Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα!
________________________________________________________________
Τί μου κάνετε; Εύχομαι να είστε
όλοι καλα!
Επειδή σήμερα έχω αρκετά καλή
διάθεση και μια ενέργεια που δε ξερω πού να τη διοχετεύσω, αποφάσισα να κάτσω
να γράψω για μια υπέροχη ιδέα που είχε η μπλοκογειτόνισσα Κατερίνα με το άκρως αισιόδοξο μπλοκ της.
Σκέφτηκε λοιπόν το Κατερινάκι, να
μοιραστούμε διάφορες στιγμές με ανθρώπους που εχει τύχει να συνομιλήσουμε στο
δρόμο και για κάποιο λογο αυτή η γνωριμία έμεινε ανεξίτηλη στο μυαλό ή στη ψυχή
μας.
Street stories λοιπόν
για σήμερα και επειδή δε μπορώ να ξεχωρίσω μόνο μία αλλά πολλές, σας συνιστώ να
πάρετε καφεδάκι και να με διαβάσετε χαλαρά χαλαρά γιατί έχω πολλά να μοιραστώ
μαζί σας.
Θυμάστε κάτι αναρτησεις που έκανα
παλιά; Μεγάλες! Ε! Άμα σας εχουν λείψει ηρθε η ώρα να τις απολαύσετε ξανά! :P
Πώς μπορώ άλλωστε να ξεχωρίσω μόνο
μια συζήτηση όταν είμαι από τους ανθρώπους που ειδικά αν εχουν κέφια δε σταματάνε
να μιλάνε με αγνώστους. Μου αρέσει αυτό το πράγμα, αυτή η μυστικοπάθεια αλλά
και η εξωστρέφεια μαζί. Είναι σα να πλησιάζεις το άγνωστο, που είναι διαφορετικό
από εσένα αλλά σε κάνει να νοιώθεις την ίδια ακριβώς δυναμική και χαρά που
νοιώθεις όταν κάτι σε κάνει να αισθανθείς ότι ανακάλυψες και καλλιέργησες για πρώτη
φορά ένα ακόμη καλά κρυμμένο κομμάτι του εαυτού σου.
Είμαι από τους ανθρώπους λοιπόν
που μιλάνε εύκολα με άλλους άγνωστους ανθρώπους κάθε ηλικίας (από μικρό μικρό
παιδί έως ηλικιωμένους – στους οποίους έχω μια συμπάθεια δε το κρύβω) σε λεωφορεία,
σε στάσεις, στο δρόμο, σε παγκάκια, γενικότερα παντού μιλάω και αυτό νομίζω
φαίνεται. Εκτός κι αν είμαι στις «μαύρες» μου που εκεί όχι μόνο δε μιλάω αλλα
αγριοκοιτάω κιόλας. Ε τί ψέματα να πω; Το κάνω και αυτό!
Προσπαθώντας να σκεφτώ ποιά
περιστατικά θέλω να μοιραστώ μαζί σας μιας και που πιστέψτε με είναι πολλά και
όλα είναι σημαντικά για μένα, κατάλαβα ότι εγω όταν συζητάω με ξένους στην
ουσία ανθρώπους αναπτύσσω λίγο πολύ θέματα που συζητάω και με την παρέα και
τους φίλους μου. Δηλαδή εχει τύχει να συζητήσω για χαζά θέματα αλλα εχει τύχει
να συζητήσω για πολιτική, για φιλοσοφία, για ιστορία, για διάφορους κοινωνικούς
και προσωπικούς προβληματισμούς και για διάφορα άλλα ας πούμε σπουδαίας
σημασίας θέματα.
Ξέρετε αυτή η ποικιλία μου αρέσει.
