Η ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΗ ΜΟΥ ΠΟΡΕΙΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΓΡΑΠΤΩΣ.

Εκφραστικοί μου φίλοι καλημέρα! 

Εύχομαι να μου είστε όλοι καλά και κυρίως να περνάτε όμορφα.

Κρύωσε ο καιρός και πάλι αλλά τί να κάνουμε! Χειμώνα έχουμε, ευπρόσδεκτο και το κρύο λοιπόν! Για εμάς τουλάχιστον....

Για σήμερα σας έχω το τέταρτο μέρος της εκφραστικής πορείας που αν θυμάστε και παλιότερα σας είπα πως θα περιλαμβάνει το πρώτο κείμενο (ιστορία) που έγραψα  ειδικά για το κόσμο της μπλοκόσφαιρας και το ανέβασα με πολλή χαρά, μη πιστεύοντας όμως οτι θα αρέσει τόσο όσο έδειξε τουλάχιστον!

Δε ξέρω αν θα το θυμούνται αρκετοί απο τους παλιούς μου μπλοκοφίλους αλλά να σας πω την αλήθεια πάλι νοιώθω μια άγουρη χαρά μέσα μου, σαν εκείνη που ένοιωσα την ημέρα που το δημοδίευσα!

Εντάξει, η αλήθεια είναι πως ντρεπόμουνα πολύ γιατί άλλο να γράφεις για σένα και τον υπολογιστή σου και άλλο να γράφεις για τους φίλους της μπλοκόσφαιρας τους οποίους και δεν ήξερα καλά τότε, γιατί τώρα έχω "δικτυωθεί" για τα καλά! χιχιχι ;)

Λοιπόν μια μικρή υπενθύμιση για τα παλαιότερα μέρη της εκφραστικής πορείας και η ιστορία με τον τίτλο που είδατε και στην επικεφαλίδα της ανάρτησης είναι όλη δική σας!

Να μου τη προσέξετε όμως γιατί έχει τεράστια συναισθηματική αξία για μένα και με κάνει να τη "κοιτάζω" με πολύ αγάπη και στοργή!

Για το πρώτο μέρος εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/11/h_30.html, για το δεύτερο μέρος εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/h.html. και για το τρίτο μέρος εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/h_10.html.

 ΠΕΤΑ ΨΗΛΑ.... ΣΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ!

            Μία γυναίκα, γύρω στα 30, ψηλή, μελαχρινή και όμορφη πολύ κάθεται σκεπτική σε ένα παγκάκι ενός πάρκου. Γύρω της υπάρχει πολύς κόσμος. Παιδιά που παίζουν, άνθρωποι που κάνουν βόλτες και συζητούν με παρέα, άνθρωποι που πάνε βόλτα τα ζωάκια τους, άνθρωποι μοναχικοί σαν αυτή που κάθονται στα διπλανά παγκάκια και απολαμβάνουν τη συντροφιά του καφέ  ή της εφημερίδα τους.

            Η γυναίκα κοιτάζει τριγύρω της με μια ματιά διαφορετική από τη συνηθισμένη, αλλόκοτη μπερδεμένη μπορώ να πω. Ενώ κοιτάζει τριγύρω της απεγνωσμένα, σα να προσπαθεί να βρει κάποιον δικό της, κάποιον που έχει να δει καιρό, κάποιον που λαχταρά να αγκαλιάσει, η ματιά της φανερώνει πως στη πραγματικότητα δε ψάχνει κανέναν και τίποτα! Το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να ξεγελάσει τον εαυτό της και τους γύρω της ότι και καλά κάτι ή κάποιον περιμένει, όμως στην ουσία το αφηρημένο της βλέμμα δείχνει καθαρά ότι αυτή η κοπέλα είχε πάψει να περιμένει κάποιον από καιρό ή μαλλον για να το πω καλυτέρα δείχνει ότι έπρεπε να είχε πάψει να περιμένει κάποιον από καιρό και αυτό η κοπέλα το γνωρίζει αλλά δε θέλει να το παραδεχτεί, δε μπορεί να το παραδεχτεί, όχι τουλάχιστον τώρα.

            Λίγα μέτρα πιο πέρα από τη γυναίκα είναι όρθιο ένα παιδάκι γύρω στα 10, πολύ ζωηρό που όλη την ώρα κυνηγά τα περιστέρια του πάρκου προσπαθώντας να τα πιάσει. Μάλιστα είναι τόσο ζωηρό που οι φωνές του έχουν αρχίσει να ενοχλούν πολλούς περευβρισκόμενους αλλά δε του κάνουν παρατήρηση αφού είναι παιδάκι.

