Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΕΙ ΜΠΟΡΕΙ!!

     Ή μάλλον γιατί όταν οι Έλληνες θέλουν μπορούν!
     Αυτή είναι μία απο τις αναρτήσεις που πρέπει να μας κάνουν υπερήφανους σα λαό και η αλήθεια είναι οτι τώρα το έχουμε ανάγκη όσο άλλοτε!
    Η συγκεκριμένη είδηση είναι απο αυτές που μέσα σε λίγες μόνο φράσεις μπορούν να σε κάνουν να αισθανθείς περηφάνια ως Έλληνας και όχι ως προσωπικότητα ξεχωριστά!
    Και νομίζω πως τέτοιες ειδήσεις δε κυκλοφορούν πια συχνά....

Παγκόσμια πρωταθλήτρια για πρώτη φορά στην Ιστορία της η ομάδα πόλο των γυναικών 

 

    Μπραβο σε οσους καταφεραν με προσπαθεια και πειθαρχεια να μας χαρισουν όσα δε καταφεραν και δε θα καταφερουν πολλοι αλλοι που θα επρεπε...!!! 

      Μπραβο που μας κάνουν υπερηφανους για τη χωρα μας μα και για τον αθλητισμο που μπορουμε να προαγουμε προς τα εξω!

Labels:

Σχόλια

  1. ...irida...29 Ιουλίου 2011 στις 10:08 μ.μ.

    ΣΥΧΑΡΗΤΗΡΙΑΑΑΑΑ ΣΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ!!!!!!
    ΜΠΡΑΒΟΟΟΟΟ!!!

    ....................................

    καλό βράδυ....μικρή μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Αλχημιστης30 Ιουλίου 2011 στις 12:49 π.μ.

    Μονο κατι τετοια ειναι που μας μενουν! Λιγες στιγμες δημιουργιας, πρωτοβουλιας, κατακτηση καποιου στοχου.

    Μπραβο στα κοριτσια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κική Κωνσταντίνου30 Ιουλίου 2011 στις 8:14 π.μ.

    ...irida...

    καλημέρα ιριδένια μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κική Κωνσταντίνου30 Ιουλίου 2011 στις 8:15 π.μ.

    Ο Αλχημιστης

    ωραία τα ειπες φίλε μου...

    καλως ηρθες στο μπλοκ μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...
Δημοσίευση σχολίου
Read more »

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...
42 σχόλια
Read more »

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...
12 σχόλια
Read more »