Δε μπορώ τους ανθρώπους που λένε εγω δε συζητάω για χαζά θέματα. Εγώ πιστεύω
στην ισότητα των ανθρώπων και γι αυτό το λογο θέλω να είμαι ενημερωμένη για όσα
πιο πολλά θέματα μπορώ. Ακόμη και σαχλαμάρα να μου πει ο άλλος θα κάτσω να
σαχλαμαρίσω μαζί του. Ποιά είμαι εγω άλλωστε που θα κρίνει τί αρέσει στον άλλο;
Όταν μιλάς και γράφεις για τους ανθρώπους οφείλεις να γίνεσαι ένα με αυτούς και
να βαδίζεις προς όλες τις κατευθύνσεις. Πώς θα μάθεις άλλωστε! Εξάλλου οι
συζητήσεις γίνονται και για να μαθαίνουμε.
Θα ξεκινήσω λοιπόν τη πρώτη μου εξιστόρηση
με έναν ηλικιωμένο κύριο που τον είχα συναντήσει θυμαμαι σε μια στάση λεωφορείου
όταν ήμουνα φοιτήτρια. Εγώ πήγαινα χωριό και αυτός σε κάποιο άλλο χωριό αλλα η στάση
ηταν κοινή και περιμέναμε εκεί μαζί με άλλο κόσμο.
Πρέπει να ήτανε γύρω στα 75 με
80. Ήταν ο κλασσικός παππούς του χωριού. Ήταν και χειμώνας οπότε ήτανε ντυμένος
με πολλά ρούχα, κασκόλ, γάντια, καπέλο. Ήταν χαριτωμένος και αστείος μαζί. Είχε
μουστάκι θυμαμαι στριφτό στο πλάι και φυσικά συνοδευότανε από τη μαγκούρα του. Προφανώς
ο άνθρωπος είχε ανάγκη να μιλήσει και δεν άργησε να μου εξιστορήσει ένα μεγάλο κομμάτι
της ζωής του. Πρέπει να ήτανε από τις λίγες φορές που απλώς άκουγα. Φυσικά και
δε θα σας πω τί μου είπε για τη ζωη του γιατί αν το πω θα είναι σα να χάνω την
εμπιστοσύνη ενός άγνωστου περαστικού και ειλικρινά δε το θέλω. Ήταν ένας
βασανισμένος όμως άνθρωπος που μου έδειξε πως ο απολογισμός της ζωης σε αυτή
την ηλικία για κάποιους πονάει αλλα είναι λύτρωση το να μπορούν να μιλήσουν
πλέον για όλα αυτά σα να τα εχουν αφήσει χρόνια πίσω. Και προχωράνε! Προχωράνε
γιατί απλώς δε γίνεται διαφορετικά και το μόνο που θέλουν είναι να συμβουλέψουν
τους νεότερους για αν αποφύγουν τα δικά τους λάθη. Νομίζω πως δε τους νοιάζει
τοσο αν οι νέοι θα τους ακούσουν άλλωστε αν δε φας τα μούτρα σου δε θα μάθεις,
τους νοιάζει περισσοτερο να τους δώσουν τη συμβουλή εκείνη που κάποιος δε τους
έδωσε όταν θα έπρεπε. Κάπως έτσι το αντιλαμβάνομαι. Τουλάχιστον στην προκειμένη
περίπτωση.
Και μετα τον παππού θα σας πάω σε
μια άλλη εξιστόρηση που έγινε πριν λίγο καιρό μέσα στο λεωφορείο αυτή τη φορά. Πήγαινα
πάλι στο χωριό και έκατσα με μια γυναίκα περίπου 55 ετών, περιποιημένη και ευπαρουσίαστη.
