Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ).

Καλησπέρα εκφραστικοί μου φίλοι, τι κάνετε είστε όλοι καλά;

Εγω καλά είμαι, βήχα έχω και λίγο πόνο στους μυς αλλά εντάξει υποφέρετε πλέον.

Για σήμερα σας ανέβασα το τρίτο και τελευταίο μέρος της ιστορίας γιατι έτοιμο είναι, εύκολο να ανέβει, το πρόβλημα θα ήταν να το έγραφα τώρα αλλά εκτός απο αυτό φίλοι έχω σκεφτεί τη νέα χρόνια να σας καλωσορίσω με κατι άλλο δικό μου, το οποίο δημιουργήθηκε ως σκέψη σημερα το πρωί και θελω να ασχοληθώ λίγο με αυτό..

Δε ξέρω αν θα προλάβω να το ετοιμάσω για την ευχή της πρωτοχρονιάς αλλά σας υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω.

Σε αυτό το σημείο να  υπενθυμίσω πως για το πρώτο μέρος του διηγήματος - παραμυθιού μπορείτε να πατήσετε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/blog-post_26.html, για το δεύτερο μέρος εδώ:http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/blog-post_27.html   και πάμε για το τρίτο και τελευταίο μέρος που ακολουθει παρακάτω.

 Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ… ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ).

-         Γιατί ασχολείστε με τόσο ζήλο μαζί μου; Τον ρώτησε χαμογελώντας αινιγματικά.

-         Ίσως γιατί ασχολείστε και εσύ με τον ίδιο ζήλο μαζί μου…

-         Δε καταλαβαίνω….

-         Κάποιες φορές δε χρειάζεται να καταλαβαίνουμε τα πάντα, χρειάζεται απλώς να καταλάβουμε το σωστό.

-         Το οποίο είναι; Ρώτησε όλο απορία.

-         Να κρατήσεις το μωρό, από τη στιγμή που το θελεις δε χρειάζεται να έχεις ενδοιασμούς για τους τρίτους. Το μωρό που κουβαλάς αυτή τη στιγμή στα σπλάχνα σου είναι ζωή και τη ζωή δεν έχει κανένας δικαίωμα να την αφαιρεί, πόσο μαλλον όταν πρόκειται για τη ζωή ενός αβοήθητου μωρού.

-         Και πώς θα αντιμετωπίσω τα προβλήματα που θα μου παρουσιαστούν;

-         Αυτή την  απάντηση θα τη βρεις μονάχα αν ψάξεις μέσα στη καρδιά σου… Εγώ θα σου πω μονάχα πως ο άνθρωπος παλεύει για τη ζωή του από τη στιγμή που γεννιέται, ποτέ δε θα πάψεις να πολεμάς με διάφορα προβλήματα στη ζωή σου, το θέμα είναι να έχεις τα σωστά εφόδια.

-         Πολύ φιλοσοφημένα μιλάτε, ρώτησε με διερευνητικό βλέμμα.

-         Το βλέμμα σου υπονοεί πως δε μου φαίνεται;

-         Όχι… όχι… δεν ήθελα να πω αυτό, απάντησε ταραγμένη η νεαρή κυρία.

-         Και που θα βρω τα σωστά εφόδια που είπατε πριν; Τον ρώτησε με λαχτάρα.

-         Θα στα δώσει απλόχερα καθημερινά η αίσθηση του παιδιού που θα μεγαλώνει μέσα σου και όταν γεννηθεί και το αντικρίσεις κατάματα είμαι σίγουρος ότι εκεί θα έχεις στα χέρια σου το μεγαλύτερο και δυνατότερο όπλο που χρειάζεται η κάθε μάνα για να προστατέψει τα παιδιά της.

Η κοπέλα χαμογέλασε γλυκά και το πρόσωπό της άξαφνα έλαμψε από ευτυχία. Σχεδόν ασυναίσθητα άγγιξε χαμηλά τη κοιλιά της και τη χάιδεψε απαλά για λίγα λεπτά. Απότομα γλύκανε το πρόσωπό της και όλη της η παρουσία γενικά.

Μηχανικά πήγε να ανάψει τσιγάρο και όταν έπιασε το πακέτο στα χέρια της, το κοίταξε και χαμογέλασε γλυκά τη στιγμή που το πέταξε στο καλαθάκι σκουπιδιών που βρισκόταν ακριβώς δίπλα της.

-         Πρέπει να φύγω τώρα! Με περιμένουν στο σπίτι και έχω ήδη καθυστερήσει! Τώρα, χάρη σε εσάς ξέρω τι θέλω και τι πρέπει να κάνω! Σας ευχαριστώ πολύ για όλα! Αποκρίθηκε ζεστά δίνοντάς του το χέρι της για χειραψία.

-         Καλή τύχη στη ζωή και των δυο σας εύχομαι! Αποκρίθηκε ζεστά ο μεσήλικας κύριος που έλαμπε από ευτυχία για δυο κυρίως λογους. Ο κυριότερος είχε να κάνει με την απόφαση της κοπέλας να κρατήσει το μωρό και ο δεύτερος είχε να κάνει με αυτή τη τόσο ζεστή και ανθρώπινη χειραψία.... καιρό είχε κάποιος να του σφίξει το χέρι...

