H ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΗ ΜΟΥ ΠΟΡΕΙΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΚΕ ΕΝΤΑΣΣΟΝΤΑΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!

                Καλημέρα καλοί μου φίλοι!

Εύχομαι να είστε όλοι καλα!

Για σήμερα ετοίμασα το τρίτο μέρος της εκφραστικής διαδρομής και προτείνω καφεδάκι, τσαγακι, κάποιο κουλουράκι συνάμα και ανάγνωση. Έτσι σα να είμαστε παρέα και βαδίζουμε ή μαλλον να συζητάμε κάπου μαζί.

Πριν περάσουμε στο τρίτος μέρος αυτής της πορείας φίλοι θα ήθελα να υπενθυμίσω πως όποιος θέλει να δει τα προηγούμενα μέρη μπορεί να πατήσει εδώ:

           Για το πρώτο μέρος εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/11/h_30.html και για το δεύτερο μέρος εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/h.html.

Η ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΗ ΜΟΥ ΠΟΡΕΙΑ (ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ).

Και φτάσαμε λοιπόν στο τρίτο μέρος, εκείνο το μέρος που με πολλή αγάπη έχω φροντίσει να επιμεληθώ πρώτον γιατί περιέχει αγαπημένα μπλοκοσπιτάκια και  δεύτερον και σημαντικότερων γιατί περιέχει τους ανθρώπους εκείνους που με βοηθήσαν, που με έκαναν να εμπιστευτώ και να αγαπήσω το blogging και όσα αυτό περικλείει και κυρίως που με έκαναν να θέλω να γράφω ή μάλλον να προσπαθώ να γράφω, να μη ντρέπομαι γι αυτό και κυρίως να έχω τη χαρά μα και το σθένος συνάμα να τα μοιράζομαι μαζί τους και να ξέρω πως θα είναι πάντα αντικειμενικοί μαζί μου μα με τρυφερό πάντα τρόπο, ξέρετε με εκείνο το τρόπο που δε σου «κόβει» τα φτερά, μα σε βοηθάει να τα ανοίξεις και να μάθεις να τα «λειτουργείς» σωστά!

            Δε θυμαμαι την ακριβή σειρά που γνώρισα τα παρακατω μπλοκοσπιτακια και επειδη δε θα ήθελα να ξεχάσω κάποιον που δε θα έπρεπε, θα ήθελα να πω πως θα αναφέρω εκείνους τους ανθρώπους που δεν αρκεστηκαν απλώς σε ένα καλωσόρισμα και σε ένα σχόλιο έτσι απλά, αλλα με πλησίασαν και με αγκάλιασαν ο καθένας με το δικό του μοναδικό τρόπο και επειδη εγω δε ξεχνώ ποτέ και θέλω να ευχαριστώ όπως και όσο μπορώ το κόσμο μου!, αποφάσισα σε αυτό το τρίτο μέρος της διαδρομής να κάνω μια μικρή αναφορά σε καποια μπλοκοσπιτακια που μου έδωσαν το χέρι και με πήραν μαζί τους στα «άδυτα» της μπλοκοσφαιρας και με έκαναν να λυθώ και να ανακαλύψω πτυχές τους εαυτού μου που δεν ήξερα ακόμη πως είχα.

            Θα ξεκινήσω με τη λατρεμένη πολλών από εμάς Γιαγιά Αντιγόνη που με καλωσόρισε με ένα όμορφο προσωπικό e mail στο οποίο έμαθα πολλά για εκείνη αλλα και για τη καλοσύνη που κρύβει μέσα της!

            Έπειτα θα συνεχίσω με τη γλυκιά και λαμπερή Αχτίδα που επίσης με καλωσόρισε πολύ ζεστά με ένα προσωπικό e mail και συνομιλώντας μαζί της έμαθα αρκετά πράγματα για τη προσωπική και όχι μονο ζωή της, που πάντα μέσω των αναρτήσεων της φροντίζει να μας δείξει τι θα πει οικογενειακή ευτυχία.

            Έπειτα θα συνεχίσω με την αγαπημένη μου Βικυ που ειλικρινά αισθάνομαι πως από τη στιγμή που τη γνώρισα μου έπιασε το χέρι και δε θα μου το αφήσει ποτέ! Θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω σε αυτή τη γνωριμία γιατί είναι αστείο το τι αισθάνθηκα μπαίνοντας για πρώτη φορά στο «σπιτικό» της.