Από το πρόσωπο της μου έβγαζε κάτι καλό. Δεν αργήσαμε να πιάσουμε κουβέντα. Ευγενική,
με ωραίο τρόπο ομιλίας, με επιχειρήματα σε όσα υποστήριζε και με κάτι που σε έκανε
να θες να μιλάς συνεχεία μαζί της. Αργότερα μου είπε ότι πριν συνταξιοδοτηθεί
ήτανε εκπαιδευτικός και ίσως γι αυτό είχε αυτή την άνεση και όλες αυτές τις
γνώσεις για διάφορα θέματα που μου είπε και μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Ένα
από αυτά τα θέματα λοιπόν που μου έδωσε έμπνευση για να γράψω και μια ιστορία
μελλοντικά ήτανε η ζωη ενός Έλληνα ζωγράφου που δυστυχώς δε θυμαμαι το όνομά
του ενώ μου το είπε και θέλω όποιος από εσάς τον ξέρει να μου το πει, ο οποίος
μου είπε ότι ζωγράφιζε μονο υπό την πύρρεια αλκοόλ, ζούσε στον κορμό ενός
δέντρου και όλοι τον θεωρούσανε τρελό και δε μπορούσαν να αντιληφθούνε τότε το πόσο
αξία είχανε τα έργα του. Στεναχωρεθηκα τωρα γιατί και πίνακες του μου ονομάτισε
και το όνομα του ίδιου μου είπε αλλα εγω τα ξέχασα. Κρίμα να μην είχα ένα
μπλοκακι εκείνη τη στιγμή να τα σημειώσω. Τελικά χρειάζεται ένα σημειωματάριο παντού
και πάντα. Οπότε σε οποιον από εσάς θυμίζουν κάτι οι παραπάνω πληροφορίες ας
μου πει το όνομα του ζωγράφου να το ψάξω. Θυμαμαι ότι ηταν Έλληνας, ότι ζούσε σε
νησί και μιλάμε για πολλά χρόνια πίσω. Δε θυμαμαι κάτι άλλο δυστυχώς. Επίσης
αυτό που μου έκανε εντύπωση και χαρά φυσικά σε αυτή τη γνωριμία δρόμου ήτανε το
ότι κατεβαίνοντας εγω στο χωριό μου που ηταν πριν το δικό της, σηκώθηκα να φύγω
και την αποχαιρέτησα τονίζοντας της το πόσο χάρηκα για αυτή τη γνωριμία. Τότε
εκείνη μου έδωσε πάρα πολύ όμορφες ευχές για τη ζωη μου και για όσα θέλω να
κάνω γενικότερα και μου είπε ότι ανήκω στους ανθρώπους εκείνους που θα πάνε
μπροστά και αυτό φαίνεται. Με χαροποίησε το ομολογώ. Την ευχαρίστησα, κατεβηκα
και ένοιωσα βρε παιδιά, πώς να το πω τωρα, ένα φιλικό άγγιγμα στη πλάτη θα το
πω και καταλάβατε νομίζω.
Κουραστήκατε; Ελπίζω όχι γιατί έχω
πάρει φορά και θέλω κι αλλα να διηγηθώ.