-         Έλα Βαλάντη, ορίστε το παγωτό σου, λέει στο μικρό ένας ηλικιωμένος κύριος ο οποίος  μάλλον είναι ο παππούς του.

-         Όχι τώρα παππού. Πρώτα θα πιάσω τα περιστέρια και μετά θα το φάω.

-         Μα θα έχει λιώσει μέχρι τότε.

-         Δε με νοιάζει σου λέω. Εγώ πρώτα θα πιάσω τα περιστέρια και μετά θα το φάω, λέει το μικρό θυμωμένο και αρχίζει να κυνηγά ξανά τα περιστέρια.

Ο Βαλάντης θυμωμένος και πεισμωμένος συνάμα που δε μπορεί να πιάσει κανένα περιστέρι πλησιάζει το παγκάκι που κάθεται η γυναίκα και στριμώχνεται δίπλα της σταυρώνοντας σφιχτά τα χέρια στη μέση του, υποδηλώνοντας έτσι το πόσο πολύ πεισμωμένος είναι!

- Είσαι θυμωμενος που δε τα έπιασες; Ρωτάει η γυναίκα χαμογελώντας το μικρό.

- Θα τα πιάσω σε λίγο μόλις ξεκουραστώ! Αποφάνθηκε πεισματικά.

- Γιατί θέλεις τόσο πολύ να τα πιάσεις;

- Γιατί μπορώ, απαντά δυναμικά ο μικρός.

- Ναι αλλά αυτά δε θέλουν να τα πιάσεις.

- Και τί με νοιάζει εμένα! Εγώ θέλω!

- Και τί θα τα κάνεις αυτά που θα πιάσεις;

- Θα τα πάρω σπίτι μου, θα τα βάλω σε ένα κλουβί και θα τα ταΐζω.

- Άμα τα βάλεις σε κλουβί θα στενοχωρηθούν και δε θα αντέξουν… αυτό θέλεις;

Ο μικρός Βαλάντης κοίταξε περίεργα τη γυναίκα, σα να συμφωνούσε μαζί της αλλά σα να μην ήθελε να το παραδεχτεί.

- Και τί θα πάθουν; Τη ρώτησε σιγανά.

- Θα πεθάνουν από τη στεναχώρια τους, απάντησε γλυκά η κυρία αφήνοντας άναυδο το μικρό.

- Αφού θα τα ταΐζω, θα τα κάνω μπάνιο και επίσης θα παίζω συχνά μαζί τους γιατί να ψοφήσουν; Ρώτησε ανήσυχα μα και μπερδεμένα ο μικρός.

- Γιατί θα στεναχωριούνται! Ξέρεις κάποιες φορές αγόρι μου…, αλήθεια πως σε λένε; Τον ρώτησε κοιτάζοντας τον με απίστευτη τρυφερότητα.

- Βαλάντη κυρία, εσάς; Απάντησε κάπως ανησυχα.

- Εμένα Μαργαρίτα, αποφάνθηκε χαμογελαστά η μελαχρινή κυρία.

- Λοιπόν Βαλάντη τι σου έλεγα…. α ναι θυμήθηκα! Λοιπόν κάποιες φορές αγόρι μου εμείς οι άνθρωποι νομίζουμε πως κάνουμε ότι καλύτερο για τους ανθρώπους και τα ζώα μας αλλά κάποιες φορές χάνουμε τον έλεγχο και ξεχνάμε ότι αυτό που είναι το καλύτερο για μας είναι αρκετά στενάχωρο γι΄ αυτούς. Έτσι λοιπόν το μόνο που καταφέρνουμε είναι να στεναχωρούμε όσους αγαπάμε.

- Δε καταλαβαίνω… πώς είναι δυνατόν να στεναχωρούμε αυτούς που αγαπάμε; Ρώτησε με μάτια ορθάνοιχτα από την απορία ο μικρός.

Η Μαργαρίτα χαμογέλασε γλυκά με την ερώτηση του μικρού, του χάιδεψε απαλά το μάγουλο και τον ρώτησε.

- Για πες μου Βαλάντη τί είναι αυτό που σου αρέσει πολύ να κάνεις. Κάτι που αγαπάς πολύ…

- Χμμμ… η μπάλα κυρία! Μου αρέσει πολύ να παίζω μπάλα! Καθημερινά παίζω αλλά η μαμά φωνάζει γιατί λέει ότι δε διαβάζω αρκετά αλλά εγώ συνεχίζω να παίζω γιατί μου αρέσει!