Ο «ζητιάνος» κοίταξε το ρολόι του καμπαναριού της εκκλησίας και διαπίστωσε ότι η ώρα ήταν 7.  Είχε ήδη αρχίσει να σουρουπώνει και η κίνηση είχε λιγοστέψει αρκετά. Ξαφνιάστηκε όταν αντίκρισε μια ποδοσφαιρική μπάλα να συγκρούεται με τα πόδια του. Έπιασε τη μπάλα και ανασήκωσε το βλέμμα του. Ένα παιδάκι, γύρω στα 14 στεκόταν λαχανιασμένο και ιδρωμένο μπροστά του.

-         Συγνώμη αν σας χτύπησε η μπάλα. Μου ξέφυγε από τα χέρια καθώς επέστρεφα σπίτι μου.

-         Δε πειράζει αγόρι μου. Ορίστε, παρ’ τη και πήγαινε γρήγορα σπίτι να αλλάξεις γιατί θα κρυώσεις. Είσαι και ιδρωμένος απ’ ότι βλέπω…

-         Ναι έπαιζα μπάλα με τους φίλους μου, απάντησε ο μικρός.

-         Γιατί με κοιτάζεις αγόρι μου; Ρώτησε γλυκά ο σκυθρωπός κύριος.

-         Τραγιάσκα μαύρη σα τη δική σας φορούσε και ο δικός μου παππούς… πριν πεθάνει. Απάντησε μελαγχολικά ο μικρός.

-         Ωχ λυπάμαι αγόρι μου… θα σου λείπει πολύ ε;

-         Ναι πολύ αλλά κάθε φορά που κλείνομαι στο δωμάτιο μου και κλαίω, έρχεται η μαμά με αγκαλιάζει και μου λέει ότι ο παππούς με βλέπει από κει ψηλά και δε θέλει να κλαίω γιατί στεναχωριέται.

-         Έχει δίκιο η μαμά σου! Πρέπει να γελάς για να είναι ευτυχισμένος και ο παππούς σου!

-         Μοιάζετε λίγο! Έτσι γλυκά μιλούσε και εκείνος.

-         Πώς τον έλεγαν το παππού σου; Ρώτησε το μικρό χαμογελώντας.

-         Χαραλάμπη…. 

-         Εσένα μικρέ;

-         Μανώλη με λένε. Πήρα το όνομα του άλλου παππού. Εσάς;

-         Ντίνο με λένε, αποφάνθηκε χαμογελώντας τρυφερα.

-         Ντίνο λέω το σκύλο μου, είπε ο μικρός ξεσπώντας σε ξεκαρδιστικά γέλια στα οποία παρέσυρε μαζί και το μεσήλικα κύριο.

-         Δε κρυώνετε με τα τρύπια γάντια και τα τρύπια ρούχα; Ρώτησε ο μικρός.

-         Λίγο κρυώνω αλλά αντέχω ακόμα, απάντησε χαμογελαστά ο μεσήλικας κύριος.

-         Πού μένετε; Δε σας έχω ξαναδεί εδώ κοντά και ξέρετε εγώ τη ξέρω καλά αυτή τη γειτονιά.

-         Μένω λίγα τετράγωνα παρακάτω,

-         Κοντά στο φούρνο του κυρ Μιχάλη;

-         Ναι…

-         Φτιάχνει ωραία κουλούρια αυτός!

-         Δε ξέρω… δε τα έχω δοκιμάσει. Τονισε κουνωντας δυσπιστα τους ωμους.

-         Ορίστε, είπε ο μικρός βγάζοντας από το ποδοσφαιρικό του σάκο μια τσάντα με 4 κουλούρια από το φούρνο του κυρ Μιχάλη.

-         Τι είναι αυτά;

-         Είναι κουλούρια από το φούρνο του κυρ Μιχάλη. Εγώ τρώω κάθε μέρα σχεδόν, αυτά πάρτε τα εσείς να δοκιμάσετε και να μου πείτε τη γνώμη σας αύριο που θα ξαναπεράσω από εδώ.

-         Σ’ ευχαριστώ πολύ, είπε ο χαμογελαστός και λαμπερός πια κύριος!

-         Αύριο το απόγευμα θα σας φέρω και κασκόλ και γάντια του παππού μου για να σας κρατάνε ζεστό!

-         Όχι αγόρι μου δε χρειάζεται…. Εμένα πια με κρατάει ζεστό ο «καυτός» σου λόγος….

Το παιδί έδειχνε να μη καταλαβαίνει αλλά αδιαφόρησε. Τον καληνύχτισε θερμά και έκανε να φύγει όταν ο «ζητιάνος» κατά πολύ κόσμο, του είπε πως θέλει να του δώσει κάτι πολύτιμο γι’ αυτόν πριν φύγει για το σπίτι του.

Έβγαλε από τη χιλιομπαλωμένη γκρι τσέπη του παντελονιού του ένα μικρό βυσσινί κουτάκι από αυτά που συνήθως κρύβουν κοσμήματα. Το κοίταξε ευλαβικά και το προσέφερε στο μικρό παιδί.