Πρόσφατα πήγαινα Αθήνα, επίσκεψη
στους κουμπάρους μου και στο λεωφορείο είχα καθίσει με μια γυναίκα γύρω στα 40,
καθημερινή, απλή γυναίκα μέσα στο άγχος. Να μιλάει με τα παιδιά της στο τηλέφωνο,
με τον άντρα της, είχε ένα άγχος και φαινότανε. Μου το μετέδιδε βέβαια αυτό το
άγχος και είχα αρχίσει λίγο να τσαντίζομαι αλλα όταν χαλάρωσε από τα τηλέφωνα
άρχισε από μόνη της να μου μιλάει και να μου λέει για τα παιδιά της που
σπούδαζαν και πόσο δύσκολο ήτανε γι αυτή γιατί ο ένας της ο γιος είχε μπλέξει
σε κομματικά και δεν ήξερε πώς να τον ξεκολλήσει από εκεί. Μη σας τα πολυλεω,
επειδη μιλούσε γρήγορα και αγχωτικα είχα ζαλιστεί και έλεγα από μέσα μου άντε
να φτάσουμε άντε να φτάσουμε. Τελικά κάπου στα μισά της διαδρομής ξεαγχωθηκε με
τη κουβέντα και καταλήξαμε να μιλάμε για πολιτική και για τα προβλήματα της
νεολαίας. Εκεί που είχε χαλαρώσει, κάτι θυμήθηκε και τσιτώθηκε πάλι. Ευτυχώς
της πέρασε γρήγορα αλλα πολύ άγχος βρε παιδιά. Και στο περναγε αυτό και αυτό
είναι άσχημο. Τέλος πάντων στο τέλος της διαδρομής, και ενώ σηκωθήκαμε να
κατεβούμε μου λέει. Μιλάμε τόση ώρα και δε ξερω το όνομα σου. Στο τέλος
συστηθήκαμε. Δε το είχα συνειδητοποιήσει ότι μιλούσα στον ενικό με μια γυναίκα
που δεν ήξερα καν το όνομα της. Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα ότι τα ονόματα ηταν
απλώς μια παράλειψη. Α και κάτι ακόμα. Φεύγοντας μου λέει. Επίσης να μη ξεχάσω
να σου πω ότι έχεις ωραία μάτια. Από τα ομορφότερα που έχω δει. Α της λέω
ευχαριστώ. Τα έχω πάρει από το μπαμπά. Δεν εννοώ το χρώμα μου λέει, την
καθαρότητα εννοώ και φεύγει. Δε ξερω αλλα αυτή η στιγμή μου έμεινε. Κράτησα το κοπλιμεντο
μου και πήγα για καφέ. :)
Και επειδη σας πάω ηλικιακά όπως βλέπετε
στις διηγήσεις μου. Τώρα θα σας πάω σε άτομα που έχω γνωρίσει πιο κοντά στην ηλικία
μου. Πρόσφατα σε εξετάσεις ασεπ γνώρισα μια κοπέλα που καθόταν στο μπροστινό θρανίο
από μένα και γίναμε και φίλες. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και πάμε και για καφέ και
κάνουμε καλή παρεουλα. Αποκόμισα λοιπόν μια νέα φίλη από το πουθενά. Ευλογία το
θεωρώ και αυτό. Και μένοντας σε αυτή την ηλικία θυμαμαι επίσης πρόσφατα που
πήγαινα πάλι στην Αθηνά είχα κάτσει με έναν νεαρό ο οποίος παιδιά όλη την ώρα
γκρίνιαζε για τη ζωη του, για τη δουλειά του, για όλα. Ήταν μια γκρίνια
ολάκερη. Δεν έβρισκε ένα φωτεινό σημείο πουθενά. Τόση γκρίνια και τόση μιζέρια
δεν την αντέχω. Δε λέω όλοι έχουμε τα μελανά μας σημεία αλλα τοσο πολύ πια;
Εντάξει εκεί ειλικρινά δεν έβλεπα την ώρα να φτάσω να κατεβώ. Καλώς ή κακώς σε
ψυχοπλακωνουνε οι άλλοι όταν μιλάνε μονο για ασχημα πράγματα.