- Έχεις σκεφτεί ποτέ σου πως θα αισθανόσουν εάν η μαμά σου σε ανάγκαζε να σταματήσεις να παίζεις μπάλα για μεγάλο χρονικό διάστημα;

- Ναι θα ήταν απαίσια! Αλλά εγώ δε θα την άκουγα! Θα το έσκαγα κρυφά για να πάω να παίξω και αν δε με άφηνε θα έκλαιγα συνέχεια, θα φώναζα δυνατά να με ακούσει η γειτονιά και αν συνέχιζε να με κρατά μακριά από το ποδόσφαιρο θα πήγαινα και στην αστυνομία να το πω, είπε θαρραλέα και αποφασιστικά ο μικρός.

- Άρα λοιπόν θα ήσουν θυμωμενος με τη μαμά σου και στεναχωρημένος γι' αυτό που σου έκανε. Σωστά;

- Σωστά, συμφώνησε ο μικρός.

- Τα περιστέρια πώς λες να αισθάνονται μαζί σου όταν τα πιάσεις και τα κλείσεις σε ένα κλουβί που δε θέλουν; Και αυτά δε θα μπορούν να σου μιλήσουν για να σου πουν πως νιώθουν, ούτε να φωνάξουν, ούτε να πάνε στην αστυνομία….

Ο μικρός έδειχνε πολύ σκεπτικός και προβληματισμένος. Δεν απάντησε αμέσως. Έδειχνε πως επεξεργαζόταν όλα όσα του είπε η Μαργαρίτα.

- Θα θύμωναν μαζί μου ε; Ρώτησε άξαφνα ο μικρός.

- Ναι…., απάντησε γλυκά η Μαργαρίτα.

- Εγώ δε θέλω να τα στεναχωρήσω, ούτε να τα κάνω να θυμώσουν μαζί μου, θέλω απλά να παίζω μαζί τους.

- Και το κάνεις έτσι δεν είναι;

- Ναι κάθε φορά που έρχομαι εδώ αλλά δε με φέρνουν συχνά.

- Όμως τα αγαπάς έτσι δεν είναι; Ρώτησε η Μαργαρίτα με τη γλυκιά φωνή της.

- Πολύ!Απάντησε ο μικρός δυναμικά.

- Οπότε τί θέλεις να κάνεις μαζί τους; Να παίζεις μαζί τους όποτε μπορείς ή να πάρεις μερικά από αυτά σπίτι σου και να τα φυλακίσεις ενώ ξέρεις πως θα υποφέρουν;

- Να παίζω φυσικά μαζί τους όταν θα μπορώ! Απάντησε αποφασιστικά ο μικρός.

- Μπράβο Βαλάντη! Απάντησε δείχνοντας ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα της συζήτησης η Μαργαρίτα.

- Εγώ δε θα μπορούσα ποτέ να ζήσω φυλακισμένος και ούτε θέλω να τα φυλακίσω. Να έχω παρέα ήθελα αλλά όχι να τους κάνω κακό. Όμως κατάλαβα ότι σημασία έχει το τί θέλουν αυτά και όχι εγώ!

- Μπράβο αγόρι μου! Είσαι πανέξυπνος! Τόνισε με βλέμμα που ξεχείλιζε από θαυμασμό.

- Κυρία Μαργαρίτα να σε ρωτήσω κάτι;

- Ναι αγόρι μου. Απάντησε με απορία για τη φύση της ερώτησης που είχε σκοπό να της κάνει ένα τόσο μικρό αγόρι.

- Εσένα σε έχουν φυλακίσει ποτέ;

- Όχι Βαλάντη μου, αποκρίθηκε χαμογελαστά.

- Σίγουρα; Ρώτησε αμήχανα.

- Όχι αλλά γιατί με ρωτάς; Σου φαίνομαι για άνθρωπος που θα έμπαινα φυλακή;

- Όχι…. αλλά… όταν μου μιλούσατε για το πώς θα αισθάνονταν τα περιστέρια εάν τα φυλάκιζα σε ένα κλουβί, ο τρόπος που τα κοιτούσατε ήταν τόσο λυπητερός, τόσο… τόσο…. Ήταν σα να ξέρατε το πώς θα αισθανόντουσαν.

Η Μαργαρίτα ξαφνιάστηκε από την απάντηση ενός τόσο μικρού παιδιού. Δε περίμενε να καταλάβει ένας μικρός μπόμπιρας το πώς αισθανόταν στη ψυχή της…

- Όχι καλέ μου, απλά προσπάθησα να αισθανθώ πως θα ένοιωθα αν εγώ ήμουν φυλακισμένη.