            Η αλήθεια είναι πως στην αρχή ήμουνα πολύ φοβισμένη, καχύποπτη και δειλή (έτσι είμαι γενικώς στη ζωή μου) και μπαίνοντας στο τότε σπίτι της «Λύχνος Καιόμενος», βλέπω μια σκοτεινιά, κάτι δάδες και κάτι περίεργες εικόνες και λέω από μέσα μου «Παναγιά μου που μπήκα;» :P

Tρόμαξα η γυναίκα όπως καταλαβαίνετε αλλα μετα από λίγα δευτερόλεπτα που άρχισα να τη διαβάζω και να ασχολούμαι με όσα μας «κερνούσε» στο σπιτικό της κόλλησα και ένοιωθα πως έβαζα το μυαλό μου να στροφαρει παραπάνω από το κανονικό και μου άρεσε! Μου άρεσε αυτό το πράγμα το πρωτόγνωρο για μένα, το ανεξερεύνητο, το μαγικό. Είχε κάτι αυτό το σπίτι και αυτή η κοπέλα μου με έκανε να θέλω να την εξερευνώ και να μαθαίνω από αυτή! Έτσι λοιπόν αρχίσαμε και με τη Βίκυ να συνομιλαμε και να με βοηθαει πάρα πολύ σε διάφορα πράγματα. Συγκεκριμένα θα σας πω δυο περιστατικά για να καταλαβεται τι άνθρωπος κρύβεται πίσω από αυτό το μπλοκοσπιτο.

            Το πρώτο εχει να κάνει με ένα ποίημα που είχε δημοσιεύσει στο σπίτι της με τίτλο Κόκκινος Βοριάς και εγω άλλα διάβασα άλλα κατάλαβα και αλλα σχολίασα (αλλα ντ' άλλων δηλαδή) και για να με προστατεύσει δε δημοσίευσε το σχόλιο μου και μου έστειλε μαιλ στο οποίο μου εξηγούσε τα πάντα! Δε νομίζω πως θα το έκαναν πολλοί αυτό! Θεωρώ πως οι περισσότεροι θα αναρτούσαν το παρερμηνευμένο μου σχόλιο και από κάτω θα μου απαντούσαν διορθώνοντας με και ίσως όχι με κομψό τρόπο γιατί μη ξεχνάτε πως ήμουνα νέα στη μπλοκοσφαιρα και δεν είχαμε δεθεί πολύ με κανέναν ώστε να ξέρει και κάτι από το χαρακτήρα μου και το τρόπο σκέψης και γραφής μου.

            Και επίσης θα ήθελα να αναφέρω και κάτι άλλο για τη Βικυ. Μια φορά στο σπίτι της με τίτλο Λύχνο Καιόμενο είχε αναρτήσει ένα ποίημα με δύσκολες για μένα λέξεις και εγω όπως σας έχω ξαναπεί έχω μια συνήθεια, αν δε ξέρω κάποιες λέξεις δε θα πάω να τις ψάξω κατευθείαν στο λεξικό, θα ρωτήσω εκείνον που τις έγραψε γιατί θεωρώ πως το νόημα της κάθε λέξης εχει να κάνει και λίγο με αυτόν που τις γράφει. Δε τις παρερμηνεύει δηλαδή αλλα μπορεί κάποιες φορές να τις δίνει και κάποια άλλη υπόσταση και εμένα μου αρέσει αυτό το πράγμα.

            Τη ρώτησα λοιπόν τι σημαίνουν κάποιες λέξεις και εννοείτε πως μου τα εξήγησε όλα άμεσα και μετα τις ζήτησα συγνώμη που την έβαλα σε αυτή τη διαδικασία και μου απάντησε στο περίπου δηλαδή γιατί καλή μνήμη έχω αλλα όχι και να τα θυμάμαι όλα απ έξω, ότι αυτό μου της αρέσει σ’ εμένα είναι ο αυθορμητισμός μου και το ότι είμαι ο εαυτός μου και της αρέσει πάντα οι άνθρωποι να της λένε την αλήθεια τους γιατί μονο έτσι μπορεί να τους αγαπήσει.

*  Άραγε Βίκυ εσύ τα θυμάσαι όλα αυτά;;;;;; Ε;;;;;; ;)

            Και συνεχιζω ακάθεκτη με καποια αλλα μπλοκοσπιτακια που θέλω να αναφέρω αλλα επειδη δεν υπάρχουν πια στη μπλοκόσφαιρα, εκτός κι αν επέστρεψαν με άλλο όνομα και δε τα ξέρω (έλειπα και εγω αργότερα για καιρό οπότε μπορεί όταν επέστρεψαν αυτοί οι άνθρωποι εγω να απείχα), θα σας τα αναφέρω κάπως πιο επιγραμματικά αλλά θέλω να αναφέρω πως όλα τους με βοηθήσαν εξίσου πολύ και πάντα θα τα θυμάμαι με πολλή αγάπη και χαρά!

            Ήταν το Μαιρακι με τις πέντε αισθήσεις του!

