Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ).

Καλησπέρα εκφραστικοί μου φίλοι, τι κάνετε είστε όλοι καλά;

Εγω ως συνήθως πίνω τσάι, όταν γιανω για τα καλά, νομίζω πως δε θα θελω να ξαναδώ τσαγιέρα στα μάτια μου!

Επειδή είδα ότι σας άρεσε αρκετά ο ζητιάνος της καρδιας και χάρηκα ιδιαίτερα γι αυτό, σκέφτηκα να σας βάλω σημερα το δεύτερο μέρος και να εμβαθύνουμε λίγο στην ιστορία του η μαλλον στην ιστορία όσων είχαν τη τύχη και τη τιμή να τον συναντήσουν!

Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να σας ζητήσω να με συγχωρήσετε που αργώ να απαντήσω στα σχόλια σας αλλά λίγο η ίωση και λίγο το ότι δε μπαινω συχνά στο ιντερνετ, με κρατανε πισω και προτιμώ όταν μπαίνω να σας επισκέπτομαι παρα να απαντώ στα σχόλια σας, θα γίνει και αυτό άλλωστε απο εβδομάδα. Υγεία να έχουμε και όλα γίνονται!

Ευχαριστώ πολύ όμως για το ενδιαφέρον σας καθως επίσης και για τις ευχές σας για περαστικά που όσο να ναι πιάνουν τοπο!

Να υπενθυμίσω πως για το πρώτο μέρος του διηγήματος - παραμυθιού μπορείτε να πατήσετε εδώ http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/blog-post_26.html και γρηγορα γρηγορα πάμε για το δεύτερο μέρος.

 Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ… ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ).

-         Συγνώμη… ειλικρινά συγνώμη…. Δεν ήθελα… Θέλω να πω… ψελλισε το κοριτσι κατακόκκινο λογω ντροπής.

-         Μη δικαιολογησε… δεν υπάρχει λόγος άλλωστε, ήθελες απλώς να με βοηθήσεις, μόνο που δε μπορείς να το κάνεις με χρήματα.

-         Αλλά πως μπορώ; Αναρωτήθηκε προβληματισμένα.

-         Με το να μου κάνεις παρέα. Μέρες έχω να μιλήσω με άνθρωπο και έχω ανάγκη από επικοινωνία, της είπε με μάτια όλο παράκληση.

-         Όχι… με συγχωρείτε πρέπει να φύγω, είπε τρομαγμένη και κατευθύνθηκε γρήγορα προς τη φίλη της την οποία τη πήρε άρον άρον και έφυγαν, αφήνοντας το γκριζομάλλη κύριο να της παρατηρεί με ματιά που προμήνυε βεβαιότητα μιας και ήταν σίγουρος από την αρχή για τη τροπή που θα είχε αυτή η κουβέντα.

Είχε μεσημεριάσει όταν μια κυρία γύρω στα 40, κάθισε δίπλα του και τηλεφώνησε στο γιόκα της όπου άρχισε να του λέει ένα σωρό άσχημα λόγια για τη μελλοντική νύφη της, κάνοντας το γιο της να της κλείσει το τηλέφωνο στα μούτρα, κάτι το οποίο εξόργισε τη σιδηρά κυρία.

-         Κι ύστερα λένε κάνε παιδιά να δεις καλό! Αναφέρθηκε στο «σκοτεινό» κύριο που καθόταν δίπλα της και τη παρατηρούσε με βλέμμα απορημένο.

-         Εγώ δεν έχω παιδιά… και τι δε θα ’δινα για να είχα αποκτήσει, απάντησε θλιμμένα.

-         Τα δικά μου πάλι με σκάσανε! Το τι βάσανα έχω τραβήξει μαζί τους δε λέγεται. Τόνισε κουνώντας ακαταλαβίστικα τα χέρια και το κεφάλι της.

-         Μακάρι να είχα και εγώ παιδιά και ας τραβούσα όλα τα βάσανα του κόσμου. Αποκρίθηκε με στενάχωρο βλέμμα.

