ΤΑ ΛΑΦΥΡΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ.... ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ!

Το να τακτοποιείς λουλούδια σε ένα βάζο το πρωί, μπορεί να σου χαρίσει μια αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης όλη την ημέρα, όπως όταν γράφεις ένα ποίημα ή όταν κάνεις μια προσευχή.

Anne Morrow Lindbergh, 1906-2001, Aμερικανίδα συγγραφέας & πιλότος

Τη παραπάνω φωτογραφία των "ευσεβών Λαφύρων" μου την έστειλε η αγαπημένη μου Ειρήνη από το Μεσολόγγι. Δεν είναι μπλόκερ, είναι όμως "facebookόφιλη" και πολύ καλή μάλιστα ;)

Με αφορμή τα παραπάνω λόγια αποφάσισα, εάν το θέλετε κι εσείς φυσικά, να ανταλλάξουμε απόψεις επάνω στο θέμα Πίστη. Προσέξτε αναφέρομαι στην Πίστη και όχι στην Εκκλησία και στη Θρησκεία γενικότερα.

Ξέρω καλά, όπως και εσείς άλλωστε πως επάνω σε αυτό το θέμα, χρειάζεται χρόνος και άπειρες συζητήσεις που και πάλι, πολλά πράγματα θα μείνουν αναπάντητα και αδιευκρίνηστα, θα ήθελα όμως να τοποθετηθούμε λίγο επι του θέματος, σε προσωπικό αν όχι σε γενικό επίπεδο, ο καθένας.

Έγραψα στον τίτλο, όπως έχετε διαβάσει ήδη οτι τα Λάφυρα πιστεύουν στον εαυτό τους και ομολογώ πως εσκεμμένα έβαλα τη λέξη "Εαυτό" και όχι "Ανθρώπους" μιας και που ο δεύτερος όρος είναι ο σωστός αλλά με μια σκέψη που είχε ως εξής:

"Τα Λάφυρα δημιουργήθηκαν για Ανθρώπους, εμπνεύστηκαν από εκείνους και το περιβάλλον τους, αποβλέπουν στην αγάπη τους μα πασχίζουν να τη δώσουν με πολλούς τρόπους και ελπίζουν να το καταφέρουν.".

Πιστεύουν λοιπόν στον εαυτό τους επειδή μέσα τους "κατοικούν" πολλοί Άνθρωποι, με πολλούς τρόπους, που ούτε καν οι ίδιοι το γνωρίζουν.

Ξέρετε, πάντα με ενοχλουσαν οι Άνθρωποι εκείνοι που δε σέβονταν την γνώμη και το πιστεύω του άλλου. Εκείνοι που προσπαθούσαν να "καπελώσουν" ή να "μειώσουν" την άποψη του άλλου, πασχίζοντας συνάμα να υπερισχύσουν και να προωθήσουν το "τρομερά άσχημο" εγώ τους.

Είναι απολύτως φυσιολογικό να διαφωνούμε, είναι απολύτως φυσιολογικό να υπερασπιζόμαστε τα όσα βαθιά πιστεύουμε και υπηρετούμε, είναι πραγματικά αδικαιολόγητο να μη σέβεσαι τους άλλους όταν διατυμπανίζεις τον σεβασμό σου απέναντι στον κόσμο που ζεις.

Ειναι αδικαιολόγητο και λυπάμαι που το λέω είναι συνάμα και αξιοθρήνητο γιατί για εμένα ένας άνθρωπος που δεν έχει μάθει να σέβεται, στη ζωή, πάντα χαμένος και μόνος θα μένει. Μόνος συντροφιά με το τεράστιο "Εγώ" του.

Μου αρέσουν οι Άνθρωποι που ξέρουν να σέβονται τη γνώμη των άλλων αλλά παράλληλα να τολμούν να υπερασπίζονται τη δική τους όταν πραγματικά τη πιστεύουν και δε δηλώνουν εύκολα καμία είδους υποταγή.

