Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ).

Καλησπέρα φίλοι μου! Χρόνια πολλά! Με υγεία και χαρά! Εύχομαι ολόψυχα ότι επιθυμείτε να το αποκτήσετε και να το τιμήσετε δεόντως!

Πώς περάσατε στις γιορτές; Φάγατε; Ήπιατε; Γλυκαθήκατε;

Εγω αν και άρρωστη και έφαγα και ήπια αλλά ειδικά εχθες φίλοι μου ήμουν τέζα στο κρεβάτι διότι η ίωση με βάρεσε στα κόκαλα και πονούσα παρα πολύ! Μέση, πλάτη, μπράτσα και αυχένας μου έδωσαν και κατάλαβα.

Απο τη μια στεναχωρήθηκα διότι κρίμα τέτοιες μέρες να τις περνάς τάβλα στο κρεβάτι αλλά απο την άλλη είμαι ευγνώμων που είναι περαστικό και σημερα μπορω να αναπνεύσω ξανά! Ναι ναι αναπνέω ξανά! Χαχαχα

Λοιπόν φίλοι κάθισα και σκέφτηκα με ποιον τρόπο θελω να σας ευχηθώ και ο πιο αντιπροσωπευτικός για μενα είναι αυτός της γραφής, δηλαδή όχι της γραφής καθαρά, αλλά αυτός των ιστοριών που ανα διαστήματα γράφω.

Αποφάσισα λοιπόν να μοιραστώ μαζι σας μια ιστορία που θα μπορούσα να ονομάσω και παραμύθι, το οποίο έχω γράψει το 2011 και θεωρώ πως ταιριάζει πολύ με τις μέρες που διανύουμε!

Το γιατί θα το ανακαλύψετε κατά την ανάγνωση!

Θα ήθελα όμως πριν σας το παρουσιάσω να σας πω λίγα λόγια για τη δημιουργία του. Γράφτηκε αβίαστα, με πολύ αγάπη και χαρά για να το αφιερώσω σε μια πολύ καλή ψυχή που ζει ανάμεσα μας και έχω την τύχη-ευλογία να την έχω ξαδέρφη!

Το είχα ανεβάσει και αυτό στο blog αλλά το κατέβασα μαζι με τα υπόλοιπα. Σημερα επιστρέφει ξανά σε συνέχειες λογω όγκου και εύχεται να σας κερδίσει και να το αγαπήσετε όσο εγω.

Ιωάννα μου και πάλι για σένα με πολύ αγάπη και με μια ευχή για όλους εσάς για ότι καλύτερο στις ζωές σας!!!

Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ… ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.

                                                                              

            Ένας κύριος, γύρω στα 60, γκριζομάλλης με δυο πανέμορφα ζεστά πράσινα μάτια, τριγυρίζει αμέριμνος έξω από το προαύλιο μιας εκκλησίας.

            Δείχνει γερασμένος, καταβεβλημένος, σκυθρωπός και πεινασμένος. Φοράει μια μαύρη μακριά καμπαρτίνα, δυο μισοσκισμένα μαύρα γάντια, δυο παπούτσια επίσης μαύρα με σκισμένες σόλες και ένα γκρι βρώμικο χιλιομπαλωμένο παντελόνι. Φοράει επίσης μια μαύρη τραγιάσκα και ένα γκρι βρώμικο κασκόλ.

            Είναι φθινόπωρο, κάνει κρύο αλλά για έναν άνθρωπο που ζει στους δρόμους και ένας Θεός ξέρει από πότε έχει να κάνει μπάνιο και να ζεσταθεί σίγουρα αυτό το κρύο αν και ανελέητο έχει γίνει κάτι σα συνήθεια γι αυτόν.

            Τα δέντρα έχουν ξεκινήσει να ρίχνουν τα φύλλα τους και ο σκυθρωπός κύριος δείχνει να τα κοιτάζει μαγνητισμένα. Ένα καφέ φύλλο που μόλις έπεσε από το κλαράκι που στόλιζε κερδίζει τη ματιά του και ταξιδεύει μαζί του με την ίδια ακριβώς ταχύτητα που ταξιδεύει και το φύλλο μέχρι να πέσει κάτω στο πάτωμα.

            Η ματιά του σκυθρωπού κυρίου καρφώνεται στο έδαφος μαζί με το πέσιμο του φύλου. Ανασηκώνει βαρετά τα βλέφαρά του και κρυφοκοιτάζει τον ήλιο που προσπαθεί να φανεί πίσω από ένα μεγάλο γκρι σύννεφο αλλά δυστυχώς δε τα καταφέρνει… Το σύννεφο νικά και με μια απότομη «λαβή» στέφεται νικητής και καταφέρνει να αρπάξει μέσα από τα «χέρια» του ήλιου το τρόπαιο, κερδίζοντας έτσι τη μεταξύ τους μάχη.

