ΟΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ, ΤΑ 'ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ ΤΟΥΣ.

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα!

Τί μου κάνετε; Εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Μιας και που η αντίστροφη μέτρηση για τη γέννηση του Θεανθρώπου ξεκίνησε, είπα και εγώ να μοιραστώ μαζί σας χριστουγεννιάτικα - πρωτοχρονιάτικα θέματα και θέματα που αφορούν τις παραδόσεις μας και τους συμβολισμούς τους.

Εντάξει, επειδή απο μέρη σε μέρη οι παραδόσεις και οι συμβολισμοί αλλάζουν, γενικές πληροφορίες έψαξα και βρήκα να μάθουμε αλλά θεωρώ πως καλό θα είναι το κάθε μπλοκάκι ξεχωριστά να κάνει ανάρτηση για τα έθιμα του τόπου του να μάθουμε και εμείς όσο περισσότερα γίνεται.

Μάλιστα πέρυσι είχα κάνει ανάλογη ανάρτηση και όσοι θέλετε να τη διαβάσετε ή να τη θυμηθείτε μπορείτε να πατήσετε επάνω στον εξής σύνδεσμο:http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/normal-0-false-false-false.html. 

Επισημαίνω ότι στον επάνω σύνδεσμο αναφέρω μόνο τα έθιμα της Εύβοιας και προτείνω να κάνετε και εσείς κάτι ανάλογο για τον τόπο σας.

Και συνεχίζω την ανάρτηση με μια πιο ουσιαστική ας πούμε ματιά των εθίμων και των παραδόσεών μας, αναφέροντας βέβαια και τις πηγές που επισκέφτηκα για να μάθω γιατί και εγώ διαβάζοντας τα μαθαίνω τα περισσότερα.

Για πάμε να δούμε λοιπόν τί βρήκαμε:

Τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα είναι από τις πιο όμορφες γιορτές! Όλα είναι στολισμένα, τα σπίτια γεμίζουν νοστιμιές και οι καρδιές μας με αγάπη. Τα έθιμα της χώρας μας για τη γιορτή αυτή είναι πλούσια και δεν περιορίζονται μόνο στο Χριστουγεννιάτικο Δέντρο, στα κάλαντα και στους κουραμπιέδες! Παρακάτω σημειώνονται διάφορες παραδόσεις του λαού μας, που γιορτάζει τα Χριστούγεννα, με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Το Ψωμί του Χριστού
Το «ψωμί του Χριστού» το ετοιμάζει η νοικοκυρά από την παραμονή των Χριστουγέννων. Με ειδική μαγιά (από ξερό βασιλικό συνήθως) πλάθει τη ζύμη του και αφού ψηθεί, χαράζει ένα σταυρό. Τριγύρω συνηθίζεται να τοποθετούνται διακοσμητικά στολίδια. Όταν έρχεται λοιπόν η «ημέρα του Χριστού», ο νοικοκύρης σταυρώνει το χριστόψωμο, το κόβει και μαζί με τις ευχές του, το μοιράζει σε όλα τα μέλη της οικογένειας και σε φίλους που παρευρίσκονται στο σπίτι μια τέτοια γιορτινή μέρα.

Στη Σπάρτη, οι γυναίκες ετοιμάζουν από δύο μέχρι δεκαπέντε καρβέλια ψωμί – το ένα, το ψωμί του Χριστού, το τρώνε ανήμερα των Χριστουγέννων, ενώ τα υπόλοιπα χριστόψωμα τα τρώνε αργότερα και προσθέτουν επιπλέον αμύγδαλα και καρύδια– σύμβολα καρποφορίας.

Παρόμοιο διαχωρισμό κάνουν και οι Σαρακατσάνοι, που φυλάνε ένα καρβέλι, το πιο στολισμένο και φυσικά με το σταυρό χαραγμένο στο κέντρο, για το Χριστό. Τριγύρω «ζωγραφίζουν» πέντε λουλούδια. Το άλλο καρβέλι που πλάθουν, το ονομάζουν Χριστοκουλούρα και το δίνουν στα πρόβατα. «Έτσι τα τιμά ο βοσκός και τα βλογά ο Χριστός» όπως συνηθίζουν να λένε οι χωριανοί.

