύει, κάτι το ακόμα ανείπωτο που ενώνει, γεφυρώνει τα κινήματα αυτά. Το περίμενε κανείς;

Κάντε το εξής: πάρτε το χάρτη κι αφουγκραστείτε. Αγκαλιάστε με τα μάτια, χαϊδέψτε με τα δάχτυλα, νιώστε με την ψυχή το Όλον που συμβαίνει. Μετά, αναρωτηθείτε. Είναι πολλά τα κινήματα ή μήπως Ένα που εξαπλώνεται; Δείτε το φως. Το φως της Μεσογείου. Και γιατί αποδώ; Τι άλλο ξεκίνησε από’δω; Τι άλλο ξεκινάει;

Εγώ τα είδα όλα τούτα και τα έζησα. Κι τώρα τα θυμάμαι, λιγάκι μες στα λόγια τα ξεδιαλύνω και τα γράφω. Τα είδα στο κορμί, στο τσάμικο, κείνον τον απίθανο Έλληνα, που’σερνε το χορό . Τι καταπληκτικός χορός! Τι λεβεντιά και χάρη κι αρμονία, απάντηση στο γύρω χάος! Κι είδα το φρέσκο αυτό, το νέο που έρχεται και το οικουμενικό στο δέρμα αυτού του χορευτή. Ήτανε μαύρος. Λοιπόν, τι είν’ ο Έλληνας; Μήπως είναι το φως του; Το φως του χώρου του, της χώρας του, αυτό λέω πως είναι, όπως τόσο υπέροχα μας το έχει εξηγήσει ο Ελύτης. Μήπως λοιπόν είναι και μοίρα αυτό το φως, από τούτο το χώρο, εδώ να γεννά κι από εδώ να εξαπλώνει το Λόγο; Κι ούτε θαρρώ πως τα λέω ετούτα από κάποιον εθνικό εγωισμό, από κάποιον υπέρμετρο πατριωτισμό. Δεν τον έχω τον υπέρμετρο, δεν πάει με την Ελλάδα. Έχω τούτο το φως στα μάτια μου, τούτο το χώμα που  πατώ από γεννησιμιού μου και έχω όλη την Παιδεία. Όχι αυτήν που με σύστημα μου έδωσε το κράτος μου, εκείνη ήταν στρεβλή, μα την βαθυτερη και την αληθινή, κείνη που αναπνέω, κείνη που βρίσκω μέσα μου και γύρω μου, κείνη που με ορίζει! Και μου λέει αυτή η Παιδεία πως το εθνικό και το οικουμενικό ξεκίνησαν να γίνουν Ένα, δίχως ωστόσο να απορροφήσει και να σβήσει το ένα το άλλο. Μου λέει ολοκάθαρα πως ένας νέος ολότελα πολιτισμός έχει εγερθεί κι είναι τώρα στα σπάργανα, πως το κεφάλαιο εκείνο που άνοιξε και το είπαν Διαφωτισμό, έχει κλείσει τον κύκλο του και θα πέσει με βρόντο. Ας προσέξουμε μη μας φάνε τα ερείπια!

Μα ο νέος άνθρωπος θα δει μ’άλλα μάτια τον εαυτό του και θα σταθεί στα πόδια του, όπως το έκανε στον κυκλικό χορό, που δεν ήταν ΕΓΩ, είχε σπάσει τα όρια, ήταν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ μέσα σ’έναν κι ήταν ένας σε όλους! Ήταν τ’αέρια μες στα πνευμόνια και το τραγούδι στους αιθέρες, ήταν εχθροί και φίλοι, πέτρες, δακρυγόνα και φωτιές, ακόμα και οι πράσινες εκείνες οι στολές, που έχουν από μέσα άνθρωπο, ήτανε όλα τούτα ένα υποκείμενο της ιστορίας και διαβαίνει!

Δημήτρης Στεφανάκης, δάσκαλος

Σύλλογος εκπαιδευτικών Π.Ε. Κορυδαλλού – Αγίας Βαρβάρας    

Πηγή: http://www.alfavita.gr/artro.php?id=36833