ΤΑ ΛΑΦΥΡΑ ΣΤΗΝ ΖΑΚΥΝΘΟ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΧΑΡΑ.

Χαρά όνομα και πράγμα θα μου επιτρέψετε να πω!

Για όσους δεν γνωρίζετε ακόμη την άκρως δημιουργική Ζακυνθιά μας φίλη, μπορείτε να την επισκεφτείτε στο προσωπικό της ιστολόγιο και να ανακαλύψετε τόσο τις υπέροχες δημιουργίες της όσο και την τρυφερή και καλοσυνάτη προσωπικότητά της.

Εδώ γνωρίζετε την αγαπημένη μου φίλη: http://kantomagapi.blogspot.gr/, που όμως μας προτρέπει με την ονομασία του μπλοκ της, ότι κάνουμε να το κάνουμε με αγάπη, πάντα με αγάπη και επειδή έχει τύχει να μιλήσω πιο προσωπικά με τη Χαρά, σας βεβαιώνω πως ότι μας προτρέπει να κάνουμε εκείνη το κάνει ήδη πράξη στη ζωή της.

Θα μοιραστώ μαζί σας ένα τραγούδι που έβαλε εχθές βράδυ στο φατσοβιβλίο με τα λόγια που τα συνόδεψε και πιστεύω πως θα σας αρέσει πολύ η σκέψη να το μοιραστώ μαζί σας:

Πολλές φορές ανεβάζεις κάτι μόνο για σένα.
Τέτοια ώρα μόνο τέτοια ακούσματα θέλεις, μόνο σκέψεις και συναισθήματα στροβιλίζονται με τις νότες,λίγο πριν συντροφέψουν τα όνειρα!
Τι όμορφο είναι να ξέρεις...

Xαρουλίτα μου, εσύ ανέβασες κάτι για εσένα μα κατάφερες να με κάνεις να νιώσω πως  είναι και δικό μου και πραγματικά είναι όμορφο συναίσθημα αυτό.

Τα Λάφυρα ταξίδεψαν στην όμορφη Ζάκυνθο λοιπόν που στο παρελθόν έτυχε να την αγναντέψω απο μια καφετέρια στο Κάστρο Κυλλήνης και φωτογραφήθηκαν με πολλά ακόμη βιβλία 

Ιδού το όμορφο μπουκέτο βιβλίων - λουλουδιών που μας χάρισε η αγαπημένη μου φίλη:

Το οτι συνυπάρχουν τα Λάφυρα με τόσα καταπληκτικά βιβλία και κυρίως με τους αξιότιμους δημιουργούς τους με κάνει να χαίρομαι πολύ και να καμαρώνω.

Χαρουλίτα μου!!! Ευχαριστούμε όλοι μας πολύ! Ευχομαι να φανήκαμε άξιοι των προσδοκιών σου!

Και επειδή χάρη στα ταξίδια του βιβλίου αποφάσισα να γνωρίσω καλύτερα τα μέρη του τόπους μας, δε θα το αποφύγετε, θα τα γνωρίσετε κι εσείς μαζί μου αν πραγματικά το επιθυμείτε.

Η Ζάκυνθος, γνωστή διεθνώς και με το όνομα "Τζάντε", ή Φιόρο του Λεβάντε (= Άνθος της Ανατολής) κατά τους Βενετσιάνους, είναι ένα από τα νησιά των Επτανήσων. Είναι το ενδέκατο σε έκταση ελληνικό νησί και το τρίτο (μετά την Κεφαλονιά και την Κέρκυρα) και δεύτερο σε πληθυσμό νησί των Ιονίων νήσων. Η έκτασή της είναι 406 τ. χλμ και ο πληθυσμός ανέρχεται στους 40.758 κατοίκους (απογραφή 2011). Από την Πελοπόννησο απέχει 9,5 ναυτ. μίλια (από την Κυλλήνη του Νομού Ηλείας) και 8,5 ναυτ. μίλια από το πλησιέστερο βόρεια σε αυτή νησί, την Κεφαλονιά. Οι κάτοικοί της καλούνται Ζακύνθιοι, ή Ζακυνθινοί. "Υρία", ένα από τα αρχαία ονόματα του νησιού της Ζακύνθου.