Στη δε Κεφαλονιά, προετοιμάζουν ολόκληρη ιεροτελεστία για το Χριστόψωμο! Όλο το σόι μαζεύεται στο σπίτι του πιο ηλικιωμένου συγγενή. Βάζουν στο πάτωμα 3 δαυλούς σε σχήμα χιαστί και επάνω τους τοποθετούν το ψωμί. Έπειτα, σε κύκλο γύρω από την «κουλούρα», ακουμπούν όλοι το δεξί τους χέρι επάνω της και ο νοικοκύρης, ενώ ψέλνει τον ύμνο της γέννησης του Χριστού, ρίχνει λάδι στους δαυλούς και τους ανάβει! Τότε έρχεται η στιγμή να κόψει το Χριστόψωμο και να το μοιράσει!

Τέλος, στην Κρήτη οι γυναίκες δίνουν όλο τους το μεράκι στο πλάσιμο και στο σχεδιασμό στο ψωμί του Χριστού. Καταρχήν, χρησιμοποιούν τα πιο διαλεκτά υλικά, από εξαιρετικά ψιλοκοσκινισμένο αλεύρι και ροδόνερο, μέχρι μέλι, κανέλα και γαρίφαλα. Κατά το πλάσιμο, τραγουδούν την ευχή “Ο Χριστός γεννιέται, το φως ανεβαίνει, το προζύμι για να γένει”. Όταν τελειώσουν, με τη μισή ζύμη σχηματίζουν μια κουλούρα – που λέγεται ότι συμβολίζει τη σπηλιά που γεννήθηκε ο Χριστός- και με την άλλη μισή φτιάχνουν ένα σταυρό επάνω στο ψωμί. Στο κέντρο του τοποθετούν ένα καρύδι και σκαλίζουν με το πιρούνι πουλιά, λουλούδια και καρπούς. 

Το φλεγόμενο πουρνάρι

Στην Άρτα και στα Γιάννενα, ακολουθούν το χριστουγεννιάτικο έθιμο των φλεγόμενων πουρναριών. Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, ο δρόμος ήταν σκοτεινός και για να μπορέσουν οι βοσκοί που πήγαιναν να τον προσκυνήσουν, να δουν τριγύρω, μάζεψαν μερικά κλαδιά πουρναριών και τα άναψαν με φωτιά για να φωτιστεί η πορεία τους.

Την ημέρα των Χριστουγέννων στα χωριά της Άρτας, όποιος πάει επίσκεψη για να ευχηθεί τα χρόνια πολλά, κρατάει ένα κλαδί πουρναριού φλεγόμενο. Μάλιστα το κρατάει αναμμένο σε όλη τη διαδρομή μέχρι το σπίτι που επισκέπτεται, για να φωτίζονται τα σκοτεινά δρομάκια.

Στα Γιάννενα κρατούν στις χούφτες τους φύλλα από πουρνάρι ή δάφνη και μόλις μπουν στο σπιτικό, τα πετούν στο τζάκι και εύχονται: «Αρνιά, κατσίκια, νύφες και γαμπρούς!» στο σπιτονοικοκύρη – δηλαδή να πληθαίνουν τα κοπάδια του, να μεγαλώνει η οικογένειά του και να παντρεύονται τα παιδιά του!

Το άκραντο νερό

Στη Θεσσαλία, τα χαράματα των Χριστουγέννων, τα κορίτσια των χωριών, πηγαίνουν στην πλησιέστερη βρύση για να κλέψουν το άκραντο νερό. Λέγεται έτσι γιατί σε όλη τη διαδρομή πρέπει να παραμείνουν αμίλητες. Όποια κοπέλα μάλιστα κατέφτανε πρώτη στη βρύση, αυτή θα ήταν και η πιο τυχερή για ολόκληρο το χρόνο. 