Θέλοντας τωρα να κλείσω σιγά σιγά
αυτή την ανάρτηση με τους ανθρώπους που μας χαρίζουν προσωπικές ιστορίες στους δρόμους,
θα μοιραστώ μαζί σας καποια περιστατικά που εχουν να κάνουν με μικρά παιδιά. Τι
καλύτερο! Μπορεί οι μεγάλοι να εχουν μια αλλού είδους γοητευτική σοφία, τα παιδιά
όμως εχουν μια χαρά και αθωότητα που είναι ασύγκριτα με οτιδήποτε άλλο. Ότι έχω
μούρλα με τα παιδικά παραμύθια το ξέρετε, οπότε μου είναι σχετικά εύκολο να μιλήσω
με μικρά και να με συμπαθήσουν γιατί όχι. Ένα περιστατικό που μου χει κάνει εντύπωση
είναι το Πάσχα που μας πέρασε που μέσα στην εκκλησία ένα κοριτσάκι 6 χρονών περίπου
το οποίο δε το ήξερα, το έβλεπα πρώτη φορά αλλα μου μίλαγε παρά πολύ μου πρόσφερε
ένα λουλούδι που κράταγε στο χέρι του. Εντάξει από τις ομορφότερες στιγμές της
ζωης μου. Και επίσης το καλοκαίρι θυμαμαι είχα βγάλει με την ξαδέρφη μου βόλτα τη
μικρή μου ανιψιά. Και στη θάλασσα υπήρχαν κάτι αλλα παιδάκια στην ηλικία της και
έπαιζαν όλα μαζί ώσπου καποια στιγμή εμφανίστηκαν μέσα βαθιά δελφίνια και εκαναν
τα κόλπα τους. Ήταν τοσο χαριτωμένα που όλοι τα κοιτάζαμε. Η μικρή μας όμως δεν
τα έβλεπε και τα αναζητούσε και τότε πάει ένα άλλο παιδάκι από τα αλλα, τη πιάνει
από το χέρι και της λέει να εκεί μέσα! Και της δείχνει με το χέρι του που να κοιτάξει.
Εντάξει άλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε. Κοιτάζω τη ξαδέρφη μου, με κοιτάζει
εκείνη και της κάνω. Α να τι πάθαμε! Ίδια εσύ η μικρή! Τι έχουμε να τραβήξουμε στο
μέλλον! Χαχαχα! Ε ναι γιατί τόση σοβαρότητα και συγκίνηση για ώρα δεν αντέχεται!
Πείραγμα και πάλι πείραγμα! ;)
Αυτά εκφραστικοί μου φίλοι!
Ελπίζω να μη σας κούρασα αλλα και
αν σας κούρασα χαλάλι μου! ;)
Δε φταίω εγω! Η ενέργεια που έχω φταίει!
;)
Εύχομαι μια όμορφη μέρα σε όλους!
Φιλάκια πολλά! <3
________________________________________________________________
* Αδυναμία ξέρεις τι σκέφτηκα τώρα;
Ότι πρέπει να κάτσουμε εμείς οι δυο σε λεωφορείο καποια στιγμή και να συζητήσουμε
για προσωπικά θέματα. χαχαχα. Δε θα βγάλουμε άκρη αλλα θα συμφωνήσουμε στο τέλος.
χαχαχα :P
Αυτές οι ιστορίες του δρόμου θα μπορούσαν να γίνουν βιβλίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τόσο όμορφο να συναντάς ανθρώπους που δεν τους ξέρεις και να βγάζεις τόσα πράγματα από μέσα σου.
Νομίζω ότι είναι πιο εύκολα να μιλάς με τους ξένους από ότι με δικούς σου ανθρώπους για κάποια πράγματα.
Πολύ ωραίες οι ιστορίες σου και θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουν στο λεωφορείο με την Πέτρα!
Χαχαχαχα!
Πολλά φιλιά!
Kαλημέρα Έλενά μου!
Διαγραφήοντως καποιες φορες μιλας πιο ευκολα σε ξενους παρα σε δικους σου. δε φοβασαι την κριση τους νομιζω.
Ολοι θα θελαμε να ειμαστε στο λεωφορειο με την πετρα. χαχαχα
φιλακια πολλα!
Έλενα τέλεια ιδέα! Τώρα που πήραμε "φόρα" με το e-book λες να κάνουμε κάτι τέτοιο;;;
Διαγραφή:) :)
Oντως ωραια ιδεα! Μετα τον καφενε και ο δρομος! ;)
ΔιαγραφήΥπέροχες ιστορίες!!!Κική μου ευχαριστούμε που τις μοιράστηκες μαζί μας!!!Φιλάκια και καλό μήνα!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήεγω ευχαριστω Σοφη μου για το χρονο σας να τις διαβασετε! φιλακια!