 Το σχήμα της Ζακύνθου είναι ακανόνιστο τριγωνικό με το μεν βορειότερο άκρο του νησιού να καταλήγει στο ακρωτήρι Σκινάρι, ενώ στο νότιο-νοτιοανατολικό να σχηματίζεται ο κόλπος του Λαγανά μεταξύ των δύο ακρωτηρίων, Μαραθιά δυτικά και Γέρακας, ή Γεράκι, ανατολικό. Μέσα στον κόλπο του Λαγανά υπάρχουν τρία νησιά, το Μαραθωνήσι, ο Άγιος Σώστης και το Πελούζο, ενώ 37 ναυτικά μίλια νότια του Λαγανά βρίσκονται οι νήσοι Στροφάδες. Ο κόλπος του Λαγανά, με τη μαγευτική παραλία του, έχει ανακυρηχθεί από το 1999 Εθνικό Πάρκο καθώς είναι τόπος ωοτοκίας της υπό εξαφάνιση χελώνας Καρέττα-Καρέττα. Οι δυτικές ακτές έχουν μήκος περίπου 34 χλμ. είναι βραχώδεις και απότομες σχηματίζοντας πολλές σπηλιές και κολπίσκους. Αντίθετα οι ανατολικές ακτές που βλέπουν προς την Πελλοπόννησο και έχουν μήκος 37 χλμ είναι αμμώδεις με όμορφες παραλίες.

 Η Ζάκυνθος, την οποία ο Όμηρος αναφέρει σαν Υλήεσσα δηλαδή δασώδη, πήρε το όνομά της από τον πρώτο εποικιστή της τον Ζάκυνθο γιο του Βασιλιά της Φρυγίας Δάρδανου. Στην συνέχεια την κατέκτησε ο Αρκείσιος, απόγονος του βασιλιά της Κεφαλονιάς Κέφαλου, πατέρας του Λαέρτη, και παππού του Οδυσσέα. Έτσι περιήλθε η Ζάκυνθος στο Βασίλειο του Οδυσσέα ο οποίος συμμετείχε με δώδεκα πλοία στον Τρωικό πόλεμο. Μετά την επιστροφή του όμως και τον φόνο των μνηστήρων από τους οποίους είκοσι ήταν από την Ζάκυνθο, οι Ζακυνθινοί επαναστάτησαν και απέσπασαν το νησί τους από το Βασίλειο του Οδυσσέα. Με τα χρόνια ακολουθώντας το πνεύμα της εποχής εγκαθιδρύθηκε στη Ζάκυνθο νέο πολίτευμα, η Δημοκρατία. Ίσως κατά την εποχή εκείνη οι Ζακυνθινοί να ίδρυσαν ομώνυμη αποικία στην Ιβηρική χερσόννησο. Στους Περσικούς πολέμους η Ζάκυνθος έμεινε ουδέτερη ενώ στον Πελοποννησιακό πόλεμο εμπλέκεται σαν σύμμαχος των Αθηναίων. Η Ζάκυνθος υποτάχθηκε στους Μακεδόνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου κι αργότερα στους Ρωμαίους, που της παραχώρησαν σχετική αυτονομία. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση ο χριστιανισμός διαδόθηκε στο νησί από την Μαρία Μαγδαληνή το 34 μ.Χ. όταν το πλοίο που την μετέφερε στην Ρώμη σταμάτησε για λίγο στην Ζάκυνθο. Στη διάρκεια των βυζαντινών χρόνων λεηλατείται από πειρατές και Βάνδαλους. Στα 1185 η Ζάκυνθος μαζί με την Κεφαλονιά καταλαμβάνονται από τους Νορμανδούς της Σικελίας (από το ναύαρχο Μαργαριτώνη του Βασιλιά της Σικελίας Γουλιέλμου Β') οι οποίοι αποσπώντας τις από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία δημιουργούν την Παλατινή Κομητεία Κεφαλληνίας και Ζακύνθου κάτω από την ηγεμονία των Παλατινών Κομήτων Ορσίνι 1197 – 1325, Ανδηγαυών (d’ Anjou) 1325 – 1357 και Τόκκων 1357 – 1479. Στην συνέχεια την κατακτούν οι Βενετοί^[1] και παραμένει κάτω από την Ενετική κυριαρχία έως το 1797. Αξιοσημείωτο γεγονός της περιόδου αυτής ήταν η λαϊκή εξέγερση (ή οποία είχε απλά χαρακτήρα απείθιας απέναντι σε αγγαρείες και πρωταγωνιστές όχι φτωχούς, αλλά πλούσιους εμπόρους) γνωστή με το όνομα Ρεμπελιό των Ποπολάρων.