Τα κορίτσια αλείφουν όλες τις βρύσες του χωριού τους με βούτυρο και μέλι, ώστε να είναι η ζωή τους γλυκιά και να τρέχει η προκοπή τους όπως κυλάει το νερό. Έπειτα ρίχνουν ένα βατόφυλλο και τρία χαλίκια, βάζουν λίγο νερό σε ένα παγούρι και το πάνε σπίτι τους – αμίλητες! Όταν πιούν όλα τα μέλη της οικογένειας από το νερό αυτό, ραντίζουν τις τέσσερις γωνίες του σπιτιού με μερικές σταγόνες, σκορπίζουν τα τρία χαλίκια και αρχίζουν τις ευχές!

Ο ιξός

Ο ιξός, ή αλλιώς το Αγκάθι του Χριστού, είναι το κατεξοχήν διακοσμητικό στοιχείο κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και ξεχωρίζει για τη γιορτινή του εμφάνιση. Είναι το γνωστό σε όλους Γκι, που θεωρείται ότι φύτρωσε για πρώτη φορά στο έδαφος, όταν ο Χριστός περπάτησε στη γη. Οι λαϊκές παραδόσεις μας λένε πως τα αγκαθωτά του φύλλα και οι κόκκινοι καρποί του συμβολίζουν τα μαρτύρια του Ιησού. Πέραν από τη διακοσμητική του χρησιμότητα όμως, ο ιξός έχει και γουρλίδικη συμβολή, καθώς «παγιδεύει» τα αρνητικά στοιχεία στα φυλλώματά του. Μάλιστα, σε παλαιότερα χρόνια, οι χωρικοί το αποκαλούσαν και ως νεραϊδόξυλο, καθώς πίστευαν πως γιατρεύει τους «νεραϊδοπαρμένους».

Το Χριστόξυλο

Παραμονή των Χριστουγέννων, οι άντρες των χωριών στη βόρεια Ελλάδα, ψάχνουν στα χωράφια για το πιο γερό και χοντρό ξύλο από πεύκο ή ελιά. Είναι το ξύλο που θα καίει στο τζάκι του σπιτιού για όλο το δωδεκαήμερο των εορτών από τα Χριστούγεννα μέχρι και τα Φώτα – για αυτό και λέγεται Χριστόξυλο. Το Χριστόξυλο είναι ιερό και πιστεύεται ότι προφυλάσσει το σπιτικό από καθετί κακό. Το ανάβουν την παραμονή των Χριστουγέννων, καθώς έχει μαζευτεί όλη η οικογένεια τριγύρω. Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις, καθώς καίγεται το Χριστόξυλο, ζεσταίνεται ο Χριστός στη φάτνη.

Ασκελετούρα

Η ασκελετούρα δεν είναι άλλη από την άγρια κρεμμύδα που στολίζουμε στο σπίτι μας τις γιορτές των Χριστουγέννων για καλή τύχη! Έχει πολλά ονόματα: αγιοβασιλίτσα, αγριοκρομμύδα, ασκινοκάρα, μπότσικας κ.α. Την ασκελετούρα την τιμούσαν από τα αρχαία χρόνια οι Έλληνες, γιατί πίστευαν πως έχει την ιδιότητα να αποτρέπει τις κακοτοπιές. Συμβολίζει την τύχη και την ευφορία, ίσως γιατί ακόμα και αν τη βγάλεις από τη γη, συνεχίζει να βγάζει νέα φύλλα και άνθη. Η παρουσία της, είτε σε κάποια γωνιά του σπιτιού είτε έξω από την πόρτα, θεωρείται πως μεταδίδει θετική, ζωτική δύναμη! Συνήθως στολίζεται με μια κόκκινη, γιορτινή κορδέλα!

