Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...
ΣΥΧΑΡΗΤΗΡΙΑΑΑΑΑ ΣΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΠΡΑΒΟΟΟΟΟ!!!
....................................
καλό βράδυ....μικρή μου!!!
Μονο κατι τετοια ειναι που μας μενουν! Λιγες στιγμες δημιουργιας, πρωτοβουλιας, κατακτηση καποιου στοχου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπραβο στα κοριτσια!
...irida...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα ιριδένια μου!!
Ο Αλχημιστης
ΑπάντησηΔιαγραφήωραία τα ειπες φίλε μου...
καλως ηρθες στο μπλοκ μου!