Διαγραφήκική μου .... μέσα στα λεωφορεία βλέπω κανεις γνωριμίες πολλές και διάφορες , πως τυχαίνει για κοίτα ...φοβερές ιστορίες !!! καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήε τοσα χρονια με φαγανε οι διαδρομες λογικο να κανω γνωριμιες. χαχα
Διαγραφήκαι που να δεις κατι εμπνευσεις που κανω για βιβλια. ;)
Καλημέρα Κική μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν μας είναι να μας κουράζεις
με τέτοιες ωραίες εξιστορήσεις
πραγματικά χαλάλι σου!!
φιλί
Ελενη μου!!!!! :)
Διαγραφήφιλακια πολλα!
όχι δεν μας κούρασες..
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνώ απόλυτα! οι συζητήσεις με τους μεγάλους ανθρώπους είναι θυσαυροί. και το ωραίο είναι πως τις περισσότερες φορές εκείνοι «διψούν» για κουβέντα!
οντως φιλη μου! εχεις δικιο!
Διαγραφήφιλακια πολλα! και στο μπισκοτακι σου φιλακια πολλα!
Απίθανες οι ιστορίες σου Κική μου. Είναι γεγονός ότι ορισμένοι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να ξανοιχτούν σε έναν άγνωστο στο δρόμο, στο λεωφορείο, έτσι για να ξαλαφρώσουν και επειδή ξέρουν πως δεν θα ξανασυναντηθούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά!
Ελενη μου καλημερα! Ευχαριστω πολυ που με διαβασες! Φιλακια πολλα πολλα! <3
ΔιαγραφήΠω πω!!! Χείμαρρος είσαι βρε κορίτσι μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν να είσαι εδώ δίπλα μου και να σε ακούω!!!
Πολλά φιλιά κοριτσάρα!!!
Ε ναι Σοφακι μου γραφω σα να μιλαω παντα σε φιλους!
ΔιαγραφήΦιλακια πολλα! <3
Εχουν και το γούστο τους αυτές οι φευγαλέες στιγμές με αγνώστους!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως κι εγώ συμφωνώ Κική μου ότι αν έχω κι εγώ διάθεση ανταποκρίνομαι αλλιώς μην μου μιλά άνθρωπος!! Αχαχα!!
Φιλάκια πολλά και είμαι σίγουρη οι περιπέτειες σου αυτές δεν θα τελειώσουν!!!
Να σαι καλα Μαριλενα μου και να εχεις μια ομορφη μερα! <3
ΔιαγραφήΤυχερός είναι αυτός στον οποίο τυχαίνει να του πιάσει την κουβέντα ένας άγνωστος. Σίγουρα κάτι θα πάρει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά!
Συμφωνω μαζι σου Γιωτακι! Φιλακια πολλα!
ΔιαγραφήΤελικά με βοήθησες να έρθουν στη μνήμη μου
ΑπάντησηΔιαγραφήδικές μου ιστορίες του δρόμου
Το μυαλό μου πριν από σένα ήταν άδειο.
Φιλάκια
Xαιρομαι που βοηθησα σε αυτο Φλωριτσα μοΥ! Να εισαι καλα! Καλημερα!
ΔιαγραφήΚαλέ πόσες εμπειρίες είχες να μας διηγηθείς. χαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι καμιά φορά ανάλογα με την αύρα του ανθρώπου, μπορεί και να ανοιγόμαστε σε ξένους πολύ πιο εύκολα από ότι στον κύκλο μας. Και ίσως οι οπτικές που θα μας παρουσιάσουν και οι απόψεις που θα ακούσουμε να είναι και πιο ειλικρινείς.
Σε γλυκοφιλώ Κική μου :)
Ουυυυ ειχα κι αλλα πολλα ακομη αλλα ειπα να σταματησω! χαχαχαχα
Διαγραφήθα συμφωνησω σε αυτο που ειπες για αυτες τις γνωριμιες Μαρινα μου!