Οι Χριστουγεννιάτικες κάλτσες

Γνώριμο χριστουγεννιάτικο έθιμο, που δε γιορτάζεται μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές γωνιές του κόσμου, είναι το κρέμασμα χριστουγεννιάτικων καλτσών δίπλα στο τζάκι. Ξέρουμε όμως πώς ξεκίνησε; Θα σας πω μια ιστορία!

Κάποτε υπήρχε μια οικογένεια, με έναν καλόκαρδο πατέρα, τρεις κόρες και μια πολύ άρρωστη μαμά. Όταν η μητέρα πέθανε, ο πατέρας πήρε τις κοπέλες και μετακόμισαν σε μια καλύβα στο χωριό, καθώς είχαν τελειώσει όλες οι οικονομίες τους. Οι κόρες του έκαναν ότι μπορούσαν, έπλεναν μόνες τους, έραβαν, μαγείρευαν, καθάριζαν. Ώσπου πέρασαν τα χρόνια και έφτασαν σε ηλικία γάμου. Ο δύστυχος μπαμπάς ήταν σε απόγνωση. Πώς θα πάντρευε τις κόρες του χωρίς προίκα;

Ένα βράδυ, τα κορίτσια μετά την μπουγάδα, κρέμασαν κοντά στο τζάκι τις κάλτσες και τις φανέλες τους για να στεγνώσουν. Ο Άγιος Βασίλης, που γνώριζε την κατάσταση, πέρασε από το σπίτι αυτό. Αφού σιγουρεύτηκε ότι όλοι κοιμόνταν, έριξε προσεκτικά 3 μικρά πουγκιά μέσα στις κάλτσες των κοριτσιών, γεμάτα χρυσάφι! Το επόμενο πρωί, με το πρώτο ξύπνημα, οι κόρες πήγαν να μαζέψουν την μπουγάδα τους. Οι κάλτσες όμως ήταν παράξενα βαριές! Μόλις έβαλαν το χέρι μέσα, τι βρήκαν; Αγνό χρυσάφι! Η χαρά που μπήκε τόσο ξαφνικά σε αυτό το σπιτικό, έφερε τύχη για τη συνέχεια της ζωής τους, γάμους, εγγόνια και ευτυχία!

Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα, με την ελπίδα πως θα περάσει κι από εμάς ο Άγιος Βασίλης, αφήνουμε τις κάλτσες μας κρεμασμένες όχι μόνο στο τζάκι αλλά και σε όλο το σπίτι! Κάτι ίσως αφήσει και για εμάς! 

Πηγή: http://www.tsemperlidou.gr/basiliki-fatourou/society-relationships/ta-xristougenna-stin-ellada

Τα περισσότερα δε τα γνώριζα αλλά μου άρεσε που έμαθα την παράδοση της χριστουγεννιάτικης κάλτσας, αν και η αλήθεια είναι οτι μέχρι σήμερα δεν είχα αναρωτηθεί για το τί μπορεί να συμβολίζει.

ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ - ΚΑΡΑΒΙΟΥ - ΣΤΕΦΑΝΙΟΥ.

Καλά τα στολίζουμε, αλλά τί συμβολίζουνε όμως;

Χριστουγεννιάτικο δέντρο:

Αρχικά το έλατο που είναι και το παραδοσιακό δέντρο που στολίζουμε, έχει μια ιδιότητα: δεν μαραίνονται τα φύλλα του και δεν πέφτουν ποτέ. Ακόμα και στο βαθύ χειμώνα, είναι καταπράσινο και "ζωντανό".

Αυτό δεν είναι τυχαίο και συμβολίζει την αιώνια ζωή του Χριστού.

Τώρα, αν παρατηρήσετε το σχήμα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου -του έλατου- είναι τριγωνικό. Αυτό που συμβολίζεται με αυτόν τον τρόπο είναι η Αγία Τριάδα.

