ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Το να αποτυπώνεις τα συναισθήματά σου στο χαρτί είναι λύτρωση, το να μπορείς να τα μοιράζεσαι χωρίς φόβο με άλλους, είναι απελευθέρωση.

 Για τη στήλη της Κατερίνας μας:
The Letter to Someone Project.

  

Για εσάς, 
τους εκφραστικούς μου λοιπόν:

Προσπαθώντας να σκεφτώ τι γράμμα θα ήθελα να στείλω, ποιόν παραλήπτη θα ήθελα να ορίσω, τι ακριβώς θέλω να του πω, το οποίο να μην έχω πει ακόμα, πιάνω τον εαυτό μου να μην έχει κανέναν απολύτως παραλήπτη, διότι πολύ απλά, συνηθίζω να λέω τα όσα έχω μέσα μου και να μη κρατάω τίποτα κρυφό από εκείνους που μου τα δημιούργησαν, ακόμη κι αν αυτός «ο δημιουργός» προήλθε από τον εαυτό μου.

Δεν εθελοτυφλώ απλώς ορισμένες φορές γίνομαι είτε πιο ελαστική, είτε πιο άδικη και αυστηρή μαζί του. Στάσεις δηλαδή που έχω διατηρήσει - αναπτύξει ενίοτε και απέναντι σε άλλους συνανθρώπους, φίλους, κοινωνικές συναναστροφές μου.

Η αλήθεια είναι πως το ελάττωμά μου σε σχέση με αυτού τους είδους την εσωτερική και εξωτερική επικοινωνία και πιθανόν όχι μόνο δικό μου,  είναι πως τις περισσότερες δε λέω τα πράγματα με το όνομά τους τη στιγμή που θα έπρεπε να ειπωθούν. Δε ξέρω αν εκείνα τα λόγια μπορούν να ονομαστούν ανείπωτα αφού έχουν σκοπό να ειπωθούν αργότερα ή να γίνουν κάποιου είδους δημιουργία μέχρι να ειπωθούν και να γίνουν αντιληπτά από τον σωστό παραλήπτη, πάντως ξέρω πως μερικές φορές και το λέω αυτό εγώ, ένας από τους πιο παρορμητικούς και ενθουσιώδεις ανθρώπους του κόσμου, ειδικά όταν τα λόγια αυτά προέρχονται από κάποιου είδους θυμό, οργή, στεναχώρια, αντίδρασης δηλαδή αρνητικών συναισθημάτων, είναι καλό να εκφραστούν όταν το θυμικό κομμάτι του εαυτού μας θα έχει κατευνάσει και το μυαλό μας θα έχει προλάβει να «φιλτράρει» και να εισακούσει λογικά, τα όσα προφανώς ακούστηκαν και μας έβγαλαν εκτός εαυτού και ορίων.

Από τη μία έχουμε τα λόγια που προκλήθηκαν από αρνητικά ερεθίσματα που ενώ πρέπει να περάσει λίγη ώρα για να τα εκφράσουμε και μάλιστα στο σωστό παραλήπτη και από την άλλη έχουμε τα θετικά εκείνα ερεθίσματα ή τα όσα θέλουμε πολύ μα φοβόμαστε για κάποιο λόγο να διεκδικήσουμε, τα οποία ενώ θα έπρεπε άμεσα να γίνουν πράξη και να ειπωθούν στον κατάλληλο άνθρωπο ή ανθρώπους, εμείς τα κρατάμε μέσα μας και από φόβο ή δυσπιστία ή από κάτι άλλο συναφές, τα αφήνουμε να «στοιβαχτούν» και να μετατραπούν σε μία άμορφη μάζα συναισθημάτων που αυτόματα θα μας πνίξουν και θα ανήκουν ξαφνικά και αναίτια στην ομάδα εκείνη που ανέλυσα στην παραπάνω παράγραφο.