Μετά τη Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο ακολουθεί η Γαλλοκρατία των Επτανήσων (1797-1799), όπου Γάλλοι δημοκρατικοί αρχικά και στη συνέχεια με την Συνθήκη Ρωσοτουρκικής Συμμαχίας (1799) οι Ρώσοι με σύμμαχους τους Τούρκους κατέλαβαν το νησί προσωρινά μέχρι ότου συστάθηκε με την Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης (1800) η Επτάνησος Πολιτεία (το 1800) στην οποία μετείχε η Ζάκυνθος μαζί με τα άλλα νησιά του Ιονίου απαρτίζοντας το πρώτο αυτόνομο Ελληνικό κρατίδιο υπό την σκιώδη επικυριαρχία του Σουλτάνου, με ουσιαστικό κυβερνήτη τον Ζακυνθινό κόμη Γεώργιο Μοτσενίγο, γόνο επιφανούς οικογένειας του νησιού και διπλωμάτη στην υπηρεσία της Ρωσίας. Το 1807 επανήλθαν οι Γάλλοι Αυτοκρατορικοί τούτη τη φορά και το 1815 δημιουργείται το Ενωμένο Κράτος των Ιονίων Νήσων που τέθηκε κάτω από την προστασία των Άγγλων (στην ουσία αποικιοκρατία) έως το 1864. Το όνειρο των Ζακυνθινών να ενωθούν με την Ελλάδα πραγματοποιήθηκε ύστερα από σκληρούς αγώνες, στις 21 Μαΐου 1864, ύστερα από συνολικά 680 χρόνια ξένης κατοχής.

Το ξακουστό Ναυάγιο της Ζακύνθου:

(πηγή φωτογραφίας)

To Ναυάγιο, όπως αποκαλείται, της Ζακύνθου, είναι ένα ναυάγιο πλοίου που ξεβράστηκε σε μια απομονωμένη παραλία της Ζακύνθου, και σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αξιοθέατα του νησιού. Το ναυάγιο συνέβη το 1982, όταν το πλοίο Παναγιώτης ,το οποίο ανήκε σε έναν Κεφαλλονίτη μετέφερε παράνομα τσιγάρα, από την Τουρκία σε διεθνή ύδατα, όπου θα τα πουλούσε σε προσυμφωνημένο σημείο. Καπετάνιος και πλήρωμα ήταν επίσης από την Κεφαλλονιά, ενώ το παράνομο φορτίο συνόδευαν κάθε φορά και δύο Ιταλοί λαθρέμποροι, οι οποίοι και επέβλεπαν την παράδοση. Το πλοίο, ωστόσο, λόγω εξαιρετικά δυσμενών καιρικών συνθηκών και χαλασμένης μηχανής, βρέθηκε εκτός πορείας και σύντομα έπεσε στα βράχια της βορειοδυτικής πλευράς της Ζακύνθου. Μέχρι τότε, η παραλία ονομαζόταν Άγιος Γεώργιος.