Πολλές φορές έχουμε το χιόνι που βάζουμε επάνω στο έλατο και γενικά στη φάτνη. Εδώ φαίνεται ότι δεν υπάρχει κάποιος Χριστιανικός συμβολισμός, παρά μόνο ότι είναι βαθύς χειμώνας κατά το χαρμόσυνο αυτό γεγονός.

Τώρα τα στολίδια επάνω στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο συμβολίζουν κι αυτά διάφορα σχετικά με τη γέννηση του Χριστού. Βάζουμε λαμπάκια (και παλιά που δεν υπήρχε ηλεκτρισμός βάζανε κεριά) για να συμβολίσουμε ότι ο Χριστός είναι το Φως της ζωής.

Αντίστοιχα στην κορυφή του βάζουμε ένα αστέρι που συμβολίζει το φωτεινό άστρο της ανατολής που προσδίδει τη γέννησή Του και οδήγησε τους τρεις μάγους στη φάτνη.

Επίσης, αντί για άστρο βάζουμε έναν άγγελο που συμβολίζει τον άγγελο Κυρίου που ανακοίνωσε στον Ιωσήφ και την Παρθένο Μαρία τη γέννησή Του.

Οι χριστουγεννιάτικες μπάλες που παραδοσιακά είναι κόκκινες, συμβολίζουν τη θυσία του Σωτήρα για όλους εμάς (το κόκκινο συμβολίζει το αίμα στην ουσία).

Οι γιρλάντες που βάζουμε μερικές φορές, συμβολίζουν κάτι χαρμόσυνο και χαρούμενο που δεν είναι άλλο από τη γέννηση του Χριστού.

Τα ζαχαρωτά (σε σχήμα μαγκούρας) συμβολίζουν τη μαγκούρα του βοσκού στην ουσία που χρησίμευε στο να φέρει τα πρόβατα ο βοσκός στο σωστό δρόμο. Αυτό τα Χριστούγεννα στην ουσία συμβολίζει τον Σωσία που ήθελε να φέρει τον κόσμο στο σωστό δρόμο. 

Πηγή: http://coolweb.gr/xristougenniatiko-dentro-simvolismos/

Χριστουγεννιάτικο καράβι:

Το καράβι συμβολίζει την καινούργια πλεύση του ανθρώπου στη ζωή, μετά τη γέννηση του Χριστού. Έθιμο που υποχώρησε με το χρόνο, μπροστά σε αυτό του δέντρου, αλλά κανένας δεν δείχνει να το έχει ξεχάσει.

Το ελληνικό παραδοσιακό καραβάκι αποτελεί παράδοση των παλαιών εποχών της χώρας μας, που τα παιδιά με αγάπη, χαρά και δημιουργικό νου κατασκεύαζαν τα παιχνίδια τους. Αποτελούσε, όμως, και ένα είδος τιμής και καλωσορίσματος στους ναυτικούς, που επέστρεφαν από τα ταξίδια τους.

Πριν από 50 χρόνια, δηλαδή έως και την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, συναντούσαμε το καραβάκι σε πολλά ελληνικά σπίτια και στα χέρια των παιδιών που έλεγαν τα κάλαντα. Σήμερα, η παράδοση αυτή τείνει να εξαφανιστεί, μιας και έχει αντικατασταθεί από το ξενόφερτο έλατο.

Συνυφασμένο με αποχωρισμούς και δυσάρεστες αναμνήσεις, αλλά και ως τάμα των ναυτικών σε στιγμές κινδύνου στη θάλασσα, το καράβι δεν θα μπορούσε να συμβολίσει οικογενειακές συνεστιάσεις θαλπωρής, με παρόντα όλα τα μέλη, ή να τονώσει το οικογενειακό αίσθημα. Για το λόγο αυτό, το καράβι σπάνια αποτέλεσε στοιχείο διακόσμησης των ελληνικών σπιτιών τα Χριστούγεννα.»