-         Δυο γιους έκανα! Δυο παλικάρια δυο μέτρα, ψηλά και λυγερόκορμα σα τα κυπαρίσσια. Λεβέντες σου λέω, κούκλοι! Τα μεγάλωσα, τα σπούδασα, τους έκανα σωστούς ανθρώπους και το ευχαριστώ ποιό ήταν;

-         Ποιό; Ρώτησε με απορία.

-         Με παράτησαν μόνη μου και τα δυο και έφυγαν από κοντά μου. Πήγαν να ζήσουνε σε άλλες πόλεις μαζί με τις κοπέλες τους. Σε γιορτές και το καλοκαίρι με επισκέπτονται και φέρνουν μαζί και τις «αχώνευτες»… Δε τους βλέπω που δε τους βλέπω συχνά… μου κουβαλάνε και τις άλλες μαζί και δε μπορώ να τους χορτάσω με το τρόπο που εγώ επιθυμώ, αποφάνθηκε με δυσαρέσκεια και θυμό.

-         Μα παιδιά σας θα γίνουν ή μάλλον θεωρούνται από τώρα αυτές οι κοπέλες.

-         Ποτέ! Εγώ έχω δυο παιδιά και με δυο θα παραμείνω! Τόνισε πειραγμένη με ύφος θιγμένο.

-         Μα…

-         Δε σας επιτρέπω κύριε να μου μιλάτε άλλο για την οικογένειά μου. Πάτε εσείς να συμβουλεύσετε εμένα; Εσείς; Κοιτάξτε τα χάλια σας πρώτα και μετά συμβουλέψτε τους άλλους, του είπε με μίσος και οργή.

Ο κύριος αν και αισθάνθηκε πολύ προσβεβλημένος δε θέλησε να δώσει έκταση στη παράλογη συμπεριφορά της κατά τ’ άλλα καλής κοσμικής κυρίας και σηκώθηκε να αποχωρήσει από την θέση του για να κατευθυνθεί προς άλλο παγκάκι. Τότε η κυρία, πιο ήρεμη πια και αφού κατάλαβε την ανάρμοστη συμπεριφορά της του ζήτησε ντροπιασμένη συγνώμη και τότε ο μεσήλικας κύριος με ύφος λυπημένο γύρισε το κεφάλι του και της είπε σιγανά:

-         Όχι από εμένα.. από το Θεό!

-         Από το Θεό; Γιατί; Ρώτησε εμβρόντητη.

-         Γιατί ένας ενάρετος απάνθρωπος όπως εσείς που παρατήρησα πώς σταυροκοπιόσασταν για ώρα μέσα και έξω από την εκκλησία θα έπρεπε να είχε μάθει τουλάχιστον να φέρεται στους ανθρώπους σα να είναι άνθρωποι και όχι σα να είναι ζώα… που και τα ζώα φυσικά αξίζουν την αγάπη μας και τη στοργή μας.

-         Μα εγώ…, πρόλαβε να ψελλίσει μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι ο «ζητιάνος» είχε ήδη αποχωρήσει από το οπτικό της πεδίο.

Είχε πάει απόγευμα, γύρω στις 5 και ο σκυθρωπός κύριος βρισκόταν ακόμη εκεί. Μια κυρία, γύρω στα 30 κάθεται στο διπλανό παγκάκι, ανάβει τσιγάρο και πίνει μια γουλιά από το ζεστό καφέ που μόλις αγόρασε από την απέναντι γωνιακή καφετέρια.

Δείχνει αρκετά στεναχωρημένη και ταραγμένη συνάμα. Ψάχνει με μανία να βρει κάτι μέσα στη τσάντα της αλλά δε το βρίσκει και δείχνει να χάνει τον έλεγχο του εαυτού της και πετά τη τσάντα της με μανία κάτω στο έδαφος. Ο μεσήλικας κύριος παίρνει τη τσάντα και της την επιστρέφει διαπιστώνοντας πως το πρόσωπο της κοπέλας είναι γεμάτο δάκρυα.