            Ο «σκοτεινός» αυτός κύριος χαμογελάει στη θέα του «νικητή» και χαμηλώνει ξανά το βλέμμα του, στρέφοντάς το αυτή τη φορά προς τα παγκάκια που υπάρχουν στο μεγάλο προαύλιο της εκκλησίας.

            Το πανέμορφο φθινοπωρινό τοπίο που επικρατεί τριγύρω του, «κερδίζει» έντονα το ενδιαφέρον του και αρχίζει να το παρατηρεί όσο πιο αισθαντικά μπορεί.

            Μια συννεφιασμένη μέρα, με κρύο και λίγο δυνατό αέρα να κάνει απότομα την εμφάνισή του. με πολλά φύλλα να ταξιδεύουν στον αέρα μέχρι να βρεθούν στο έδαφος, με δεκάδες περιστέρια που τσιμπολογούν οτιδήποτε φαγώσιμο βρουν κάτω, κυρίως τυροπιτοειδή προϊόντα που τους ρίχνουν ή πέφτουν από τους περαστικούς και τους ανθρώπους που κάθονται για λίγο στα παγκάκια και δεκάδες άλλους περαστικούς, οι οποίοι περνοδιαβαίνουν βιαστικοί το δρόμο δίχως να γυρνούν το κεφάλι τους για να ρίξουν μια απλή ματιά στο τοπίο που επικρατεί δίπλα τους.

            Μια καλοντυμένη κυρία, γύρω στα 50, μαζί με το μικρό της εγγονάκι περίπου 5 χρόνων κάθεται σε ένα παγκάκι στο προαύλιο της εκκλησίας και βγάζει από μια πλαστική σακούλα ένα κουλούρι γι αυτή και μία τυρόπιτα για το μικρό. Το παιδάκι αντί να το φάει το κάνει τρίματα και τα ρίχνει στα περιστέρια τα οποία αρχίζουν να κάνουν «πάρτυ» στη θέα του φαγητού και μαλώνουν μεταξύ τους για το πιο θα φάει περισσότερο, χαρίζοντας χαμόγελο στο μικρό και κακία στη γιαγιά του, η οποία το μαλώνει, το χτυπά απαλά στα χέρια και το παίρνει με το ζόρι να φύγουν από κει κάνοντας το μικρό να βάλει τα κλάματα.

-         Μη το μαλώνετε, παιδάκι είναι, αποκρίθηκε ο γκριζομάλλης κύριος.

-         Εάν δε το μαλώσω τώρα που είναι μικρό, κάποια μέρα θα καταντήσει σα κι εσάς, τόνισε ψυχρά η ξινή κυρία, χαρίζοντας απλόχερα στο κύριο ένα βλέμμα σιχαμάρας και αηδίας.

Όχι, δε τον πείραξε το συγκεκριμένο βλέμμα, το είχε συνηθίσει άλλωστε. Είχε συνηθίσει τους ανθρώπους να τον κοιτάνε άλλοτε με βλέμμα αηδίας, άλλοτε με βλέμμα λύπησης, άλλοτε με βλέμμα απορίας, άλλοτε με φοβισμένο βλέμμα και άλλοτε να μη τον παρατηρούν καθόλου….

Κοίταξε το παιδάκι να απομακρύνεται από κοντά του κλαίγοντας δυνατά επειδή η «καλή» κατά τ’ άλλα γιαγιά του το τραβούσε από το μανίκι με μανία και το μάλωνε δυνατά, χωρίς να τη νοιάζουν τα έντονα γεμάτα δυσφορία βλέμματα των περαστικών.

Πλησιάζει ένα παγκάκι που βρίσκεται στο τέλος δεξιά της εκκλησίας και κάθεται δίπλα σε ένα συνομίληκο του κύριο που δείχνει να απολαμβάνει το καφέ του με τη συντροφιά της εφημερίδας και ενός μεγάλου πούρου. Δείχνει πολύ καλοστεκούμενος κύριος για την ηλικία του και τα πανάκριβα ζεστά ρούχα του μαρτυρούν τη πολύ καλή οικονομική του κατάσταση.