Εντούτοις, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, συζητήθηκε έντονα στη χώρα μας το ζήτημα κατάργησης του χριστουγεννιάτικου δέντρου και αντικατάστασής του από το καράβι, δεδομένου ότι αυτό συνδύαζε την παράδοση με την οικολογική συνείδηση. Το ζήτημα βεβαίως δεν ήταν τόσο απλό, καθώς παρουσιάστηκε αδιάσειστη επιχειρηματολογία και από τις δύο πλευρές, με αναφορές σε οικολογικά ζητήματα και προτάσεις από ειδήμονες για χρήση φυτών και δέντρων, πλην του ελάτου.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι το Χριστουγεννιάτικο δέντρο εκτόπισε το παραδοσιακό καραβάκι που στόλιζαν οι Έλληνες τις ημέρες των Χριστουγέννων. Σε ορισμένες περιοχές (κυρίως στα νησιά) εξακολουθούν να στολίζουν «καραβάκια», ενώ τα τελευταία χρόνια γίνεται μια αξιέπαινη προσπάθεια ορισμένων Δήμων της χώρας, να επαναφέρουν το έθιμο στην αρχική του μορφή, στολίζοντας στις πλατείες τους καραβάκια αντί για έλατα. Ωστόσο, το χλωρό κλαδί πάντα έμπαινε στο ελληνικό σπίτι τις ημέρες του Δωδεκαημέρου, για να φέρει την ελπίδα για μια καινούρια ανθοφορία, για ένα καλύτερο μέλλον.

Στον ξεχωριστό, το λαμπρό διάκοσμο της γιορτινής ατμόσφαιρας των ημερών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς που έρχονται, το παραδοσιακό καραβάκι αλλά και το εξωτικά φορτωμένο δέντρο θα χαρίσουν ένα ξεχωριστό άρωμα σε κάθε σπίτι που θα κυριαρχήσουν με τα χαρούμενα και ζωηρά χρώματά τους.

 Πηγή:http://laikiparadosi.blogspot.gr/2011/12/blog-post_3606.html

Χριστουγεννιάτικο στεφάνι:

Το χριστουγεννιάτικο στεφάνι αποτελείται κυρίως από γκι, κουκουνάρια και έναν τεράστιο κόκκινο φιόγκο και συνηθίζεται να στολίζει τα σπίτια μας τα Χριστούγεννα. Έχει κυκλικό σχήμα, γιατί συμβολίζει γονιμότητα και αιωνιότητα, και πιστεύεται ότι φέρνει ευτυχία για τη νέα χρονιά. Πολλές φορές επάνω του τοποθετούνται κεριά, που συμβολίζουν τον ήλιο στο χειμερινό ηλιοστάσιο, ενώ οι κόκκινοι καρποί του και τα κουκουνάρια συμβολίζουν το θέρο.

Το Γκι

Ένας παλιός μύθος λέει ότι το γκι φύτρωσε για πρώτη φορά στις πατημασιές του Χριστού, όταν βάδιζε στη γη, και τα αγκαθωτά φύλλα του, αλλά και οι κόκκινοι καρποί του συμβόλιζαν τα μαρτύρια του Σωτήρα και τις σταγόνες από το αίμα του. Για αυτό το γκι λέγεται και «αγκάθι του Χριστού» σε πολλές περιοχές της Βόρειας Ευρώπης και γιΆ αυτό ίσως ονομάστηκε και «Άγιο Δέντρο».

Στην πραγματικότητα, ο ιξός, όπως είναι η ελληνική ονομασία του φυτού, είναι ειδωλολατρικής προέλευσης, και δεν έχει χριστιανικό συμβολισμό. Έλκει την καταγωγή του από τις παγανιστικές τελετές. Λέγεται ότι Ρωμαίoι συνήθιζαν να στέλνουν κλαδιά δέντρων μαζί με άλλα δώρα στους φίλους τους, κατά τη διάρκεια της γιορτής για τα Σατουρνάλια. Το έθιμο αυτό υιοθετήθηκε και από τους πρώτους χριστιανούς, όπου διακοσμούσαν τα σπίτια με κλαδιά δέντρων, την ίδια εποχή με τους ειδωλολάτρες, καθώς τα Σατουρνάλια ξεκινούσαν περίπου μία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα.