-         Ορίστε, ψιθύρισε επιστρέφοντας τη τσάντα.

-         Σας ευχαριστώ, ψέλλισε προσπαθώντας να κρύψει τα δάκρυά της.

-         Είστε καλά; Θέλω να πω… δείχνετε πολύ ταραγμένη… μήπως μπορώ να βοηθήσω;

-         Όχι, δυστυχώς δε μπορείτε, μακάρι να μπορούσατε αλλά δε μπορείτε.

-         Δοκιμάστε με! Τη προέτρεψε.

         -         Ορίστε;

         -        Λέω δοκιμάστε με να δείτε αν μπορώ να σας βοηθήσω… αν δε με δοκιμάσετε δε θα μάθετε ποτέ, απάντησε με ένα περίεργο μορφασμό που έκανε τη κοπέλα να χαμογελάσει και να δημιουργήσει μία μικρή ευχαρίστηση στο ήδη «πονεμένο» πρόσωπό της.

-         Είμαι έγκυος, είπε βιαστικά σα να είχε ανάγκη να βγάλει από μέσα της ένα μεγάλο κόμπο που είχε δημιουργηθεί στο στομάχι της από τη στιγμή πως έμαθε πως κουβαλάει μέσα της μια νέα ζωή.

-         Αυτό είναι πολύ ευχάριστο! Της είπε με δυο φανταχτερά μάτια που γυάλιζαν από ευτυχία.

-         Είναι όταν το θες, όταν δε το θες όμως δεν είναι, απάντησε εκεινη.

-         Κι εσύ δε το θελεις; Τη ρωτησε με μια αστειρευτη ηρεμια.

-         Το θέλω, νομίζω δηλαδή… αλλά δε το θέλει εκεινος.

-         Ο πατέρας του μωρού δε το θέλει; Γιατί; Συνεχισε να κοιτα με γαληνη.

-         Είναι μικρός ακόμα για τέτοια μου είπε. Έχει καριέρα μπροστά του και δε μπορεί να αναλάβει τα καθήκοντα του γονέα και πόσο μάλλον του συζύγου… λες και εγω θέλω να τον παντρευτώ.

-         Θελεις; Συνεχισε μιλωντας με ευλαβεια.

-         Θα ήθελα πολύ να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου αλλά δε μπορώ! Ναι θέλω, τον αγαπάω πολύ αλλά ξέρω πως αυτό δε θα γίνει ποτέ. Από την αρχή το ήξερα δηλαδή, απλά ήλπιζα.

-         Γιατί το λες αυτό;

-         Είναι νέος ανερχόμενος τραγουδιστής και μου είχε ξεκαθαρίσει από την αρχή της σχέσης μας ότι το παν γι αυτόν είναι η καριέρα και τίποτα άλλο.

-         Και εσύ δέχτηκες;

-         Ναι… Απάντησε με «θεοσκότεινο» βλέμμα.

-         Τότε; Τη κοιταξε με βλεμμα καθαρό και ολόφωτο.

-         Τότε τι; Αναρωτήθηκε προσπαθώντας να καταλάβει τι ελεγε με το βλεμμα του.

-         Τι σε κάνει να μην είσαι σίγουρη ότι εσύ δε θελεις αυτό το παιδί; Όταν σε ρώτησα πριν μου απάντησες υποθετικά, εγώ θέλω να ακούσω με σιγουριά την απάντησή σου.

________________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ_______________

Αυτά φίλοι για σημερα! Εύχομαι να σας άρεσε, να σας κράτησε το ενδιαφέρον και κυριως να συνεχίσατε να τα αγαπάτε όπως μου δείξατε ότι συνέβη στο πρώτο μέρος!

Καλό βράδυ σε όλους! Να περνάτε όμορφα! Φιλάκια πολλά!