Με την  άκρη του ματιού του αντιλαμβάνεται τη παρουσία του «ζητιάνου» δίπλα του και αμέσως τραβάει με αργές κινήσεις την άκρη του παλτού του προς τη μεριά του ενώ εντελώς αυθόρμητα κρατάει σφιχτά τη τσέπη του, μέσα στην οποία έχει καταχωνιάσει το πορτοφόλι του. Μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, σηκώνεται διακριτικά και φεύγει εντελώς από το προαύλιο της εκκλησίας, όχι φυσικά γιατί ήθελα να φύγει, απλά γιατί φοβήθηκε πως ο «βρωμιάρης ζητιάνος» κατ’ αυτόν, είχε σκοπό να τον κλέψει ή να του κάνει κακό ή ακόμα και να τον απαγάγει…

Είναι περίεργο που όσοι τον κοιτάνε βλέπουν σε αυτόν έναν άνθρωπο βρωμιάρη, ένα μέθυσο, ίσως ένα τοξικομανή και ίσως έναν ζητιάνο και κλέφτη. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι βλέπουν στο πρόσωπό του ένα σωρό άσχημα και υβριστικά επίθετα αλλά μόνο λίγοι είναι αυτοί που βλέπουν απλά έναν άνθρωπο που απλώς τον λυπούνται και τον συμπονούν και δυστυχώς ακόμη πιο λίγοι είναι αυτοί που βλέπουν απλώς έναν άνθρωπο με σάρκα, οστά και ψυχή, σα κι αυτά δηλαδή που έχουν κι αυτοί. Είναι απλά ένας άνθρωπος, ο οποίος δε διαφέρει και πολύ από τους υπολοίπους απλά τυχαίνει να μην  είναι τόσο καθαρός, όμορφος και καλοντυμένος όσο αυτοί.

Κι όμως παρόλο που δε ζητιάνεψε, όλοι τους τον θεωρούν ζητιάνο. Ίσως γιατί έτσι έχουν συνηθίσει. Παρόλο που δεν αντιμίλησε σε κανέναν, δεν έκανε καμία περίεργη κίνηση, δεν επιτέθηκε σε κανέναν και γενικά δεν είχε αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, για το περισσότερο κοινωνικό σύνολο αυτός ήταν ένας άνθρωπος που ή θα τον φοβόντουσαν ή θα τον λυπόντουσαν. Ένα από τα δύο! Καμιά ενδιάμεση κατάσταση.

Δεν ήταν χαζός, αντίθετα ήταν πανέξυπνος και μπορούσε με μια μόνο ματιά να διακρίνει τι αισθάνεται ο καθένας γι’ αυτόν αλλά η αλήθεια είναι πως δε τον ένοιαζε, όχι πως αδιαφορούσε απλά κατανοούσε. Ήξερε πως οι άνθρωποι δεν είχαν και άδικο να φοβούνται με τόσα που συμβαίνουν στις μέρες τους απλά θεωρούσε πως οι άνθρωποι ήταν ακόμη σε θέση να κατανοούν τους ανθρώπους. Τελικά είχε πέσει πολύ έξω… Οι άνθρωποι είχαν συνηθίσει να ομαδοποιούν και να κατονομάζουν τους ανθρώπους….

Δυο νεαρά κορίτσια, γύρω στο 18^ο έτος της ηλικίας τους κάθονται στο απέναντι παγκάκι από αυτό που κάθεται αυτός και συζητούν για τη κοπάνα που έκαναν από το σχολείο και για τους εφηβικούς τους έρωτες. Η μια κοπέλα, η ξανθιά, κοιτάζει το σκυθρωπό κύριο έντονα, με λύπηση και αμέσως βγάζει από τη τσάντα της το πορτοφόλι της. Το ανοίγει βιαστικά και βγάζει από μέσα λίγα λεπτά. Κατευθύνεται προς τη μεριά του, τον πλησιάζει και του λέει προσφέροντας τα χρήματα:

-         Ορίστε κύριε, αυτά είναι για σας. Δεν είναι πολλά βέβαια αλλά φτάνουν για να αγοράσετε κάτι να φάτε και να πιείτε.

-         Μα δε τα χρειάζομαι, της απαντά κοιτώντας τη έντονα στα μάτια.

-         Με συγχωρείτε… αλλά… υπέθεσα πως τα χρειάζεστε περισσότερο από εμένα και εγώ… ήθελα απλώς να βοηθήσω, είπε κατακόκκινη από ντροπή.

-         Μα δεν είμαι ζητιάνος, ψέλλισε απαλά και γλυκά συγχρόνως.

________________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ_______________

Ευχομαι να σας τραβηξε τη προσοχη και να αναμενεται τη συνεχεια!

Καλο βραδυ σε ολους! Να ειστε καλα!

Φιλια και ευχες σε ολους! <3