Μοιάζει οξύμωρο όλο αυτό αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι, δε γενικεύω αλλά ξέρω καλά πως στη πλειοψηφία αυτό ισχύει, εκφράζονται όταν δε θα έπρεπε να μιλήσουν και μάλιστα με τρόπο εκρηχτικό και σωπαίνουν όταν όλος ο παλμός της καρδιάς τους φωνάζει «Μίλα». Αυτό βέβαια οφείλεται σε μεγάλο βαθμό γιατί δεν εκφράζουν ούτε τα θετικά, ούτε τα αρνητικά συναισθήματα, με αποτέλεσμα να μετατραπούν όλα μαζί σε μπερδεμένες σκέψεις και αμφιβολίες.

Το σλόγκαν του μπλοκ μου, το οποίο δεν έχει αλλάξει ποτέ από τη πρώτη μέρα δημιουργίας του έως τώρα και μέχρι στιγμής να σας πω την αλήθεια δεν έχω νιώσει την ανάγκη να το αλλάξω και δε θα ήθελα ποτέ να τη νιώσω είναι το εξής:

 «Όταν αισθάνεσαι πως το μυαλό σου θα εκραγεί από τις πολλές σκέψεις είναι απλό το τι πρέπει να κάνεις. Απλώς Εκφράσου»

Σε καμία περίπτωση δε θέλω να εκφράζονται οι συνάνθρωποι μου όταν φτάσουν στο σημείο εσωτερικής έκρηξης, όμως αυτό είναι κάτι που έζησα πριν χρόνια και κατάλαβα καλά πως ο σωστός τρόπος έκφρασης μπορεί να μας οδηγήσει σε πνευματική Γαλήνη και σε καθημερινή ηρεμία ακόμη και όταν όλα δείχνουν πως θα εκραγούμε και ότι γίνει έγινε. Κοινώς όπως λέει και μια παροιμία «Θα γίνει το μεγάλο μπαμ και όποιον πάρει ο Χάρος» και τις περισσότερες φορές σε έκρηξης θυμού, πόνου, οργής και άλλων παρεμφερών συναισθημάτων, ο άμαχος πληθυσμός τη πληρώνει και μάλιστα άσχημα, άδικα και αναίτια πολλές φορές.

Πρέπει να μάθουμε να εκφράζουμε τα όσα νιώθουμε τη σωστή στιγμή και όσο εύκολα διαβάζετε και ακούγεται, ξέρουμε πολύ καλά, πως τόσο δύσκολο είναι. Πιστεύω όμως πως όσα περισσότερα εκφράζεις τη δεδομένη χρονική στιγμή που για κάποιο λόγο θεώρησες ότι είναι η σωστή και έχεις καταφέρει να την εκφράσεις και να την αποδόσεις στους σωστούς παραλήπτες, τόσο περισσότερες ευκαιρίες έχεις να επικοινωνήσεις σωστά, να νιώσεις ελεύθερος και να κάνεις πράξη και δημιουργία ότι θετικό ή αρνητικό έμεινε μέσα σου και μετά από αυτή, για να ελευθερωθείς συνάμα παράγοντας το έργο που όλοι παράγουμε με πάμπολλους τρόπους στη ζωή μας.

Τελικά ξεκίνησα να γράφω ένα γράμμα κάπως «στα κουτουρού», μα τελικά από μόνο του υλοποιήθηκε. Είναι αυτό που είπα και πριν. Η σωστή χρονική στιγμή για μένα ήταν τώρα, οι σωστοί παραλήπτες μου εσείς, ο κόσμος που θα θελήσει να αφιερώσει χρόνο να διαβάσει κάτι από τη ψυχή μου, το έργο, η συμμετοχή μου στην ιδέα της Κατερίνας μας, συντροφιά με πολύτιμα γράμματα ψυχής που μοιράστηκαν μαζί μας και θα μοιραστούν με τον καιρό κι άλλοι συνάνθρωποι μας.

Καταλάβατε; Η έκφραση είναι τόσο προσωπική στιγμή του καθενός μα όταν γίνει αβίαστα και αληθινά μπορεί να μοιραστεί και να προσφέρει κάτι, έστω κάτι λίγο και κάτι μικρό σε όλους.

Και θέλοντας να υπογράψω το γράμμα μου

Θα κλείσω ως εξής:

 

 

Με αγάπη και θαυμασμό,

σε όλους τους κατάδικους μου,

                                    εκφραστικούς φίλους.

    Κωνσταντίνου Κική