Το γκι, όμως, υπήρχε ήδη από τα αρχαία χρόνια. Ο Πλίνιος αναφέρει ότι αν το γκι φυτευτεί κοντά σε ένα σπίτι ή αγρόκτημα διώχνει μακριά το δηλητήριο, το προστατεύει από τους κεραυνούς και τη μαγεία, ενώ τα λουλούδια του κάνουν το νερό να παγώνει. Λέγεται ακόμα πως, αν πετάξει κανείς κομμάτι ξύλου από τον κορμό του σε οποιοδήποτε ζώο, έχει την ιδιότητα να το ημερεύει.

Η προέλευση των διακοσμήσεων με το συγκεκριμένο φυτό φαίνεται να συνδέεται και με τους Δρυίδες, οι οποίοι διακοσμούσαν τις καλύβες τους με αειθαλή δέντρα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, για να τα χρησιμοποιούν τα πνεύματα του δάσους ως κατοικία τους. Σε άλλους πολιτισμούς, όπως στους Κέλτες, αναφέρεται ότι ο ιξός είχε μαγικές ιδιότητες και χρησιμοποιείτο ως αντίδοτο δηλητηρίου, ενώ θεωρείτο ιερό φυτό και χρησιμοποιείτο στις τελετές των Δρυίδων.

Μας είναι γνωστό, επίσης, πως για να έχουν μια χρονιά ευημερίας, ευτυχίας και καρποφορίας οι ερωτευμένοι, αρκεί να ανταλλάξουν φιλιά κάτω από ένα κλαδί γκι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Πηγή: http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=191

ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΓΛΥΚΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ:

Ε ξερετε τώρα, μελομακάρονα, κουραμπιέδες, δίπλες, ε όλα αυτά συμβολίζουν  τα καλά και τα "γλυκά" που θελουμε να μας φέρει ο νέος χρόνος.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΕΘΙΜΑ ΑΠΟ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ:

Σουηδία: Την αυγή της 13ης Δεκεμβρίου η "Λουτσία" -σύμβολο του φωτός- συνήθως το μεγαλύτερο κορίτσι του σπιτιού, φορώντας ένα μακρύ λευκό χιτώνα και ένα στεφάνι από αναμένα κεριά στα μαλλιά, πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι, προσφέροντας ζεστό καφέ και κουλουράκια, ενώ τραγουδά παλιά κάλαντα με τον σκοπό του λαϊκού ναπολιτάνικου τραγουδιού "Σάντα Λουτσία". Οι θρύλοι της Λουτσίας γεννήθηκαν στις Συρακούσες της Σικελίας περίπου κατά το έτος 300 μ.Χ. Σε μερικές επαρχίες της Σουηδίας οι κάτοικοι των χωριών συνηθίζουν ανήμερα τα Χριστούγεννα να ρίχνουν έξω από τα σπίτια και τα χωράφια τους σιτάρι, για να γιορτάσουν μαζί τους και τα πουλιά. 

 Αγγλία: Σε μερικές βρεττανικές περιοχές το έθιμο του γλεντιού σε κήπους με μηλιές την παραμονή των Χριστουγέννων είναι μια παραλλαγή μιας ειδωλολατρικής τελετής. Αφού σκοτεινιάσει, οι αγρότες πηγαίνουν στα περιβόλια, σχηματίζουν παρέες γύρω από τα παλαιότερα δέντρα και πίνοντας μπύρα τραγουδούν τα κάλαντα. Πυροβολούν στα κλαριά για να διώξουν τα κακά πνεύματα και πριν από χρόνια άφηναν τριγύρω γλυκίσματα για να καλοπιάσουν τα πνεύματα και να εξασφαλίσουν καλή σοδειά. 