Αυτό είναι κάτι που και εγώ προσπαθώ να πράττω στη ζωή μου και λέω προσπαθώ διότι ότι έχει να κάνει με την συμπεριφορά και την εσωτερική αναζήτηση του ατόμου, η οποία πιστεύω πως δεν σταματάει ποτέ και πάντα μας βάζει σε διαδιακασία εγρήγορσης και  σε διαρκή κόπο και προσπάθεια.

Τίποτα δε κατακτάται για πάντα μα τίποτα δεν κατακτάται έστω και προσωρινά αν δεν το πιστέψεις και παλέψεις με όλη σου τη ψυχή γι' αυτό.

Ξέρετε κάποιες φορές η εσωτερική αναζήτηση μου θυμίζει μάχη που οδηγεί σε ηρεμία. Δε ξέρω πως αλλιώς μπορώ αυτή τη στιγμή να σας το εξηγήσω αυτό.

Επίσης κάτι άλλο που με ενοχλεί έντονα, ειδικά το τελευταίο καιρό που το αντιλήφθηκα σε γνωστούς μου, είναι οι Άνθρωποι που ενώ πιστεύουν στο Θεό, να μη το παραδέχονται και ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω το γιατί. Δηλαδή πραγματικά έχω ξεκινήσει να πιστεύω πως έχουν σκοπό να κάνουν μόδα την Αθεία και να κάνουν τους ανθρώπους να υποστηρίζουν πως πιστεύουν μόνο στη δύναμη του εαυτού τους ενώ πριν λίγο καιρό πίστευαν και το έδειχναν έμπρακτα.

Νομίζω πως οι Άνθρωποι που πάνε με το "ρεύμα της εποχής" είναι αυτοί που πραγματικά με φοβίζουν για το αύριο που θα έρθει.

Θεωρώ οτι οφείλουμε πρωτίστως στον εαυτό μας και έπειτα στην κοινωνία, να σεβόμαστε τις πεποιθήσεις του άλλου μα συνάμα να μη φοβάμαστε να εκφράζουμε τις δικές μας.

Θα μοιραστώ μαζί σας λοιπόν, για να κλείσω την ανάρτηση τούτη, ένα γνωμικό που πραγματικά το έχω λατρέψει και αγαπώ πολύ. Είναι το εξής:

Έχεις δει ένα δωμάτιο απ’ όπου η πίστη έχει χαθεί; Σαν γάμος απ’ όπου η αγάπη έχει χαθεί…Και υπομονή, υπομονή παντού, σαν ομίχλη.

Graham Green, 1904-1991, Βρετανός συγγραφέας

Φανταστείτε λοιπόν πόσο άδειο μπορεί να είναι αυτό το δωμάτιο και πόσο κενός να νιώθει ο άνθρωπος που του ανήκει ή που έζησε και πιθανόν να ζει ακόμη εκεί. Και η αποπνικτική αυτή ομίχλη, τον πνίγει και τον οδηγεί στην αφάνεια.

Για μένα οι άνθρωποι που δεν σέβονται και οι άνθρωποι που φοβούνται να υπερασπίσουν τα πιστεύω τους, σε μια δημοκρατική χώρα, τόσο κενοί μπορεί να είναι και πραγματικά τους λυπάμαι. 

Δε μου αρέσει να λυπάμαι, πάντα προτιμούσα να συμπονώ, όμως τους πραγματικά κενούς τους λυπάμαι. 

Αυτά απο εμένα εκφραστικοί μου. Θα χαρώ να μάθω και τις δικές σας απόψεις. Ξέρω πως είναι ένα θέμα που απαιτεί χρόνο και ανάλυση, όμως θα χαρώ να μου δώσετε κάτι απο τη ψυχή σας. 

Να είστε όλοι καλά! Καλημέρα σε όλους!