            Ήταν η Ανάσα με τις Μικρές – αισθαντικές ανάσες της!

       Ήταν η Alma LIBRE που μου είπε πως δε πρέπει να γράφω με κεφαλαία γράμματα στα σχόλια που αφήνω στη μπλοκοσφαιρα γιατί αυτό έδειχνε κάτι ψωνίστικο, σα να κραυγάζω ένα πράγμα, άσχετα αν εγω το εκανα για να μη βάζω τόνους (μεταξύ μας, με τους τόνους έχω ένα θεματάκι και σήμερα, δε τους πολυβαζω…)

         Και για το τέλος άφησα την Sweet Truth (υπάρχει ακόμη στη μπλοκόσφαιρα αλλά δε γράφει συχνά) που ηταν η πρώτη που διαβάζοντας για πρώτη φορά καποια δική μου ιστορία μου ζήτησε μαιλ επικοινωνίας για να μου πει πόσο την είχε αγγίξει και τι ακριβώς της θύμιζε.

        Να σας πω την αλήθεια ηταν και η δική μου πρώτη φορά που διαβάζοντας κάποιο σχόλιο αναγνώστη με έκανε να συλλογιστώ το εξής:

          «Βρε λες;»

        Με την έννοια «Βρε Κική λες να μπορούν να αγγίξουν όσα γράφεις το κόσμο;;»

            Είχα ήδη ξεκινήσει να γράφω στον υπολογιστή μου (το χαλασμένο λαπτοπ που δε πιάνει πλέον το γράμμα «π» αλλα τα είχα μονο για μένα πρώτον γιατί ντρεπόμουνα και δεύτερον γιατί δεν ήξερα αν άξιζαν όσο μπορεί να είχα υποθέσει) αλλα στο μπλοκ δεν είχα ανεβάσει τίποτα δικό μου μέχρι στιγμής.

            Ε και μετα πήρα φόρα και άρχισα να γράφω, να γράφω μανιωδώς! Βασικά αυτό είναι κακό, όχι γιατί ξεμένεις από ιδέες αλλα γιατί δε το ευχαριστιέσαι, αναλώνεσαι και κουράζεις μόνος σου τον ίδιο σου τον εαυτό και καποια στιγμή βαριέσαι αυτό που κάνεις διότι δε το κάνεις με την ίδια χαρά και το ίδιο πάθος πια.

            Ουφ και επειδη πήρα φόρα και παρασύρθηκα θα σταματήσω σήμερα αυτή τη πορεία εδώ και θα επιστρέψω ξανά με τι λέτε; Με την πρώτη ιστορία που έγραψα και ανέβασα στο μπλοκ!

Για να δούμε τη θυμάται άραγε κανείς; ;)

_________________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ__________________

            Α, πριν σας αφήσω για σήμερα θα ήθελα να πω για αποφυγή παρερμηνεύσεων πως οι blogger που ανέφερα πιο πάνω δεν είναι οι μόνοι που με αγκάλιασαν εδώ μέσα, αργότερα ήρθαν πάρα πολλοί (όπως η Διαμαντένια Προβλήτα που εγινε Γιναμε Γονεις, η Ιωάννα με το love to love, η Λεβίνα, Ο καπετάνιος με τη Καπετάνισσα και πολλοί άλλοι φίλοι  που έχω δίπλα μου ακόμη και σήμερα) και συνέχεια έρχονται και θα έρχονται όσο θα υπάρχει το μπλοκ μου, αλλά οι άνω φίλοι ηταν οι πρώτοι που έδειξαν να θέλουν να με ξεδιπλώσουν και οι πρώτοι που μου έδωσαν μια τρυφερή αγκαλιά!

Είναι πώς να το πω….

Είναι σαν τους πρώτους δασκάλους του Δημοτικού σχολείου! Στη μετέπειτα πορεία μας γνωρίζουμε πολλούς δασκάλους, ακόμη καλυτέρους κι από τους πρώτους δηλαδή, όμως πάντα οι πρώτοι μας δάσκαλοι είναι αυτοί που είχαμε στο δημοτικό! Καλοί κακοί αυτοί είναι! Ε εγω ήμουνα τυχερή και είχα καλούς δασκάλους στο «δημοτικό του blogging» και συνέχισα με πολλούς «συμμαθητές – καθηγητές» και πολλούς ακόμη ανθρώπους που με διδάξαν και έδειξαν να θέλουν να διδαχθούν και κάτι από μένα!

            Ε αν δεν είναι αυτό ευλογία και χαρά; Τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Μόνο κοινωνικότητα πάντως σίγουρα δεν είναι! Είναι κάτι πολύ παραπάνω! ;)

Αυτά για σήμερα! Να είστε πάντα καλα φίλοι! <3