Ο παππούς του Βαλάντη τους πλησίασε και αφού χαιρέτησε τη Μαργαρίτα, πήρε από το χέρι το μικρό και έφυγαν για το σπίτι μιας και η μαμά του είχε τηλεφωνήσει στο παππού για να τον ειδοποιήσει ότι το φαγητό ήταν έτοιμο και έπρεπε να πάνε σπίτι που τους περίμενε ανυπόμονα σύσσωμη η υπόλοιπη οικογένεια.

Η Μαργαρίτα τους αποχαιρέτησε και καθισμένη εκεί στο παγκάκι συνέχισε να τους κοιτάζει μέχρι να εξαφανιστούνε εντελώς από το πεδίο ορατότητά της σκεπτόμενη πως είναι δυνατόν ένα τόσο μικρό παιδάκι να καταλάβει ότι μπορούσε να αισθανθεί το πώς θα αισθανόταν ένα περιστέρι φυλακισμένο μέσα σε ένα κλουβί….

Όχι δεν είχε μπει ποτέ στη φυλακή, είχε αφήσει όμως κάποιον άλλο να φυλακίσει τη ψυχή της. Είχε αφήσει κάποιον άλλο να πάρει τη ψυχή της και να τη κάνει ότι θέλει και το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι αυτή του το είχε επιτρέψει. Νόμιζε πως ήταν για καλό αλλά τελικά κατάλαβε πως το καλό το δικό της δεν ήταν συνυφασμένο με το καλό του άλλου…

Έτσι λοιπόν ύστερα από πολλές προσπάθειες, επιμονή και κόπο κατάφερε να ελευθερωθεί, μόνο που αυτή η ελευθερία τη πονούσε τόσο μα τόσο πολύ… όμως ήξερε ότι ο χρόνος θα τη γιατρέψει….. το μόνο που έπρεπε ήταν να κάνει υπομονή και αυτό θα κάνει!

Θα κάνει όσο υπομονή χρειαστεί και μέχρι τότε, κάθε μέρα θα έρχεται στο πάρκο για να κοιτά τα περιστέρια που πετάνε ελεύθερα και καμαρωτά, θέλοντας να πάρει λίγο δύναμη από αυτά για να καταφέρει να πετάξει ξανά στη ζωή της.

Πάλι από την αρχή, μόνη της, θα γίνει δυνατή και θα πετάξει ψηλά, καμαρωτή και ελεύθερη σα τα περιστέρια!!!

_______________ ΤΕΛΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ_______________

Αυτή λοιπόν ήταν η πρώτη μπλοκοιστορία του Εκφράσου και διαβάζοντας την ξανά δε ξέρω, αισθάνομαι περίεργα. Βλέπω την άγουρη γραφή μου αλλά δε με νοιάζει, δε θέλω να τη διορθώσω, μου αρέσει γιατί βλέπω και πάλι τη χαρά μου, τον ενθουσιασμό μου, δε ξέρω αυτό το φρέσκο αν θέλετε που είχα τότε! Θέλω να πω πως ότι κάνεις για πρώτη φορά έχει τη δικιά του βαρύτητα! Το δικό του ενθουσιασμό! Και χάλια να είναι εσύ το βλέπεις διαφορετικά γιατί είναι το πρώτο σου πλάσιμο, η πρώτη σου απόπειρα να θέλετε και πάντα θα έχει ανεκτίμητη αξία για σένα!

Βασικά είναι σα να μαγειρεύεις για πρώτη φορά! Και χάλια να βγει το φαγητό ποτέ δε θα ξεχάσεις τα συνασθήματά σου αλλά ούτε και τη χαρά που είχες καθόλη τη διάρκεια της προετοιμασίας! Βασικά σε αυτή τη περίπτωση και χάλια να βγει το φαγητό νομίζω πως κανένας δε θα πειραχτεί! Αντίθετα, όλοι θα το διασκεδάσουν!

Μετά φίλοι άρχισα να γράφω συχνά για τη μπλοκόσφαιρα αλλά και για κάποιους φίλους που ένοιωθα κοντά μου! Τους αφιέρωνα ιστορίες και το πόσο χαιρόμουν δε περιγράφεται!

Το τί συνέβη μετά και κατέβασα τις ιστορίες θα το μάθετε στην επόμενο μέρος της εκφραστικής πορείας! ;)

______________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ____________

Μέχρι τότε φίλοι να περνάτε καλά και να διασκεδάζεται! Όσο μπορείτε, όπως μπορείτε μα με ανθρώπους που εσείς επιλέγεται! Να είστε όλοι καλά! <3