Στην αρχή οι κάτοικοι είχαν θορυβηθεί εξαιτίας της περιβαντολλογικής καταστροφής που πίστευαν πως θα δημιουργούσε το συγκεκριμενο καράβι με το φορτίο του, και κατ επέκταση και στον τουρισμό του νησιού. Όμως λίγο καιρό μετά αποτέλεσε πόλο έλξης για τουρίστες εγχώριους και μη. Δεν είναι τυχαίο πως διεθνείς εφημερίδες την συγκαταλέγουν μέσα στις 23 ομορφότερες παραλίες του κόσμου^[1].

Σήμερα, το ναυάγιο έχει προσαράξει στο κέντρο μιας απρόσιτης παραλίας, με αμμοχάλικο την οποία μπορεί να επισκεφθεί κανείς μόνο δια θαλάσσης και ελικοπτέρου καθώς είναι ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα του νησιού. Χάρις στο δύσβατο της περιοχής, τα νερά της παραμένουν κρυστάλλινα και διάφανα μέχρι και σήμερα.

 Το Ναυάγιο μπορεί να είναι δύσβατο, όμως, οι μικρές κρουαζιέρες που γίνονται καθημερινά στη Ζάκυνθο και κάνουν τον περίπλου του νησιού, με αφετηρία, είτε το λιμάνι της πόλης της Ζακύνθου, είτε τις Αλυκές, είτε τον κόλπο του Λαγανά, είτε το λιμανάκι του Πόρτο Βρώμη (που είναι και η πιο σύντομη διαδρομή)^[2], κάνουν την παραλία προσιτή στον καθένα. Ωστόσο, η παραλία του Ναυαγίου μπορεί να προσεγγισθεί και οδικώς, καθώς βρίσκεται σχετικά κοντά στο χωριό της Αναφωνήτριας, 30 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πρωτεύουσας του νομού. Για όσους θέλουν δουν την παραλία από ψηλά, πρέπει να φτάσουν μέχρι το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου των Γκρεμνών. Κάτω από το μοναστήρι υπάρχει μια σιδερένια εξέδρα που βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα, με θέα παραλία και τις γύρω ακτές.

Πηγές άρθρων:  https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AC%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF_%28%CE%96%CE%AC%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82%29

Θα κλείσω την ανάρτηση τούτη με τα λόγια που πραγματικά έχουν αγγίξει τη ψυχή μου, με τα οποία η Χαρά μου, περιγράφει τον εαυτό της καθώς επίσης και τα ιστολόγιά της, να πω μάλιστα πως την υπέροχη αυτή οικοδέσποινα μπορείς κανείς να τη συναντήσει και σε άλλα δύο μπλοκς:

http://daneistikivivliothiki.blogspot.gr/

http://kinisiprosforastora.blogspot.gr/

Απο το περιέχομενο μη σας πω και απο την ονομασία των επάνω μπλοκς μπορεί κανείς να καταλάβει το πόσο δοτικός άνθρωπος είναι η γυναίκα αυτή!

Και κλείνω με τα λόγια της, τα γνήσια αυτά της λόγια:

"Χρώμα" Τριγύρω σου είμαι, παντού στον ορίζοντα, δες με. Εγχέομαι στην ψυχή σου, ενδύω το βλέμμα σου. Οι μύριες μορφές μου για σένα εναλλάσσονται και παρελαύνουν, δες με. Εγώ είμαι κάθε μέρα μια γιορτή, μια πανδαισία είμαι. Πετάω, απλώνομαι, φοριέμαι, κοσμώ, διακοσμώ, ευφραίνω. Δες με, μην προσπερνάς κοιτώντας με απλανώς, χωρίς να βλέπεις οτι υπάρχω. δεν είμαι ένα, είμαι πολλά, και ένα είμαι πάλι. Δεν μ έπλασες εσύ, η φύση μ' έπλασε, μα εγω για σένα υπάρχω. Δες με.

 

Σε ευχαριστώ!!!

Καλημέρα σε όλους!