Γιουγκοσλαβία: Οι Γιουγκοσλάβες νοικοκυρές έχουν ένα ευγενικό αλλά βρώμικο έθιμο: Ραντίζουν τα τραπεζομάντηλά τους με κρασί για να μη ντραπούν οι φιλοξενούμενοί τους αν λερώσουν κάποιο. 

Ρωσία: Είχαν τη συνήθεια, τη νύχτα των Χριστουγέννων, να ντύνουν στ΄ άσπρα μια κοπέλλα του σπιτιού και να τη βάζουν να παριστάνει την Παναγία. 

Σικελία: Οι χωρικοί βγάζουν τα μεσάνυχτα των Χριστουγέννων νερό από τα πηγάδια και ραντίζουν τα ζώα τους, γιατί πιστεύουν ότι το νερό αυτό είναι αγιασμένο, επειδή την ίδια ώρα γεννιέται και ο Σωτήρας του κόσμου. 

Σαρδηνία: Στη Σαρδηνία πιστεύουν ότι όποιος γεννηθεί τη νύχτα των Χριστουγέννων και μάλιστα τα μεσάνυχτα, φέρνει την ευλογία του Θεού όχι μόνο στους δικούς του αλλά και στους γείτονες των εφτά σπιτιών που βρίσκονται πιο κοντά στο δικό του. 

Ισπανία: Στη Βαρκελώνη τον Μεσαίωνα είχαν ένα ωραίο χριστουγεννιάτικο έθιμο: την τελετή του παγωνιού. Τη μέρα των Χριστουγέννων ο βασιλιάς έπαιρνε μέσα σε μια χρυσή πιατέλα ένα ψητό παγώνι, που θεωρείται ένα από τα πιο σπάνια φαγητά, και το μετέφερε στην τραπεζαρία. Τον ακολουθούσε σ΄αυτήν την πομπή ένα πλήθος από ευγενείς, υπηρέτες και σωματοφύλακες. Στην τραπεζαρία μέσα βρισκόταν η βασίλισσα. Ο βασιλιάς της πρόσφερε το παγώνι για να το μοιράσει σε όλους τους παρευρισκόμενους. Όσοι δέχονταν την εξαιρετική αυτή τιμή, ήταν υποχρεωμένοι να ορκιστούν μπροστά στην ομήγυρη ότι θα προσπαθήσουν ν΄ ανδραγαθήσουν στον πόλεμο ή στις ταυρομαχίες. 

Ιταλία: Στη Βενετία, πάλι τον Μεσαίωνα, ο Δόγης κι ο λαός πήγαιναν την νύχτα των Χριστουγέννων στο γειτονικό νησάκι του Αγίου Γεωργίου να προσκυνήσουν το λείψανο του Αγίου Στεφάνου. Στην παραλία του νησιού περίμεναν βενετσιάνικες αρχόντισσες ντυμένες στα μαύρα και στολισμένες με κοσμήματα, για να υποδεχτούν τον Δόγη και να τον συνοδέψουν μέχρι το ναό. Μετά το τέλος της λειτουργίας όλη η λαμπρή συνοδεία έμπαινε στις γόνδολες και διασχίζοντας τα νερά ξαναγύριζαν στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, όπου άρχιζε μεγάλο γλέντι, που συνεχιζόταν μέχρι το πρωί. 

Πηγή: http://gym-toxot.xan.sch.gr/xristougenniatika%20ethima.htm

Εντάξει, πολλά μάθαμε σήμερα αν και υπάρχουν κι άλλα τόσα, κι άλλο τόσα. Στα έθιμα της Πρωτοχρονιάς και στον συνονόματο Άγιο, θα εστιάσω άλλη φορά!

Καλό μεσημέρι σε όλους! Να περνάτε όμορφα φίλοι!