-         Αυτό είναι για σένα! Να το προσέχεις με όλη σου τη δύναμη και αν κάποτε χρειαστεί να  το δωρίσεις και εσύ κάπου να ψάξεις να βρεις κάποιον που θα το αξίζει πραγματικά.

-         Τι είναι αυτό; Ρώτησε όλο απορία ο μικρός.

-         Άνοιξε το Μανώλη και θα δεις. Τον προετρεψε με τη κινηση των δαχτυλων του.

Ο μικρός Μανώλης άνοιξε βιαστικά το κουτί και άνοιξε ορθάνοιχτα το στόμα του όταν διαπίστωσε πως μέσα σε αυτό βρισκόταν ένα μικρό πράσινο πετράδι σε σχήμα κλειδιού.

-         Τι είναι αυτό; Αυτό λάμπει και μοιάζει να είναι πανάκριβο. Είπε εκστασιασμένος ο μικρός από τη λάμψη του πετραδένιου κλειδιού.  .

-         Πράγματι είναι πανάκριβο αλλά όχι λόγω της λάμψης του αλλά λόγω της ιδιότητάς του.

-         Δηλαδή;

-         Αυτό το «πολύτιμο» κλειδί υπάρχει για να ξεκλειδώνει τις καρδιές των ανθρώπων που είναι γεμάτες με καλά αγαθά, όπως είναι η δική σου αγόρι μου.

-         Δε καταλαβαίνω…, απάντησε με δυσφορία ο μικρός.

-         Κάποια στιγμή θα καταλάβεις, αποφάνθηκε  ο Ντίνος, χαϊδεύοντας απαλά το μάγουλο του μικρού και σηκώθηκε από το παγκάκι για να φύγει μιας και που τώρα η «αποστολή» του είχε εξετελεσθεί με απόλυτη επιτυχία.

-         Μα δε μπορώ να το κρατήσω, τόνισε ο μικρός.

-         Κι όμως μπορείς! Είπε γλυκά ο γλυκός και λαμπερός πλέον κύριος και έφυγε από το προαύλιο της εκκλησίας καθησυχασμένος πως το κλειδί βρισκόταν στο σωστό ιδιοκτήτη μιας που εκτός από τα βλέμματα μπορούσε να διαβάζει και τις καρδιές των ανθρώπων!

Ο μικρός Μανώλης έβαλε σα φυλαχτό το κουτάκι με το κλειδί στη τσέπη του και έμεινε εκεί να χαζεύει ευλαβικά το Ντίνο να απομακρύνεται από κοντά του. Μόλις τον έχασε από το οπτικό του πεδίο, πήρε τη μπάλα του και έφυγε για το σπίτι, έχοντας ανάμεικτα καλά συναισθήματα. 

Ήταν μικρός για να καταλάβει… αλλά μεγαλώνοντας θα καταλάβει και θα πράξει το ίδιο…!

Κι αν με ρωτάτε γιατι ο Ντίνος δεν επέλεξε να δωρίσει το κλειδί στη νεαρή έγκυο γυναίκα ή στη 18χρονη κοπέλα που φιλοτιμήθηκε να του δώσει λίγο από το χαρτζιλίκι της, τότε σας απαντάω πως τέτοια «πολύτιμα» κλειδιά πρέπει να δίνονται σε ανθρώπους που μπορούν να αφιερώσουν λίγο από το χρόνο τους για να ακουσουν και τα προβλήματα των άλλων, παρά να μιλάνε συνέχεια και μόνο για τα δικά τους.

Είναι λύτρωση να μπορείς να μοιράζεσαι το πόνο σου με άλλους ανθρώπους αλλά είναι ευλογία το να μπορείς να κανεις τους άλλους να θέλουν να μοιραστούν το πόνο τους μαζί σου.



___________________ΤΕΛΟΣ____________________


Αυτο ηταν φιλοι, ευχομαι να σας αρεσε και να σας κερδισε ειλικρινα! Νομιζω οτι καταλαβατε γιατι το θεωρησα επικαιρο και για την εποχη μας αλλα και για τις γιορτινες μερες που διανυουμε! Δεν ειναι τυχαιο οτι τις γιορτες οι ψυχες μας εχουν αναγκη να παραγουν μα και να δωσουν ζεστασια λιγο παραπανω απο το καθιερωμενο....

Βεβαια σημερα καταλαβα οτι εκανα ανισο μερισμο στα τρια μερη, με αποτελεσμα το χθεσινο να βγει μικρο και αυτο μεγαλο, αλλά ειναι λιγο αργα να το διορθώσω. Θα ειμαι πιο προσεκτικη στα οσα ακολουθησουν και ευχαριστω ιδιαιτερα για το χρονο, τα σχολια και το σημαντικοτερο ολων, την αγαπη σας!

Καλο μεσημερι φιλοι! Να περνατε ομορφα και να μη ξεχνατε να ακουτε τους αλλους! 

Φιλια πολλα σε ολους! <3