να εισαι καλα! καλημερα! φιλακια πολλα!
Το καλύτερο το είπε η κυρία: τα μάτια σου είναι καθαρά...αγνά!
ΑπάντησηΔιαγραφήκι εγώ θα συγκινιόμουν Κική μου!
Φιλάκια πολλά ♥
να σαι καλα αγαπημενη μου!
Διαγραφήφιλακια πολλα! καλημερα!
Κική μου δεν έχω λόγια!! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ τις απόλαυσα όλες τις ιστορίες σου, ευχαριστώ πάρα πολύ που τις μοιράστηκες!!
Έχουμε την ίδια αδυναμία στους ηλικιωμένους..! :)
Εγω ευχαριστω για την ομορφη ιδεα σου Κατερινακι μου!
ΔιαγραφήΜου ξυπνησες μνημες και χαρηκα πολυ που τα μοιραστηκα μαζι σας!
Φιλακια πολλα!
Καλησπέρα σου.....! πράγματι οι ιστορίες του δρόμου είναι ένα ανοιχτό και μεγάλο Πανεπιστήμιο ζωής. Πολύ καλά το έβαλες το θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου συνέχεια.
Καλημερα νεε μου φιλε!
ΔιαγραφήΝα εισαι καλα! Και να εχεις μια ομορφη μερα!
Καλημέρα και καλό σου μήνα !
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε σε διάβασα με καφέ, αλλά ένα ποτηράκι ουίσκι, πειράζει; Να σου πω, πριν πεις αν πειράζει, ότι απόλαυσα τον τρόπο σου και πάντα θα ελπίζω από δω και πέρα να σε συναντήσω σε ένα από τα ταξίδια μου! Τέτοια άτομα σαν εσένα είναι χαρά θεού να ταξιδεύεις μαζί! Οι πιο πολλοί είναι μουντρούχοι και δε μιλάνε καλά...
Συνέχισε να μας ανεβάζεις τη διάθεση !
Να σαι καλα καλε μου φιλε ή μήπως να πώ μελλοντικέ μου συνταξιδιώτη;;; ;)
ΔιαγραφήΕυχαριστω πολυ για ολα! Να εισαι καλα και να εχεις μια ομορφη μερα!
Αυτές οι συναντήσεις μας με τους αγνώστους αποδεικνύονται συχνά πολύτιμες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ, Κική μου!
ετσι φιλεναδα μου! εχεις απολυτο δικιο! καλημερα! φιλακια πολλα!
ΔιαγραφήΌλες αυτές τις αναμνήσεις, δεν λες ότι είναι του... δρόμου! Άλλες σε λεοφορείο, άλλες σε εξετάσεις, σε εκκλησία! :) Υποθέτω ότι αν είχες χώρο θα έγραφες και πολλές άλλες. Πάντα υπάρχουν μεμονωμένα επεισόδια που δεν τα ξεχνάμε. Το θέμα είναι τι αποκομίζουμε από αυτά. Πάντως νοστιμίζουν τη ρουτίνα της καθημερινότητας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Σταμάτη. Ε του δρομου τις λες. Το λεωφορειο στο δρομο ειναι. Και η σταση αλλωστε. Τουλαχιστον ειναι ιστοριες με αγνωστους. :)
ΔιαγραφήΝα εισαι καλα και να εχεις μια ομορφη μερα! Νομιζω πως τελικα απο παντου αποκομιζουμε πραγματα! Αρκει να ειμαστε θετικοι και δεκτικοι σε αυτα! :)
Αχ μωρέ ο κόσμος εχει πολύ μέγάλη ανάγκη από παρηγοριά και επικοινωνία..
ΑπάντησηΔιαγραφήαπο ανεκαθεν ειχε Χριστινα μου. φιλακια πολλα! καλημερα!
Διαγραφή